Bimber z liczi

Tadeusz zaparkował forda na trawniku niedaleko „Delikatesów”. Pamiętał, jak przychodził tu dawno temu z ojcem. Od tamtego czasu w sklepie nie zmieniła się obsługa. Fakt, pani Maryli mogło przybyć parę lat, kilogramów i zmarszczek na twarzy, ale mimo to pozostawała tą samą panią Marylą, która niegdyś, może trochę zbyt serdecznie, uśmiechała się do jego taty.

Nikt nie powinien przyczepić się do tego, że funkcjonariusz podjeżdża pod sklep służbowym autem. W małych miasteczkach takich jak Szczawin, pięć minut kupowania drożdżówki nie będzie nikogo kosztować życia. Zatrzaskując drzwi radiowozu, Tadek wziął głęboki wdech. Zapach przedmieścia miał w sobie nutę czystego, wiejskiego powietrza.

Żeliwne drzwi skrzypiały już od wielu lat, już od wielu lat ktoś naoliwi je jutro.

– Jak tam w pracy, Tadziku? – Piskliwy głos ekspedientki atakował od samego progu.

– A, wie pani, jak to w pracy. Jakoś leci. – Uśmiechnął się życzliwie i nachylił nad blatem z wypiekami.

– Pączusia?

– Chyba będzie drożdżóweczka. – Z frasunkiem podrapał się po głowie. – No, ale nie wiem, tak szczerze.

– Wszystko świeże, dzisiejsze – zapewniła pani Maryla.

– No, to pani poda tę drożdżówkę. – Policjant zbliżał się do lady, wydobywając drobniaki z portfela.

– Wszystko?

– Ta, to wszystko będzie. – Odliczył złoty pięćdziesiąt.

– Spośród wszystkich czasów i miejsc ty wybrałeś właśnie to – ekspedientka przemówiła nienaturalnie niskim głosem.

– Słucham? – Tadeusz znieruchomiał.

Pani Maryla wyciągnęła zza lady pistolet, przyłożyła lufę do własnej skroni i z uśmiechem na ustach pociągnęła za spust.

Czas zwolnił.

Tadeusz widział jak odłamujące się powoli fragmenty czaszki pucołowatej staruszki tworzą dziurę wylotową pocisku. Obserwował strugi krwi, powoli wylatujące w powietrze i sunący majestatycznie, wirujący wokół własnej osi pocisk.

Upuszczony przez funkcjonariusza portfel poszybował na ziemię z zawrotną prędkością i wbił się głęboko w seledynowe kafelki podłogi, które zafalowały jak wzburzona tafla wody.

– Wróć! – krzyknął Tadeusz. Brzmienie jego głosu było zlepkiem tysięcy innych. Gdy eony z trudem zapomnianej wiedzy wdzierały się powodzią do jego umysłu, on robił wszystko, by utrzymać aktualną rzeczywistość w ryzach logiki.

Pocisk usłuchał swego stwórcy. Z prędkością równą wylotowej wrócił do pistoletu, rozrywając go na drobne, unoszące się w powietrzu, elementy oraz szatkując skórę dłoni pani Maryli.

– Nie! – ryknął policjant, a infradźwięki jego głosu rozbiły szyby w oknach. Odłamki szkła rozświetliły pomieszczenie tysiącami barw. Każdy, do tej pory jednolity kolor był teraz dla niego mozaiką, ultrafiolet i podczerwień nie wyglądały na tak niewidzialne, jak dawniej.

Z jakiegoś powodu rzeczywistość miewała tendencje do rozpadania się, ale nie stanowiło to problemu. Policjant starał się ignorować rozpraszające go tajemnice wszechrzeczy. Składał popsuty świat z powrotem do kupy, jak wiele razy wcześniej. Na siłę parował kwanty, by wyeliminować możliwość powtórzenia się tej sytuacji.

– Policjant na straży praw logiki. Będziesz to robił w nieskończoność? – Dziura na wylot zdobiąca głowę pani Maryli nie wydawała się przeszkadzać jej w mówieniu. Podświadomość była smutną pozostałością po człowieczeństwie Tadeusza, co gorsza lubiła moralizować.

– Nie – wyszeptał głosem zdegradowanym do ludzkiego.

