Berserk

Ponure wycie rogu rozdarło noc, wzniosło się ponad korony drzew, wybudzając Uendelig z letargu. W oddali rozszczekały się psy. Ktoś ryknął, ktoś wrzasnął. Zapłonęły pochodnie, rozświetlając puszczę niczym gwiazdy nieboskłon. Za uciekinierem szła pogoń.

 Hallbjørn biegł, ile sił miał w nogach, lawirując pomiędzy gęsto rosnącymi świerkami i sosnami. Przeskakiwał zwalone pnie, kępy wysokich traw, krzewy i rozpadliny, szczególnie niebezpieczne dla nieuważnych wędrowców. Jeden niewłaściwy krok, chwila nieuwagi, zwykłe przeoczenie i można było żegnać się ze światem. Puszcza nie należała do miejsc bezpiecznych, Hallbjørn wiedział o tym doskonale – będąc dzieciakiem biegał po tych terenach, uczył się ich, poznawał. Jak każdy mieszkaniec Ravn, znał pobliskie bory niczym własną kieszeń.

 Zaklął pod nosem, gdy gdzieś nieopodal zawyły gończe psy, złapawszy trop. Słyszał, jak ujadanie zbliża się coraz bardziej i bardziej, jak szeleszczą chaszcze, które dopiero co zostawił za sobą.

 Zatrzymał się gwałtownie i obrócił. Topór zaświszczał, tnąc powietrze i z chrzęstem wbił się w pierś szybującego w skoku zwierzęcia. Konający kundel zaskowyczał i zwalił się na ściółkę. Hallbjørn wyrwał ostrze z ciała, zamachnął się po raz kolejny, skracając następnego psa o głowę. Trysnęła krew, cętkami barwiąc twarz. Wojownik zachłysnął się niemal, czując gorącą juchę na czole i policzkach. Oblizał usta skołowaciałym językiem i zaryczał nieludzko, szaleńczo, dziko.

 Zdając sobie sprawę, że ogarnia go szał, zacisnął dłonie mocniej na trzonku topora i… odpuścił. Nie próbował tłumić rosnącej furii – dał się bez reszty ponieść żądzy krwi i śmierci, kuszącej bardziej niż alkohol czy seks. Drąc się jak opętany, rąbał wszystko dookoła, aż sypały się wióry. Pnie drzew działały niczym blaty rzeźnicze, a zwierzęta, z myśliwych stając się ofiarami, ginęły, wyjąc i kwicząc, szlachtowane na kawałki.

 Hallbjørn widział zbliżające się pochodnie, pomimo swego głośnego, rzężącego oddechu, słyszał już krzyki i podniesione głosy. Mają mnie, pomyślał, dysząc. Dalsza ucieczka nie miała sensu, zdawał sobie z tego sprawę. Co prawda stracili psy, ale na pewno był wśród nich choć jeden tropiciel, a ci, jak głosiła plotka, wytropić umieli rybę w wodzie. Poza tym widzieli, w którą stronę biegł, nawet jeśli teraz zaniechaliby pościgu, nad ranem poszliby po śladach, zbyt świeżych, by mogły zostać niezauważone przez dobrego łowcę, i dopadliby go w biały dzień.

 – W potrzask, złodzieja! – krzyknął któryś, a reszta sprawnie rozciągnęła się, otaczając ściganego szerokim okręgiem.

 – Hallbjørnie Śmiały, synu Abjørna Szalonego, z woli jarla Haldriffa rozkazuję ci się poddać – rzekł brodaty mężczyzna znany jako Fridhleif. Hallbjørn kojarzył go nie tylko z widzenia, ale i ze słyszenia, był bowiem najlepszym łowcą w wiosce.

 – Jestem niewinny – wychrypiał Hallbjørn, z trudem powstrzymując się przed atakiem.

 – Nie nam to oceniać, nie tutaj i nie w tym gronie – odparł tropiciel, paląc spojrzeniem przygarbionego mężczyznę odzianego w niedźwiedzie skóry. – Udasz się z nami do Ravn i tam zostaniesz osądzony. Bądź zginiesz tutaj.

 – Niech więc bogowie orzekną, czym winny.

 – Wedle woli…

 – Ku chwale Freyji! – wrzasnął jasnowłosy młodzian, syn bednarza. Nie wiedzieć, ze zniecierpliwienia czy młodzieńczej głupoty, wyskoczył z szyku, nie zważając na krzyki dowodzącego Fridhleifa i rzucił się ku Hallbjørnowi, wyjąc jak opętany.

 Hallbjørn zareagował błyskawicznie. Wywinął się spod cięcia miecza i robiąc piruet, okrążył napastnika, by zamachnąć się toporzyskiem. Nim młodzik zdążył odskoczyć, ostrze spadło mu na bark, rozrąbując go niby pieniek, aż zachrupały łamane kości. Bryznęła krew. Bednarczyk zawył i padł twarzą w ściółkę.

 – Na niego! Zabić! Za jarla! Za Arne! – krzyknął Fridhleif, a reszta odpowiedziała chórem, skoczywszy ku Hallbjørnowi. Sytuacja nie wyglądała dobrze. Było ich zbyt wielu, a on liczyć mógł tylko na siebie. Z trudem robił uniki i odbijał ciosy gradem sypiące się zewsząd. Wiedział, że długo tak nie wytrzyma, że jeszcze trochę, a ranią go i zabiją. Nie mógł zwlekać.

 Krew zabuzowała mu w żyłach, uderzyła w skronie. Skóra zamrowiła przyjemnie, kości zaskrzypiały, mięśnie naciągnęły się boleśnie.

 Odskoczyli od niego niemal równocześnie, widząc, jak ten pada na czworaki, jak wygina się w łuk targany niewidzialną siłą. Na ich oczach całe ciało berserka pokryło się brunatną sierścią, twarz wydłużyła się w pysk najeżony kłami wielkości kciuków, a ręce i nogi przekształciły się w łapy uzbrojone w pazury – długie i ostre jak rzeźnickie noże.

 Hallbjørn widział ich dokładnie, słyszał przyspieszone bicia serc, nierówne oddechy i krew szumiącą w arteriach. Czuł zapach ich potu i zwątpienia, lecz jemu pewności nie brakowało. Stanął na tylnych łapach, napiął pierś i zaryczał, wkładając w to cały gniew i frustrację.

