Opowieść o smoku

 

 

Smoczyca buchnęła po raz kolejny płomieniem. Niedobitki Teutonów zmykały w popłochu, porzucając tarcze, broń i rannych towarzyszy. Kruk, puściwszy luźno wodze, śmiał się głośno, strzelając uciekającym w plecy. Zwycięstwo napawało go euforią. Przeleciał nad sporą grupką wojowników, którzy w panice rzucili się na ziemię.

– Daleeeeeej!!! – krzyknął. Smoczyca z trzaskiem złożyła błoniaste skrzydła i wyciągając wężową szyję, zapikowała prosto na bezbronne ofiary. Poprzez świst powietrza Kruk słyszał przerażone wrzaski rozpłaszczonych Teutonów.

– Pal – szepnął, przykładając dłoń do jej szyi. Poczuł przepływające pod suchą skórą gorąco. Jak zawsze przeszył go dreszcz rozkoszy. Moc tego stworzenia nieodmiennie wprawiała go w zachwyt. Ciało gada drgnęło, gdy Smoczyca plunęła przed siebie zagładą. Pęd powietrza zawrócił płomienie, osmalając mu brwi. Wylecieli z gorącej chmury ognia, zostawiając za sobą tarzające się w agonii żywe pochodnie.

Wzbili się wyżej. Kruk ogarnął wzrokiem pole bitwy. Wszędzie, jak okiem sięgnąć, tryumfowali jego ludzie. Po prawej dostrzegł rydwan Vanty, uwijający się wokół ostatniej grupy walczących. Jego kochanka trzymała lejce, okrążając ciasno stłoczonych Teutonów, a dwie przyboczne szyły z łuków, bezbłędnie odnajdując szczeliny w murze tarcz. Skierował Smoczycę w ich stronę. Ciasny szyk pękł w jednej chwili, Teutoni na łeb, na szyję rzucili się do panicznej ucieczki. Rydwany ruszyły za nimi w pościg, tratując niemal wszystkich.

Kruk wylądował, upewniwszy się wcześniej z góry, że w pobliżu nie ma żadnego żywego najeźdźcy. Niepokonana w powietrzu, na ziemi Smoczyca była łatwym celem. Poruszała się niezdarnymi susami, podpierając się złożonymi skrzydłami, a żeby wystartować, potrzebowała kilku kroków rozbiegu. Kruk nie znosił tego momentu, kiedy dzwoniąc zębami, miotał się po siodle, wybijany jej skokami.

Zsiadł i objął rękami gadzi pysk, tuląc się do gorącej paszczy, która z łatwością mogła odgryźć mu cały tułów. Uwielbiał to stworzenie. W takich chwilach czuł, że kocha ją bardziej niż kogokolwiek, nawet Vantę. Nie, upomniał się w myślach, nie bardziej. Tak samo.

– Leć. – Wycisnął jej pocałunek między nozdrzami. Wolał, żeby była bezpieczna tam, gdzie nikt nie mógł jej dosięgnąć.

Na turkot kół oderwał wzrok od szybującej Smoczycy. Vanta zwolniła nieco, by mógł wskoczyć do środka i od razu popędziła konie do galopu. Jedna z przybocznych, wyciągając się na całą długość, zawieszała właśnie na tyczce gałąź pokoju. Kruk z lubością patrzył na prężące się pod kaftanem piersi dziewczyny. Vanta, nie obracając głowy, szturchnęła go łokciem w żebro. Zaśmiał się radośnie, obejmując ją od tyłu. Po bitwie zawsze czuł żądzę. Naparł na nią mocno, dając jej odczuć swoją napiętą męskość.

– Zostaw! – żachnęła się. – Zaraz dojedziemy.

– Zdążymy – wydyszał, gryząc ją w ucho.

– Zostaw – ucięła zdecydowanie. – Potem – dodała łagodniej. Odsunął się niechętnie, łowiąc rozbawione spojrzenia przybocznych. One nie byłyby przeciwne, ale nie śmiały nic bez pozwolenia Vanty.