Gdy sklep wyglądał już tak, jak powinien, funkcjonariuszowi pozostało tylko wykasowanie wspomnień. Zarówno swoich jak i Maryli.

– Halo, Tadziku, złoty pięćdziesiąt! – Ekspedientka pomachała dłonią przed oczami policjanta.

– Tak, tak, już daję. – Uśmiechnął się zakłopotany. – Chyba miałem jakieś deja vu.

– Aha – wycedziła wolno, acz serdecznie Maryla. Nie miała pojęcia, co to znaczy deja vu. – Jak tam tata, co u niego słychać?

Tadeusz wręczył sprzedawczyni odliczoną kwotę i odebrał foliówkę z drożdżówką.

– A, no jak to tata, żyje, narzeka na coś ciągle, ale wszystko u niego w porządku.

– Pozdrów go ode mnie. – Ekspedientka wkładała monety do odpowiednich przegródek w kasie.

– Pozdrowię, pozdrowię. Do widzenia! – Skrzypiące drzwi sklepu nie irytowały już tak bardzo, jak przy wchodzeniu.

Przy każdej iteracji tego dnia, miał poczucie, że coś było nie tak. Nie mylił się. Nie tak było absolutnie wszystko.

 

* * *

 

Tadeusz Ziemlewicz został uderzony przez tira, co spowodowało jego natychmiastową śmierć. Oprócz ojca nie miał żadnej rodziny, która mogłaby go opłakiwać. Starzec przeżył cios dosyć mocno, ale nie dawał tego po sobie poznać, jego powolne emeryckie życie toczyło się dalej.

Życie Tadeusza również toczyło się dalej.

W momencie zgonu, jego świadomość została przeniesiona do wersji świata, w której nie umarł. Tak działa rzeczywistość. Z każdą chwilą utraty życia, ludzki świat stawał się coraz bardziej subiektywny, a przez logikę, również coraz bardziej pusty. Nie wszyscy mogli żyć wiecznie w jednej, spójnej wersji wydarzeń. Zgon oznaczał rozejście się dróg, a Tadeusz uświadomił to sobie stosunkowo wcześnie, bo już tysiąc lat później.

 

* * *

 

Budzenie się biomechanoidów było natychmiastowe. Ziemlewiczowi często brakowało niechętnego otwierania powiek i rozleniwiającej miękkości pościeli. Ciecz izolująca spłynęła w dół rur komory regeneracyjnej. Po otwarciu szklanej kapsuły, uruchomił generatory warstwy wierzchniej.

Postanowił, że dziś będzie fioletowy.

Przeszedł przez pokój, ale zanim znalazł się w pracowni, zbliżył się do okna. Na chwilę skoncentrował się na własnym odbiciu. Idealnie gładka skóra w kolorze fiołków spowodowała lawinę wspomnień, która ostatecznie zatrzymała się na wieku dwudziestym. Uśmiechnął się lekko. Kultura wyrażania własnej osobowości przez wygląd wydawała mu się teraz zabawna, zasady, jakimi w tym okresie kierowało się społeczeństwo – trywialne, dziecinne, krótkowzroczne.

Skupił się na widoku za oknem. Piramida mknęła teraz nad lasami, na horyzoncie pojawił się szary szkielet opustoszałej metropolii. Nie chciał jeszcze w pełni łączyć się ze społecznością ostrosłupa, więc nastroił swoją jaźń na impulsy bardzo ogólne, wysłał w eter zapytanie bez treści. Wiedział, że zostanie zrozumiany bezbłędnie. Odpowiedź go zaskoczyła.

Nowy Jork.

Społeczność sterowała lotem piramidy jednogłośnie, zawsze w pełnej zgodzie.

Tu się na chwilę zatrzymamy, pomyśleli.

Przyjrzał się miejskiej panoramie. Stado ptaków wzbiło się w powietrze, wystraszone przez nadlatującą konstrukcję. Tylko to wystarczyłoby mu na inspiracje dla dziesiątek wierszy i obrazów, ale chciał w pełni wykorzystać potencjał ukryty w wielkim jabłku. Maksymalne rozszerzenie źrenic nie dawało wystarczającego efektu, więc postanowił zwiększyć powierzchnię gałek ocznych. Elastyczna tkanka nibykostna zazgrzytała zabawnie. Wielkie, czarne sfery oczu odbijały się w szybie, wywołując uśmiech na twarzy Ziemlewicza.