 Chwycili mocniej miecze, włócznie i berdysze i naraz, jak jeden mąż, rzucili się na niedźwiedzia. Ktoś zamachnął się toporem, lecz nie zdążył uderzyć – potężna łapa strąciła mu głowę z karku. Ciało pozbawione czerepu runęło pod nogi jednego z wojów, który w ciemnościach potknął się o nie i upadł. Hallbjørn nie zwrócił na niego uwagi, zajęty napastnikami atakującymi z przeciwnej strony. Cofnął się o krok, miażdżąc nieszczęśnika usiłującego wstać, po czym kłapnięciem zębów strzaskał drzewce sunącej ku niemu włóczni. Uderzeniem łapy zwalił włócznika z nóg, następnemu wytrącił miecz z dłoni i chwycił go za ramiona, by rozwarłszy szeroko paszczę, zmiażdżyć mu głowę niby nadgniły owoc.

 Niedźwiedź zaryczał z bólu i wściekłości, gdy ostrze ugodziło go poniżej łopatki. Padł ciężko na cztery łapy, obrócił się i poszedł w szarżę na dzierżącego berdysz wojaka, który zdążył cofnąć się na bezpieczną odległość. Gdy bestia dobiegła, ten dźgnął jeszcze raz, lecz tym razem broń rozleciała się w drzazgi pod uderzeniem łapy. Nord wrzasnął ze zgrozy. Pazury wbiły się w część czoła, skroń i policzek, po czym zdarły mu skórę z twarzy. Bryznęła jucha, skrapiając czerwonym kapuśniakiem pobliskie drzewa i krzewy.

 I wtedy kątem oka dostrzegł Fridhleifa, nadbiegającego z dwoma toporkami w dłoniach.

 Gdzieś w oddali zaskrzeczał drapieżny ptak. Niepokojąco znajomo. Hallbjørn warknął wściekle, rozumiejąc. Wysłał krogulca z wiadomością.

 Odwrócił się ku łowcy, gotów do obrony, i nagle zmartwiał. Widział już i wiedział, że tego ciosu nie zdoła sparować. Postać niedźwiedzia dawała wiele korzyści i przewag, lecz miała też swoje wady. Takie jak duża masa ciała czy toporność.

 Tropiciel z krzykiem wskoczył na zwalony pień, odbił się i zamachnął, atakując od góry i celując w odsłonięty kark zwierzęcia. Hallbjørn zaryczał, unosząc łeb. Palił spojrzeniem pobłyskujące ostrza, dostrzegł nawet uśmiech Fridhleifa i triumf w jego oczach, gdy nagle z zarośli wyskoczył wielki, ciemny kształt. W kilku susach dobiegł do walczących i z gardłowym warkotem skoczył na łowcę, całym impetem zwalając go na ziemię.

 Zdezorientowany Fridhleif podniósł oczy na bestię, przygważdżającą go do ziemi łapą i zaklął. Górował nad nim potężny, szary wilk.

 – Ulvi! Ty zdrajco! – krzyknął tropiciel. – Ty pieprzony zdrajco! Wiedziałem, że gdy co do czego przyjdzie, a poleziesz za tym wyrzutkiem! I proszę! Nie trzeba było długo czekać! Wszyscy berserkowie są tacy sami! Powinno przeganiać się was z wiosek, robić na was obławy i palić żywcem. Powinno…

 Wilk, widać niezainteresowany tym co jeszcze się powinno, chwycił go zębiskami za gardło i szarpnął gwałtownie. Łowca nie zdążył nawet jęknąć.

 Zapadła cisza. Obie bestie, stojąc wśród zmasakrowanych, stygnących już trupów, mierzyły się spojrzeniami. Niedźwiedź wydął wargi, pociągnął nosem raz, potem drugi. Wreszcie odwrócił się i zniknął w zaroślach, zostawiając za sobą pobojowisko. Wilk zastrzygł uszami, zniżył łeb, zawył krótko, a nie uzyskawszy żadnej odpowiedzi, ruszył w ślad za niedźwiedziem.

 Ognisko, które rozpalili dwie mile dalej, było małe i dawało niewiele ciepła, wystarczało jednak, by ogrzać zmarznięte dłonie i stopy. Trwał październik, o tej porze zwykle przychodziły zimne wiatry z północy i zaczynały się mrozy.

 – Jak rana? – spytał młody mężczyzna o jasnych włosach sięgających ramion i brodzie zaplecionej w warkoczyk. Jego niebieskie oczy paliły norda spojrzeniem, przeszywały na wylot.

 – Nic mi nie będzie – zgrzytnął zębami Hallbjørn. – Ty za to właśnie zmarnowałeś sobie życie, Ulvi.

 – Przestań, do cholery! – zirytował się Ulvi. – Jestem twoim druhem, nie dziw się więc, że przyszedłem ci z pomocą.

 – Za tę pomoc zapłacisz mianem zdrajcy, nie wspominając już o twoim rodzie, który wyklnie cię za zbratanie się z wrogiem.

 – Gówno dla mnie znaczą waśnie naszych rodów – prychnął tamten w odpowiedzi, okrywając się ciaśniej wilczym futrem. – Ulvanie czy bjørnivi, wielka mi różnica! Wszyscy jesteśmy berserkami, a to, czy zmieniamy się w wilki, czy niedźwiedzie, tworzymy watahy czy wiedziemy życie samotników, obchodzi mnie tyle, co królicze bobki z zeszłego roku. Jesteś moim przyjacielem, czy się to komuś podoba, czy nie.

 Hallbjørn westchnął i pokręcił głową, grzebiąc patykiem w palenisku.

 – Zawsze byłeś idiotą, ale żeby do tego stopnia…

 – Zwykłe „dziękuję” wystarczy.

 – Dziękuję.

 – Nie ma sprawy. – Ulvan wyszczerzył zęby iście po wilczemu.

 Milczeli czas jakiś, gapiąc się w płomienie. Puchacz siedzący na którymś z pobliskich konarów, pohukiwał głucho. Widząc, że nikt nie zwraca na niego uwagi, przestał. Wreszcie Ulvi zdecydował się przerwać milczenie, dając upust długo wstrzymywanej ciekawości.

 – I co teraz? Masz już jakiś plan? Jarl nad ranem wyśle kolejną grupę, tym razem większą. Piętnastu, może nawet dwudziestu mężczyzn z psami. Fridhleifa zagryzłem, ale w wiosce są jeszcze inni tropiciele. Nie darują nam ani tamtej rzezi, ani kradzieży Brisingamenu.

 – Nic nie ukradłem – warknął Hallbjørn, czując, jak wzbiera w nim gniew.

