Walentynkowe rozedrganie walencyjne o waleniach

O panie, jakie to było dobre :) Bardzo spodobała mi się bajka zamknięta w takiej formie, Twoja zabawa słowem, sprawne posługiwanie się ironią. Motyw oklepany z każdej możliwej strony, ale opowiedziany w taki sposób, że czytałem z uśmiechem na ustach. Zadowolony, że arcyksiężniczka Kalkulia otrzymała zasłużoną nauczkę, przystąpię teraz do wskazania wyłapanych nieścisłości i wpadek.

Autor (tutaj bardzo dużo treści w nawiasie) do tego stopnia podąża, że wręcz plagiatuje największego z wielkich.

Podąża za czym? ;P Należałoby albo coś tutaj dodać, albo zmienić słowo. 

rozwodnianiem dziesiątej wody po pożywce Baaah

Rozwadnianiem, zgodnie z tym. 

Kalkulia zaś, choć z początku zwierzęciem zachwycona, gdy tylko dowiedziała się, że zmysłowik jest stworzeniem naturalnym, a nie automatem artyfaktycznej robosztuki konstruktorskiej – całkiem na jego trele zobojętniała. W istocie tylko to co przez siły natury lub nietechnologiczną magią ożywione ją interesowało.

Tutaj może po prostu się zgubiłem, albo czegoś nie zrozumiałem, ale księżniczka chyba właśnie gardzi tym, co siłami natury zostało ożywione? :P Z drugiego zdania wynika coś innego.

Ta w nim księcia, którego tak wzgardziła rozpoznała

Którym tak wzgardziła.

Mam również wrażenie, że tu i ówdzie brakuje przecinków, ale po pierwsze w obliczu tak dobrej treści mi to wcale nie przeszkadzało, a po drugie lepsi ode mnie na pewno z tym pomogą :)

Ponieważ portal ten wbrew odwiecznym prawom nie przyznał jeszcze wielkiemu Ra przywileju polecania tekstów do Biblioteki, nie mogę w ten sposób wyróżnić Twojego tekstu, ale mogę napisać, że solidna robota i kliknąć szóstkę ;) Bardzo mi się podobało. 

O dzięki o przedwieczny a ukryty boże! Jedną z wyłapanych przez Ciebie paści tego utworu me śmiertelne oko dostrzegło jeszcze przed Twym komentarzem:

Tutaj może po prostu się zgubiłem, albo czegoś nie zrozumiałem, ale księżniczka chyba właśnie gardzi tym, co siłami natury zostało ożywione? :P Z drugiego zdania wynika coś innego.

i poprawiłem to już tuż przed Twoim przybyciem, ale oko niebianina widzi o wiele szerzej i na wskroś. Z nabożnym więc uniesieniem, resztę spieszę poprawiać!

Ponieważ portal ten wbrew odwiecznym prawom nie przyznał jeszcze wielkiemu Ra przywileju polecania tekstów do Biblioteki

Też tego nie rozumiem jak można tak ukrzywdzić wielkiego @AmonRa!

Ale jestem dobrej myśli, bo jak mówi stare przysłowie, jak Bóg z nami, to któż przeciw nam?

entropia nigdy nie maleje

Dzień doberek. 

Jak widać Walentynkowe rozedrganie walencyjne o waleniach wieje nudą. Nie zaskakuje niczym, nijak nie nagradza za trud czytelnictwa. Tekst nijaki i drętwy.

→ Niestety muszę się zgodzić. 

Tekst mnie zmęczył ze względu na formę w jaki został zapisany. Bardzo często występują w nim długie zdania, z masą zaimków:

Ta w nim księcia, którym tak wzgardziła rozpoznała, nie dostrzegła jednak w nim dronopasa, myśląc więc, że jeszcze ma nadzieję na odmianę losu do kolan się mu rzuciła mówiąc:

To mówiąc książę ciężkim żelaznym butem ją odtrącił, i do kosmodromu pobiegł. Tam w rakietę zaklętą, co śmigłość miała nadświetlną wskoczył i na rodzinną Bezurię się udał, a do stolicy Imperium Mechanaladzkiego już żaden bezurski książę nigdy nie przybył.

→ Dziwnie czyta się niektóre zdania. W pierwszym wstawiłbym jakiś przecinek, bo czytając to na jednym tchu… no nie za bardzo. “Mówiąc to, książę…” W tekście często gubiłem się w zdaniach podobnymi do tego. 

→ I drugie – często w jednym zdaniu pojawia się kilka tego typu nazewnictw, a przynajmniej mi w odbiorze tekstu to przeszkadza. 

Ciężko się brnęło przez ten tekst. W połowie chciałem odpuścić, jednak dałem radę. Nawet gdyby fabularnie bardziej mnie porwało, to przy takiej formie zepsułoby mi to zabawę. Wiem, taka miała być forma, jednak do mnie kompletnie nie przemówiła. 

Na liście oczekujących uzyskał szlachetny Bezuryjczyk miliard dwanaście milionów dwieście tysięcy siedemnaste miejsce. 

→ Między innymi też takie zdania jakoś wybijały mnie z rytmu, gdyż kilkukrotnie w tekście się pojawiają – chodzi o te liczby. 

Mgłą tak mocną, że wśród szesnastu milionów siedmiuset siedemdziesięciu siedmiu tysięcy dwieście szesnastu książęcych rdzeni pięć milionów popadło w romantyczne przeciążenie.