– Ty kosmito – wyszeptał.

Skoncentrował wzrok na jednym z większych skrzyżowań miasta. Dwie sarny ratowały się ucieczką przed pędzącym rysiem. Biomechanoid domyślał się, że któraś z innych piramid musiała zaszczepić tu ten gatunek dla zabawy. Modyfikowanie naturalnego balansu nie generowało żadnych szkód, których nie dałoby się odwrócić. Stanowiło natomiast ogromny pokład inspiracji.

Jeden z rogaczy upadł, przygnieciony potężnym cielskiem drapieżnika, drugiemu udało się ujść z życiem. Gdyby Ziemlewicz wiedział, że jego subiektywnie nieskończona egzystencja usłana jest metaforami, jego historia miałaby prawdopodobnie inny przebieg.

Skończyłaby się jednak tak samo.

Natchniony zaobserwowaną sytuacją, udał się do pracowni. Dotknął ściany dzielącej oba pomieszczenia, co poskutkowało pojawieniem się w niej otworu, pełniącego rolę drzwi. Drugi z pokoi jego mieszkania był zupełnie pusty, nie licząc obiektu przypominającego piaskownicę, znajdującego się w centralnej jego części.

Matryca.

Fioletowy uklęknął przed krzemowym obramowaniem. Gdy zamknął oczy, pył uniósł się w powietrze, formując sześcian. Kombinacja odpowiedniej myśli, gestu i dźwięku transformowała figurę w abstrakcyjną rzeźbę. Obserwowana z odpowiedniej strony, była skrzyżowaniem operowej arii z progresywnym jazzem i niepokojącą elektroniką. Widziana z innej perspektywy, stawała się dobrze urządzonym pokojem, w którym za kilka chwil miało odbyć się spotkanie. Wszystkie konstrukty tworzone przez Zielmewicza odwoływały się do początku dwudziestego drugiego wieku. Biomechanoid znajdował ogrom możliwości eksploatowania swojej nostalgii do tamtego okresu. Uwielbiał wracać pamięcią do tej barwnej kultury, borykającej się z uzależnieniem od informacji. Do kultury społeczeństwa, w którym nieliczne jednostki nastawione były na nadawanie, a masy z własnej woli przygniatały się ciężarem coraz prymitywniejszych impulsów.

Kilka godzin dopracowywania piaskowej konstrukcji później, rzeźbiarz poczuł, że jego dzieło już go satysfakcjonuje. Zamknął oczy i otworzył jaźń dla społeczeństwa piramidy. Salon materializował się zgodnie z piaskowym schematem. Pokój unosił się w pustej, seledynowej przestrzeni, tworzenie jego otoczenia wydawało się Ziemlewiczowi stratą czasu. Ze stuletnich głośników zaczęła wydobywać się najlepsza muzyka, jaką umiał sobie wyobrazić jej twórca. On sam siedział teraz wygodnie w minimalistycznie zaprojektowanym fotelu, popijając cydr. Manifestacja jego osoby była zazwyczaj podobna do jego faktycznego wyglądu z tamtego okresu. Trzy fioletowe krawaty, splątane w warkocz, kontrastowały z zapinaną na suwak, beżową koszulą.

Jego pokój miał nieliczne, acz wierne grono bywalców. Nie każdemu przypadały do gustu archaiczne stylizacje i upodobanie gospodarza do komunikacji werbalnej.

Goście powinni pojawić się lada chwila.

Gdy dopił pierwszą butelkę cydru, przypomniał sobie dzisiejszą przygodę z Arb-Tarlem, który siedział na fotelu po jego prawej stronie. Arb tworzył historie, dorabiał rozmaite wersje przeszłości do miejsca spotkania.

– Nie zareagowałbym w ten sposób, Tarlemie – skomentował Ziemlewicz, koncentrując się na wspomnieniu ze stłuczki samochodowej.

– Może masz rację – przyznał czarnoskóry dżentelmen we fluorescencyjnym, niebieskim garniturze. – Teraz lepiej?

– Znacznie. – Gospodarz pokiwał głową, uśmiechając się do zmodyfikowanej wersji wspomnienia. – Nie mogę się doczekać, aż im to opowiemy.