Zbliżali się do celu. Na łagodnym wzniesieniu płonęło ognisko, na rożnie obracała się sarna. Na kłodach wokół rozsiadło się kilku teutońskich wodzów. Główny obóz – setki namiotów, wozów, koni – znajdował się za nimi. Straże przepuściły ich bez słowa. Vanta zatrzymała rydwan o kilkadziesiąt metrów od wzgórza i rzuciła lejce przybocznym. We dwoje ruszyli ku ognisku.

– Przybywamy pod gałęzią pokoju – wypowiedział formułę Kruk. – Zwady nie chcemy, strawy nie odmówimy.

– Ja, ja. – Potężny, gruby Teuton machnął ręką lekceważąco. W czarną brodę wplecione były dziesiątki miedzianych i srebrnych pierścieni. – Siadajcie już.

Usiedli naprzeciw. Ten, który ich zaprosił, nalał piwa do rogu, przepił, wychylając jednym haustem niemal połowę, a potem puścił naczynie do nich. Gdy oboje wypili, odkroił nożem dwa kawały mięsa i podał im. Wzięli po kęsie, po czym odłożyli je na bok. Teraz mogli rozmawiać.

– Ja, dobra walka, Kraak – czarnobrody mówił gardłowym, twardym narzeczem, zniekształcając słowa. – Gdzie twój drach?

– Poluje na resztę twoich ludzi, Rydgar. – Kruk wyszczerzył radośnie zęby. – Spaliłem ich dziś z pięć dziesiątek.

– Tchórze. – Rydgar machnął ponownie ręką, po czym dolał sobie piwa. – Mam dużo ludzi. Kilku mniej nie szkodzi. Jutro przyjdziemy znowu.

– Przyjdź i ty – zarżał Kruk. – Jutro Smoczyca też będzie głodna.

– Naa, mi tu dobrze – odparł niemal dobrodusznie olbrzym. – Robię się za stary do walki. Niech młodzi się sprawdzą.

Vanta niedostrzegalnie ucisnęła bok Kruka. Uważaj. Nie daj się zwieść.

– Dziś poszedł jeden z młodych wodzów. Ponoć twoja kobieta go ustrzeliła. – Rydgar przeniósł spojrzenie na Vantę, jakby dopiero teraz ją zauważył. – Podoba mi się. Daj mi ją, to może odejdziemy. Pokażę jej jak to jest z prawdziwym mężczyzną. Może nawet ci ją oddam jak mi się znudzi.

– Nie dałbyś jej rady – śmiał się dalej Kruk. Vanta spokojnie skubała mięso, jakby rozmowa jej nie dotyczyła. – Zajeździłaby cię na śmierć.

Teutonowie ryknęli śmiechem.

– Ja, ja, dobrze! Lubię właśnie takie – wołał Rydgar. – Napijmy się jeszcze!

Rogi ponownie poszły wkoło. Kruk mlasnął, ocierając wąsy.

– Dobre.

– To wasze. Wzięliśmy w jednej z wiosek. Jutro weźmiemy twoje.

– Nie weźmiecie.

– W takim razie walczmy! Tu i teraz! – Rydgar poderwał się chwiejnie z kłody, rozlewając piwo. Pierścienie w jego brodzie zadźwięczały. – Ja i ty! Jeśli wygrasz, odejdziemy. Słowo!

Vanta ledwo dostrzegalnie drgnęła. Kruk pogroził Teutonowi żartobliwie palcem.

– Nie jestem aż tak pijany, chytry lisie. Nie będę z tobą walczył.

– Wolisz chować się na grzbiecie dracha, hę? Boisz się uczciwej walki? No chodź!

Kruk śmiał się beztrosko.

– Daj spokój, Rydgar. Nie obrazisz mnie. Przybyliśmy rozmawiać, nie walczyć.

Teuton usiadł na kłodzie. Choć ruchy miał niezborne, oczy patrzyły bystro.

– Dobrze – powiedział spokojnie. – To nawet lepiej. Wolę zabić i ciebie, i twojego dracha. Wiesz co to jest? – Sięgnął pod kaftan na szyi, wydobywając wiszący na rzemieniu podłużny kieł. – Mój ojciec zabił ostatniego dracha w naszych stronach. Po swojego musiałem przyjść aż tu.