 – Wiem o tym, ale ci z wioski przekonani są, że to ty. Poza tym jesteś bjørnivem, a twój ojciec uchodził za szaleńca, krążą plotki, że ty, jako jego syn, też jesteś obłąkany, co oczywiście jest bzdurą. Ciężko będzie ich przekonać, tym bardziej, że jarl też za tobą nie przepada. Tak właściwie to myślę, że to wszystko jest mu na rękę. Nie zdziwiłbym się, gdyby to on gwizdnął Brisingamen, żeby się ciebie pozbyć. Nie mógł znaleźć pretekstu, to postanowił cię wrobić.

 – Pierdolę jarla, wioskę i cały ten Brisingamen.

 – Lepiej uważaj – mruknął Ulvi, krzywiąc się lekko. – Nie lekceważ bogów, druhu. Ani tym bardziej ich nie obrażaj. Możesz jeszcze potrzebować ich pomocy, wierz mi.

 Hallbjørn parsknął, ale nie skomentował. Wkrótce potem ognisko wygasło, a berserkowie usnęli niespokojnym snem. Tej nocy obaj śnili o pięknej kobiecie odzianej w szatę z sokolich piór, u boku której stał ogromny dzik imieniem Hildiswin.

 Wstali dość późno. Nie mitrężąc, ruszyli w dalszą drogę, w kierunku, który wskazała im nocą bogini Freyja – ku górom Jotunheimen, siedzibie olbrzymów.

 Szli tygodniami. Początkowo przedzierali się przez bory i lasy, unikając otwartego terenu. Dopiero gdy dotarli na skraj Midgaardu, wyszli z ostępów. Droga była trudna i mecząca. Bez przerwy brnęli pod górę, po stromych zboczach, zmuszani niekiedy nawet do wspinaczki. Do pokrytych wiecznym śniegiem terenów nie prowadził bowiem żaden szlak, nikt o zdrowych zmysłach nie wchodził na ziemie lodowych olbrzymów. Te budzące grozę stworzenia, pamiętające jeszcze zawarcie pokoju między wanami a asami, nienawidziły bogów równie mocno co samych midgaardczyków.

 – Wygląda na to, że jesteśmy – rzekł Ulvi po jakimś czasie. Silny podmuch zerwał mu kaptur z głowy, rozwiewając jasne włosy. Ulvan zaklął pod nosem, po czym naciągnął kaptur z powrotem.

 Miał rację. Przed nimi aż po horyzont rozpościerało się królestwo Utgardu. Wszędzie, jak okiem sięgnąć, ciągnęła się biel, z której miejscami wystawały skalne pagóry, ostańce i lodowe kolce, przypominające kły samego Fenrira, który według legendy, gdy otwierał paszczę, dolną jej częścią dotykał ziemi, a górną nieba.

 Początkowo brnęli przez zaspy, miejscami brodząc w śniegu po kolana. Wkrótce jednak nabrali tempa; śnieg, wcześniej sypki i trudny do pokonania, tu był zlodowaciały, dzięki czemu szli po nim, jak po zmarzniętej tafli jeziora.

 Wtem ziemia zatrzęsła się, wytrącając wędrowców z równowagi. Stanęli obaj na ugiętych nogach i, jak na komendę, dobyli broni – Hallbjørn swoje dwustronne toporzysko, Ulvi zaś niemal stuletni miecz rodowy. Wpatrywali się z napięciem w cień, który wyłonił się zza lodowo-śnieżnego pagóra, a w chwilę później ich oczom ukazał się olbrzym.

 Stwór robił niemałe wrażenie. Skórę miał błękitnawej barwy, paznokcie niby lodowe kry, a do samego pasa zwisała mu długa, biała broda zapleciona w dwa warkocze. Okrywała go kurta z niedźwiedzich skór, pierś natomiast zdobił prowizoryczny napierśnik z kawałka pogiętej blachy, noszący liczne dowody na to, iż niejednokrotnie spełnił swoje zadanie. Za pas gigant zatknięty miał nóż oraz morgensztern, przypominający maczugę najeżoną kolcami.

 Hallbjørna przeszedł dreszcz, gdy wyobraził sobie widok, jaki pozostawić po sobie mogło uderzenie tym straszliwym orężem.

 Jötun patrzył na nich, a z jego twarzy nie dało się odczytać zupełnie nic. Berserkowie odetchnęli ukradkiem. Gdyby od początku miał złe zamiary, już biegłby na nich, wymachując swą wielgaśną maczugą. On zaś stał i zdawał się na coś czekać. Hallbjørn i Ulvi też czekali, nie bardzo wiedząc na co.

 – Kto? – wychrypiał olbrzym z twardym, drażniącym uszy akcentem. – I po co?! Tu jest Utgard, nie Midgaard!

 – Wybacz, że bez zapowiedzi – rzekł Ulvi, nim bjørniv zdążył go powstrzymać. – Jesteśmy tu z woli bogów.

 Hallbjørn poczuł jak zimny pot spływa mu po plecach. Miał ochotę udusić przyjaciela gołymi rękoma, zacisnąć pięści na jego szyi i zdusić jak pisklę – przecież jötunowie nie znosili asów i wanów, prócz pewnych wyjątków, olbrzymy były zaprzysięgłymi wrogami bogów. Wiedział to każdy głupi, dziecko nawet!

 – Waszą krainę wskazała nam sama Freyja. Ktoś skradł Brisingamen z jej świątyni, co bardzo ją zasmuciło i rozgniewało. Jak się domyślasz, chce go z powrotem. Dlatego tu jesteśmy.

 Cofnęli się obaj, słysząc hałas przypominający huk gromów i skrobanie tępym nożem o dno rondla. Dopiero po chwili zrozumieli, że olbrzym zwyczajnie się roześmiał.

 – Co cię tak bawi? – Mięsień na twarzy Hallbjørna zadrgał nerwowo. Jak każdy nord miał swą dumę, a tak ostentacyjnych zniewag nie zwykł tolerować.

– To nie jest już jej własność! Brisingamen ma nowego pana!

 – O czym ty pie… – zaczął Ulvi, ale Hallbjørn wszedł mu w słowo.

 – Kto? Kto ma wisior?

 Olbrzym żachnął się. Zmarszczył brwi, sapnął, zatrząsł brodą.

 – Macie mnie, potężnego Ythnara, za głupca?! – ryknął, kładąc dłoń na trzonku maczugi. – Nic nie powiem!

 – A co powiesz na wyzwanie, o wielki Ythnarze? – wyrwał się Ulvi, ignorując głośne posykiwanie przyjaciela. Walka była nieunikniona, lecz gdyby jötun przystał na propozycję, mogliby wiele zyskać. – Pojedynek?

