Babel z moich snów

Gorący wiatr targał ubrania, sypał w twarz rozgrzanym piaskiem, ale i niósł ze sobą zapach mułu i krzyki flisaków znad Eufratu. Wrzaski wodnego ptactwa mieszały się z dziesiątkami języków, brzmiącymi w rozedrganym powietrzu. Ze wzgórza widać było Babilon, „bramę bogów”. Jakże był inny od miast, które znałam. Wzniesiony z szaro-żółtej cegły, wybudowany jak od linijki, drący niebo dziesiątkami wież. Wiodło do niego wiele dróg, zwieńczonych zdobionymi bramami, do których ciągnęły niezliczone karawany.

Nie samo miasto było moim celem, a budowla w jego sercu, gdzie stykały się woda, pustynny piach i miejskie cegły. Jej szczyt dotykał nieba, przebijał się prze chmury, jakby przecząc prawom natury. Bez boskiej pomocy ludzka ręka nigdy nie wzniosłaby niczego równie doskonałego. W dziesiątkach komnat schronienie znajdowali śmiertelnicy z wielu zakątków świata, wyznawcy każdej religii i podwładni każdego państwa. Tam nie było podziałów, wojen ani plag. Legendy głosiły, że nie istniał tam też czas.

Wieża Babel. Świętość wszystkich religii.

Widok dziesiątków tarasów, każdego wyrwanego z innej rzeczywistości, zapierał dech w piersiach. Wystarczyłaby jednak chwila nieuwagi, by majestat i piękno prysły, zmieniając się w rezonujący w kościach pomruk oud. Lecz o tym wiedziałam tylko ja.

 

*

 

Wracałam do domu w znakomitym nastroju. Rozkapryszona córka kupca, Kunegunda, którą czasem uczyłam w zastępstwie za Mistrza, co prawda postępów w grze na lutni nie zrobiła, ale przynajmniej oduczyłam ją pyskować. Chociaż o sposobie, w jaki tego dokonałam, wolałam nikomu nie wspominać. Pogwizdując wesoło, weszłam do kamienicy, w której mieszkał mój mentor. Położyłam lutnię na swoim łóżku i ruszyłam pochwalić się sukcesem wychowawczym.

Drzwi do gabinetu były uchylone. Zastukałam we framugę i nie czekając na odpowiedź, weszłam do środka.

Mistrz zdawał się mnie nie zauważyć, pogrążony we własnych myślach. Siedział przy oknie, wpatrując się w złocone zachodzącym słońcem dachy wiedeńskich kamieniczek. Maestro przycupnął na kolanach swojego właściciela nieruchomy jak chimera. Na mój widok jedynie poruszył wąsami, sprawdzając, czy aby nie niosę niczego, co można by mi odebrać i zjeść.

– I co tam, babo? – zapytał mój mentor, nie odwracając wzroku.

– Chyba odkryłam w sobie talent nauczycielski – przysunęłam stołek i usiadłam obok. Kocur zmierzył mnie wzrokiem, przeciągnął się leniwie i przeszedł na moje kolana.

– Wyrobiłaś sobie autorytet czy wygłuszyłaś przestrzeń i wmówiłaś temu biednemu dziewczęciu, że straciła mowę za pyskowanie?

– To drugie – przyznałam niechętnie.

– Czasem trzeba – stwierdził Mistrz. Mrugnął do mnie porozumiewawczo. Uśmiechnęliśmy się do siebie. Widziałam jednak, że uśmiech ten nie sięgał jego oczu. Musiało stać się coś złego.

Nie myliłam się, bo chwilę później mój mentor znów odwrócił się do okna i powiedział ponuro:

– Goedekoop umiera.

To była przykra wiadomość. Lubiłam starego kupca, przezywanego przez miejscowych panem Goedekoop, od słowa, którym usiłował przekonać klienta do zakupu towarów. Mistrz wyjaśnił mi, że w jednym z germańskich dialektów oznacza ono ni mniej ni więcej jak po prostu tanio. Handlarz przyprawami przybył do Wiednia przed laty z Amsterdamu, chociaż śniada cera wskazywała na jeszcze odleglejsze korzenie. Doprawdy, szkoda mi było pomarszczonego staruszka.

– Wiek? – zapytałam.

– Klątwa – odparł bard.

Zamrugałam, zaskoczona.

– Kto, na Minstrela, rzucałby klątwę na starego kupca?! Konkurencja?

– Gorzej. Mam podejrzenie, że urok rzucił babiloński kapłan.

Zrozumienie tego, co powiedział, zajęło mi chwilę na tyle długą, że zniecierpliwiony brakiem głaskania Maestro zatopił zęby w mojej dłoni.

– Pewien jesteś, Mistrzu? Przecież to dosyć rzadka religia w tych stronach… – strząsnęłam z kolan obrażonego kocura. Rzucił mi pogardliwe spojrzenie i majestatycznym krokiem opuścił gabinet.

– Więc tym bardziej umiem rozpoznać działania jej kapłanów. Spędziłem trochę czasu w Babilonie. 

– Umiesz ją odwrócić?

Pokręcił głową.

– Rozpoznać klątwę, a potrafić ją zdjąć to dwie różne sprawy.

Zagryzłam wargi.

– Co gorsza sam Goedekoop niewiele jest w stanie powiedzieć, więc nie mam pojęcia, ani kiedy, ani dlaczego kapłan zechciał go przekląć. A bez tego niewiele możemy zrobić.

Przez moment siedzieliśmy w milczeniu.

– Co teraz będzie? – zapytałam.

– Trzeba spróbować jednak coś ze starego wydobyć. W przeciwnym razie lada dzień czeka nas rozprawa z biegającym po Wiedniu upiorem.

 

*

 

Wieczorem poszłam do Goedekoopa razem z Mistrzem. Kupiec mieszkał w samym sercu Wiednia, w bogatej dzielnicy handlowej, pełnej strzelistych kamieniczek pokrytych fantazyjnymi płaskorzeźbami. Słyszało się tu dziesiątki języków i widywało modę z całego cywilizowanego świata. Handlarze powoli składali już swoje kramy, pokrzykując na pachołków. Co poniektórzy jeszcze próbowali skusić potencjalnych klientów zwiezionymi z dalekich krain curiosami. Na nasz widok milkli jednak, gnąc karki w głębokim ukłonie. Obawiano się bardów i na wszelki wypadek wolano okazywać im szacunek. Powiązana z muzyką magia przerażała ludzi bodaj najbardziej ze wszystkich. W końcu muzyka była wszędzie. Na ruchliwych ulicach zarabiali na życie grajkowie, w karczmach towarzystwo zdzierało gardła do wtóru dźwięku gęśli, a w pałacach możni płacili wybornym muzykom za wypełnienie słodkimi melodiami wyłożonych marmurem komnat. Ludzie, którzy ze swojskich melodii mogli uwolnić moc i zmusić słuchaczy do bezwzględnego posłuszeństwa, budzili więc nabożny lęk. Nawet jeśli twarde zasady zabraniały im używać daru do wyrządzenia komuś krzywdy.

Nie przeszkadzało nam to, wręcz przeciwnie. Bardowie rzadko kiedy utrzymywali bliższe kontakty z pospólstwem, częściej obracając się w towarzystwie uczonych, magów i innych ludzi mocy. Dla mnie, oddanej przed laty na wychowanie Mistrzowi, mieszczańskie sprawy wydawały się równie odległe, co magia i demony dla przeciętnego człowieka. Zawsze widywaliśmy się przez pryzmat muzyki, załatwiając wspólne interesy, a potem rozchodząc się każde w swoją stronę. Tak jak teraz.