Śmiech zamarł Krukowi w gardle. Patrzył na wirujące leniwie trofeum. Rydgar obnażył zęby w wilczym grymasie.

– Łeb twojego dracha. I twoja kobieta. Wtedy odejdziemy.

 

 

Wracali w milczeniu. Pierwsza odezwała się Vanta.

– W obozie jest ich prawie tysiąc, ale widziałam ruch dalej w lesie. Schowali przed nami część sił.

Kruk odmruknął coś w zamyśleniu.

– Ocknij się – fuknęła. – Kiedy Rydgar chciał zabrać mnie, nie byłeś taki markotny. Dopiero gdy zagroził twojej kochanej… – urwała gwałtownie.

– Daj spokój. Zaskoczył mnie. Nie wiedziałem, że miał już do czynienia ze smokami. To niedobrze.

– Niedobre jest to, że pokazałeś mu swój słaby punkt. Teraz nie odejdą.

– I tak by nie odeszli. Dziś chcieli tylko nas sprawdzić. Wysłali mały podjazd. Prawdziwy atak będzie jutro.

– Nie bądź taki pewny. Rydgar jest chytrzejszy niż myślisz.

– Stary opój.

– Ten stary opój zebrał największą armię jaką widziano na naszych ziemiach od stu lat. Nie lekceważ go. Przy ognisku tylko się drażnił.

– Nie lekceważę. Po prostu wiem, że nie da nam rady.

– Gdyby on też tak myślał, przyjąłby wykup, który proponowałeś.

– Jutro spalę mu kolejnych ludzi. Wtedy przyjmie.

– Nie dasz rady spalić wszystkich.

– Spalę dość.

– Teutonowie niszczą tymczasem nasze wioski.

– Wiem o tym – zniecierpliwił się. – Czego ty chcesz? Jeśli nie masz dla mnie rady, zamilcz!

Zagryzła wargę. Miał rację. Zapomniała się na chwilę i zaczęła narzekać jak zwykła, głupia baba. Przecież wiedziała jak należy z nim postępować. Jeśli czegoś nie wymyśli, jej mężczyzna gotów stanąć do tego głupiego pojedynku, a wtedy Rydgar go zabije.

– Coś poradzimy. – Przytuliła się do niego, niby przypadkowo ocierając piersią o jego ramię. – Na razie pora świętować zwycięstwo.

Kruk zerknął w wycięcie jej koszuli i w jednej chwili uśmiechnął się radośnie. Dobrze. Zbliżali się już do grodu. Ludzie powinni zobaczyć wodza zadowolonego.

Jak dzieciak, pomyślała z rozczuleniem, patrząc na ukochanego. Co on by beze mnie zrobił.

 

 

Rydgar śledził odjeżdżający rydwan ze szczytu wzniesienia. Po jowialnym opoju nie pozostał nawet ślad. Dalej pociągał z rogu, ale tym razem robił to małymi łykami, oszczędnie. Machinalnie gładził brodę, zastanawiając się nad czymś.

– Dają nam dobry trybut – jeden z młodszych wojowników przerwał milczenie wokół ogniska. – Czemu go nie weźmiemy? Dość już tu siedzimy.

– Jeśli sami dają tyle, to znaczy, że naprawdę mogą dać dwa razy więcej – odezwał się inny, starszy. – Ludzie chcą łupów, są głodni.

– Ludzie boją się dracha – odparował pierwszy. – Weźmy złoto i wracajmy.

Rydgar nie zwracał uwagi na rozmawiających. Opróżnił róg do końca i wstał, przeciągając się leniwie.

– Zawołajcie do mnie Drachtiga – powiedział, po czym ociężale ruszył w stronę obozu. Mijając młodszego rozmówcę, okręcił się nagle wężowym ruchem, chwytając go za włosy. Odgiął zaskoczonemu głowę, sprawnie podrzynając gardło.

