Jedna długa noc

Dobre. Przeczytałem z zainteresowaniem. Nareszcie coś bez babrania się w patologiach:). Przewrotne ujęcie tematu, wiarygodna psychologia postaci. I tylko dwie uwagi-sugestie: Skoro jagna nie wejdzie do kościoła, na cmentarz (poświęcona ziemia!) też nie. Jedno zdanie by się przydało– że nie mogła przekroczyć bramy albo coś… I druga sprawa– ostatnie zdanie (jestem legendą) . Niepotrzebne kompletnie. Z całej treści to wynika, a ono obniża wg mnie wagę całości.Tekst z czołówki konkursu.

​

​

I jeszcze jedna uwaga merytoryczna: Jagna nie mogła ai mieszkać, ani oddawać się diabłu na Łysej Górze, ani na Łysicy, bo od roku 1004 są to ziemie i szczyty poświęcone i zsakralizowane (klasztory, krzyże, kaplice). Skoro sama napisałaś, że nie może nawet ustać PRZY kościele… Już prędzej mogłaby się udać pod Ślężę na dolnym Śląsku, a konkretnie na szczyt Wieżyca, obok Ślęży, gdzie sabaty pogańskievtrwały do późnego średniowiecza, a kościół na Ślęży, postawiony jakośvtak dopiero w połowie XIX wieku, i tak płonął od piorunów średnio co 40-50 lat. Paradoksalnie – na Łysogóry twoja Jagna by nawet nie weszła – ziemia poświęcona niemal w całości. Warto takie drobiazgi sprawdzać, bo zgrzytają okrutnie. A nieotrzebnie;)

​

No nie sądziłem, że kiedyś dane mi będzie poznać wewnętrzny świat Baby Jagi. :)

Ano tak to już z życiem jest, że nigdy w pełni kolorowo, ma swoje blaski i cienie, coś za coś, choć wiele zmienia chyba sam akt akceptacji tego kim się jest, poczucie szczęścia lub nieszczęścia jest raczej subiektywnym stanem – mentalnym, emocjonalnym, nawet duchowym…

Zastanawia mnie… Nietypowo się ta kluczowa sytuacja odbywa. Jeżeli dobrze zrozumiałem, to Paskuda wziął ją na podstęp, narzucił swoją wolę, zamknął ją w tym życiu według własnego kaprysu…? Zabrakło mi trochę aktu woli Jagi, tego, że ponosi konsekwencje swojej decyzji.

Jeżeli to podstęp Diabła, to z kolei brakuje mi tu akcji, w której go Jaga wystrychnie na dudka i odwróci swój los. Ale wtedy nie mógłbym jej współczuć… :)

Tak pitolę sobie, ale tylko dla tego, Katiu, że od samego pomysłu po przecudowne wykonanie, bardzo mi się ta historia spodobała. Wciągnęła mnie od pierwszych zdań, gładko i przyjemnie doprowadziła do ostatniego łyka kawy. Świetny tekst! Trzymam kciuki! Powodzenia!

I jeszcze raz gratuluję ozdoby we włosach – pewnie niedługo też przeczytam…

Kurde… Jednak mnie kąsa ta bierność Jagi, ja tam bym temu… Ki Diabołowi pokazał! :D

Pozdrawiam!

No i co ja się będę rozpisywał?

RE-WE-LA-CJA! Czyli już wiem, jakie opowiadanie na pewno znajdzie się w antologii Naz. Mogę się założyć o dowolną stawkę!

Parę razy coś mi tam delikatnie zachrupało, ale to może Bogini ci wskaże.

Parę moich uwag technicznych:

– “Coraz mniej przypomniałam wiedźmę” – przypominałam;

– “Ale, ale, może chociaż powinnam ją zmienić?” – tu albo “ja powinnam” albo “powinnam się”;

– “I w końcu stało się to tego, czego już od pewnego czasu oczekiwałam”;

– “kierowałam się na obrzeża” – obrzeża czego?;

– “Góra przyciągała silnej niż magnez” – magnes.

W każdym razie – piękne, wciągające, poruszające itd itp. Brawo!!!

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Rybaku – cieszę się, że w końcu któryś z moich tekstów trafił w Twoje gusta :) I bardzo słuszna uwaga o kościele i ziemi poświęconej… Po przemyśleniu usunę ten fragment z kościołem, bo Łysica mi bardzo pasuje, w sumie najwięcej czerpałam z legend świętokrzyskich… Jeśli chodzi o ostatnie zdanie, to jeszcze się zastanowię, czy je usuwać…

Majkubar – miło mi, że opowiadanie się ogólnie podobało. A z Jagną, ona trochę diabła sama do siebie zaprosiła i w sumie nie wiadomo, czy cała ta heca z przeprowadzką nie była jedynie kobiecym szantażem, bo hrabia złamał obietnicę i nie odwiedzał jej tak często, jakby tego pragnęła… Dziękuje bardzo za klika :)

Staruch – myślę, że gdyby to był Twój konkurs to może mogłabym liczyć na jakąś nagrodę, a tutaj zobaczymy… Coś nie mam szczęścia w konkursowych zmaganiach, ale oczywiście bardzo się cieszę, że tekst Ci się spodobał. I wielkie dzięki za poprawki :)

Pozdrawiam wszystkich serdecznie i miłego dnia życzę :)

Dwie rzeczy rzuciły mi się w oczy:

-Tęsknimy za tobą

Brak spacji po myślniku.

– Jagusia, wrócimy do lasu.

Tu nie jestem pewien, ale nie powinno być “wróćmy”?

Przyjemnie się czytało. Podobało mi się. :)

ac – ​dziękuję za przeczytanie, wyłapanie błędów i cieszę się, że tekst Ci spodobał :)

Bardzo ciekawe ujęcie tematu – o tym, jak to “ciągnie wilka do lasu”, że często jesteśmy niewolnikami naszych legend i poglądów, z którymi brakuje nam sił do zmierzenia się.

Jak zawsze bardzo realistycznie odrysowujesz portret psychologiczny postaci, w tym wypadku Baby Jagi, i prowadzisz narrację, starając się przedstawić nam dramaty duszy bohatera. Narracja pierwszoosobowa jest tutaj szczególnie pomocna.