 – Hę?

 – Zmierzymy się. Jeśli ty wygrasz, będziesz mógł zrobić z nami co zechcesz, a jeśli to my cię pokonamy, powiesz nam kto i gdzie ukrył Brisingamen.

 – Weszliście do Utgardu, jużeście moi jeńcy, ludzie, a jeńcy nie mają propozycji!

 Bez ostrzeżenia skoczył do przodu, zdumiewając berserków szybkością i zwinnością, nie pasującą zupełnie do ogromnego cielska. W ostatniej chwili odskoczyli na boki, o włos unikając potężnego ciosu pięści.

 Hallbjørn zaklął plugawie, po czym ścisnął mocniej trzon toporzyska. Wyglądało na to, że miał do stoczenia najtrudniejszą walkę w życiu. Myśl ta podniecała go.  

 Ruszył wprost na jötuna, unosząc broń. Stwór usiłował właśnie zdeptać szybkiego jak pchła Ulviego, który przyskakiwał i odskakiwał od stóp Ythnara i raz po raz dźgał je mieczem. Wielkolud może i był nadzwyczaj szybki, ale pod tym względem nie mógł równać się z wilczym berserkiem.

 Hallbjørn uniósł toporzysko wysoko nad głowę i z dzikim rykiem uderzył. Ostrze wbiło się głęboko nieco ponad piętę olbrzyma, w miejsce, którego nie chronił prowizoryczny but.

 Ythnar wrzasnął, a bębenki w uszach nordów mało co nie popękały. Pokręcili obaj głowami, niczym ogłuszone zwierzęta, usiłując się otrząsnąć.

 Jötun odwrócił się ku Hallbjørnowi, a w jego oczach dostrzec można było wściekłość. Jeśli do tej pory stwór zachowywał względny spokój, teraz wpadł w prawdziwą furię. Zaryczał dziko i chwycił przytroczony do pasa kropacz. Zamachnął się, a następnie trzasnął w pobliski kieł lodowy, który w jednej chwili rozsypał się na tysiące kawałków.

 Berserkowie zasłonili głowy przed gradem pocisków. Freyja czuwała chyba nad nimi, bo nie licząc kilku zadrapań i płytkich rozcięć, prócz odzienia, poważniej nie ucierpiało nic.

 – Uważaj!

 Ulvi uniósł głowę i krzyknął. Skoczył w bok w ostatniej niemal chwili, ledwo unikając uderzenia morgenszternu. Grunt zatrząsnął im się pod nogami, a zmarznięta warstwa pękła od impetu uderzenia.

 – Zabiję! Zmiażdżę! – grzmiał Ythnar, wywijając maczugą.

 Jötun zamachnął się na wstającego z klęczek Ulviego. Nim najeżona kolcami maczuga spadła na nieszczęśnika, zza pleców olbrzyma rozległ się ryk niepodobny do tych, które słyszał wcześniej. Broń zawisła w powietrzu, a Ythnar obejrzał się przez ramię. Wśród bezkresnej bieli stał niedźwiedź. Co prawda gigant widywał niedźwiedzie w Utgardzie, jednak ten był niesłychanie wielki, a miast białego futra, pokryty był brunatną sierścią. Ythnar pierwszy raz w swym długim życiu widział podobną anomalię.

 Ulvi tymczasem, korzystając z okazji, zerwał się z ziemi i pognał w stronę najbliższego ostańca. Zarył kolanami w śnieg i wyszarpnął zza pleców łuk. Wyjął strzałę z kołczanu, a następnie dociągnął cięciwę do kącika ust. Mierzył krótką chwilę, celując w kark przeciwnika, by, wstrzymawszy oddech, delikatnie wypuścił cięciwę z palców.

 Strzała poszybowała po prostej, tnąc powietrze ze świstem. Berserkowi zdawało się, że słyszy, jak grot przebija skórę i zagłębia się w ciele przeciwnika, wiedział jednak, iż jest to zwyczajnie niemożliwe.

 Ythnar wrzasnął i odwrócił się, rozbieganym wzrokiem szukając atakującego, lecz ku własnemu zdumieniu, nie dostrzegł nikogo. Zaryczał, gdy coś rozdarło mu skórę lewej stopy, a po krótkiej chwili poczuł jak potężne szczęki zaciskają się nieco powyżej pięty, w miejscu, gdzie wcześniej zraniło go ostrze topora. Nim zdążył zareagować, niedźwiedź szarpnął łbem, odrywając kawał mięsa. Bryznęła jucha, a jötun zawył, nie wiedzieć – bardziej z bólu czy wściekłości.

 Uniósł zdrową stopę, by zdeptać zwierzę, gdy strzała znikąd świsnęła mu przy uchu, rozdzierając małżowinę. Zaraz nadleciała kolejna i następna, trafiając olbrzyma w ramię, potem udo i pod kolano.

 Ythnar sam już nie wiedział co robić – rzucać się na niedźwiedzia czy szukać łucznika. Obaj atakowali raz po raz, frustrując i dezorientując jötuna coraz bardziej.

 Olbrzym zdecydował – uniósł pięść i uderzył. Niedźwiedź w tym czasie stanął na tylnych łapach i, ku niedowierzaniu Ythnara, zdołał zatrzymać cios. Nie było jednak czasu na dziwienie się, strzały znikąd nie ustawały.

 Zamłynkował kropaczem nad głową z towarzyszącym temu dzikim hałłakowaniem, a następnie trzasnął bronią o ziemię, gdzie jeszcze przed chwilą stało zwierzę.

 Niedźwiedź przemknął mu pod nogami, a następnie wgryzł się w drugą nogę. Zgodnie z oczekiwaniami Hallbjørna, po zranieniu ścięgna olbrzym zaczął kuleć i poruszał się coraz wolniej. To była ich szansa.

 Ythnar zakrzyczał żałośnie, padłszy na kolano, a w oczach Hallbjørna błysnęła iskierka triumfu. Niestety, jak to zwykle bywa, szczęście nie dopisywało mu długo. Usłyszał krzyk Ulviego, odwrócił łeb i zawarczał wściekle. Jasnowłosy berserk wił się jak robak, w dłoni drugiego olbrzyma, który pojawił się nie wiadomo skąd.

 – Koniec zabawy! – wychrypiał Ythnar.

 Niedźwiedź nie zdążył się obrócić. Chwilę potem zapadła ciemność.  