– Nie chcę słyszeć takiego gadania – powiedział, wycierając nóż w chustę. Ciało miotało się po ziemi w ostatnich drgawkach. Reszta wojowników siedziała nieruchomo, bojąc się zwrócić na siebie uwagę. – Drachtig. Teraz.

Zerwali się i w pośpiechu pognali w dół zbocza. Rydgar patrzył za nimi chwilę, po czym splunął i usiadł z powrotem na kłodzie. Zasępiony sięgnął po róg z piwem. Żaden z nich nie nadawał się na jego następcę. Sami tchórze albo głupcy. Ot, choćby ten chłystek, którego właśnie zaszlachtował. Najpierw próbował podburzyć innych, a potem dał się zaskoczyć jak młódka w zagonie kapusty. Kto poprowadzi Teutonów dalej, gdy jego, Rydgara, zabraknie? Na razie nikt nie ośmielał się rzucić mu wyzwania w twarz, ale przecież nie robił się młodszy. Sama wizja śmierci go nie przerażała. Naczelny wódz powinien ginąć w walce. Stadem powinien rządzić najsilniejszy. Zawsze tak było. Dzięki tej zasadzie Teutonowie od wieków siali przerażenie wśród sąsiadów jak wilki w owczarni. Choć czasem napotykali twardszy orzech. Jak teraz.

Na myśl o Kraaku podwinął wargę, obnażając zęby w drapieżnym grymasie. Dawno nie napotkał takiego przeciwnika. Gdyby był Teutonem, wspaniale nadawałby się na kolejnego wodza. Nie znał litości ani strachu, a jego drach budził paniczne przerażenie wśród wojowników Rydgara.

Zamyślony, dopiero po chwili dostrzegł Drachtiga, siedzącego w kucki. Niewolnik jak zwykle zjawił się niepostrzeżenie i cierpliwie oczekiwał na rozkazy. „Podszedł mnie jak dziecko. Naprawdę się starzeję”. Otrząsnął się szybko, by tamten nie spostrzegł jego słabości. Choć nigdy nie dał mu powodu do zwątpienia w swoją lojalność, był jedynym człowiekiem na świecie, którego Rydgar się obawiał. Drachtig przypominał węża. Poruszał się bezszelestnie, mówił rzadko i mało, twarz nie wyrażała nigdy emocji. Nawet nie mrugał. To samo beznamiętne spojrzenie miał jako dziesięciolatek w płonącej wsi, patrzący jak Rydgar morduje jego ojca i niewoli matkę. Nigdy nie wydał jęku podczas chłosty. Głodzony, nigdy nie błagał o chleb. Choć poddał się zwyczajowej tresurze, ba, był niewolnikiem wręcz wzorowym, Rydgar zawsze miał wrażenie, że pod kamienną maską czai się gotowe wybuchnąć znienacka szaleństwo.

Przez długa chwilę mierzyli się w milczeniu spojrzeniami. W końcu Rydgar przerwał ciszę.

– Zabijesz dla mnie.

 

 

Dworzyszcze trzęsło się od śmiechu i śpiewu. Ze wspólnej hali przez otwarte drzwi buchało gorąco wymieszane z biesiadną wrzawą. Miód lał się gęstymi strugami po skołtunionych brodach, kapał na stół z przewróconych naczyń, oblepiał obnażone piersi kobiet. Śmiech Kruka – mocny, zdrowy śmiech, będący symbolem jego siły, jurności, młodości – wylewał się z niego właśnie jak ten miód, opływał całą halę, zatapiał stłoczonych ludzi aż po czubki głów, a potem wylewał i z nich, potężniejąc, mnożąc się, rozrastając i unosząc pijanych aż pod sklepienie. Dziś była ich noc. Dziś byli niezwyciężeni.

– Kruk! Kruk! Kruk! – huczało wokół do wtóru łomoczących o stoły rogów i dzbanów.

– Aieeeee! – ryknął w odpowiedzi, a potem chwycił Vantę, wpijając się w jej usta i szarpiąc tunikę. Wyrwała mu się ze śmiechem, przewracając go na ławę.

– Poczekaj jeszcze. Muszę iść do komory.