Kamienica Goedekoopa była niezbyt wielka, za to pysznie zdobiona. Sama w sobie stanowiła zapewne doskonałą reklamę. Kiedy patrzyło się na wielobarwne malunki, pokrywające fasadę, można było sobie bez trudu wyobrazić, jakie skarby kryły się w skrzyniach wiekowego kupca. I ile musiały być warte. W końcu strzegło ich zawsze kilku dobrze uzbrojonych celtyckich najemników, na których usługi mogli pozwolić sobie tylko najbogatsi. Goedekoop, jak wielu majętnych, był niezwykle skąpy, mimo że fortuny nie miał kto odziedziczyć. Jego żona zmarła bezdzietnie kilka lat temu, a o dalszych krewnych nic nie było wiadomo. Nawet teraz po doktorów posłał zaufany sługa. Chociaż obstawiałabym, że nie tyle niepokoił się stanem zdrowia swojego pana, co martwił się, że po jego śmierci straciłby źródło utrzymania. Na koszt kupca sprowadził więc medyka, a ten z kolei posłał po ludzi mocy. I słusznie.

Gdy tylko przekroczyłam próg domu, mój srebrny medalion z wyrytym nań triskelionem rozgrzał się niemiłosiernie. Działo się tak zawsze w miejscach ogarniętych wyjątkowo paskudną aurą, czy to na skutek klątwy, czy działania siły nieczystej. Odruchowo potarłam amulet, pnąc się po wąskich schodach, prowadzących do pokojów chorego.

W krwawym blasku zachodzącego słońca Goedekoop wyglądał upiornie. Skołtuniona broda zakrywała wykrzywioną od cierpienia, zapadniętą twarz. Na pomarszczonym czole perlił się pot. Oczy poruszały się pod zaciśniętymi powiekami, jak gdyby chory widział w gorączce przerażające obrazy.

Czuwający przy łóżku mag z uniwersytetu, pan Fridrich, skinął nam głową na powitanie.

– Klątwa go coraz mocniej dusi – powiedział. – Nic prawie nie mówi, czasem tylko jęczy z bólu. Talizmany nie działają, widać komuś bardzo mocno na odcisk nastąpił, bo urok jest mocno z duszą spleciony.

– Nie odzyskał trzeźwości umysłu ani na moment? – zapytał Mistrz, biorąc chorego za puls.

 – Nie bardzo – pokręcił głową mag. – Na chwilę go tylko puściło, ale zaczął krzyczeć, że zmieni się w demona. I tyle.

– Klątwa go w niego zmieni? – zaciekawiłam się. Znane mi były takie przypadki. W moich stronach opowiadano, że Weles przemienił w wilka bluźniącego mężczyznę. Jeszcze tego samego dnia zabiła go własna rodzina, nie rozpoznawszy krewniaka w dzikim zwierzu.

– Właśnie nie. Klątwa pcha go tylko w stronę śmierci – wyjaśnił pan Fridrich.

– Czyli nie ma pewności, że zmieni się w biesa?

– Obawiam się, że jest – Mistrz westchnął ciężko. – On jest święcie przekonany, że po śmierci stanie się upiorem.

Zaklęłam pod nosem. To istotnie komplikowało sprawę. Uparty, przekonany o czymś człowiek był idealnym materiałem na demona. Najczęściej biesy brały się z osób, które umarły przepełnione goryczą czy żądzą zemsty. Nie potrafiąc przebaczyć swoim krzywdzicielom, szukały sprawiedliwości po śmierci. Tyle że tutaj kto inny nie mógł wybaczyć Goedekoopowi. I to mogło przynieść jeszcze gorszy skutek. Jakby na potwierdzenie tych słów kupiec jęknął w malignie:

– Ja nie chciałem nic złego! – po czym zakwilił jak dziecko.

Mistrz tylko pokręcił głową.

– Chyba niewiele możemy dla niego zrobić. Co najwyżej zagrać tarantelę na osłabienie klątwy, ale to tylko opóźni jej działanie – ocenił.

– Podobnie jak i my – odparł mag. – Czasem aż mi się zdaje, że miłosierniej byłoby od razu przebić mu serce srebrnym sztyletem…

– Robił pan to już kiedyś? – zapytał mój mentor.

– No nie – czarownik pokręcił głową.

– To gwarantuję, że jeśli pan tak uczyni, twarz tego człowieka będzie pan widział w koszmarach do końca życia – powiedział stanowczo Mistrz, a coś w jego oczach mówiło, że lepiej się z nim nie spierać. Pan Fridrich tylko spuścił wzrok.

– Wyjmuj lutnię, Audrey – polecił starszy bard. – Niech dar Minstrela przynajmniej ukoi jego ból.

 

*

 

Następnego dnia, kiedy słoneczny blask igrał już na szybach, znowu zawitaliśmy do kamienicy Goedekoopa, bo czuwający nad nim w nocy żak – zapewne oddelegowany przez swojego mentora do tego mało fascynującego zajęcia – przesłał nam wiadomość, że kupiec chwilami odzyskuje świadomość. Znałam jednak dobrze fantazję wiedeńskich żaków. Miałam w związku z tym podejrzenia, że nagła poprawa zdrowia kupca mogła być efektem zaaplikowania „cudownego lekarstwa”, składającego się w dużej mierze z alkoholu. Pozostawało pytanie, czy medykament został wlany w chorego, czy też raczej w młodego maga.

– Jak bogów kocham, trzeźwy jestem! – zapierał się jednak żak, kiedy podejrzliwie pociągnęłam nosem.

– On zaczął gadać!

– A co mówił? – zapytałam, krzyżując ręce na piersi.

– No, że już jej więcej nie zobaczy i wstanie jako upiór. Cokolwiek miałoby to znaczyć – wzruszył ramionami młodzik.

– Własna żona go przeklęła, czy jak? – zdziwiłam się.

– Nie sądzę. Urok zadziałałby dużo wcześniej – stwierdził Mistrz. – Kogo lub co ten biedak mógł tak bardzo chcieć zobaczyć…? – pochylił się nad jęczącym cicho chorym.

– Młodzieńcze, czy mógłbyś opuścić to pomieszczenie? Masz dosyć silną aurę, trudno się przy takiej śledzi klątwę…

– A co ja potem panu doktorowi powiem? – zasępił się młodzian.

– Że cię odprawiłem. Bo gdzie kucharek sześć…

– Tam cycków dwanaście! – rozpromienił się żak, po czym spąsowiał i czmychnął za drzwi.

Mój mentor tylko pokręcił głową, podczas gdy ja z trudem hamowałam chichot. Otworzył futerał i wyciągnął zeń lutnię. Musnął palcami struny i wprawnym ruchem dokręcił poluzowane kołeczki.

Wiedziałam, co nastąpi, jeszcze zanim triskelion zadrżał od wzbierającej w pokoju mocy. Dobrze, że żak wyszedł. Obca magia mogłaby zakłócić działanie daru Minstrela, który musiał w całości skupić się na majaczącym chorym.

Dar Mistrza, jak większości bardów, nie leżał w głosie, ale po latach praktyki i przy oparciu w postaci lutni mógł na moment wpłynąć na człowieka słowami.

– Co lub kogo musisz zobaczyć?

Zadrżałam. Mimo że na mnie bardowskie czary nie działały tak mocno jak na większość ludzi, czułam przymus odpowiedzenia na każde pytanie. Goedekoop również musiał poczuć wpływ Mistrza. Przez moment nic się nie stało. Jak wcześniej na bladej twarzy kupca perlił się pot, oczy poruszały się niespokojnie pod powiekami, ale poza tym nie było żadnej reakcji. Już zaczynałam się niepokoić, wiedząc, że drugiej szansy zmuszenia go do mówienia raczej nie będzie. Wtedy jednak gwałtownie otworzył oczy.