Zakończenie dosyć smutne, ale mnie to nie przeszkadza. Nie każdy ma siłę, by wygrać z własnymi uzależnieniami (bo tak interpretuję to zniewolenie Jagny od swej legendy i diabła). Może gdyby znalazły się kolejne osoby skłonne jej pomóc, to kto wie…

Podsumowując: jak to u Ciebie, emocjonalny i wielowarstwowy koncert fajerwerków. Kliczek się należy.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Dzięki NoWhereMan :) Za przeczytanie, komentarz i klika :) Narracja pierwszoosobowa sama mi się tu narzuciła i chyba rzeczywiście ułatwia ona oddać emocje i psychikę bohatera, chociaż pisząc w pierwszej osobie zwykle mam problem z nadużywaniem zaimków, ale coś za coś :)

Zakończenie miało być najpierw trochę bardziej optymistyczne, ale… Ostatecznie stwierdziłam, że legendy nie da się zmienić…

Pozdrawiam serdecznie :)

Ps. Ooo… Bardzo dziękuję za nominację, tego się szczerze pisząc nie spodziewałam…

Zgadzam się z przedmówcami, bardzo dobre opowiadanie.

Podoba mi się Twoje podejście do tematu legendy, podoba mi się bogate wnętrze bohaterki, podoba mi się warstwa językowa.

Niby “tylko” dwadzieścia osiem tysięcy znaków, ale zdołałam zupełnie przeniknąć do świata Twojej bohaterki. 

Zło. Zło tkwi w naturze człowieka. Każdego człowieka? Czy są tacy, którzy są od niego wolni? Patrzyłam na zamordowanego przez mnie mężczyznę. Czy on był zły? Czy jedynie zniekształcony przez środowisko, w którym przyszło mu dorastać?

Bardzo ładnie operujesz pytaniami retorycznymi. :)

Zgłaszam do biblioteki. :)

„‬Człowiek, który potrafi druzgotać iluzje jest zarazem bestią i powodzią. Iluzje są tym dla duszy, czym atmosfera dla planety." - V. Woolf

Rossa – ​bardzo dziękuję :) Zastanawiałam się, czy tekst nie jest za krótki, więc tym bardziej mnie cieszy fakt, iż te niecałe trzydzieści tysięcy znaków wystarczyło, by pokazać wnętrze mojej Baby Jagi :)

Miłego dnia :)

Sam pomysł na historię jest w miarę prosty i tutaj nie jest to wcale minusem. Dużo miejsca poświęcasz na wykreowanie Baby Jagi i robisz to po prostu świetnie. Wiarygodne myśli; krótkie zdania, wyliczenia, pytania… Tak, właśnie o to chodzi ;)

Tekst do szybkiego pochłonięcia za jednym razem, spisany na wysokim poziomie technicznym. Potrafisz zainteresować, opisując nawet proste i codzienne czynności. Z zakończenia jestem zadowolony, choć ostatnie zdanie rzeczywiście wydaje się trochę dodane na siłę.

Zasłużony klik ode mnie ;)

Perrux – ​to chyba mój pierwszy tekst, który Ci się spodobał, więc tym bardziej mi miło. I kolejny głos za usunięciem ostatniego zdania… więc zaraz zniknie.

Bardzo dziękuję za opinię i klika :)

Miłego wieczoru :)

Twoje opowiadania zawsze mnie wciągają bez reszty i tym razem było tak samo. Znów wiele emocji i pytań, a do tego ładnie wykreowana Jaga (bo to zła kobieta była?). Cóż mam więcej pisać, skoro poprzednicy powiedzieli już wszystko, co mnie samej nasunęło się po przeczytaniu Twojego opowiadania.

Muszę przyznać, że każdy Twój kolejny tekst jest coraz lepszy. :)

Życzę powodzenia w konkursie!

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

W niebanalny sposób napisałaś o Jadze, czarownicy z legendarną przeszłością. A najbardziej podoba mi się to, że ukazałaś ją w bardzo ludzkiej postaci – kobietę mocno w latach posuniętą, doświadczającą bolączek wieku starczego, brzydką i przywykłą do samotności, która jednakowoż potrafi zaprzyjaźnić się z sąsiadką, próbuje stać się lepsza…

Szalenie satysfakcjonująca lektura. ;)

…zmarszcz­ki głęb­sze od gór­skich kra­te­rów. –> Jakkolwiek wulkany to góry, kratery bardziej kojarzą mi się z wulkanami, niż górami jako takimi.

…a do prysz­ni­ców nawet nie pró­bo­wa­łam się zbli­żać. –> Piszesz, że bohaterka mieszka w kawalerce; czy tam jest więcej niż jeden prysznic?

…po­wtó­rzy­łam w my­ślach, do­da­jąc: - ale nie dla każ­de­go. –> Zamiast dywizu powinna być półpauza.

…zo­sta­wia­ją­ce po sobie ko­lek­cje śmie­ci… –> Nie wydaje mi się, aby pozostawione śmieci można nazwać kolekcją.

Może: …zo­sta­wia­ją­ce po sobie sterty/ kupy/ stosy/ góry śmie­ci…  

…ba­zgrzą­ce fla­ma­stra­mi po ścia­nach… –> Raczej: …ba­zgrzą­ce sprejem po ścia­nach/murach…

– Prze­pra­szam Man­teu­fel, prze­pra­szam. –> Czy nie powinno być: – Prze­pra­szam, Man­teu­ffel, prze­pra­szam.

Wy­bu­chłam pła­czem i zbie­głam na dół. –> Wy­bu­chnęłam pła­czem i zbie­głam na dół.

Nie wiem, jak długo tak sta­łam, na ślepo re­cy­tu­jąc swoją man­trę. –> Co to znaczy recytować na ślepo?

Może: Nie wiem, jak długo tak sta­łam, bezwiednie/ machinalnie/ mimowolnie re­cy­tu­jąc swoją man­trę.

Na ko­niec zło­żył mi go­rą­cy po­ca­łu­nek i znik­nął. –> Można złożyć pocałunek na czymś – np. na ustach/ dłoni/ czole/ policzku, można ucałować kogoś, ale nie można złożyć pocałunku komuś.