– Masz może coś innego niż cydr? – Pisarz wspomnień kierował się w stronę lodówki.

– Zależy, o co pytasz.

– O bimber z liczi.

– Yyy, taaa, powinien być na górnej półce.

Tarlem otworzył drzwi chłodziarki. W środku znajdowała się jedynie flaszka wypełniona mętną cieczą.

– Co to takie nieklarowne? – zdziwił się.

– Wydaje ci się – odparł koneser cydru, otwierając drugą butelkę.

Arb jeszcze raz rzucił okiem na egzotyczny trunek. Tym razem zawartość flaszki była idealnie przejrzysta. Odkręcił korek, zrywając akcyzę. Nie spodziewał się zobaczyć jej na bimbrze, ale postanowił, że nie będzie o tym wspominał gospodarzowi, aby nie wyjść na czepialskiego. Wziął ostrożnie mały łyk.

– Ej, to smakuje jak zwykła wóda z sokiem z liczi!

– Nie bądź czepialski. – Ziemlewicz nie miał pojęcia, jak mógłby smakować samogon z tak nietypowego owocu. Musiał improwizować i wcale nie czuł się źle z efektem, jaki osiągnął.

Czarnoskóry gość miał wyraźnie zniesmaczoną minę. Odłożył niedorobiony produkt na półkę i zamknął lodówkę.

– To już daj ten cydr.

Łaskę mi robi, wielki panicz, że się cydru napije, pomyślał gospodarz.

– Łaskę ci zrobię, cydru się napiję. Jam jest wielki panicz. – Tarlem wyszczerzył zęby, po czym obaj wybuchnęli śmiechem.

Chwilę później pozostali goście zaczęli pojawiać się w pokoju. Spotkanie nabierało tempa.

– Thia jeszcze nie przyszła? – Arb do tej pory nie zauważył braku znajomej, odnotował natomiast brak jedzenia, za które była odpowiedzialna.

– Prawdopodobnie coś jej wypadło. – Fioletowy skierował oskarżycielskie spojrzenie na Ślepego Llanga, sprawcę zdarzeń losowych.

– To nie moja wina – oburzył się Azjata. – Poza tym, chyba gdzieś ją tu widziałem.

– Nie, nie widziałeś jej. Po pierwsze dlatego, że jej tu nie ma, po drugie dlatego, że jesteś niewidomy – wyjaśnił Tarlem.

– Wybacz, zawsze zapominam.

– Mogłaby pojawić się dokładnie teraz, kiedy jest najbardziej potrzebna – zaproponował tkacz przeszłości.

Dzwonek do drzwi.

– Cześć, Thia, dobrze, że już jesteś, bo… – Ziemlewicz urwał w połowie i zamarł w bezruchu.

Na zewnątrz jego domku znajdował się sięgający horyzontu ogród, nad nim bezchmurne, błękitne niebo. Promienie słońca przebijały korony świerków, tworząc wymyślne mozaiki na mchu. Dopiero po chwili zorientował się, że przed drzwiami stoją dwie osoby.

– Przyszłam z koleżanką, mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. – Thia wręczyła mu brytfannę z ciastem śliwkowym. – Reszta jest w lodówce. – Mrugnęła.

Gospodarz ani trochę nie skoncentrował się na usłyszanych słowach. Był zbyt zajęty wpatrywaniem się głupio w nieznajomą, której pojawienie się stanowiło największą niespodziankę ostatnich dwóch wieków.

Nie zaplanował jej.

– Jestem Eeeorlig. – Energicznie wyciągnęła dłoń w jego stronę.

– J… Cz… Eeeor…? – wydukał.

– Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć twoje mieszkanie. Będę w salonie! – Uśmiechnęła się i minęła gospodarza w drzwiach, niemalże wytrącając mu z rąk placek.

Ziemlewicz stał jeszcze chwilę sparaliżowany. Nieśmiało wychylił się za drzwi.

Świerki? Lubię świerki, pomyślał. Zaraz potem postanowił wziąć się w garść. Czy uśmiech Eeeorlig był szczery, czy wielokrotnie ironiczny? Jeżeli faktycznie tu jest, to musiała rozgryźć jego konstrukcję.

Ale wstyd.