 Hallbjørn nie potrafił stwierdzić jak długo był nieprzytomny. Gdy się ocknął, leżał już zamknięty w klatce przypominającej te, w których córki jarlów zwykły trzymać egzotyczne ptaki przywożone z rajdów przez ojców i kochanków.

 Mimo półmroku rozjaśnianego jedynie blaskiem nielicznych pochodni, w lot zorientował się, że jest w jaskini. Olbrzymy z Utgardu zwykle urządzały swe leża w górskich pieczarach i lodowych grotach.

 Rozejrzał się uważnie. Więzienie stało na kamiennym stole, usianym przedmiotami wzbudzającymi grozę nawet w Hallbjørnie. Widział ogromne młoty, dłuta, szpikulce, tasaki oraz noże rozmaitych rozmiarów. Nie byłoby w tym może nic niezwykłego, gdyby blat stołu nie był czarny od zakrzepłej krwi, a w przeciwległej części jaskini nie leżała pokaźna kupa kości. Jeśli wyobraźnia nie płatała mu figli, dostrzegł w stercie również kilka korpusów, rąk i nóg w stanie zaawansowanego rozkładu. Pewnie stąd ten smród, pomyślał.

 Nieopodal, pod sufitem, wisiało więcej klatek. W jednej nawet coś leżało, ale nie wyglądało na żywe.

 Hallbjørn odwrócił wzrok. Wrócił wspomnieniami do ostatnich wydarzeń, które pamiętał i wtedy właśnie przypomniał sobie starcie z Ythnarem. W jednej chwili ogarnął go gniew. Zacisnął dłonie aż zbielały mu knykcie, a górna warga uniosła się, odsłaniając zęby. Prawie pokonali jotuna! Byli bliscy osiągnięcia tego, o czym nie śmiał marzyć żaden wojownik w Midgaardzie! Układanoby o nich pieśni i ballady, a dzień, w którym przytaszczyliby łeb stwora do wioski, zapisałby się w kartach historii i do końca świata bajanoby przy stołach biesiadnych i ogniskach o Hallbjørnie, synu Abjørna Szalonego i Ulvim z rodu Ulvanów, Pogromcach Olbrzyma. Przede wszystkim jednak zachwyciliby bogów, dokonując tego niewiarygodnego czynu – śmierć jednego z zaprzysiężonych wrogów Asgaardu z pewnością napełniłaby serca asów radością. Po wyzionięciu ducha zaś walkirie poprowadziłyby berserków przez bramy Walhalli, gdzie spotkaliby swych dawnych towarzyszy broni i krewnych. Piliby z nimi i samym Odynem, biesiadowali i walczyli, aż po sam Ragnarok. Gdyby nie nadejście drugiego jötuna…

 – Hallbjørn… Ej, Hallbjørn…

 Hallbjørn spojrzał na Ulviego pociemniałymi od gniewu oczami.

 – Weź się w garść, cholera! Jeszcze tego mi brakuje! Żebyś zamienił się w niedźwiedzia i zaślepiony szałem mnie pokiereszował!

 – Prawie go mieliśmy – sapnął. – Prawie wygraliśmy!

 – Daj sobie z tym spokój! Byle pierdoła i już piana w gębie! Ech, wszyscy bjørnivi są tacy sami. Przypominam, że przegrana jest teraz naszym najmniejszym zmartwieniem.

 Ulvi pokręcił głową, gdy niedźwiedzi berserk drgnął i zawarczał cicho na słowo „przegrana”.

 – Nie bądź dzieckiem – syknął, wstając przy tym sprężyście. – Nie przybyliśmy tu po chwałę, a po Brisingamen. Sama Freyja poleciła nam wedrzeć się do Utgardu i odnaleźć złodzieja… Tak właściwie zastanawia mnie, po co jötunom Brisingamen…

 – Głupiś jak cep. – Hallbjørn skrzywił się, napiął mięśnie, po czym zrezygnowany osunął się na ziemię i oparł plecami o pręty klatki. – Brisingamen to nie tylko błyskotka czy ozdóbka świątynna. To broń, potężna broń.

 – Co? O czym ty chrzanisz? Jak niby wisiorek ma być…?

 – Głupiś, mówię – powtórzył Hallbjørn. – Brisingamen, który bywał notorycznie wykradany przez Lokiego, nim ten został ostatecznie osadzony w świątyni Freyji, jest tak zwanym artefaktem.

 – Arfe… Artfe… Czym?

 – Artefaktem. Powiedział mi to pewien kapłan… – Berserk odchrząknął. – To znaczy z grubsza tyle, że to coś… rzadkiego i magicznego, coś posiadającego moc. A przynajmniej tak mi się wydaje.

 – I jaką niby moc ma to świecidełko?

 – Ponoć gdy Freyja go zakładała, żaden mąż nie mógł się jej oprzeć…

 Ulvi wybuchnął gromkim śmiechem, który odbił się echem po wnętrzu jaskini.

 – Co za zmyślny plan! Najpierw zauroczą asów, a potem ich wychędożą! No, no, tego w Asgaardzie na pewno się nie spodziewają!

 – Daj mi skończyć! – uniósł się berserk. – Wisior ma jeszcze inną moc. Przynosi zwycięstwo armii, która go posiada. Więc jeśli mają go jötunowie i zaatakują Asgaard…

 – Bogowie mogą przegrać – szepnął Ulvi, momentalnie poważniejąc. – Ale… Nie, to niemożliwe! To by znaczyło, że…

 – Musimy się stąd wydostać. To nie jest już tylko nasza sprawa, Ulvi, od tego, czy nam się powiedzie zależą losy nie tylko tego świata, ale i pozostałych ośmiu.

 – Co robić? Cholera, co robić? – powtarzał Ulvan, chodząc w kółko, na ile pozwalało mu żelazne więzienie.

 – Cicho! – syknął nagle Hallbjørn. – Czekaj… Słyszysz?

 Zamarli obaj w bezruchu, nadstawiając uszu. Jeśli słuch ich nie mylił, gdzieś z zewnątrz, ze śnieżnej zamieci, dobiegał śpiew. Początkowo był cichy i niewyraźny, ale z każdą chwilą przybierał na sile. W pewnym momencie mogli nawet rozróżnić poszczególne słowa.

 Popatrzyli po sobie znacząco – pieśń była w języku jötunów.