Może: Na ko­niec gorąco mnie pocałował i znik­nął.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Interesujące podejście do konkursu, fajna walka z własną naturą. Szkoda, że skazana na niepowodzenie.

Początek trochę mi się ciągnął, czekałam, aż coś się zacznie dziać, a tu opisy i budowanie bohaterki. Ale od wizyty diabła było w porządku.

Postać głęboka, relacja między sąsiadkami też dobrze pokazana.

No, wreszcie jest porządna legenda, a nie tylko znany człowiek.

Wykonanie niezłe, ale czasem coś mi zgrzytnęło.

Najpierw gwałtownie, szybko, żłobiąc podłoże, a z czasem coraz wolniej, bardziej gładko i monotonnie.

A to nie jest tak, że głazy ruszają powoli, dopiero potem się rozpędzają i zbierają kumpli? Fakt, jak się teren wypłaszcza, to w końcu się zatrzymują… Lepiej by mi ten opis pasował do wody spływającej z gór.

Postanowiłam, że od tej będę dobra, taka naprawdę dobra.

Czegoś tu zabrakło.

Babska logika rządzi!

Fajne, podobało mi się :)

Przynoszę radość :)

Oj, Katiu, wiedziałam, że jak zajrzę, to wsiąknę. Masz dar usidlania czytelnika, pięknie kreujesz postacie, a na dodatek Twój warsztat pozwala Ci pokazać głębię uczuć. Niektóre zdania zapadają w pamięć wyobraźni, jak na przykład to, gdzie piszesz, że ciasta “wylegiwały się na półkach”. Po prostu miodzio.

Dokładam klika. 

"Czasem przypada nam rola gołębi, a czasem pomników." Hans Ch. Andersen ****************************************** 22.04.2016 r. zostałam babcią i jestem nią już na pełen etat.

O, właśnie taki finał!:) Aż rżnie po oczach!:D

Popieram ocenę zakończenia :)

Ciekawy tekst, efektowny, z przekonująco IMHO napisaną bohaterką. Zdecydowanie na plus.

ninedin.home.blog

AQQ – ​bardzo dziękuję za komentarz i cieszę, że lubisz moje teksty :)

Reg – ​po pierwsze, oczywiście bardzo dziękuję za łapankę, wszystko poprawiałam, poza Manteufelem, bo edytor poprawia mi na dwa “​ff”​, ale w Internecie znalazłam imię diabla przez jedno i już sama nie wiem, jak jest prawidłowo… :(

Poza tym bardzo mi miło, że opowiadanie Ci się spodobało :)

Finkla – poprawiałam wskazane przez Ciebie fragmenty i rzeczywiście tym razem starłam się przede wszystkim napisać na temat :) i pracować nad postacią, to chyba przez to ten wydłużony początek…

Anet – ​fajnie, że fajne :):):)

Bemik – bardzo dziękuję za wizytę i ostatniego klika :) I bardzo mi miło, że tekst Ci spodobał zarówno pod względem treści jak i warsztatu :)

Rybak – ​tak, chyba rzeczywiście jest teraz lepiej :)

Ninedin – dziękuję za komentarz i ​miło mi tekst wypadł na plus :)

Pozdrawiam wszystkich serdecznie i życzę udanego weekendu :)

Katio, miło mi, że uwagi okazały się przydatne i bardzo się cieszę, że mogę czytać Twoje coraz lepsze opowiadania. ;D

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

No, ładnie się rozwijasz. I piorunem.

Babska logika rządzi!

Reg, Finkla, dzięki, bardzo miło mi to czytać, aż się rumieńcem oblałam…

Jestem przekonana, że z rumieńcem Ci do twarzy. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

A ja tam bym wolała rysunek, żebym sama mogła porównać. ;-)

Babska logika rządzi!

Rysunki Katii są czarno-białe, z rumieńcem wyglądałaby pewnie jak umorusana. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Cicho, niech Katia pokombinuje, jak oddać szary rumieniec. ;-)

Babska logika rządzi!

Na szaro, co najwyżej, mogą rumienić się szarytki i szaraczki. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Szary rumieniec… Moze by sie jakos dalo, ale gorzej z autoportretem :)

Oj tam, oj tam… Każda pani może się zarumienić na szaro, jeśli szarmancki pan powie jej coś charmant. :-)

Babska logika rządzi!

:):):)

Przyszedłem późno, więc w zasadzie nic dodać już nie mogę. Wszyscy zgadzają się, że tekst bardzo dobry, nawet Rybak ;-) Co i ja potwierdzam. Pomysł na Legendę prosty i znakomity – żadnego kombinowania i pakowania legendy na siłę do wcześniej istniejącego pomysłu. Wykonanie bardzo dobre. 

Coś tam zgrzytnęło mi w jakichś porównaniach (czytałem wczoraj), choćby to o spadających kamieniach, ale ktoś już zwrócił na to uwagę i zmieniłaś :-) 

Zgrzyty zgrzytami, ale nie sposób nie zwrócić uwagi na drugą stronę – na konstrukcje i metafory naprawdę znakomite. Ot choćby - 

Chłodny wiatr rozwiewał moje siwe włosy, a siedząca na gałęzi wrona krakała o nadchodzącej zimie.

Wyobraźnia sama zaskakuje, klimat sam się wyczuwa i jedno zdanie wystarczy za akapit opisu jesiennego spaceru staruszki. Tak się powinno pisać! 

Gdybym na upartego miał szukać jakichś mankamentów (bo to, że za krótkie i chciałbym więcej, to nie wada, co?) myślę, że poszedłbym za Majkubarem – trochę brakuje czegoś, co sugerowałby, że Jagna była zła juz wcześniej, ze Diabeł nie wybrał jej przypadkowo. Że wtedy, w karczmie, była w pełni świadoma tego, co się dzieje i jakie mogą być konsekwencje. Chciałbym, żeby było w niej coś naprawdę niezwykłego, coś co przyciągnęło do niej diabła. Nie tylko marzycielstwo i wybredność. 

Ale to klasyczne szukanie dziury. Tekst jest bardzo dobry, a Ty nie tylko, że nie obnizasz pułapów, a piszesz coraz lepiej.

Pozdrawiam! 