Wzdrygnęłam się. Źrenice miał jakby zasnute mgłą, wzrok szalony. Zdawało się, że wcale nas nie widzi, a patrzy gdzieś poza nasz świat.

– Babel – wychrypiał. – Muszę ujrzeć Babel.

 

*

 

Wlekliśmy się do kamienicy Mistrza z poczuciem porażki, ponownie zostawiwszy kupca pod opieką młodego maga. Bo cóż jeszcze można było zrobić? Ktokolwiek obłożył biedaka klątwą, doskonale wiedział, co robi. Wieża Babel leżała oddalona o miesiące wędrówki stąd, a droga była trudna nawet dla doświadczonego podróżnika. Co dopiero dla zmożonego chorobą starca! Owszem, istniały metody stawiania specjalnych portali, przez które można było dostać się choćby i na koniec świata, działały jednak one wyłącznie na ludzi mocy, a i wtedy nie było gwarancji, że wyjdzie się z nich tam, gdzie trzeba, do tego w jednym kawałku. Goedekoop nie miał w sobie nawet krztyny mocy. Więc tego rozwiązania nie mogliśmy wypróbować.

Ludzie chyba instynktownie wyczuwali nasz zły nastrój, bo schodzili nam natychmiast z drogi. Nikt nie zagadywał, ograniczali się tylko do szybkich acz pełnych szacunku ukłonów.

Spojrzałam na słońce, odbijające się w dziesiątkach szklanych okien i ze smutkiem przypomniałam sobie, jak bardzo stary kupiec cieszył się, gdy dotarły do niego tafle prosto z Wenecji. Wspominał, że sam kiedyś chciałby odwiedzić wzniesione na skrawkach ziemi miasto. Teraz mógł co najwyżej o nim śnić.

Ta myśl sprawiła, że zatrzymałam się jak wryta. Mistrz przeszedł jeszcze kilka kroków, po czym również przystanął i spojrzał na mnie ze zdziwieniem.

– Mistrzu, Goedekoop ma tylko ujrzeć Babel, prawda? – zapytałam.

Mój mentor wzruszył ramionami.

– To już żadna różnica, Audrey.

– A gdyby mu ją tylko pokazać?

– Co, namalujesz mu na kartce? – prychnął bard.

Pokręciłam głową.

Zrozumiał. Przez chwilę wpatrywał się we mnie z mieszanką niedowierzania i niepokoju.

– Wykluczone. To zbyt niebezpieczne.

– Mistrzu, jeśli nie spróbujemy, w dowolnym miejscu i czasie pojawi się upiór. Wtedy życie mogą stracić dziesiątki osób.

– Jak niby chcesz to zrobić? Nigdy nie byłaś w Babilonie.

– Nie. Ale ty tam byłeś, Mistrzu.

 

*

 

Nie dotarliśmy do kamienicy Mistrza. Zamiast tego przepychaliśmy się przez gwarne uliczki Wiednia w kierunku słynnego uniwersytetu, założonego zaraz po tym Krakowskim. Tyle że tu nie patrzono aż tak przychylnie na niewiasty. A już w szczególności na mnie, ale na to – muszę przyznać – sama sobie zapracowałam. Przemierzając wyłożone marmurem korytarze spotykałam się z ciekawskimi spojrzeniami. Choć niektórzy przypatrywali mi się z otwartą wrogością. Już miałam odpowiedzieć im znakiem bynajmniej nie magicznym, za to mocno obraźliwym, gdy Mistrz obejrzał się przez ramię.  

– Zostaw prostaków – powiedział teatralnym szeptem.

Wzruszyłam ramionami, walcząc z pokusą, by jednak spłatać jakiegoś figla krytycznym wykładowcom. Zdecydowałam się jednak zostawić zemstę na potem. Teraz były ważniejsze sprawy.

Mistrz poprowadził mnie do biblioteki. Byłam z nim tu kilka razy, niezmiennie jednak olbrzymi księgozbiór budził we mnie taki sam zachwyt. Ja w starym bibliotekarzu chyba trochę mniejszy. Łysy, pomarszczony starzec, który nieodmiennie kojarzył mi się z tworem nekromancji, poprawił na nasz widok okulary na haczykowatym nosie i zaczął tyradę na temat wpuszczania do swojego królestwa dzikusów z zewnątrz. Mistrz uciszył go gestem dłoni, o którym wiedziałam, że w każdej chwili może wygłuszyć dowolny dźwięk, w tym głos rozmówcy.

– Znam Audrey od dziecka i ręczę za to, że jest dzikuską tylko, kiedy ktoś wyjątkowo ją zirytuje – stwierdził. – A z całą pewnością się tak stanie, jeśli nie pomożecie nam znaleźć potrzebnych ksiąg dotyczących najświętszej Wieży Babel i samego Babilonu.

Bibliotekarz mruknął coś pod nosem i chwyciwszy maleńką, zasilaną eterem lampkę, ruszył między regały.

– Po kiego grzyba znowu tu z tobą przyszłam, Mistrzu? – prychnęłam. – Wiesz, że ani uniwersytet nie lubi mnie, ani ja jego.

– Może jakbyś nie spoliczkowała ich najhojniejszego darczyńcy na oczach grona profesorskiego i żaków, to lubiliby cię bardziej – wzruszył ramionami.

No tak, wiedziałam, ze nie darują mi tego, że Thomas von Pauken – ten obrzydliwy grzyb, sypiający na złocie – przeze mnie zrezygnował z przekazania datku na uczelnię.

– Ale on mnie złapał za tyłek! – oburzyłam się.

– To czy ja mówię, że źle zrobiłaś? Po prostu stwierdzam fakt.

Rozmowę przerwał nam bibliotekarz, ostrożnie kładąc stertę opasłych tomiszczy na jednym ze stołów. Spojrzał na mnie spode łba i burknął:

– Ma nie poniszczyć!

Już miałam mu się odciąć, gdy Mistrz położył mi rękę na ramieniu i delikatnie popchnął w kierunku książek.

– Jeśli chcesz stworzyć dla Goedekoopa wizję Babel, będziesz musiała znać każdy szczegół zarówno miasta jak i samej Wieży, a i tak nie wiem, czy Minstrel ci na to pozwoli.

Pokiwałam głową. Opiekun wszystkich bardów, który przy narodzinach dziecka zmieniał na swój obraz trzecią część jego duszy, nie tolerował kłamstwa. Stworzył jednak swoje sługi po to, żeby chronili ludzkie dusze. Powinien więc być wyrozumiały. Zdawałam sobie jednak sprawę, czym może skończyć się pomyłka.

Byłoby rzecz jasna o wiele łatwiej, gdyby to Mistrz przygotowywał wizję. Problem polegał na tym, że – jak większość bardów – potrafił zsyłać obrazy tylko na ludzi mocy. Mnie zaczęto szkolić w tym o wiele za późno, co oznaczało, że nie posiadałam w pełni wykształconych osłon umysłu. Nie zawsze potrafiłam przez to należycie go bronić, ale z drugiej strony mogłam w transie komunikować się z ludźmi pozbawionymi magicznego daru. Mój mentor musiał więc przygotować mnie do tego zadania najlepiej, jak potrafił. Co oznaczało dla mnie lekturę możliwie jak największej ilości książek i przeglądanie dziesiątek rycin. Na widok sterty materiałów do przestudiowania, z którą to zostawił mnie Mistrz, robiło mi się słabo. Czekał mnie ciężki dzień.