 Nie czekali długo. Wkrótce ich oczom ukazała się wysoka postać. Obcy był kobietą, co do tego nie mieli wątpliwości. Długie, białe włosy kontrastowały się z błękitną skórą olbrzymki. Choć nie widzieli jej najlepiej, z miejsca wiedzieli, że jest piękna, przez co przypominała bardziej boginkę niż jötuna. Spod futra z niedźwiedzia polarnego, w świetle pochodni, połyskiwał srebrny napierśnik. W dłoni ściskała cudnej roboty łuk z wielorybich kości, pod pachą zaś trzymała narty.

 – Niemożliwe! – sapnął Ulvi, przywierając do krat. – To niemożliwe! Ty jesteś…!

 – Skadi, Córka Thjaziego, olbrzyma wichru i burzy – przedstawiła się nieznajoma. – Opiekunka gór i bogini zimy.

 Podeszła do stołu, na którym stała klatka. Berserkowie mogli przysiąc, że gdy bogini się poruszała, zostawiała za sobą mroźną mgłę, a ziemię pod jej stopami natychmiastowo skuwał lód.

 – Przysyła mnie Freyja. Pragnie, bym wam pomogła. – Po tych słowach uśmiechnęła się smutno, a jej błękitne oczy skryły się za kurtyną rzęs oprószonych płatkami śniegu. – Ale wiedzcie, że jestem tu też z własnej woli.

 Ujęła w dłoń kłódkę i wyciągnęła strzałę z kołczanu. Mrucząc coś pod nosem, wsadziła grot w dziurkę od klucza, po czym przekręciła nim kilkukrotnie.

 Ku wielkiemu zdziwieniu obu mężczyzn, mechanizm puścił, a drzwiczki klatki otworzyły się z jękiem.

 – Złodziejem jest Thrym, król jötunów – oznajmiła Skadi, zestawiając ludzi na ziemię. Nie była tak wysoka jak Ythnar i jego towarzysz, lecz obaj nordowie wciąż mieścili się w jej dłoniach.

 – Skoro wiesz, kto za tym stoi, czemu sama nie odzyskasz zguby? Albo nie zrobią tego Asowie?

 – Jestem jötunem, ani ja, ani żaden inny olbrzym czy bóg nie przedostanie się niezauważony do serca twierdzy. Potrzeba kogoś małego i zwinnego, kogoś, kogo łatwo przeoczyć…

 – Zaraz, przecież Loki, żeby daleko nie szukać, potrafił zmienić postać i z tego co wiem, nie tylko on. Czyżby legendy były kłamstwem?

 – Oczywiście, że nie, lecz twierdza obłożona jest potężną blokadą antymagiczną, będącą zabezpieczeniem przez Asami. Nawet sam Odyn nie dałby rady jej sforsować.

 – A więc czekają nas odwiedziny samego Jotunheimu. – Stwierdził Ulvi, idąc tunelem ku ziejącemu palącą bielą wyjściu z jaskini. – Pomijając, że nie znamy drogi, a podróż w tych warunkach zajmie nam mnóstwo czasu, co czeka nas dalej? Mamy zabić Thryma? I wszystkie olbrzymy, jakie napatoczą się po drodze?

 Ulvi zamilkł pod ciężkim spojrzeniem Hallbjørna. Skadi nie przejęła się złością ani kpiną w głosie norda. Można było nawet powiedzieć, że go zignorowała.

 – Zakazuje się wam walki z Thrymem, nie zdołacie go pokonać. Jeśli zginiecie, wszystko przepadnie. Thrym wypowie wojnę Asgardowi i z mocą Brisingamenu pokona Asów, rozpoczynając nadejście Ragnaroku. Musicie wykraść Brisingamen za wszelką cenę i nie pozwolić, by trafił w ręce olbrzymów i tym samym zapobiec przegranej wojnie. Triumf jötunów to nasza śmierć, pojmujecie?

 Berserkowie zgodnie skinęli głowami.

 – On natomiast zaniesie was na miejsce.

 Podążyli wzrokiem za palcem olbrzymki. Na czubku ostańca siedział sokół, czyszcząc sobie pióra dziobem. Był nienaturalnie wielki i dziwny, jego pierze było jasne i niemal zlewało się ze śniegiem. Oczy miał zielone i mądre, a na szyi połyskiwał mu klejnot podobny do tego, który zdobił Brisingamen.

 – To sokół należący do Freyji. Pomoże wam dotrzeć bezpiecznie do siedziby Thryma.

 – Dzięki, pani – rzekł Hallbjørn po raz pierwszy od pojawienia się olbrzymki. – Ale jedna rzecz nie daje mi spokoju… gdy już zdobędziemy wisior, jak mamy wrócić? I co z nim zrobić?

 – Tego nie wiem – odparła. – Nie lękajcie się jednak, Freyja nad wami czuwa.

 Nie zdążyli powiedzieć nic więcej – Skadi rozpłynęła się w powietrzu w jednej chwili, zupełnie jakby rozwiał ją podmuch wiatru.

 Przez kilka uderzeń serca stali w bezruchu, nie mogąc wyjść z osłupienia.

 – Co jest?! – krzyknął Ulvi. – Dopiero co tu była! Stała przed nami! Ona…!

 – Nie nam pojmować takie sprawy. – Bjørniv położył przyjacielowi rękę na ramieniu, po czym ścisnął je mocno. – Nie ma się czemu dziwować, nie po tym co przeszliśmy. Ruszajmy.

 Najpierw, gdy pokonali strach, nie mogli przestać zachwycać się lotem. Pomimo wiejącego silnie wiatru i śniegu sypiącego w twarz, spoglądali co chwila w dół, wyjąc przy tym niby wilki. To było wspaniałe przeżycie. Jeśli wyjdą z tego cało, będą mieli co opowiadać.

 Podróż trwała długo. Po nocy, z niemałym trudem walczyli z ociężałymi powiekami. Morzył ich sen, a zmęczenie dawało o sobie znać, potęgowane bólem stale napiętych mięśni, dzięki którym mogli utrzymać się na ptasim grzbiecie. Szybko zatęsknili za ziemią i stabilnym lądem. Nie było jednak rady, musieli być silni. I cierpliwi.

 Trzeciego dnia dotarli na miejsce. Wicher wciąż szalał, ciskając śniegiem we wszystkie kierunki, a niebo okrył całun mroku. Zapowiadało się na burzę.

 Początkowo nie widzieli niczego, zaalarmował ich jedynie obniżający się lot. Wkrótce jednak dostrzegli majaczącą wśród zamieci twierdzę Jotunheim.

 Budowla z ciemnego kamienia, niby huba przyklejona do zbocza potężnej góry, której wierzchołek niknął gdzieś za chmurami, robiła wrażenie. I nie dziwota, była to wszak najsłynniejsza twierdza w Utgardzie, siedziba samego Thryma.