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Thargone – ​bardzo dziękuję za rozbudowany komentarz i oczywiście bardzo się cieszę, że Tobie też opowiadanie przypadło go gustu. Jeśli chodzi o sugestię Twoją i Majkubara dopisałam dwa zdania. Nie wiem, czy teraz jest lepiej?

A z tymi pułapami coś sie boję obniżki… ale to chyba normalne, trudno cały czas pisać lepiej ;)

Pozdrawiam serdecznie :)

Thargone, z mojej strony to nic nadzwyczajnego. Po prostu wreszcie TREŚĆ w pełni harmonijnie dorównała FORMIE. Poprzednich opowiadań Autorki nie czytałem, więc poznawałem Jej pisanie niejako od nowa, a z tych, które czytałem, to jest zdecydowanie najlepsze dzięki niewydumanej na siłę tematyce, jej wartości także MORALNEJ, na co jako człek z późnego Średniowiecza, zwracam uwagę. Bo naprawdę uważam, że Twórcy wolno mniej. Dlatego że nim JEST.

Rybaku, ja troszkę się nabijałem z Ciebie. Naprawdę przepraszam, ale taki jestem ;-) I uwielbiam z Tobą dyskutować, jak z każdym, kto ma dużo w głowie. A co do Katii, to istotnie, zdarzało jej się babrać w paskudztwie, ale nie po to żeby w pusty sposób szokować, ale po to, by to i owo w czytelniku ruszyć. I, muszę przyznać, często skutecznie.

Katiu – z całą pewnością wkrótce napiszesz co słabego. Nie mówię o tekstach, które cofnęłaś, bo wydały Ci sie do bani. Chodzi mi o coś, co będzie Ci się wydawało naprawdę niezłe, ale w opinii innych wcale takie nie będzie. Normalne. Najważniejsze jest to, że Twoja krzywa rośnie ;-) 

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Mi sie moje teksty zwykle przestaja podobac zaraz po ich ukonczeniu… ;) A po publikacji… Dobrze, ze wszystkich nie usuwam, ale tak na serio postaram sie z tej opcji za bardzo w przyszlosci nie korzystac :)

Katiu, podoba mi się ten tekst, lubię takie urokliwe i spokojne. Ten czytało mi się dobrze, jednak nie bez “ale”. Mam zastrzeżenia, ale trwa konkurs i nie śmiałabym krytykować czy wyrażać jakiekolwiek negatywne odczucia przed upływem terminu. Dlatego teraz ograniczę się do drobnych uwag technicznych, żeby pomóc: “…dzień przed moim porodem…” – kwestia językowa: wydaje mi się, że o “moim porodzie” może mówić tylko kobieta rodząca, nie zaś ktoś, kto był rodzony. I wskazówka: (wynikająca z jednego z zastrzeżeń) mogę nie mieć racji, ale może przepatrz sobie jeszcze technicznie, pod względem konsekwencji kwestie “bezgłośnych rozmów” między Jagą a zwierzakami z lasu. Pozdrawiam.

Blue-Ice, dziękuję bardzo za wszystkie uwagi i postaram się wprowadzić poprawki :) Pozdrawiam serdecznie.

Bardzo lubię opowieści o istotach borykających się z nieśmiertelnością i odkrywających jej złe strony, a także mieszanie planów czasowych, więc w oczywisty sposób mnie przekonuje :) Ładnie napisane, klimatyczne, troszkę brzezińskie, ale to komplement, no i mimo że bardzo współczesność, to obyło się bez “ozdobników” w postaci wulgaryzmów. Naprawdę, jedno z nielicznych opowiadań fantastycznych dziejących się w jakimś miejskim tu i teraz, w którym świat wydał mi się prawdziwy. Może dlatego, że nie wszyscy są piękni, niezwyczajni, tylko wręcz przeciwnie – zwykli do bólu, no i mają normalne imiona.

A tu drobiazgi. Jeżeli któraś z uwag językowo-typograficznych już była, to z góry przepraszam.

– Tęsknimy za tobą – Dobiegły do mnie nieme głosy zwierząt.

Albo kropka po tobą, albo dobiegły z małej litery. I “dobiegły mnie” a nie “do mnie”

– To my też zostajemy. – Zgodnie oznajmiły zwierzęta.

A tu bez kropki i z małej litery, jeśli taka składnia, albo “Zwierzęta były w tym względzie zgodne.”

http://altronapoleone.home.blog

Drakaina – bardzo dziękuję za komentarz i oczywiście cieszę się, że opowiadanie Ci się spodobało :) Jeśli chodzi o wulgaryzmy, chyba rzeczywiście rzadko ich używam, chociaż w opowiadaniach i tak częściej niż w rzeczywistości :), ale czasem mam wrażenie, że moi bohaterowie wyrażają się trochę za grzecznie i przez to może sztucznie…

Zaraz skoryguję wskazane usterki.

Pozdrawiam serdecznie i miłego wieczoru :)

Zupełnie nie odniosłam wrażenia sztuczności dialogów, co jest rzadkością :)

http://altronapoleone.home.blog

:):):) To bardzo się cieszę :)

Bardzo ładne, nostalgiczne opowiadanie, Katio. :) Czarownica, która idzie ze wsi do miasta. :) Ciekawostka. Pobyt w mieście wypada klimatycznie, smutno, bajkowo i zarazem realistycznie. Trójka towarzyszy w postaci żaby, kota i żmiji to dokładnie Twoje klimaty. :)

Trochę zabrało mi większej więzi pomiędzy Jagą a Hrabią Manteufelem. Tak, wiem, jest niemoc kobiety względem mężczyzny, nawet ładnie opisana, ale gdzieś tu zabrakło mi więcej emocji, co Tobie akurat, przychodzi w tekstach łatwo.

Czekam jednak na opowiadanie do plebiscytu rocznego. ;) Ale to jeszcze trochę, jak widzisz, dobrze się sprawdzają lżejsze i bardziej ocuglowane tematy. ;) Są nominacje i ochy… ale te roczne, to będzie Katii, tej Katii, uuuu ;) Mroczne, ciężkie i… jak Siedem. :) Tak, ktoś zawoła, co ma thriller o policjantach do prozy Katii? Ano dużo, tak samo mroczny, traumatyczny, surowy, poważny i jakże ku…a wciągający. Tak, jak Twoje, mroczne opowiadania. Tam reżyser trzymał jednak wszystko krótko za pysk i Ty też tak musisz potrafisz. ;)

Pozdrawiam.