 

*

 

Wieczorem nie wiedziałam już, jak się nazywam. Za to potrafiłam z pamięci wymienić wszystkie grupy etniczne, zamieszkujące Babilon, znałam na pamięć plan miasta i mogłam wskazać bez pudła, co znajduje się na każdym piętrze Wieży. Oczy piekły mnie od miodowego, jedynie imitującego słońce, blasku zasilanej eterem lampki. Kark miałam zesztywniały, palce pokryte warstwą kurzu, a na domiar złego kiszki grały mi marsza i to takiego, że śmiało mógłby zagłuszyć teatralną orkiestrę. Z hukiem zamknęłam więc leżącą na stole księgę, traktującą o faunie i florze Babilonu, skinęłam głową zniecierpliwionemu już bibliotekarzowi i opuściłam pusty o tej porze uniwersytet. Z tawerny obok Szkockiej Bramy, znajdującej się tuż przy zacnej uczelni, dochodziły wesołe śpiewy żaków. Rozpoznałam pieśń o tym, że najmilsza ich sercom jest dama w czerwonej spódniczce, imieniem Muskatella, mieszkająca w piwniczce winiarza. Stwierdziłam, że jakkolwiek ciągnęło mnie wyłącznie do płci przeciwnej, tak dzisiaj też chętnie bym się zaznajomiła z tą damą. Nie było mi to jednak dane. Przy masywie bramy czekał na mnie jasnowłosy podrostek, służący Mistrza.

– Janos, zostaw mnie – jęknęłam.

– Kiedy panienko, ja muszę was sprowadzić do domu!

Westchnęłam ciężko i powlokłam się w kierunku dzielnicy rzemieślniczej, gdzie swoją kamienicę miał mój mentor. Jakikolwiek protest byłby skazany na niepowodzenie. Mistrz po prostu znalazłby mnie, gdziekolwiek bym się ukryła, i przywlókł za frak do siebie. Taki parszywy los barda. Aż zaczynałam żałować mojego pomysłu i powoli dochodziłam do wniosku, że chyba wolałabym walczyć z upiorem. Przynajmniej roboty mniej – wysyłało się na niego jakiegoś zakutego łba, żeby go potraktował osinowym kołkiem serce albo czymś ciężkim w łeb i po sprawie. A bard tylko stał sobie w bezpiecznym miejscu i grając pilnował, żeby potwora nie przelazła gdzieś dalej. Mój pomysł z wizją był dużo bardziej ryzykowny, jednak minimalizował ryzyko przypadkowych ofiar. Pomijając fakt, że przypadkową ofiarą mogłam paść ja. O tym jednak starałam się póki co nie myśleć. Głowę zaśmiecały mi wywody na temat tego, czy cegły w Babilonie miały kolor bursztynowy czy też może raczej złoty. Po obejrzeniu obrazów pędzla znakomitych artystów mi ów kolor skojarzył się raczej z tym, co Maestro potrafił zostawić w kącie, kiedy ktoś zapomniał go wypuścić na czas na dwór.

Mistrz czekał na mnie w swoim gabinecie. Ku mojej nieskrywanej uldze kolacja czekała razem z nim. Natychmiast ułamałam kawał chleba.

– Po twoim apetycie widzę, że nie wpadłaś na głupi pomysł jedzenia w bibliotece – skomentował mój mentor. – I słusznie. W takim razie zjedz i szykuj się do dalszej pracy.

– Ale jak to? Ja ledwie żyję! – zaprotestowałam.

– I dobrze, zacznij się przyzwyczajać. Z tej kabały możesz nie wyjść żywa – wzruszył ramionami.

– A Mistrz mi ciągle o tym musi przypominać!

– No nie bocz się już, babo! – powiedział pojednawczo. – Mamy mało czasu, a musisz poćwiczyć tworzenie wizji. Poczekaj tu na mnie, pójdę po lutnię oud.

Lutnia oud… Jakiż instrument lepiej nadawał się do uwolnienia daru Minstrela, potrzebnego do stworzenia iluzji Babilonu? W końcu Mistrz właśnie stamtąd przywiózł ją na Stary Kontynent, budząc niedowierzanie i zdziwienie innych bardów. W naszych stronach nie słyszano o żadnym innym dziecku Minstrela, skłonnym posługiwać się właśnie oud. Dźwięk egzotycznej lutni budził w ludziach skrajne emocje. Osobiście kochałam ten tak obcy, a jednocześnie jakby znajomy pomruk, rezonujący w kościach. Zafascynowana patrzyłam, jak Mistrz klinuje plektron między palcami. Chwilę później powietrze przeciął niski dźwięk.

Poczułam, jak po moim ciele rozchodzi się przyjemne ciepło, gdy melodia weszła w rezonans z bardowską mocą. Zamknęłam oczy i pozwoliłam myślom płynąć razem z muzyką. Trzy uderzenia serca później stałam w najdziwaczniejszym pomieszczeniu, jakie dane mi było widywać.

Na pierwszy rzut oka przypominało wnętrze katedry lub klasztoru. Nigdzie jednak nie widać było powiązanych z jakąkolwiek religią zdobień. Spod łuków sklepienia sączyło się delikatne, przyjemne dla oczu światło. A w jego blasku dało się dostrzec setki regałów z książkami, ciągnących się w nieskończoność. Biblioteka wspomnień. Najbardziej prywatne miejsce w umyśle każdego człowieka. Mistrz zabierał mnie tu już kilka razy. I wiedziałam doskonale, że było to oznaką olbrzymiego zaufania. Nawet nie próbowałam dotykać żadnej z książek bez jego zgody, czekając aż przywoła mnie do siebie. Mój mentor tymczasem bez wahania podszedł do jednego z regałów i wyciągnął zeń księgę. Starą, oprawioną w barwioną na zielono skórę. Na okładce widniały znaki nieznanego mi alfabetu, Mistrzowi jednak zdawało się to nie przeszkadzać. Rozłożył tomiszcze na pulpicie i skinął, bym podeszła bliżej. W milczeniu patrzyłam, jak przerzuca pożółkłe stronice, bez lęku, że zaraz rozsypią się w proch.

Wreszcie stuknął palcem w odpowiednią kartę. Spojrzałam na nią z ciekawością. Widniał tam czarno-biały szkic Wieży, który na moich oczach nabierał żywych, intensywnych barw. Rysunek zdawał się rozrastać z każdą chwilą tak, że zanim się obejrzałam, staliśmy na zatłoczonej ulicy między wysokimi, pozbawionymi ozdób budynkami z dziwacznej szaro-żółtej cegły. Wzniesiono je tak blisko siebie, że niemalże stykały się dachami. Między nimi prześwitywało intensywnie niebieskie, pozbawione chmur niebo. Upał panował niemiłosierny, większy, niż podczas najstraszliwszej suszy na Starym Kontynencie. W przeciwieństwie do niej zdawał się być jednak w pełni naturalny, jak gdyby na stałe połączony z tym miastem, wyrastającym wprost z pustynnego piachu.

– To właśnie jest Babilon, Audrey – powiedział Mistrz. – Taki, jakim ja go zapamiętałem.

– Niesamowite – szepnęłam, przyglądając się kłótni dwóch handlarzy. Nie rozumiałam ich języka, taki był dziwaczny i gardłowy.

– To dlatego kazałeś mi spędzić dzień w bibliotece, Mistrzu? Żebyś mógł mnie zabrać do swoich wspomnień?

– Nie. Mógłbym i bez tego. Po prostu nie lubię, jak mi się bezczynnie pałętasz po domu. Ale jak już musisz, to powiedz: co jest za rogiem? – wskazał na łączenie dwóch niskich budyneczków z dziwnej, jasnej cegły.

Przywołałam w pamięci plany Babilonu, które przeglądałam w bibliotece.

– Droga prowadząca do świątyni Isztar.