– Teraz? Nie możesz później?

Chwyciła za łokieć stojącą w pobliżu przyboczną i pchnęła mu ją na kolana. Skinęła na drugą. Obie, chichocząc, oplotły go ramionami i zaczęły ciągnąć w stronę alkowy. Poddał się im, rycząc z uciechy.

– Zacznijcie beze mnie. Przyjdę zaraz.

Zostawiła za plecami gwar uczty, zagłębiając się w chłodny korytarz. Nikt tędy nie chodził, to było jej terytorium. Gdy cztery lata temu ich plemiona połączyły się, wymogła na Kruku, by oddał część dworzyszcza jej kobietom. „Mamy swoje sprawy i nic wam do nich” powiedziała mu wtedy, a on, śmiejąc się, oddał jej całe skrzydło. Nie musiał tego robić. I tak była gotowa na wszystko, byle z nim zostać. Jej plemię, a raczej jego resztki, nie miało gdzie się podziać. Teutoni, prąc nieubłaganie na wschód, wybili wszystkich mężczyzn, a te z kobiet, którym nie udało się umknąć na rydwanach, zabrali jako niewolnice. Kruk otworzył przed nimi bramy swego grodu, nie żądając niczego w zamian. Przyszła wtedy do jego alkowy, sądząc, że za cenę swego ciała kupi azyl, a on klepnął ją w pośladek i wygonił za drzwi. „Przyjdź dopiero, gdy naprawdę będziesz tego chciała” powiedział, po czym zamknął się ze swoimi nałożnicami. Wstyd i upokorzenie paliły ją długo, ale równocześnie rosło pożądanie. Dziewki w dworzyszczu opowiadały sobie otwarcie o jego nienasyconym apetycie, a ona już długo była bez mężczyzny. W jej plemieniu to kobiety decydowały kiedy i z kim pójdą do łoża, a mężczyźni rywalizowali o ich względy. Kruk był inny. Choć otoczył ją opieką, nie dbał o nią, a to złościło i podniecało ją jednocześnie.

Któregoś wieczoru po prostu pojawiła się pod jego drzwiami. Weszła śmiało do alkowy i kazała obecnym tam dziewkom się wynosić. Tej nocy, pierwszej z wielu, miała go tylko dla siebie, a rozkosz, którą dali sobie nawzajem, nie miała sobie równych. Spędzili w łożu niemal trzy dni bez przerwy, a gdy w końcu oboje na miękkich nogach wyszli z komnaty, Kruk należał już do niej. I choć z czasem pojawiły się inne – w końcu był tylko mężczyzną i miał swoje potrzeby – to z jej zdaniem się liczył i to jej rad słuchał.

Jednego tylko nie zdołała zmienić – jego miłości do Smoczycy. Sama za nią nie przepadała, a potworzyca odwzajemniała jej niechęć, jakby wyczuwając w niej rywalkę do serca swojego pana. Za każdym razem gdy ją widziała, syczała i stroszyła kolce na grzbiecie. Kruk zaś jak zwykle tylko się śmiał, nie zważając na ich dąsy, a jego śmiech był zbroją nie do przebicia, pozostawiając je obie bezradne. I gotowe zrobić dla niego wszystko.

Otrząsnęła się. Teraz nie czas na takie myśli. Musiała się skupić.

Weszła do komory. Pośrodku, na polepie, płonęło ognisko. Za nim tkwił wbity w ziemię gruby, krótki pal, na którego wierzchołku spoczywała olbrzymia bryła jantaru. Vanta podeszła bliżej, jak zawsze czując chłodny dreszcz wzdłuż kręgosłupa. Wewnątrz bursztynowej masy tkwiła zatopiona czaszka. Układ kości z grubsza przypominał ludzki, ale były tu dziwne kąty, dodatkowe stawy w żuchwie, masywna szczęka ze zbyt dużą ilością zębów. To był ostatni ze skarbów jej ludu, ocalony z wojennej pożogi, okupiony krwią i śmiercią setek jej braci i sióstr. Nawet Kruk nie wiedział o jego istnieniu.