Darcon, pożyjemy, zobaczymy :) Teraz chyba rzeczywiście trochę wyszłam z mroku i z pewnością odbija się to na moich opowiadaniach… A z twórczością jest niestety trochę tak, że albo będzie rozkwitać albo… Gdzieś w środku czuję, że przyjdzie taki dzień, że obudzę się rano i stwierdzę, że już nic więcej nie napiszę, ale mam nadzieję, iż nastąpi to bardzo szybko ;)

Pozdrawiam serdecznie i miłego wieczoru :)

Przeczytałam opowiadanie. Kwalifikuje się do konkursu.

Udało mi się cokolwiek wyłuskać:

Rozważ wycentrowanie gwiazdek ;)

Przepraszam(+,) Manteufel, przepraszam.

kimkolwiek, by on nie był.

Opinia o fabule po zakończeniu konkursu.

Życzę powodzenia :)

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

Dziękuję Naz, gwiazdki wypośrodkowane i przecinki poprawione. Pozdrawiam serdecznie :)

Będę raczej powściągliwy w zachwytach, bo uważam, że czytywałem już Twoje lepsze teksty, Katio. Walka z własnymi demonami (co tutaj można odczytywać wręcz dosłownie), wypadła całkiem przekonująco. Prawdopodobnie to było elementem, który chciałaś wyeksponować i co raczej Ci się udało. Mam jednak wrażenie, że po macoszemu potraktowałaś inne elementy opowiadania, na przykład historii samej w sobie jest tutaj niewiele. Babka się wprowadza, zaprzyjaźnia, sąsiadka umiera, babka się wyprowadza. W międzyczasie retrospekcja. No porywające to to nie jest. Dalej podkreślasz wielokrotnie, że babka jest ZŁA, chociaż ewidentnie z jej zachowania wynika, że jest dobra. Wolałbym doświadczyć tego zła, gdyby biło ono z jej wypowiedzi, gestów, decyzji, i tak dalej. Nic takiego nie ma miejsca, prócz może sceny morderstwa z finału, które i tak zostało popełnione w afekcie. Najbardziej mi jednak doskwierał motyw legendy, który ledwie musnęłaś, a aż się prosił o lepsze rozbudowanie. Legenda nie bierze się stąd, że diabeł namaścił jakąś pannę i uczynił z niej wiedźmę. Zabrakło mi motywu powtarzania przez ludzi plotki, przeinaczania jej, być może nawet zrobienia z babki ofiary. Bohaterka z marszu stała się legendą, a tak to po prostu nie działa.

:( No cóż, akurat chciałam się przede wszystkim skoncentrować na legendzie i nawet ją opisałam w scenie tańców w karczmie dosyć dosłownie, więc szkoda, że nie wyszło. Ale tak już jest z opowiadaniami, jedno lepsze, drugie gorsze :)

Pozdrawiam serdecznie i miłego dnia :)

Jeszcze nie czytałem tekstu, ale czekam już na Twe złote piórko :) Opowiadanie papierowe wytnę i powieszę w pokoju na ścianie, w formie plakatów :P 

No i te rysunki… ktoś tu ma artystyczną duszę i do tego talent :3

Na razie się cieszę z brązowego :)

Napisane jak zawsze świetnie. Sam pomysł ciekawy, oryginalnie podchodzisz do znanego motywu od bliżej nieznanej strony, chociaż brakuje mi trochę jakiejś historii z pierwszego zdarzenia. Bo motyw zła (mimo że odniosłem wrażenie, że wiedźma wcale taka zła nie jest) i nieszczęśliwej miłości po prostu mnie nie zaspokoiły. Na szczęście mam jeszcze sporo Twoich tekstów do nadrobienia, coś na pewno mnie jeszcze zauroczy :D

Przede mną ugnie się każdy smok, bo w moich żyłach pomarańczowy sok!

Soku, dziekuje za przeczytanie i komentarz. Hm… chyba polecam tylko “Uciekajace barwy”, bo reszta jest raczej slabsza od Baby Jagi…

Pozdrawiam serdecznie

Nie bądź taka skromna Katiu. Naprawdę świetne opowiadanie, jak najbardziej “legendarne”​. Przeczytałem je jakiś czas temu ale z braku czasu nie skomentowałem, więc nadrabiam ;) Jak tylko zauważyłem że dorzuciłaś swoją cegiełkę do konkursu to zajrzałem i wciągnęło ;) Też uważam że miejsce w antologii Ci się należy. Pozdrawiam ;)

Enderku, bardzo dziękuję za miłe słowa i bardzo się cieszę, że opowiadanie Ci się spodobało. Odnośnie antologii… Opinie odnośnie tego tekstu są mocno zróżnicowane, więc zobaczymy :)

Pozdrawiam serdecznie i miłego dnia :)

Trochę mi się podobało, trochę nie ;-)

Zacznę od plusów – strona obyczajowa; podobała mi się bardzo; realistycznie, budujesz postać na drobiazgach, ale nie przytłaczasz nimi; postać sąsiadki – mimo, że nie gra pierwszych skrzypiec, poświęciłaś jej odpowiednio dużo uwagi, żeby sprawiała wrażenie “prawdziwej”; motyw z nielubieniem dzieci – ogólnie widać, że czujesz tę rzeczywistość i umiesz przekazać ją czytelnikowi.

Teraz minusy – scena w karczmie – mocno sztampowa, skojarzyła mi się z romansami a’la harlequin… – on, zimny, z pozoru niedostępny, przyglądający się z boku jak ona wiruje na parkiecie; i oczywiście to on z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu magicznie ją przyciąga… Potem płomienny seks z rzucaniem na łóżko i rozrywaniem szat ;-) Dalsza relacja diabła z czarownicą też taka trochę jakby niedopisana.