Mistrz wyprowadził mnie wprost na szeroką, zatłoczoną ulicę. Na jej brzegach rosły dziwaczne rośliny z rozłożystymi, pierzastymi liśćmi – palmy – przypomniałam sobie. W nocy drogę oświetlały sięgające mi do ramion zasilane eterem latarnie. Na końcu ulicy zaś widniała olbrzymia, przypominająca stożek budowla.

– Bravissimo. Ile ich jest w Babilonie?

– Trzy?

– Pudło, dwie. Pomyliło ci się ze świątynią Iszhary. Ta tutaj to „dom ofiar zwierzęcych”.

Rozmowę przerwała nam hałaśliwa grupka ludzi w pstrokatych szatach, spływających po ciele istnymi kaskadami. Mój mentor zamknął oczy, przysłuchując się dziwacznemu, chrapliwemu dialektowi.

– Język jest bardzo ważny – wyjaśnił. – Tworzy atmosferę miejsca, dodaje realizmu twojej wizji. Niewykluczone, że Goedekoop go zna. Musisz opanować podstawowe zwroty, ale tym zajmiemy się jutro. Dzisiaj musimy opracować trasę, którą przejdziecie do Babel.

 

*

 

Mistrz tylko dworował sobie ze mnie, mówiąc, że lekturę zadał mi wyłącznie by uchronić mnie przed nudą. Prace nad stworzeniem doskonałej iluzji Babilonu wymagały znacznie więcej pracy i zaangażowania, niż mogłabym się spodziewać. I zapamiętanie ze szczegółami planu miasta było tu zdecydowanie najmniejszym problemem. Każdy  zaułek i plac miały swoją własną, niepowtarzalną atmosferę. Musiałam być w stanie ze szczegółami odtworzyć misterną grę cieni na fasadach budynków. Wykreować zamieszkujących je ludzi, a nawet odtworzyć właściwe dla każdego miejsca temperaturę i zapach. Starałam się, by podczas przemarszu przez Babilon mieszkańcy nie zwracali na mnie szczególnej uwagi, traktując po prostu jak jeszcze jednego pielgrzyma, pragnącego ujrzeć świętą Wieżę. Z nią samą najwięcej miałam zachodu. Zapamiętywałam drobiazgi z każdej ryciny, w każdym transie obserwowałam ją we wspomnieniach Mistrza. Ze szczegółami wznosiłam kolejne porośnięte roślinnością tarasy. Omiatałam gorącym, pustynnym wiatrem zwieszające się z nich kosmate, soczyście zielone gałęzie. Pieniłam wody Eufratu u jej stóp, zmieniałam warty kolejnych strzegących otaczającego ją placu strażników. Mistrz jednak ciągle dostrzegał jakiś drobiazg, który mógłby zrujnować wizję. Powtarzał co i rusz, że nie tyle muszę wykreować Babilon z jego słynną Wieżą – ja muszę dosłownie się nimi stać. I szybko przekonałam się, dlaczego.

Dosyć szybko Mistrz kazał mi stworzyć samodzielną wizję, bez oparcia w postaci jego wspomnień. Patrzyłam, jak przesuwa plektronem po barwionych strunach oud, powoli odpływając w trans. Ledwie znajome ciepło rozbudzonego daru Minstrela zmieniło się w pustynny wiatr, zaczęłam wznosić ściany budynków. Śmiało ruszyłam między nimi, odtwarzając w pamięci plątaninę uliczek. Bez lęku zagłębiałam się między niższe i wyższe domy, kramy i wysypiska śmieci. Nieomal sprawiało mi to radość. Skręciłam za róg i stanęłam jak wryta. Za nic nie mogłam sobie przypomnieć, co też powinno się tam znajdować. Postanowiłam więc po prostu stworzyć tam pierwszy-lepszy zaułek, jakich pełno było w pustynnym mieście. Jeszcze nawet nie zdążyłam dobrze wyobrazić sobie pozbawionych ozdób, kanciastych budynków, gdy na miasto padł ponury cień. Potem wizja zaczęła błyskawicznie walić się jak domek z kart. Z ogłuszającym rykiem tuman burzy piaskowej uderzył w mój Babilon. Chwilę później zapadała wypełniona bólem ciemność. Po tym wybudziłam się z transu obolała, czując, że ciągle krztuszę się nieistniejącym przecież piaskiem. Srebrny triskelion palił skórę żywym ogniem, a Mistrz tylko kręcił głową.

– Próbowałaś oszukać i mnie, i Minstrela. Potraktuj to jak dobrotliwe ostrzeżenie od niego – wyjaśnił. Dotarło do mnie, że jeśli coś takiego zdarzyłoby się, gdy będę tworzyć Babilon dla Goedekoopa, zapewne opiekun wszystkich bardów nie byłby tak wyrozumiały i za oszustwo zapłaciłabym własną głową. Tym bardziej przykładałam więc się do pracy, nie dając sobie chwili wytchnienia. Uczyłam się tego dziwnego języka, rozbrzmiewającego między wypalonymi słońcem ścianami. Przeglądałam dziesiątki planów miasta i obrazów pędzli wszelakich artystów. Ze zmęczenia piekły mnie oczy i łupało w skroniach. Na skutki tego nie trzeba było długo czekać.

Mistrz szukał wtedy następnej księgi w swoich całkiem licznych zbiorach, odpytując mnie jednocześnie z najpopularniejszych religii wyznawanych w Babilonie. Zmusiłam się do wysiłku wymienienia imion mniej i bardziej popularnych bogów. Nawet nie zauważyłam, że w moim głosie pojawił się słowiański zaśpiew, uśpiony przez lata życia w Wiedniu. Mój mentor odwrócił się gwałtownie i spojrzał na mnie z namysłem. Nie skomentował jednak. A ja pod wieczór nie wiedziałam, w jakim właściwie języku mówię. Miałam za to przemożną chęć nakazać w nim światu zamknąć jadaczkę. Następnego dnia pokracznego bękarta lingwistycznego, w niczym nie przypominającego świętego wspólnego języka, rozumiał już tylko mój nauczyciel, choć i jemu służenie za tłumacza przychodziło z wyraźnym trudem. Nie chcąc patrzeć na nasze podkrążone z braku snu oczy, poprzewracałam wszystkie lustra w domu. Poprawiło mi to nieco humor, ale nie na długo. Mistrz wrócił od Goedekoopa wyraźnie przygnębiony.

– Może nie dożyć jutra – powiedział ponuro. – Zostaw książki i wyśpij się porządnie. Zaczynamy o zachodzie słońca, kiedy zacierają się granice między snem a jawą. I niech nas Minstrel ma w swej opiece.

 

*

 

Słońce zachodziło krwawo, co stanowiło zły omen. Instrumenty w pracowni Mistrza zdawały się być skąpane w posoce. Wzdrygnęłam się na ten widok, ale mój mentor po prostu zatrzasnął okiennice i przekręcił kurek w zasilanej eterem lampce. Pomieszczenie natychmiast wypełnił ciepły, miodowy blask. Nawet to jednak nie było w stanie uspokoić skołatanych nerwów. Spałam krótko, dręczona koszmarami. Śniło mi się, że fale Eufratu przemieniły się w posokę i zalały Babilon szkarłatną falą. Ludzie uciekali przed nimi w popłochu. Tylko jakaś dziewczyna bez lęku rzuciła się w krwawą toń. Obudziłam się przerażona, z poczuciem, że nad tym snem nie miałam nawet cienia kontroli. Natychmiast siadłam z lutnią i grając modliłam się do Minstrela, by czuwał dziś nade mną. Nie wiedziałam, czy mnie wysłuchał. Jeśli nie, to sama mogłam go dzisiaj zapytać o powód tej decyzji.