Wrócił do przedsionka, odstawił brytfannę na podłogę, po czym przetarł oczy i skierował się do salonu. Impreza trwała w najlepsze, nowa znajoma wydawała się całkiem dobrze odnajdywać w grupie. Fioletowy minął kanapę i przysiadł się do towarzystwa, skupionego dookoła stołu. Arb zajadał się lazanią, jednocześnie próbując pozostać na bieżąco z toczącą się dyskusją, co kończyło się zazwyczaj konfliktem mówienia i przełykania.

– Kha łazana esz zahebyszha! – zabulgotał do Ziemlewicza, gestykulując energicznie.

– Ta, wiem, że jest. Może sobie nałożę zaraz… – Gospodarz osunął się na fotel.

– Dzięki, Arb. Coś ty taki blady? – Thia przeniosła spojrzenie na Fioletowego.

– Eee… Ta twoja znajoma od ogrodu. Kto to jest?

– Co zrobiłeś z moim ciastem?

– Stoi na podłodze w przedpokoju. Co z tą twoją znajomą? – dopytał nerwowo.

– Dlaczego postawiłeś je na podłodze? – Kucharka była lekko oburzona.

– Nie wiem, Jezu, stoi na stole.

Placek zmaterializował się koło talerza z lazanią. Arb zadbał o to, by wspomnienie o jego pojawieniu się zostało zastąpione innym, bardziej realistycznym.

– Teraz lepiej – Thia zabrała się za odkrajanie sporego kawałka. – Eeeorlig? W sumie nawet nie wiem skąd ją znam, chyba jeszcze ze szkoły.

Ziemlewicz odwrócił się od stołu w stronę siedzącej w odległej części pokoju botaniczki.

– Ona jest z kolonii na Arksis Osiem. Tam nie było szkół – szepnął dyskretnie.

– Ta jedyna podziemna szkoła, do której razem chodziłyśmy… – zaczęła Thia.

– Podziemnych też nie było! – skarcił.

– …była zupełnie lokalna, nieoficjalna. Absolutnie nikt spoza okolicy nie wiedział o jej istnieniu – dokończyła, po czym odłupała łyżeczką kawałek placka.

– Strasznie naciągane – syknął gospodarz i pokręcił szybko głową.

Eeeorlig wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się niewinnie, po czym wróciła do prowadzonej wcześniej rozmowy.

– Nie przyniosłaś może bimbru z liczi? – Płomień nadziei rozpalił się w sercu Arba. – Bo jak na razie jest tylko ten.

Thia pociągnęła łyk z butelki, która właśnie pojawiła się na stole. Wykrzywiła się.

– U, smakuje jak…

– Smakuje jak gówno, co? – Tarlem również uraczył się niedorobionym napojem.

– Nie – kucharka uśmiechnęła się. – Teraz – dodała po chwili. – Teraz smakuje, jak gówno.

Czarny przełknął, po czym wytrzeszczył oczy i z trudem powstrzymał odruch wymiotny.

– Ty idiotko – wybełkotał, rozpoczynając sprint do łazienki.

– Ona nigdy by tego nie zrobiła! Modyfikowałaś moich gości! – Gospodarz wstał i wskazał palcem Eeeorlig. W salonie zapadła cisza. Ziemlewiczowi zrobiło się trochę głupio.

– Cśś, czemu psujesz własną zabawę? – Dziewczyna upozorowała zdziwienie.

– B… Bo mogę! – Głos załamał mu się w pół słowa.

– O czym wy mówicie? – spytała Thia, po czym zniknęła razem z całą konstrukcją świata. Ziemlewicz i Eeeorlig stali na niewidzialnym podłożu, otoczeni seledynową przestrzenią. Chwila zupełnej ciszy.

– To nie miało być tak, że bawisz się w człowieczeństwo razem z innymi, Tadku?

Nie słyszał tego imienia od setek lat. Kiwnął głową. Unikał jej spojrzenia.

– Ale nikt nie przychodził, więc zrobiłeś sobie własnych ludzi, żeby bawić się samemu – mówiła pogodnym, pocieszającym tonem.

Nie odpowiedział.

– Jak długo planowałeś to ciągnąć, jak daleko zajść? Może następnym razem odtwórz Internet, pogadajcie sobie na fejsie…

– Przestań szydzić! – krzyknął.