Motyw legendy – tu mam mieszane odczucia; bo bazujesz na wiedzy pozatekstowej czytelnika – nie pokazujesz w tekście jak powstawała legenda Baby Jagi – mamy początek i koniec a cały środek czytelnik ma dopowiedzieć sobie sam. Bo zamiana dziewczyny w staruchę i zamieszkanie tejże w lesie zdala od ludzi to trochę za mało w moim odczuciu na legendę trwającą przez wieki, w dodatku większą od legendy samego diabła; szczególnie, że dzisiejsi ludzie też chyba jakoś bardzo o Babie Jadze nie pamiętają.

I jeszcze kwestia zła – czarownica, wierzy że jest zła, ale czy taka jest naprawdę? Nie robi nic złego. Piszesz, że próbuje uciec przed swoją naturą – ale na czym jej natura polega już nie. Oprócz końcowego morderstwa nie dajesz dowodód na jej zło. Tylko że tu się też zaczęłam zastanawiać, czy to nie było tak, że czarownica bardziej wierzyła w to, jaką ją widział diabeł niż w to kim rzeczywiście była. Więc to nie jest zarzut – tylko takie moje dumania na temat tego, co się dzieje, gdy przyjmujemy cudzą wizję nas samych ;-)

Czytało się dobrze :-)

It's ok not to.

Dogsdumpling – ​dziękuję bardzo za przeczytanie i opinię. Jeśli chodzi o scenę w karczmie w związku, że była to przytoczona legenda, trochę przeze mnie przerobiona, może rzeczywiście wyszła zbyt sztampowo i być może masz rację, że za bardzo opieram tekst na wiedzy pozatekstowej… Cóż, może następnym razem będzie lepiej :)

Pozdrawiam serdecznie :)

być może masz rację, że za bardzo opieram tekst na wiedzy pozatekstowej…

A wiesz, ja bym po prostu chciała więcej dobrego, a tak miałam wrażenie, że część historii zatrzymałaś dla siebie ;-)

It's ok not to.

Hmm… Pewnie masz rację, ale teraz już nie będę zmieniać :) Postaram się mieć to na uwadze w przyszłości…

Miłego wieczoru :)

Katiu, Twoje opowiadania już od jakiegoś czasu trzymają wysoki poziom i miło widzieć, że to się utrzymuje. Jednak nie mógłbym tutaj z czystym sumieniem dać TAK-a. 

Piszesz bardzo dobrze, ale wciąż zdarzają się jakieś zdania z dziwnym szykiem, które byś wychwyciła, gdyby tekst dłużej odleżał. Przyznaj – ile dałaś mu odpocząć przed publikacją? ;) Jest więc ładnie, ale ta sama uwaga, co zawsze: mogłoby być lepiej. 

Pod kątem konkursowym jest bardzo fajnie. Świetny motyw: zapomnienie to śmierć legendy. Z opowiadań, które dotychczas czytałem, mało kto się wgłębiał w istotę legend. Użyłaś znanych legend, by stworzyć własną historię. Ale pod kątem piórkowym historia ta wydaje mi się nie dość własna… i zbyt prosta. 

Podoba mi się pierwsza część, Jaga jako zwyczajna staruszka. Mniej podoba mi się część dalsza, gdy wprowadzasz diabła. Najmniej podoba mi się końcowa scena morderstwa, zbyt łatwe rozwiązanie. 

Komentarz wyszedł mi nieco chaotyczny, co może oddaje to, że się wahałem. 

https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/

Fun, dziękuję bardzo za opinię i cóż, chyba mogę jedynie napisać, że sama raczej nie oczekiwałam, że co miesiąc będę dostawać piórka :) Jednakże już sama nominacja jest bardzo miła. Chyba rzeczywiście “Uciekające barwy”​ lepiej dopracowałam :)

Pozdrawiam serdecznie.

Przyznam, że czytało się dobrze, ale jednak czegoś mi tutaj zabrakło. Może tej plastyczności, jak w Uciekających barwach. Same przemyślenia na temat natury zła wyszły jak dla mnie zbyt oczywiste i trochę takie moralizatorskie. Za to spodobało mi się połączenie motywów Baby Jagi i legendarnych diabłów. Także tekst jest dobry, ale poprzedni spodobał mi się bardziej. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

SzyszkowyDziadku – ​dziękuję za wizytę i komentarz. Cóż chyba muszę sama przyznać, że obserwuję u siebie spadek formy i może przyda mi się jakiś urlop w pisaniu :)

Pozdrawiam serdecznie.

I ja, Katiu, pomarudzę ;(

Bo mam w przypadku tego opowiadania wrażenie pewnej chaotyczności, braku spójności tak pomysłu, jak i wykonania, nawrzucania zbyt wielu rzeczy, ale bez ich dogrania do końca. Najbardziej podobał mi się rozdział pierwszy, nie tylko ze względu na bardzo klimatyczną warstwę obyczajową, ale i fajny pomysł prawie nieśmiertelnej czarownicy, która próbuje dać się zapomnieć i w ten sposób zakończyć swoją egzystencję. Rozdział drugi z pojawieniem się Manteufla i retrospektywą wprowadza inny, ludowy klimat i tak naprawdę przerywa tamte rozważania, na które zdążyłem sobie narobić smaku. Faktycznie, pomysł ukarania kapryśnej dziewczyny jest znany z podań, ale to zupełnie inny rodzaj opowieści niż ta, którą wcześniej budowałaś. Jagnie z tego rozdziału brakuje psychologii, motywacji, jakiegoś oryginalnego rysu – to papierowa postać z opowieści-pogróżek odrzuconych kawalerów. I znowu – byłby to jakiś pomysł: bohaterka zaczyna jako figura z folkloru, a z czasem emancypuje się do dojrzałej, świadomej i zgorzkniałej kobiety. Ale to inny temat, wart pokazania we własnym, osobnym opowiadaniu. I rozdział trzeci, obiecujący powrót do tematyki pierwszego, przerwany słabo napisaną sceną morderstwa (w moim odczuciu niewiarygodne zachowanie młodego złodzieja, bardzo pospiesznie i bez pogłębienia pokazana reakcja Jagny). Sama końcówka znowu dobra, ale właśnie przez ten brak podbudowy taka trochę doklejona.