Przyglądałam się Mistrzowi, dokręcającemu kołki oud wyuczonym ruchem. Maestro usadowił się na oparciu jego fotela, patrząc na nas z wyższością. Zwykle kocur wchodził w trans razem z nami, ale tylko wtedy, kiedy miał na to ochotę. Dzisiaj nie przejawiał specjalnego zainteresowania. Nie wróżyło to nic dobrego.

– Możemy zaczynać? – zapytał Mistrz, krzyżując dłonie na pudle lutni. – Pamiętaj, że niezależnie, co by się działo, nie wolno wam wejść do Wieży – przestrzegł mnie. – Jej wnętrze to już boska domena. Możesz je sobie wyobrażać, możesz sama po nim chodzić. Ale wprowadzić tam kogoś nie leży już w naszej mocy.

Skinęłam głową, biorąc jednocześnie głęboki oddech.

Mój mentor spojrzał na mnie z troską i uśmiechnął się pocieszająco. Starałam się odwzajemnić uśmiech, chociaż dotarło do mnie, że równie dobrze mogło to być nasze ostatnie pożegnanie.

Zaklinował plektron stabilnie między palcami i obrócił nadgarstek, muskając zaostrzonym piórem struny. Powietrze przeciął cichy pomruk oud. Zamknęłam oczy.

Ogarnęło mnie znajome ciepło, gdy dar Minstrela obudził się pod wpływem muzyki. Czułam, jak dźwięk rezonuje w pogrążającym się w transie ciele, przenosząc moją świadomość do astralu. Kiedy inny bard pomagał przy wejściu w trans, dostawało się dostęp do jego własnej mocy. Mistrz rozwijał swoją przez lata, nieomal mnie teraz przytłaczała. Musiałam korzystać z niej z rozwagą.

Świat pokrył się astralną pajęczyną. Spokojnie popłynęłam w jej stronę, naginając białą plątaninę do mojej woli. Patrzyłam, jak wokół mnie ciemnieją kulisy dworskiego teatru. Z podłogi pączkowały wieszaki z kostiumami i rzędy luster. Na skinienie dłoni granatowa suknia, w jakie stroiły się kobiety w Babilonie, spłynęła kaskadami na moje ciało. Wokół talii owinął się skromny, pozbawiony zdobień pas. Ciemne włosy chwilę później skryła dobrana do stroju chusta, zasłaniając też część mojej twarz. Choć nie było to konieczne, wolałam, by kupiec mnie nie rozpoznał. Przejrzałam się w kryształowej tafli. Tylko jasne oczy zdradzały, że nie pochodzę z pustynnego miasta. Czyli efekt był zadowalający.

Skierowałam swoje kroki na scenę. Oślepił mnie eteryczny blask odbity w dziesiątkach luster. Skłoniłam się nisko i powiedziałam w kierunku niewidocznej publiczności:

– Panie i panowie, przedstawienie czas zacząć.

Formułka ta chroniła mnie przed ewentualnym gniewem bogów, skłonnych pomyśleć, że roszczę sobie prawa do tworzenia świata. Zwłaszcza obawiałam się Minstrela, surowo karzącego jakiekolwiek kłamstwo. Jego domeną była jednak muzyka i sztuka, a teatr stanowił w końcu nieodłączną część życia większości bardów.

Ściany teatru rozpadły się jak domek z kart, posłuszne mojej woli. Znowu widziałam tylko astralną pajęczynę, pokrywającą realny świat. Ostrożnie badałam każdą linię, szukając aury klątwy i choroby. Była tam! Wyraźna, czarna, nieomal gorzka od nagromadzonego bólu. Istotnie, ktoś musiał wyjątkowo źle życzyć staremu kupcowi. Przekleństwo było potwornie silne. Duszę kupca oplatały ciasno ciemne pasma mgły, w których nauczona doświadczeniem dopatrzyłam się demonów.

A nie, nie demonów – poprawiłam się. To musiały być devy, ich wschodni krewniacy.

 Z chwilą, gdy zbliżyłam się do nich chroniona dźwiękiem oud, zadrżały na podobieństwo wrzącej smoły. Niemal natychmiast zaczęły przybierać na wpół ludzkie, na wpół zwierzęce kształty. Przypatrywały mi się zwężonymi, płonącymi oczyma. 

– Czego chcesz? – syknęły.

– Duszy tego człowieka – odpowiedziałam.

Podpełzły bliżej, wiedziałam jednak, że nie odważą się mnie zaatakować. Muzyka stanowiła dla nich barierę nie do przekroczenia.

– Nie. Dano nam ją w imieniu Zairika, pana choroby. Nie możesz nam jej odebrać!

– Założymy się? – tym razem to ja podeszłam bliżej, wyciągając w ich kierunku dłoń, jak do przybicia. Z wściekłym rykiem odskoczyły na boki, na tyle tylko, by nie poraziła je bardowska magia. Mi to wystarczyło. Goedekoop znalazł się w zasięgu naszej mocy.

Kupiec niemalże natychmiast otworzył oczy. Na jego twarzy odmalowało się przerażenie.

– Więc ty jesteś śmiercią? – zapytał. – Przyszłaś po mnie, pani.

– Przyszłam, ale zakończenie twojego życia nie ode mnie zależy – odparłam. – Mój bóg dał mi moc, by pokazać ci Babel.

Cieszyłam się, że zasłoniłam twarz chustą. Był to moment, którego się obawiałam. Gdyby okazało się, że Minstrel wcale nie chce mi na to pozwolić, kłamstwo zapewne wypaliłoby mi gardło. I to nie tylko astralne. Nic takiego jednak się nie stało. Tylko devy z wściekłym sykiem rzuciły się w naszą stronę, odskoczyły jednak natychmiast, gdy tylko zetknęły się z tworzoną przez dźwięk oud barierą. Podałam dłoń kupcowi, pomagając mu wstać. Ledwie ujęłam jego zniszczone wiekiem i pracą palce, na zgarbionym ciele chorego pojawił się prosty lniany strój, jaki często nosili pielgrzymi.

– Trzymaj się mnie – poleciłam. – Jeśli oddalisz się choćby na łokieć lub nie usłuchasz mojego polecenia, znajdziesz się znowu w ich szponach – wskazałam na przyczajone demony. Byłam niemalże pewna, że ruszą za nami do wizji Babilonu. Mogłam mieć tylko nadzieję, że bardowska magia osłabi je na tyle, że nie zdołają nam przeszkodzić.

Teraz albo nigdy – pomyślałam, sięgając po dar Minstrela, zaklęty w dźwięku oud. Tak, jak ćwiczyłam przez ostatnie dni, wyobraziłam sobie rosnące mury miasta wraz z dziewięcioma oficjalnymi bramami i całą garścią tych, o których większość osób nie miała pojęcia. Mistrz szczęśliwie przez dwa lata mieszkał w Babilonie, ucząc się gry na swojej egzotycznej lutni. Zdążył więc poznać wiele tajemnic miasta. Nie miałam jednak zamiaru z nich korzystać. Wystarczyła mi świadomość, że istnieją. Chciałam wejść przez bramę bogini Urasz, pani ziemi. Wyłożono ją kamieniami, których barwa przywodziła na myśl soczystą zieleń roślinności. Między nimi wiły się złote wzory, układające się w kształty zwierząt i roślin. Do bramy wiódł przerzucony przez kanał most, na którym tłoczyli się podróżni. Wyciągnęłam spod szaty swój medalion z triskelionem i uniosłam do góry tak, by ludzie mogli go zobaczyć. Fakt, byli tylko wytworem mojej wyobraźni, musiałam jednak zachować pozory podróży do prawdziwego miasta.