Eeeorlig zamilkła.

– Dobrze – powiedziała po chwili, kiwając głową. – To co, wracamy tam?

– Nie. Nie chcę – Zielmewicz mówił cicho, pożerał go wstyd.

– To może tu.

Ogród, który kilka chwil temu otaczał posiadłość Fioletowego, wypełnił teraz całą przestrzeń dookoła. Ziemlewicz rozejrzał się. W kształcie horyzontu, kolorze świerków, rozmieszczeniu klombów i zapachu powietrza dostrzegał pewną analogię.

– Też widziałaś te sarny na skrzyżowaniu, co? – spytał, by skruszyć kolejną ścianę niezręcznej ciszy.

– I rysia! – pochwaliła się, wskazując dłońmi niedalekie urwisko i burzowe chmury, zbliżające się od strony zachodu.

– Eeem, całkiem tu ładnie.

– Wiem – uśmiechnęła się.

Ziemlewicz nie miał pojęcia, o czym mógłby rozmawiać z Eeeorlig. Głupie milczenie wydawało się nieuniknione.

– Jak długo planowałeś się bawić w ten sposób, Tadku? – spytała, tym razem uprzejmiej.

– Może do końca.

Dziewczyna wybuchnęła śmiechem. Bezczelnie się ze mnie śmieje, prosto w twarz, myślał Fioletowy.

– Przepraszam, nie śmieję się z ciebie. – Przetarła oczy. – Z tego co widziałam, masz już ponad tysiąc lat. Po prostu bawi mnie, że jeszcze się nie domyśliłeś.

– Nie domyśliłem czego? – Z zaciekawieniem przechylił głowę.

– Nie ma żadnego końca, miśku.

Znieruchomiał. Miśku? Jeżeli tak mówiło się w dwudziestym drugim wieku, to absolutnie tego nie pamiętał.

– Czemu tak sądzisz?

– Urodziłeś się jako zupełnie zwykły człowiek, taki szarak z Europy wschodniej. Nic nie wskazywało na to, że dożyjesz chociaż setki, prawda?

Delikatnie kiwnął głową.

– Jeśli miałbyś wymienić wszystkie zdarzenia, które wpłynęły na przedłużenie twojego życia, to ile by ich było?

– Siedem – odpowiedział po chwili zastanowienia.

– Ile z nich to rezultaty twojego bycia we właściwym miejscu, we właściwym czasie?

– Każde zdarzenie jest rezultatem czyjegoś bycia w okr…

– Cśśś – przerwała mu. – Po prostu odpowiedz.

– No wszystkie – westchnął.

– Widzę, że cię to nie przekonuje – zmartwiła się.

– Oczywiście, że nie. W ogóle nie za bardzo widzę, do czego dążysz.

– Do nieskończoności – wyszczerzyła się.

– Co?

– Nieważne. Spróbujmy z innej strony. Co się stanie, kiedy umrzesz?

– Moja świadomość poleci na wycieczkę do innych miejsc, a moja dusza rozpadnie się na strzępy we wspólnej puli. Potem z tej puli uformuje się…

– Wystarczy. Zdefiniuj „potem”.

Ziemlewicz zamrugał szybko.

– Aaaa, widzisz! Czas jest subiektywny dla ciebie. Jak ciebie nie ma, jego też nie. A jeżeli to jest prawdziwe dla wszystkich, to znaczy, że nie istnieje żaden obiektywny czas, względem którego do reinkarnacji mogłoby dojść po twojej śmierci, a nie przed nią. A to znaczy, że jakieś dziecko zrodzone, dajmy na to, w dwudziestym czwartym wieku, może mieć coś z ciebie, prawda? – mówiła bardzo szybko.

Fioletowy podrapał się po głowie.

– Nie, to nie ma sensu.

– Punkt dla tego pana! – wykrzyknęła Eeeorlig, wskazując na niego palcem.

Gospodarz seledynowej przestrzeni zmarszczył brwi i wbił wzrok w mech.

– Wiesz, chyba będę już wracał do siebie. Muszę to przemyśleć, ale dobrze byłoby się…

– Spotkać kiedyś jeszcze. Wiem. Papaaa! – Dziewczyna machała energicznie.