I znowu zapytam: jak długo pisałaś to opowiadanie? ;)

Cobold, dwa dni, oczywiście nie bez przerwy… Ale też nie mierzyłam w piórko, po prostu miałam ochotę napisać… Dzięki za przeczytanie i cóż, pozostanie mi jedynie zgodzić się z uwagami…

Miłej nocy :)

Jak ja dawno nie czytałam Twoich tekstów, Katiu, a jeszcze Ciebie pamiętam z okresu bardzo płodnego w teksty maści wszelkiej :)

Jak to u Ciebie, świetnie obudowane emocjonalnie, dało się wczuć w starość głównej bohaterki. Scena w karczmie – niby sztampowa, ale bardzo mi się spodobał motyw, że tańcowała sobie z tyloma diabłami, a wybrała tego jednego. Od początku było wiadomo, że historia Jagi nie może się skończyć się szczęśliwie, ale wzbudziłaś u mnie takie odczucia w niektórych partiach tekstu, że miałam nadzieję na zwycięstwo dobra. A tu klops ;)

Deirdriu, bardzo miło, że zajrzałaś, ostatnio trochę bardziej staram się skoncentrować na warsztacie niż tematach kontrowersyjnych :) I oczywiście cieszę, ze tekst Ci się spodobał.

Pozdrawiam serdecznie i miłego dnia :)

Wracam z komentarzem piórkowym.

Skoro nominowałem, to muszę być na TAK :) Urzekło mnie ukazanie losów Baby Jagi w wielkim mieście, pokazanie jej przegranej walki z własnym, wewnętrznym “ja”. Jak zawsze potrafisz prowadzić narrację i pokazywać osobiste uczucia w bardzo satysfakcjonującym stylu. Stąd i nominacja i głos :)

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

NoWhereMan, dziekuje bardzo zarowno za taka, jak i nominacje. Nawet przy braku piorka nominacja bardzo cieszy, wiec jest mi bardzo milo, ze opowiadanie sie spodobalo. Pozdrawiam serdecznie i zycze milego wieczoru :)

Przybywam i ja, Twoja zmora.

Sympatyczny ten tekst. Zasadniczo tyle, aż tyle i tylko tyle mogę o nim powiedzieć, przynajmniej jeśli chodzi o pierwsze wrażenie.

Napisany jest naprawdę dobrze, choć kilka przecinków jeszcze się zawieruszyło – niemniej widzę progres, a to cieszy, oj cieszy – a przy tym, jak zwykle u Ciebie, znalazło się kilka perełek, które już same w sobie były wartością dodaną, dla której opłaciło się przeczytać to opowiadanie.

Sama opowieść jednak mnie nie przekonała, a przy tym i nie ruszyła za bardzo. Znaczy pomysł na Baba Jagę uwięzioną w swej nieśmiertelności i szukającą ratunku w zapomnieniu odnajduję jako całkiem ciekawy, lecz wiara w to, że przez samo zejście z widoku Jagna zdoła sprawić, iż jej postać wyparuje z ludzkiej pamięci, mitów, legend i Wikipedii, jest po prostu zbyt naiwna, by dało się ją przełknąć bez grymaszenia.

Wyjście z założenia, że Baba Jaga kierowała się logiką spod znaku: “No cóż, spróbować nie zaszkodzi”, trochę pomaga, ale – przynajmniej w moim wypadku – niedostatecznie.

Niby nie jest to jakiś wielki zonk, który dyskwalifikowałby to opowiadanie zupełnie, jednak, w zestawieniu z pozostałymi mankamentami – raczej drobnymi, ale jednak – opowiadanie wypada po prostu przyzwoicie i, że się powtórzę: sympatycznie. Ale nic ponadto.

Mankamenty, o których mówię – subiektywnie, rzecz jasna – to przede wszystkim liniowość i przewidywalność fabuły (ten kolo na końcu trochę na doczepkę; ot przyśpieszył tylko to, co i tak było nieuniknione), trochę dłużyzn (głównie wspomnienia z młodości Jagi) i osobiście męcząca mnie maniera narracyjna.

Punkt pierwszy tej wyliczanki można zasadniczo pominąć, bo co miało zostać powiedziane, już żem powiedział. Dodam tylko, że ten fałszywy gazownik, generalnie był jednak w punkt, bo i scena wyszła fajnie, i gość przekonująco wypadł, i moment był już odpowiedni, by pójść dalej, oszczędzając czytelnikowi niepotrzebnego przeciągania.

Z tymi dłużyznami natomiast i męczącą mnie manierą narracyjną, chodzi o to, że nie lubię, kiedy autor wplata w tekst niektóre fragmenty wręcz na siłę, bo po prostu one “muszą być”, przez co całość wypada zupełnie nienaturalnie.

Maleńki przedpokój, podłoga wyłożona tanim linoleum imitującym ozdobne płytki, wieszaki, półka na buty i lustro… Podeszłam bardzo blisko, żeby przyjrzeć się odbiciu, po chwili mocno tego żałując. Ależ ja byłam brzydka. Wychudzona twarz, długi, zakrzywiony nos, wielka brodawka na prawym policzku, zmarszczki głębsze od wulkanicznych kraterów. I te oczy, przede wszystkim zmęczone, bardziej smutne niż złe, chore, umęczone jaskrą.

Tu mamy ładny przykład tego, o czym mówię. Jest oczywiście opcja, że się mylę – w końcu co ja mogę wiedzieć o kobietach? – ale wydaje mi się, że jeśli Jagna żyła przez sześćdziesiąt żywotów, to zdążyła przyjrzeć się swojemu odbiciu i oswoić z nim już więcej niż dostatecznie dobrze, by nie mieć żadnego powodu robić to po raz kolejny. Żadnego, prócz jednego: pokazania tego odbicia czytelnikowi. Taki komunikat puszczony w świat: “Patrzcie, to ja, Baba Jaga, i jestem paskudna!”.

Pytanie tylko, po co, skoro później wielokrotnie zostało to powiedziane wprost. Podkreślanie brzydoty bohaterki też było, można rzec, cykliczne.

Podobnych fragmentów, zbędnych z punktu widzenia fabuły, ale mających wprowadzić czytelnika w pewne niuanse historii, było więcej. I to mnie właśnie męczyło; zamiast obrywania mięsem prosto w twarz, wolałbym coś bardziej subtelnego, mniej nachalnego, zgrabniej wplecionego w treść.

