Zrozum, że to świat jest szalony

Internet twierdzi, że Dawid Kain, autor wspomnianego„Kotku, jestem w ogniu”, to pisarz grozy postmodernistycznej, horroru eksperymentalnego i bizarro fiction. I o ile te gatunki mogą brzmieć dziwnie, to właśnie taka jest jego twórczość. Dziwaczna, niespodziewana i zakręcona do n-tej potęgi. „Kotku, jestem w ogniu” jest kuriozalne, ale z pewnością nie jest złe. Użyłabym raczej stwierdzeń: intrygujące, zaskakujące, a miejscami nawet nowatorskie. Znajdziemy tu trochę Moersa i jego „Miasta Śniących Książek” oraz szczyptę Fforda i literacko szalonego świata Thursday Next. Jednak przejdźmy do konkretów.

„Kotku, jestem w ogniu” dzieje się w krainie, gdzie literatura jest wszystkim. Religie są tak naprawdę wyznaniami związanymi z konkretnymi pisarzami, więc trafią nam się i kościoły Becketta i Murakamianie, a nawet wojny religijne między wyznawcami Fosteryzmu i wielbicielami twórczości Stephena Kinga. W takim świecie żyje nasz główny bohater, człowiek bez specjalnych ambicji, który utrzymuje się z bycia dilerem. Jednak jest on dilerem literackim, rozprowadzającym opowiadania, nowelki i treści, które wpływają na psychikę ludzi zupełnie jak narkotyki.

Pewnego dnia budzi się jednak w rzeczywistości jeszcze dziwniejszej niż zazwyczaj, wiedząc jedno: Musi znaleźć Raport. Czym jest Raport, czy w ogóle istnieje i skąd wzięła się potrzeba wyszukania prawdziwego świętego Graala w tym literackim świecie, nie zdradzę, tego będziecie musieli dowiedzieć się sami.

Z pewnością warto zwrócić uwagę nie tylko na fantastycznie wykreowany i głęboko przemyślany świat przedstawiony, który mimo swego absurdu i oderwania od nam znanej rzeczywistości jest całkiem sensowny, ale i na sam język Dawida Kaina. Stawia wysoko poprzeczkę czytelnikowi, używając wyszukanych metafor, dziwnych porównań i opisów nawiązujących do sztuki pisarskiej („dziewczyna blada jak papier i szczupła niczym tomik poezji”), które sprawiają, że tę książkę albo pokocha się za jej styl, albo odłoży jako zbyt dziwaczną. Do tego w tekście gęsto jest od neologizmów i wytworów, dopasowanych do opisanego świata. Mamy więc Lirycjantów zamiast Policjantów, Funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Literackiego, a nawet miasto pełne grafomanów, którzy atakują przejeżdżające autobusy przy pomocy swojej potwornej twórczości, wystrzeliwanej z gigantycznej drukarki. Koszmar i masakra. Ten rozdział jest tak przerażający, jak najbardziej drastyczne sceny z twórczości Stephena Kinga i w życiu nie chciałabym tam trafić...

Kain ironizuje też ze współczesnych sobie pisarzy i ich twórczości, nie oszczędzając w sumie nikogo. I to zaczynając od twórczości Katariny, a może Catherine Grocholi, na scenie, gdzie główny bohater w ciemnościach biblioteki potyka się o głośnik wieży stereo, który przy bliższym badaniu okazuje się być tomiszczem zebranego w jedno dzieło „Lodu” Jacka Dukaja kończąc.

Podsumowując? „Kotku, jestem w ogniu” to kawał naprawdę dobrej, metaliterackiej twórczości, która pokazuje, że jeśli są na świecie jakieś granice, to zostały one stworzone tylko po to, by móc je przekraczać.