Z woreczka przypiętego do pasa wyjęła odmierzoną porcję ziół i sypnęła w ogień. Kłęby pary spowiły pomieszczenie, przesycając wszystko ostrą wonią. Z drugiej sakwy wyjęła garść czerwonych jagód, odliczyła cztery i rozgryzła je, krzywiąc się od cierpkiego smaku. Przymknęła oczy i czekała. Rytm serca powoli zwalniał, całe ciało ogarniała stopniowo lekkość. Gdy podniosła powieki, komora wypełniona była jaskrawym światłem. Na obrzeżach pola widzenia przemykały rozmyte kształty, ale gdy patrzyła na nie wprost, znikały. Zawsze tak było, a jednak zawsze starała się któryś złowić.

Podeszła do bursztynu, opierając ręce po bokach bryły. Kości wewnątrz lśniły delikatnie miriadami iskier, ale blask nie ranił oczu, wręcz przeciwnie, był ciepły, zapraszający. Wpatrzyła się z natężeniem w relikt pradawnych czasów.

Czaszka drgnęła.

 

 

Owca zameczała żałośnie ostatni raz, zanim nóż poderżnął jej gardło. Kruk podwiesił wierzgające ciało na żerdzi, czekając aż krew spłynie do końca. Nikt inny nie mógł karmić Smoczycy. Gdyby na to pozwolił, ryzykowałby utratę swoich ludzi.

Vanta stała w cieniu u wejścia do pieczary, obserwując ukochanego. Na zewnątrz panowała ciemność. Uczta już dogasła, pijani leżeli pod stołami, kochankowie dawno już skryli się w mroku. Czuwały tylko straże na wałach.

– Jesteś wreszcie – odezwał się Kruk, nie przerywając oprawiania owcy. – Długo cię nie było – nie był to wyrzut, raczej stwierdzenie.

– Spoglądałam w przyszłość.

– Ach tak – mruknął, nie okazując zainteresowania.

– Widziałam nasz gród. Wielki, wspaniały, otoczony murami z kamienia. W jego wnętrzu władcy nakładali na głowy korony. Widziałam też smoka z żelaza, buchającego ogniem.

– Z żelaza?

– Tak mi się wydaje. Było w nim coś dziwnego, nie wiem… widziałam go tylko chwilę.

– A więc mówisz, że wygramy?

– Tego nie wiem.

– Całe to wróżenie jest psu pod ogon. – Odwrócił się do niej. – Człowiek sam tworzy swoją przyszłość. Sam wykuwa swoje zwycięstwa. Spędziłaś u siebie pół nocy, zamiast być ze mną i po co? Przyniosłaś ze sobą tylko rozterki.

– Czasem można coś zobaczyć.

– Coś, coś – przedrzeźnił ją. – Każdy twój obraz można rozumieć dwojako. Czy władcy z twojej wizji byli z naszej krwi?

– Nie wiem…

– Ech… – zamilkł na chwilę, patrząc na nią. W końcu kiwnął głową sam do siebie, podszedł i wziął ją za rękę.

– Pokażę ci prawdziwą przyszłość. Pokażę ci dlaczego wygramy.

Poprowadził ją w głąb leża wąskim korytarzem. Gdy znikli w tunelu, od strony wejścia odkleił się cień. Szybko i bezszelestnie przemknął w stronę wiszącej tuszy.

 

Kruk wprowadził Vantę do właściwej pieczary. Smoczyca leżała zwinięta w kłębek. Na widok kobiety podniosła głowę i zasyczała gniewnie.

– Spokój, spokój maleńka – Kruk przemówił pieszczotliwie, a Vanta poczuła dzikie ukłucie zazdrości. Opanowała się z wysiłkiem. Nie mogła tego okazywać. Już raz próbowała postawić go przed wyborem i omal nie przegrała.

– Spójrz tutaj. – Łagodnie odsunął jedno z otulających Smoczycę skrzydeł. Przy boku gada spoczywały cztery kremowe bryły.

– Co to?

– Jaja. – Uśmiechnął się z dumą, jakby sam był ojcem. – Zniosła je miesiąc temu.