Obrzucili mnie pełnymi szacunku spojrzeniami i przepuścili bez mruknięcia. Goedekoop dreptał za mną. Obejrzałam się przez ramię. Niestety, jego devy również podążały naszym śladem. Osłabione, zredukowane do ledwie widocznych cieni, ale wcale nie mniej niebezpieczne. Nie miałam ochoty wdawać się z nimi w pojedynek, zwłaszcza, że miały przewagę liczebną i – jeśli mnie nie okłamały – przysłał ich demon Zairik. Z nim zapewne nie wygrałbym pojedynku. Ograniczyłam się więc do tego, że strażnicy zatrzasnęli bramy miasta tuż po naszym przejściu. Teraz czekała nas wędrówka ulicą poświęconą bogini Urasz. Czułam, jak serce tłucze mi się w piersi. Gdybym nie wiedziała, że otacza mnie dopracowana iluzja, sama dałabym się nabrać. Po wybrukowanej drodze przemieszczały się całe tłumy. Tubylcy, pielgrzymi, kupcy i ambasadorzy odległych krain. Z czystego lenistwa ubrałam część postaci w stroje modne na Starym Kontynencie.

– Nikogo nie zaczepiaj – syknęłam do Goedekoopa, patrzącego na to wszystko z wyrazem bezbrzeżnego zdumienia. – Nie zatrzymuj się i na nic nie gap – wskazałam dyskretnie na krążących w tłumie uzbrojonych strażników. Pokiwał głową, po czym dla pewności chwycił mnie za rąbek szaty.

– Jesteście aniołem, pani? – zapytał.

– Nie. Ale jeśli chcesz ujrzeć Babel, nie pytaj mnie o moje pochodzenie.

Bo jeszcze tego mi brakuje, żebyś się poznał na bardowskich sztuczkach – dodałam w myśli.

Goedekoop pokiwał głową, przypatrując się szczerbatemu sprzedawcy piwa, machającemu w naszą stronę. Uśmiechnął się do nas pod haczykowatym nosem i wskazał na gliniany dzban. Na wszelki wypadek rzuciłam ostrzegawcze spojrzenie mojemu towarzyszowi. Babilońskie piwo słynęło w całym cywilizowanym świecie. Krążyły pogłoski, że potrafiono uwarzyć je dosłownie ze wszystkiego. Mistrz zgadzał się z tym, że jego smak jest absolutnie wyjątkowy, acz wspominał, że po degustacji niektórych rodzajów miał podejrzenie, że tajnym składnikiem części z nich są stare onuce. Obawiałam się, że tego wrażenia nie będę w stanie odtworzyć, przyspieszyłam więc kroku. Kupiec posłusznie dreptał za mną, wodząc oczyma po murach świątyń. Przechodziliśmy właśnie przez kompleks Szuana, zwany Dłonią Nieba. Tutaj gromadzili się wierni, chcąc oddać cześć Guli, Nergalowi i Ninutrze. Niektórzy zatrzymywali się przy wróżbitach, przepowiadających przyszłość z wątroby zwierząt ofiarnych. Smród parujących trzewi mieszał się z zapachem mułu, który wiatr gnał znad płynącego leniwie Eufratu. Po jego falach sunęły mniejsze i większe łodzie. Kątem oka złowiłam dziwną grę cieni na pokładzie jednej z nich. Z całą pewnością nie była ona moim dziełem. Devy znowu deptały nam po piętach.

Skupiłam się na dźwięku oud, podporze wizji. Pozwoliłam, żeby muzyka przesączyła się do Babilonu. Goedekoop rozejrzał się podejrzliwie. Wskazałam na przeciskającego się między ludźmi lutnistę. Kilka osób przystanęło, wsłuchując się w basowy pomruk strun. Ludzie stopniowo milkli, przysłuchując się melodii. Wiedziałam, że utrzyma to demony na dystans, przynajmniej przez jakiś czas. Nie mogłam jednak wyobrażać sobie grajków na każdym rogu, to by się w końcu zrobiło podejrzane. Został nam już jednak tylko kawałek drogi. Wystarczyło minąć E-sagil, „dom, którego szczyt jest najwyższy”, ze Świątynią Marduka, której mury graniczyły przecież z leżącym w samym sercu miasta placem. A na nim górował cel naszej podróży. Dało się go dostrzec już kiedy wyszliśmy spomiędzy przysłaniających widok mniejszych świątyń i domów ofiarnych. Wieża Babel, której szczyt dotykał nieba. Zadarliśmy głowy, osłaniając oczy przed rażącym słońcem. Widok setek tarasów, każdego porośniętego soczystą roślinnością, zapierał dech w piersiach. Na każdym poziomie Wieży tętniło życiem jego własne maleńkie miasteczko. Niejeden pielgrzym, ujrzawszy to święte miejsce, postanawiał zostać tu na zawsze. Mówiono, że bywali tacy, którzy urodzili się i odeszli właśnie tutaj. Inni opowiadali, że we wnętrzu Babel nie istniał czas, choć trudno było oddzielić bajki od prawdy. Z całą pewnością miejsce to było przesiąknięte pradawną boską mocą, nawet jeśli spierano się, jacy bogowie bywali tu najczęściej. Od reszty miasta, które powstało wokół Wieży, odgradzał ją wysoki mur z żółto-szarej cegły. Bramy strzegli wartownicy w ceremonialnych, wypolerowanych pancerzach. Wystarczyło jednak na nich spojrzeć, by wiedzieć, że nie stoją tu tylko po to, by ładnie wyglądać. Dokładnie sprawdzali wszystkich pielgrzymów. Mistrz opowiadał mi, że nie każdy miał prawo postawić bluźnierczą stopę na otaczającym Wieżę placu. Dla uwiarygodnienia wizji postanowiłam nawet wywołać małą awanturę między nimi a aroganckimi podróżnymi.

– Bacz, co robisz, bo skończysz jak oni – przestrzegłam kupca. Moich słów wysłuchało jednak tylko rozedrgane od żaru powietrze. Zaklęłam szpetnie, rozglądając się na wszystkie strony. Przeklęty głupiec! Już pchał się w stronę bramy, korzystając z tego, że strażnicy kłócą się z iluzją grupki ludzi. Jeden z awanturników odwrócił się w moją stronę, szczerząc zwierzęce kły. Cholerne devy! Zajęły się strażnikami i Goedekoop po prostu koło nich przeszedł, niepomny moich ostrzeżeń! Ruszyłam biegiem w jego stronę. Przechodnie, którzy stanęli przypadkowo na mojej drodze, rozwiewali się jak dym, ale to już nie miało znaczenia. Jeśli kupcowi udałoby się dostać do środka Babel, będziemy martwi. Już czułam, że dar Minstrela zaczyna stawiać opór, wizję kształtowało się coraz trudniej. Bóg bardów nie był zadowolony z obrotu spraw. Dopadłam do kupca i chwyciłam go za ramię.

– Co ty wyprawiasz, durniu! – syknęłam.

– Nie rozumiecie, pani! Ja muszę wejść od środka! Muszę dowiedzieć się, czy mi przebaczył! – odepchnął mnie z taką siłą, że zatoczyłam się i klapnęłam na upiaszczoną ziemię. Wizja była idealna. Podłoże wykazywało odpowiednią twardość. Moje siedzenie mogło to potwierdzić.

Poczułam, jak ogarnia mnie gniew. Niebo pociemniało, ciężkie chmury zakryły słońce. Między nimi błysnął piorun. Goedekoop zatrzymał się, patrząc w górę. Ta chwila wystarczyła, by z cieni uformował się olbrzymi kształt, zagradzając drogę do Wieży. Lwie cielsko sięgało nieomal do pierwszego tarasu. Orle skrzydła zamłóciły powietrze, sypiąc na przerażonego kupca piachem. Wpatrywał się w pokrytą łuską baranią głowę potwora. Próbował się cofnąć, z ziemi jednak wygrzebywały się jadowite węże, które rzekomo miały strzec wejścia do Babel. Cieszyłam się, że wszystkie babilońskie legendy miałam w małym paluszku. Teraz wpatrywałam się w struchlałego mężczyznę oczami olbrzymiego sfinksa. Goedekoop na szczęście uwierzył we wszystko bez oporów.