Ziemlewicz wcale nie to miał powiedzieć.

Biomechanoid otworzył oczy, a jego piaskowa konstrukcja runęła na podłogę, rozsypując się po pokoju.

Wziął głębszy wdech, po czym spojrzał przez okno. Zarośnięte ruiny Manhattanu napawały jakiegoś rodzaju nostalgicznym optymizmem. Nie wiedział, co myśleć.

Lubił świerki, a Eeeorlig?

Eeeorlig chyba też.

 

* * *

 

Około trzydziestu tysięcy lat później słowa Eeeorlig potwierdziły się, choć Ziemlewicz uwierzył jej dużo wcześniej. Stali się ostatnimi, najdoskonalszymi przedstawicielami swojego gatunku. Ewolucja dobiegła końca. Gdy przetransportowali swoje jaźnie do ośrodków pozwalających na ignorowanie chronologii klatek Plancka, unikanie śmierci przez świadomość przestało być teorią.

Stało się normalnością.

Ich egzystencja zaczęła być podróżą przez bezmiar wersji wszechrzeczy, granica pomiędzy wyobraźnią a percepcją zniknęła. Ciąg wydarzeń był zupełnie losowy, logika rozpadła się razem z czasem. Kolejną fazą stał się pęd na oślep, już nawet nie przez wydarzenia, co przez zlewające się w jednolitą breję impulsy, których rodzajów okazało się być nieskończenie wiele po rozpadzie jakiejkolwiek sensoryki. Stali się bogami, a rzeczywistość jakąś śmieszną cieczą, którą mogli przelewać do kubków i misek, albo po prostu płynąć w niej, dać się ponieść nurtowi.

Jakkolwiek wyglądał ich świat, jedno się nie zmieniało. Byli tam razem. Z trzymania się za ręce pozostała jakiegoś rodzaju dwoistość wizji, znajoma obecność, która czyniła tę niewyobrażalną podróż jeszcze piękniejszą. Teraz to oni odliczali sekundy, byli swoim własnym czasem nie mniej, niż czymkolwiek innym. Stawali się korelacją przeciwieństw, światłem i ciemnością, grawitacją i antygrawitacją, plusem i minusem.

Nagle ona umarła.

 

* * *

 

Radiowóz sunął po równym asfalcie, najnowszej inwestycji gminy Szczawin. Tadeusz przeżuwał właśnie ostatni kęs drożdżówki, gdy zadzwonił telefon.

– Słucham cię, Karolinko. – Fakt, że dyżurna lokalnej komendy dzwoniła na jego prywatny numer, wydał mu się zastanawiający.

– Chodzi o twoją żonę. Dzwonili ze szpitala, podobno jest gorzej. Powinieneś tam poj… – Funkcjonariusz zerwał połączenie.

Ford zahamował z piskiem opon i po błyskawicznym zawrocie pędził już w drugą stronę. Eeeorlig Ziemlewicz była w końcowym stadium raka, leczenie nie przynosiło oczekiwanych efektów. Tadeusz oswoił się z utratą ukochanej, ale myśl, że nie będzie go przy niej w jej ostatniej chwili, spędzała mu sen z powiek.

Demiurg postanowił zakodować tego rodzaju pragnienie w głowie swojej personifikacji. Dawno temu uznał koniec wieku dwudziestego za najodpowiedniejszy w historii rzeczywistości okres do zrealizowania swojego planu. Bycie człowiekiem właśnie wtedy dawało zadowalający balans pomiędzy fizycznością a duchowością. W tej misternie spreparowanej wersji rzeczywistości poznał Eeeorlig jeszcze wtedy, jako podrzędny policjant w jego rodzinnej mieścinie.

Kilka minut brawurowej jazdy później, był już pod miejskim szpitalem. Pędząc po post-peerelowskich schodach, starał się trwać w nadziei, że to jeszcze nie ten dzień. Prawie taranując dyżurną pielęgniarkę, wbił się do pokoju swojej żony. Zbladł. Widział jej niemalże anorektyczną twarz, na niej apatyczny uśmiech na jego widok. Realistyczne spojrzenie właśnie rozrywało na strzępy jego nadzieję.

– Cześć – wyszeptała.

– Cześć – odpowiedział cicho, wbijając w nią nieruchome spojrzenie.