– Jak to?

– Sam do końca nie pojmuję – przyznał. – Kto wie? Może spotkała jakiegoś smoka podczas polowania. Od czasu do czasu lata przecież sama. Wiesz co to oznacza, prawda?

– Powiedz mi.

– Smocza armia. Latający jeźdźcy Kruka. Pobijemy Teutonów, a potem inne plemiona. Staniemy się legendą. Będziemy nieśmiertelni.

Słuchała go oczarowana. Biła z niego moc, ta moc, którą tak kochała. Wyczuł to i przygarnął ją do siebie. Sięgnął do sznurowania koszuli.

– Bądź posłuszna, to może dostaniesz jednego.

– Chodźmy gdzieś indziej – opierała się słabo. Już ją miał, mógł zrobić co chciał. Wybuchnął śmiechem.

– Tutaj! Niech Smoczyca patrzy!

 

 

Drachtig skończył nacierać tuszę owcy trucizną i zdjął ochronne rękawice. Z tunelu dobiegł go kobiecy jęk. Musiał poczekać aż skończą. Potrzebował zdobyć dowód wykonanego zadania. Tego życzył sobie jego pan.

Drachtig nie nienawidził Rydgara. To znaczy, owszem, nienawidził, ale nie jakoś szczególnie mocno. Mordercza tresura, bicie, tortury, głód, to wszystko minęło i rozpłynęło się w przeszłości. Teuton uczynił z niego tego, kim był teraz. Wyzwolił jego naturę. Dał sens istnieniu. Gdyby nie on, pewnie dziś Drachtig siedziałby w swojej wiosce dłubiąc w ziemi i głodując na przednówku. Teraz był przynajmniej po stronie zwycięzców. Rydgara zawsze można zabić, to tylko kwestia odpowiedniej pory, a ta jeszcze nie nadeszła. Drachtig potrafił być cierpliwy.

Wypatrzył pod sufitem pieczary sporą szczelinę i wspiął się do niej bezszelestnie jak pająk. Jego sekretem były specjalne buty, własnoręcznie szyte, natłuszczane i wyprawiane. Zagłębił się w cieniu i znieruchomiał na długie godziny.

 

Żelazna ława Teutonów maszerowała rytmicznie przed siebie. Rydgar jechał przodem na potężnym rumaku, dopasowanym do jego tuszy. Był zadowolony. W nieudanych atakach udało mu się stracić większość młodych, niechętnych mu wodzów. Większości tych głupców wystarczyło zarzucić strach przed drachem, by sami popędzili mu prosto do paszczy. Ta walka, dla odmiany, będzie zwycięska, więc przyszła pora, by on, naczelny wódz stanął na czele armii. „Trzeba wiedzieć, które bitwy toczyć”, pomyślał i spojrzał za siebie. Złowił spojrzenie Drachtiga, wbite w swoje plecy i poczuł nieprzyjemny dreszcz wzdłuż kręgosłupa. Instynkt, dzięki któremu tak długo przetrwał na czele plemienia, ostrzegał przed niebezpieczeństwem. „Trzeba się go jakoś pozbyć”, pomyślał.

 

Vanta wbiegła do pieczary. W grodzie wrzało jak w ulu, z wałów widać już było nieprzyjaciela, rozwijającego szyk za rzeką.

– Kruk! Kruk, gdzie jesteś?

Wbiegła do leża i omal nie zemdlała. Kruk klęczał przy nieruchomym ciele Smoczycy. Po twarzy ciekły mu łzy i ten widok przeraził ją bardziej niż wroga armia. Rozbite skorupy jaj walały się po pieczarze. Przypadła do niego.

– Kruk, kochany. Co ci?

– Zabili mi jąąąą… – Rozbeczał się jak dziecko, głos załamał się, z nosa ciekły smarki. Poczuła, że ogarnia ją panika. – Zobacz… co… jej… zro… bi… bi… bi… liiiii – zachłystywał się własnym szlochem. Ktoś zdjął płat skóry z boku Smoczycy, zostawiając odsłonięte szaroróżowe mięso.