– Czemu naruszyłeś to święte miejsce? – zapytałam grzmiącym głosem potwora. Poczułam nieprzyjemne ciepło, ostrzeżenie, że znalazłam się na krawędzi kłamstwa.

To tylko przedstawienie – pomyślałam, mając nadzieję, że Minstrel przyjmie taką wymówkę.

– Odpowiedz! – nie spuszczałam Goedekoopa z oczu, walcząc z ogarniającym mnie niepokojem. Sfinks był bardzo dobrym posunięciem. Jeśli ktoś nie odpowiadał na jego pytanie, zamieniał się w kamień. Nie mogłam wyobrazić sobie lepszego sposobu, by zatrzymać kogoś w miejscu. Kupiec widział już tylko płonące oczy potwora. Za moment znieruchomieje, a ja będę mogła rozwiać iluzję i wepchnąć jego duszę z powrotem do ciała.

Nie odpowiedział na pytanie. Zrobił coś znacznie gorszego. Zaczął myśleć. A ja widziałam jego myśli oczyma bestii.

Najpierw ujrzałam młodego mężczyznę. Ubrany był nieco podobnie do mieszkańców Babilonu, dostrzegałam jednak subtelne różnice w zdobieniach szaty. Nie mogłam widzieć jego twarzy, ukrytej w dłoniach. Płakał. Czułam wyrzuty sumienia Goedekoopa. To on był winien rozpaczy młodzieńca. Kiedyś jednak to doceni. Kiedyś, kiedy będzie już wpływowym kupcem, podziękuje ojcu za to, że usunął z jego życia tę żałosną dziewuchę, bez majątku ani wpływów. Zrozumie, że to była tylko młodzieńcza igraszka, nic więcej. Pomyśli, że pewnie już dawno wyszła za mąż za kogoś z jej nizin społecznych. Nie musi wiedzieć, że w istocie tańcuje już z duszami przodków.

Potem wspomnienie wyparło inne, bardziej złowrogie. Ten sam młody mężczyzna stał w świątynnych szatach, ściskając złocony kapłański kostur w pokrytych świętymi tatuażami dłoniach. 

– Przeklinam cię, ojcze – powiedział. – Przeklinam za śmierć Niggary, za twoje serce z kamienia i monety przykrywające oczy. Przeklinam w imieniu wszystkich bogów i im oddaję twoją duszę we władanie, niech upomną się o nią, kiedy zechcą. Możesz paść przed nimi na kolana w Wieży Babel i błagać o zmiłowanie.

– Miej litość! – krzyknął Goedekoop. – Wiesz, że ciąży na mnie wyrok banicji! Nigdy nie wpuszczą mnie do środka! Ubiją jak psa przy samej bramie!

– Niech i tak będzie.

Nie musiałam widzieć więcej. Rozwiałam wizję, wracając do ludzkiej postaci. Teraz mnie i kupca otaczały pasma szarej mgły, wirujące w pustce. Nie starałam się nawet zakryć twarzy, poznał więc mnie natychmiast.

– Panienko Audrey! – chwycił rąbek mojej sukienki. Wyrwałam go, patrząc na klęczącego mężczyznę z obrzydzeniem. Skamlał jak parszywy pies, błagał o litość, nie słuchałam jednak. Spojrzałam ponad jego siwą głową na ciemne kształty, pełznące do nas we mgle.

– Wasza wola – powiedziałam, wskazując na wyjącego kupca. – Nie jest już pod moją ochroną – odwróciłam się i ruszyłam za dźwiękiem oud do domu, żegnana pełnym bólu wrzaskiem kupca.

Wyrwałam się z wizji dużo gwałtowniej, niż miałam to w zwyczaju, wracając do zmysłów między jednym taktem a drugim. Mistrz spojrzał na mnie zaskoczony i czym prędzej stłumił struny. Przez publiczność nie było to nigdy dobrze przyjęte, mogło jednak uratować życie bardowi, który uciekał z astralu ścigany przez demony.

– Niech mi Minstrel wybaczy. Właśnie zabiłam człowieka – powiedziałam, chowając twarz w dłoniach.

 

*

 

Mistrz wcisnął mi w dłonie gliniany kubek. Ostrożnie powąchałam jego zawartość. Z całą pewnością nie był to sam rumianek. Janos musiał doprawić go jakimś wyjątkowo mocnym alkoholem, traktowanym przez bardów jako lekarstwo na absolutnie wszystko. Wliczając w to brak przygotowania do koncertu, z tym że wtedy medykament należało wlać nie tylko w grającego, ale również w publiczność, najlepiej w równych proporcjach.

– Czyli miałem rację, babiloński kapłan – stwierdził mój mentor, siadając naprzeciwko mnie. Maestro łaskawie umościł się na jego kolanach, obserwując mnie bursztynowymi oczyma z pogardą. Z całą pewnością nie oceniał jednak mojego postępowania. On zawsze tak patrzył.

Pokiwałam głową, obracając w palcach triskelion. Spodziewałam się, że w każdej chwili srebro zacznie palić skórę.

– Nie bój się – powiedział Mistrz, jakby odgadując moje myśli. – Minstrel nie należy do bogów, którzy z karą zwlekają całą wieczność. Gdyby potępił to, co zrobiłaś, nie wyszłabyś żywa z astralu.

– Przecież Minstrel nie pozwala na krzywdzenie ludzi.

– Owszem. Ale to sprawiedliwy, choć bezlitosny bóg. Okrutnicy nie znajdują się już pod jego ochroną. A i nikt inny jakoś nie chciał bronić Goedekoopa.

– To może jednak lepiej było posłużyć się rytualnym sztyletem? – prychnęłam.

– Wcale nie byłoby lepiej, Audrey. Byłoby jeszcze gorzej, ale to jest właśnie druga strona medalu bycia człowiekiem mocy. To, że postąpiłaś słusznie, nie znaczy wcale, że tobie będzie teraz łatwo z tym żyć. 

 

*

 

Kunegunda była dziś słodka, że aż mdliło. Odrobiła pracę domową, przygotowana była ze wszystkiego i nawet od czasu do czasu zadawała jakieś pytania. Normalnie może i by mnie to cieszyło. Dziś jednak musiała zadowolić się oszczędnymi pochwałami z mojej strony. Zwłaszcza, że przez otwarte okno dobiegały nas dźwięki żałobnej procesji.

Dziewuszka nie ustawała jednak w wysiłkach, żeby zasłużyć sobie na moją aprobatę. Miałam podejrzenia, że nie wiązało się to ani z sympatią do mnie, ani tym bardziej do muzyki – do której przecież zmusili ją rodzice – tylko ze zwyczajną obawą, że znowu mogę obrócić dar Minstrela przeciwko niej.

– Panienko Audrey, czy to prawda, że muzycy potrafią podróżować we śnie? – zapytała, patrząc na mnie cielęcymi oczyma.

– Nie. Tylko bardowie.

– A da się tego nauczyć? – dopytywała dalej. – Bo ja to bym tak chciała chodzić sama na wszystkie bale i po pałacach…

– Nie da się i zaufaj, że byś nie chciała – odpowiedziałam, myśląc o snach, które nawiedzały mnie co noc. O Wieży Babel, której mury już zawsze będą dla mnie zbryzgane krwią.