 U podnóża góry wznosiły się ogromne wrota, przed którymi rozpościerała się równina zapełniona dziwacznymi wzniesieniami. Hallbjørn domyślał się, że tym, co skrywało się pod warstwami śniegu, były kości. Nie musiał widzieć, wiedział to. Każdy znał legendy.

 Sokół skierował się ku ziejącemu mrokiem okienku jednej z wież. Zeskoczyli obaj z ptasiego grzbietu i niemal od razu padli jak dłudzy.

 – Co, do cholery?! – syknął Ulvi, wierzchem dłoni ścierając strużkę krwi spod rozkwaszonego nosa.

 – Jak to co – odwarknął bjørniv. – Nogi odmówiły nam posłuszeństwa!

 Usiedli obaj i rozmasowali zdrętwiałe kończyny. Siedzieli w jednej pozycji dwa dni, nic dziwnego, że teraz nie mogli ustać. Gdy wreszcie udało im się rozruszać mięśnie, sokoła już nie było.

 Pod ścianą, na drewnianym krześle, drzemał strażnik. Nie chrapał, więc jego obecność zaskoczyła ich. Po cichu ześlizgnęli się po jednym z sopli zwisających z parapetu, po czym ruszyli w dół po krętych schodach. Nie było to proste – każdy stopień oznaczał ryzyko, wystarczył jeden nieostrożny ruch, by spaść lub wylądować nie tak jak trzeba i połamać sobie kości.

 Pokonawszy wreszcie schody, dotarli do długiego korytarza. Ruszyli w głąb, nadstawiając przy tym uszu.

 Wszystko szło gładko, prócz śpiącego wartownika nie spotkali po drodze żadnego jötuna. To właśnie najbardziej niepokoiło Hallbjørna. Spojrzeli po sobie, wyłapując zbliżające się kroki.

 – Szlag – szepnął Ulvi, na co bjørniv chwycił go za ramię i pociągnął za sobą. Ruszyli pędem, przeklinając w myślach, że broń zapodziała się gdzieś w trakcie rozróby z olbrzymami.

 – Biegniemy nie w tę stronę! – syknął ulvan, mimowolnie podążając za przyjacielem.

 – Cicho!

 – Ale…

 – Biegnij!

 Olbrzym był już niedaleko, bo grunt drżał ledwo wyczuwalnie. Po chwili dostrzegli rosnący cień, który wyłonił się zza zakrętu.

 – Już po nas – jęknął Ulvi i o mało nie krzyknął, bo Hallbjørn chwycił go silnie za rękę i pociągnął w bok.

 Rozglądnął się, nie do końca rozumiejąc, gdzie się znalazł. Pojąwszy, palnął się dłonią w czoło. Że też wcześniej nie zauważył szczeliny w skale!  

 Czekali w milczeniu, niby myszy pod miotłą. Gdy tylko strażnik minął ich kryjówkę, Hallbjørn wyjrzał ostrożnie. Wielkolud przemierzył korytarz, by następnie odbić w bok, ku schodom, którymi kilka minut temu schodzili.

 Odetchnął, nie wierząc we własne szczęście.

 – Idziemy – zakomenderował.

 Gdy tylko skręcili za róg, dobiegło ich echo niskich, gardłowych głosów. Przed nimi wznosiło się duże pomieszczenie, w którym zbiegały się wszystkie chyba korytarze. Z jednego z nich wyszło dwóch strażników. Gawędzili o czymś, kiwając co chwilę głowami.

 – Ja pierdolę – warknął cicho bjørniv, gdy ci zatrzymali się pośrodku sali.

 – I co teraz?

 Hallbjørn zmarszczył brwi i rozmasował skronie. Nie mogli zaatakować – z jednym olbrzymem mieli szansę, ale z dwoma już niekoniecznie, tym bardziej, że nie mieli broni. Musieli odwrócić ich uwagę…

 – Zrobimy tak – zaczął berserk, po czym wyjaśnił plan.

 – Całkiem niezły – stwierdził Ulvi, klepiąc przyjaciela po ramieniu. – Ale mam lepszy. Wykorzystamy to, że właśnie sobie idą.

 Ulvan miał rację. Jötunowie rzucili coś do siebie na odchodnym, po czym każdy ruszył w swoją stronę.

 – Słyszałeś?!

 – Co?  

 – Jeden powiedział „naszyjnik” i wymówił imię Thryma – wyjaśnił Hallbjørn, a oczy mu rozbłysły. – Musimy iść za nim. Chodź, nie mamy czasu.

 Przemierzyli halę i zniknęli zaraz w jednym z tuneli.

 – Nie wiedziałem, że znasz język olbrzymów – rzucił Ulvi, nie zwalniając tempa.

 – Bo nie znam. Mam po prostu dobre ucho. Ich „halskjedur” brzmi prawie jak nasze „halskjede”. Może się mylę, ale i tak nie mamy innego tropu.

 Zatrzymali się, gdy na końcu korytarza dostrzegli wrota. Nie łudzili się nawet, że zdołają je otworzyć. Oczywistym było, że nie mają tyle siły. Ulvi jednak nie stracił ducha i widocznie wpadł na pewien pomysł, bo bez słowa pobiegł ku drzwiom. Gdy dotarł na miejsce, gestem przywołał towarzysza, który został z tyłu.

 – Możemy się prześlizgnąć szparą – wyjaśnił Ulvi z dumą. – Geniusz ze mnie, co?

 – Ta – mruknął Hallbjørn. Widząc skwaszoną minę przyjaciela, westchnął. – Tak, to dobry pomysł.

 Przeturlali się pod drzwiami, a następnie przywarli do ściany i szybko skryli się w cieniu. Pomieszczenie było ogromne i, w przeciwieństwie do reszty surowej twierdzy, okazałe. Miast pochodni, salę rozświetlały dwa ogromne paleniska, z których buchały metrowe płomienie. Pod jedną ze ścian piętrzyły się skarby – od monet i złotej zastawy, po brylanty i biżuterię. Ściany przyozdobione były zwierzęcymi skórami oraz łańcuchami z rzemieni i kości. Różnych kości, w tym ludzkich. Na samym końcu sali, na podwyższeniu, stał tron. Wyściełały go niedźwiedzie skóry, a wysokie oparcie zdobiły poroża.