– Kruk, musisz wstać. Teutonowie podchodzą do rzeki. Jeśli ją przejdą, gród padnie – próbowała wyrwać go z rozpaczy. – Ludzie czekają na ciebie, wstań! – Potrząsnęła nim z całej siły, ale był bezwładny jak worek. Kurczowo obejmował łeb martwego potwora. Odsunęła się od niego z odrazą.

– Tak wygląda twoje wykuwanie zwycięstwa? – rzuciła ze wzgardą, ale nie poruszył się. Odwróciła się i wybiegła na zewnątrz. Ogarnęła spojrzeniem gród. Ludzie w pośpiechu ustawiali się w ordynku, popatrując z nadzieją w stronę pieczary.

– Ruszamy za rzekę – oznajmiła donośnie. – Kruk zaraz dołączy. Śmierć Teutonom!

Odpowiedział jej radosny krzyk.

 

Rydgar galopował przez pole bitwy, od niechcenia rozrąbując toporem zastępujących mu drogę wojowników. Kilku przybocznych jechało po jego bokach. Kobieta Kruka zaskoczyła go. Wyprowadziła swoją drużynę z grodu i uderzyła na nieprzygotowanych Teutonów. Na szczęście pospieszyła się. Gdyby poczekała, aż jego skrzydła przeprawią się przez rzekę, walczyłaby z połową sił naraz. Zamiast tego dała się złapać w potrzask, gdy oddziały wysłane do zablokowania grodu zawróciły i okrążyły ją. Teraz umykała rydwanem, tratując zarówno wrogów, jak i swoich.

Dopadła do rzeki i skręciła wzdłuż brzegu, ale konni już zajeżdżali jej drogę z obu stron. Rozejrzała się z rozpaczą. Wszystko było stracone, bitwa dogasała. Przeskoczyła przez burtę rydwanu i rzuciła się do wody. Skórzany kaftan był ciężki, ale ona była dobrą pływaczką. Pomagała prądowi silnymi ruchami ramion, oddalając się od ścigających.

– Grzywna srebra dla tego, kto ją dopadnie! – krzyknął Rydgar. Jeden z Teutonów napiął łuk. – Nie, durniu! Żywą!

Przestraszony łucznik drgnął, puszczając cięciwę. Vanta krzyknęła z bólu, woda wdarła jej się od razu do gardła. Ciało szamotało się jeszcze, nieuchronnie pogrążając się w głębinie.

– Aaaaaargh! – Topór rozrąbał głowę pechowego łucznika aż do barków. Rydgar splunął na trupa i popatrzył ponuro w wodę. Nigdzie nie było śladu kobiety. Wsiadł na konia.

– Jedziemy do grodu.

 

Kruk klęczał przy Rydgarze na środku dziedzińca. Wokół najeźdźcy wynosili łupy z domów, wyrywając sobie nawzajem co cenniejsze przedmioty. Wyciągane z kryjówek kobiety wrzeszczały wniebogłosy, ale każdą opadało kilku Teutonów, rozciągając je na ziemi i kłócąc się o kolejność.

– Szkoda twojej kobiety. Sporo sobie po niej obiecywałem.

Kruk nie zareagował. Patrzył w górę, tam gdzie kilku wojowników wciągało nad bramę łeb Smoczycy.

– Okazała się lepszym wojownikiem niż ty. Bez swojego dracha jesteś niczym. Nawet cię nie zabiję, nie ma po co.

– Więc co teraz będzie? – Kruk uniósł załzawione oczy.

– Odpoczniemy tu trochę, a potem ruszymy dalej. Teutonowie potrzebują ciągle nowych wrogów, nowej walki. Wrócimy na zimę po trybut.

– Trybut? Przecież wszystko zabraliście.

– Uzbieracie nowy. Zboże. Wosk. Miód. Bydło. Na pewno coś jeszcze zostało w wioskach. Zostawię ci kogoś, żebyś pamiętał.

Drachtig wystąpił naprzód. Kruk spojrzał na niego i opuścił głowę aż do jego butów.

Były ze smoczej skóry.