Atak krwawego kaszlu rozdzierał resztki jej płuc. Tadeusz podszedł do szpitalnego łóżka i ukucnął przy żonie, łapiąc ją za rękę.

– Cieszę się, że tu jesteś – wycharczała pomiędzy kaszlnięciami.

– Ja też. – Jego głos załamał się w nienaturalny sposób, w oku pojawił się nieznany błysk. Jakieś obce wspomnienia próbowały wbić się do jego czaszki. Przysiągłby, że ściana przed nim poruszyła się.

Kilka sekund później klatka piersiowa Eeeorlig zaczęła unosić się nierytmicznie.

– Żegnaj. – Ostatnie co udało się jej wydusić.

– Cześć – szepnął zaciskając mocniej swoje dłonie na jej.

Odeszła.

Demiurg stopniowo wypełniał głowę personifikacji bezkresem informacji, swoją właściwą formą. W tym momencie stało się jasne, że kolejny raz, nie zmieniło się nic.

Gniew!

Tadeusz ryknął przeraźliwie, wyrzucając sufit oraz całą górną kondygnację budynku gdzieś na orbitę. Czas nie był mu potrzebny do wyładowania swojej agresji, więc go zatrzymał. Uderzył pięścią w ścianę, rozgniatając kończynę na krwawą papkę aż do łokcia. Chciał teraz poczuć prymitywny, ludzki ból. Krzyczał, a jego głos wyginał okoliczne obiekty jakby były zrobione z plasteliny. Usunął Eeeorlig razem z łóżkiem, na którym leżała. Na jej miejscu zmaterializował jej wersję wyglądającą tak, jak wtedy, kiedy oryginalnie się poznali. Wybrał stan jej świadomości zaraz sprzed chwili, w której ją stracił.

– Czemu mi to robisz?! – krzyknął, wskazując na nią palcem niezmasakrowanej dłoni.

Stała tam przez chwilę, nie rozumiejąc, dlaczego zatrzymali swą podróż w tym dziwnym, abstrakcyjnym miejscu. Myśli Ziemlewicza były jednak na tyle klarowne, że jej wątpliwości zostały błyskawicznie rozwiane. Wbiła smutne spojrzenie w podłogę.

– Przecież wiedzieliśmy, że nasze życia kiedyś w końcu się rozejdą. Udało nam się przetrwać razem najdłużej, jak się dało.

– Milcz! – Demiurg zgniótł masę swojego tworu w punkt wielkości atomu.

Stał sam pośrodku jednej z nieskończenie wielu rzeczywistości, którymi był i które stworzył. Tupnął jak małe, rozkapryszone dziecko. Jego podbródek drżał.

Rozpłakał się.

Zmaterializował tę samą Eeeorlig w tym samym miejscu.

– Te światy, jak naciągany bimber z liczi. Jak wiele razy próbowałeś się ze mną pożegnać? – powiedziała cicho, patrząc ze smutkiem na szlochającego boga.

– Straciłem rachubę po miliardzie. – Uśmiechnął się przez łzy.

Podeszła do niego. Przytuliła go.

– Cśśś.

– Wskrzeszałem cię. Żegnałem cię. Przeżyłem z tobą niewyobrażalnie wielkie liczby żywotów, takich jak ten pierwszy, a potem zupełnie innych, jakichkolwiek. Ta pustka nie zniknęła ani na chwilę – łkał. – Jestem bogiem każdej definicji! – cedził przez zęby. – Powinienem móc…

Więc tak to się kończy, pomyślała.

– Możesz to zatrzymać. Musisz – mówiła powoli, opiekuńczym tonem.

– Nie wiem, czy jestem gotowy.

– Ilu nieudanych prób więcej potrzebujesz?

Demiurg w policyjnym mundurze po chwili kiwnął głową.

– Czy ty jesteś gotowa?

– Ja się nie liczę. Twoja Eeeorlig była gotowa, kiedy ją straciłeś.

– Żegnaj.

– Cześć – szepnęła uśmiechając się apatycznie.

Tadeusz zamknął oczy.

Bezkres rzeczywistości, wszystkie impulsy i ich jakiekolwiek źródła, nieskończone wymiary i to co poza nimi. Absolutnie wszystko.

Wszystko zniknęło.