 Na tronie siedział olbrzym. Był większy od Ythnara i jego towarzysza, od Skadi, śpiącego wartownika i strażników. W białą brodę wplecione miał liczne świecidełka, na głowie zaś łebkę wysadzaną klejnotami. Pancerze pozostałych gigantów nie umywały się do tego, który miał na sobie król Jotunheimu. Srebrny i ozdobiony drogimi kamieniami sprawiał wrażenie boskiego reliktu.

 Ruszyli wzdłuż jednej ze ścian, wciąż trzymając się cienia. Thrym zdawał się drzemać, a po strażniku, co dziwne, nie było śladu. Dopiero po chwili dostrzegli łuk przejścia do wąskiego korytarzyka, nieopodal tronu.

 – Musimy się dostać na górę – szepnął bjørniv najciszej jak umiał. – Na pewno ma Brisingamen przy sobie.

 – Ja pójdę, jestem sprawniejszy od ciebie.

 Nie czekając na zgodę, wlazł na podwyższenie. Wspiął się zwinnie po meblu, chwytając wszelkich nierówności, drzazg i sęków nieobrobionego drewna. Gdy dotarł na podłokietnik, zdenerwowanie nie zmalało. Przeszedł pod ramieniem Thryma i zaklął w myślach. Brisingamen tkwił na małym palcu jötuna, wrzynając się w błękitną skórę.

 Ulvi wyjął z cholewy nóż i ostrożnie przeciął złoty rzemień. Zdziwił się, bo początkowo cięcie nie dawało efektów, przypomniał sobie jednak, że zgodnie ze słowami Hallbjørna, był to boski artfe… arftrefakt. Wyszarpnął spod palucha dolny fragment rzemienia, a Thrym zachrapał głośno. Ulvanowi mało co nie stanęło serce. Złodziejaszek schował Brisingamen do kieszeni, po czym najszybciej jak potrafił zszedł na dół.

 – Mam go – uprzedził pytanie przyjaciela. – Wracajmy co rychlej!

 Ruszyli w stronę wrót, kiedy te rozwarły się nagle. Bjørniv poczuł, jak przyjaciel wpycha mu coś do ręki.

 – Schowaj to i uciekaj – powiedział, nie patrząc na niego.

 – O czym ty pieprzysz?! – zdenerwował się Hallbjørn.

 – Odwrócę ich uwagę, a ty biegnij. Musisz wynieść stąd wisior, inaczej wszystko przepadnie.

 – Nie zostawię cię, jesteś mi druhem, a druhów nie zo…

 – Idź!

 – Intruzi! – krzyknął jeden z wchodzących strażników, wskazując palcem berserków.

 Thrym otworzył oczy, zbudzony nagłym rumorem. Spojrzał na nordów, potem na goły palec i zaryczał, aż zadrżała ziemia.

 – Łapać! Złodzieje! Ukradli! Ukradli Kamień Halflingów!

 – Ulvi!

 – Zawsze kochałem cię, bracie – szepnął, ścisnąwszy silnie ramię przyjaciela. Zaraz puścił je jednak, a Hallbjørn zrozumiał, że było to pożegnanie. Nim zdążył powiedzieć cokolwiek, Ulvi ruszył na jötunów z rykiem. W chwilę potem na strażników szarżował wielki, szary wilk.

 Bjørniv puścił się pędem w boczny korytarz. Tunel szedł ku górze, co znacznie utrudniało bieg. Nie zwracał jednak na to uwagi, myślami był w sali tronowej, z której dobiegały odgłosy walki. Powinien być tam, razem z nim, nie tutaj! Powinni razem uciec bądź zginąć, nie tak to miało wyglądać! Jak miał sobie to niby wybaczyć?

 W pewnym momencie dostrzegł przed sobą wyłom w murze, zabity niedbale deskami. W tym miejscu korytarz zakręcał. Nie wiedział, co zastanie za rogiem, ale nie miał wyjścia. Musiał się przekonać.

 Oczy zapiekły go nagle, a woda, nie wiedzieć czemu, spłynęła mu strugami po policzkach, gdy twierdzę wypełniło przeraźliwe, wilcze wycie. Ulvi.

 A zaraz potem ruszył pościg.

 Biegł, usiłując nie zważać na targającą sercem rozpacz. Przez całe życie nie doświadczył czegoś podobnego – bywał zły, bywał smutny i nieszczęśliwy, ale takiej mieszanki negatywnych uczuć nie czuł jeszcze nigdy. Miał wrażenie, że ktoś szarpie jego duszę rozgrzanymi obcęgami, że jeszcze chwila i sam umrze z żalu i rozgoryczenia.

 – Stać! – Rozległ się ryk zza jego pleców.

 Oglądnął się i z niepokojem zdał sobie sprawę, że są bliżej, niż myślał. Raz jeszcze zmusił się do nadludzkiego wysiłku i przyspieszył. Dla Ulviego.

 Wtem coś dużego świsnęło mu nad uchem i zmiotło wiszącą nieopodal pochodnię. Kolejny pocisk omal nie trafił go w ramię, a następny poszybował mu nad głową i roztrzaskał deski zakrywające wyrwę w murze.

 Deptali mu po piętach, słyszał już nawet ich rzężące oddechy. Obejrzał się przez ramię i zaklął – ogromna, niebieska łapa była tuż-tuż. Z dzikim rykiem odbił się od ziemi i w ostatniej chwili wyskoczył.

Burzowe niebo rozświetlił zygzak błyskawicy. To Thor, pomyślał, spadając ku falom, uderzającym wściekle o ścianę klifu. Thor jest ze mną…

 Wiatr szarpnął włosami norda, na krótką chwilę pozbawiając go oddechu. Berserk ścisnął wisior mocniej, przyciskając go do piersi.

 A więc to koniec? Przeszliśmy przez to wszystko, żeby zginąć? To bez sensu, przecież Freyja miała nas prowadzić, przecież… Nie… Tak musiało się stać, dzień naszej śmierci już dawno został przesądzony, dotarcie tutaj było naszym przeznaczeniem.

 Rozwarł ramiona i spojrzał w niebo. Nie czuł strachu ani smutku, był… zrezygnowany.

– Idę do ciebie, Odynie – szepnął.

 Tak, bez żalu opuszczę ten świat, bowiem nie trzyma mnie w nim już nic. Jestem gotów w towarzystwie walkirii wkroczyć do Walhalli… A gdy już tam będę, zwrócę Brisingamen Freyji i znów się spotkamy, Ulvi. Będziemy pić z rogów i walczyć aż po sam Ragnarok…

 Zamknął oczy, uśmiechając się przy tym do własnych myśli. Nim ucichł huk gromu, czarna toń zamknęła się nad nim.