Krótko: Jak to u Ciebie, jest dobrze, fajnie i przyjemnie, ale wciąż brakuje mi czegoś więcej; przytupu i yebnięcia.

Peace!

"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/

Nad tym tekstem stosunkowo długo się zastanawiałam. Ale w końcu postanowiłam rozstrzygnąć wątpliwości na korzyść oskarżonej. ;-)

Spodobała mi się walka z własnymi ograniczeniami. I że diabeł nie pomaga. Od tego w końcu jest.

Byłam na TAK, znaczy.

Babska logika rządzi!

Cieniu, to nie Ty jesteś moją zmorą, tylko ja Twoją :) Tak czy inaczej bardzo Ci dziękuję za przeczytanie i wnikliwy komentarz. Szczególnie uwagi o wpychaniu informacji na siłę. Wezmę je sobie do serca.

Finkla – ​bardzo dziękuję za taka :) Cieszę się, że tekst się spodobał.

Pozdrawiam serdecznie i miłego dnia :)

Proszę, Katiu, bynajmniej nie zmoro.

Tylko pamiętaj, że jam jeno cień marny i w swej marności omylny. Ale myślę, że jeśli trochę poeksperymentujesz, to nic złego się nie stanie.

Peace!

"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/

Czasem ze mnie niestety prawdziwa zmora :) ale tak na serio to sobie porządnie Twój komentarz przeanalizowałam i postaram się w przyszłości uważać na tego typu błędy. Niestety mam wrażenie, że z każdym tekstem wpadam w inne pułapki, ale tak już chyba jest… I jak na razie się nie poddaję, bo pisanie tak czy inaczej bardzo mnie cieszy :)

I tego się trzymaj. Reszta przyjdzie sama.

Peace!

"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/

Ile już było opowieści o pakcie z diabłem? No one knows. A co to opowiadanie wnosi do gatunku? No one knows. 

Jakoś nie chwyciła mnie lekko obyczajowa, spokojna, powolna historyjka o Babie Jadze. Niewiele się tu dzieje, a zbyt duża cześć tekstu to retrospekcja. Opowieść nie zrobiła wrażenia i niczym nie zaskoczyła.

Piszesz świetnie i bardzo lubię Twoje opowiadania, ale zazwyczaj jest w nich więcej akcji i fajerwerków. Nie tym razem.

Pozdrawiam!

https://www.facebook.com/Bridge-to-the-Neverland-239233060209763/

Pietrek, dziękuję za przeczytanie i komentarz. Opowiadanie rzeczywiście wyszło jakieś takie spowolnione :(

Ten tekst bardzo mi się spodobał.Narracja płynie sobie spokojnie, ale nie nuży. Podoba mi się sposób, w jaki bohaterka podchodzi do swej starości, z taką niechętną akceptacją, ale jednak akceptacją, a jednocześnie tęskni za szaleństwem młodości uosobionym w postaci Menteufla. W tej interpretacji, końcówka naprawdę mocno wybrzmiewa. Opowiadanie można też interpretować, jako historię damsko-męską, ale to spojrzenie już mniej mnie satysfakcjonuje, bo widzimy kobietę, króra nie potrafi się oprzeć toksycznemu samcowi, w dotatku bez niego postrzega siebie jako osobę bezwartościową. Dlatego pozostanę przy swojej pierszej interpretacji ;) Duży plus za wiarygodne przedstawienie zaprzyjaźniających się kobiet.

​

... życie jest przypadkiem szaleństwa, wymysłem wariata. Istnienie nie jest logiczne. (Clarice Lispector)

Fleurdelacour – niezmiernie mi miło czytać Twój komentarz i też podoba mi się bardziej Twoja pierwsza interpretacja :)

Pozdrawiam serdecznie i życzę miłego wieczoru.

Ciekawe ujęcie tematu. Podeszłaś do Baby Jagi z czułością i współczuciem, co dało bardzo dobry efekt. Konsekwencje jednej, podjętej pod wpływem impulsu decyzji i walka z własną naturą – fajnie uzewnętrznioną w formie zwierząt – to wszystko pokazałaś klarownie. Fakt, że Jagna nie potrafi uwolnić się od hrabiego nie jest dla mnie dziwny, wcale nie musiała być też wcześniej “naznaczona”, ani w żaden sposób “zła”. Natomiast nie wiem, dlaczego została wybrana i mogła przyjść na “bal” demonów. Zostawiasz jakieś ślady, sen matki, to, że Jagna zawsze była inna, ale czy to znaczy, że była zła?

No właśnie, zło wydaje się też czymś zewnętrznym, narzuconym tej kobiecie. Częścią legendy, którą zaprojektował dla mniej demon. A ona sama w nią wierzy i pewnie dlatego nie potrafi się od niej uwolnić. Ten smutny paradoks to w moim odczuciu siła Twojego tekstu.

The only excuse for making a useless thing is that one admires it intensely. All art is quite useless. (Oscar Wilde)

Dziękuję Mirabell za przeczytanie, komentarz i cieszę się, że uważasz tekst za ciekawy. Hm, a z tym złem… Niestety, w moim odczuciu w pewien sposób wszystko jest już narzucone :(

Chociaż pewnie miarę możliwości warto próbować coś w sobie zmieniać :)

Pozdrawiam serdecznie

Dobrze, że zdążyłem przeczytać przed zakończeniem głosowania, ponieważ opowiadanie bardzo mi podeszło :). Świetny klimat, napisane nader ładnie, płynąłem przez tekst jak Michael Phelps. I do tego ten kobiecy bohater w postaci Jagi z dylematem – fajnie było nieco się zagłębić w jej myśli.

Teofil – bardzo mi miło, że opowiadanie Ci spodobało. I wielkie dzięki za głosy :) Pozdrawiam ciepło :)

Przeczytane już w antologii. Bardzo mi się podobało. Jedna błędna decyzja młodej dziewczyny, skutkuje schrzanieniam ałego życia, ba całej wieczności.

Pięknie opisałaś bohaterkę, jej stosunek do świata, jej pogodzenie się z losem. Naprawdę bardzo dobry tekst. :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Irka, super, że Ci się podobało. Dziękuję za odwiedziny i komentarz. Pozdrawiam ciepło :)