→ Po którymś razie już mi się zaczęło nudzić ;/ 

Dużo też powtórzeń, co spowodowane jest przez długaśne zdania:

Ukłonił się więc najdworniej, uśmiechnął się najbardziej uroczo i wyciągnął zza swego krystalopancerza zmysłowika polarnego.

Cesarz przychylnym okiem patrzył na władcę Bezurii, dużo dobrego słysząc o nim od swych dworzan i doradców, którzy mu przedstawili macierzystą planetę księcia jako zasobną i w strategicznym rejonie położoną. Każda z dam dworu, wzdychała dyskretnie do przystojnego, szlachetnego młodzieńca, opromienionego sławą, która go o całe lata świetlne wyprzedzała.

→ Dwa zdania, dwa którzy/która.

Interpretoferon bez większej już nadziei wyciągnął i na środku sali audiencyjnej postawił przedkwiat ezuru, jedyny taki w galaktyce, który przyniósł z grobu własnego ojca. Zaraz cały pałac przesiąknął eterycznym zapachem, który niósł ze sobą wizję transcendencji.

Tego jest więcej. Wydaje mi się, że gdyby zdania nie były takie przydługaśne, to większości można było by uniknąć. 

Do góry głowa, co by się nie działo, wiedz, że każdą walkę możesz wygrać tu przez K.O - Chada

NearDeath, dzięki za odwiedziny i szczegółowe wytknięcie słabych miejsc. Muszę się zastanowić, jak to zmienić bez unicestwienia stylizacji tekstu. Jak coś wymyślę, to pewnie te zdania jakoś potnę na mniejsze, bo rzeczywiście tak długie potworki ciężko się czyta.

Ciężko się brnęło przez ten tekst. W połowie chciałem odpuścić, jednak dałem radę. Nawet gdyby fabularnie bardziej mnie porwało, to przy takiej formie zepsułoby mi to zabawę. Wiem, taka miała być forma, jednak do mnie kompletnie nie przemówiła. 

Tym bardziej dziękuję za poświęcenie jakie wykazałeś czytając od deski do deski.

Poczekam jeszcze chwilę na ewentualne opinie i chyba zamknę tekst do szuflady. Poddam gruntownym zmianom. Może na walentynki 2022 będzie lepszy ;-)

entropia nigdy nie maleje

Fajne słowotwórstwo, z Lemem się kojarzy. I wszystko grałoby jak ta Lala, tylko dlaczego ta środkowa część, to w zasadzie idealna kopia Świniopasa H.C. Andersena? Podrasowana konwencją space opery, tymi wszystkimi digitachotkami albo innymi cybersaganami, a także zupełnie niepotrzebną postacią kamerdynera-zabójcy, który w zasadzie nie pełni w tekście żadnej roli.

Co ja moge napisać, oprócz tego, że lubię Świniopasa, bo to klasyczna, płaska i liniowa historia zbyt dumnej księżniczki (tu, ściślej: arcyksiężniczki), której pycha zostaje ukarana.

A u Ciebie z kolei jest to klasyczna, płaska i liniowa historia zbyt dumnej księżniczki (tu, ściślej: arcyksiężniczki), której pycha zostaje ukarana.

Co zaś do tego wstępu, z raportu jakiegoś, to nie wiem co o nim myśleć :/ Jedyna jego funkcja jest taka, że ma naprowadzić niezorientowanego czytelnika na to, co zostało skopiowane?

Notą edytorską pogrywasz trochę jak Danielewski w “Domu z liści”, ale na mniejszą skalę. A ja nie do końca rozumiem czym jest ta gra. Rozedrzesz zasłonę interpretacji tej notki edytorskiej?

Może nawet mógłbym strzelić jakąś interpretacją, ale tak naprawdę, to myślę, że to byłaby seria w ciemność.

Pozdrawiam

Q

Known some call is air am

Outta Sewer Dzięki za komentarz! Niestety “Domu z liści” nie znam, więc się nie wypowiem, czy to ten sam zabieg.

Co do interpretacji, nauczony przykładem Hibakuszy, tym razem się nie będę wzbraniał.

Tak naprawdę historia arcyksiężniczki tu jest zupełnie nieważna, co wydawało mi się, że dostatecznie zasygnalizowałem. To, że “zerżnąłem” Świniopasa, a gdyby ktoś nie zauważył to jeszcze to napisałem, właśnie temu służy. Bo tu prawdziwy sens jest nie w tekście, a poza tekstem – oczywiście odwołuję się tu do wielu rzeczy, odsyłam wprost i nie wprost – nie tylko do Andersona i Lema, cieszę się, że u Ciebie zagrało coś, czego w umyśle swym nie miałem (bo jak wspomniałem – Danielewskiego nie znam)… ale jest tam coś jeszcze… i może za bardzo to ukryłem.

Ponoć Umberto Eco pierwszych sto stron Imienia Róży napisał by odsiać idiotów – ja do Eco mam daleco, a nawet do Deco Moreno do pięt nie sięgam, więc wolę stosować starą zasadę Pareto – 80% rzeczy ma być w tekście na wierzchu, jak najbardziej łatwo dostępne. Natomiast 20% to dla tych wgryzaczy bardziej.

Oczywiście jest tu szkatułka. Szkatułka w szkatułce.

Kiedyś to co się tu dzieje pewnie całkiem rozjaśnię – być może zupełnie innym opowiadaniem – bo chyba za bardzo poszedłem tu w światotworzenie, a za mało – w “dzianie się” – a dopiero co, sam za to kogoś ganiłem :)

entropia nigdy nie maleje

Powiedz mi tylko, lub zasugeruj, czym jest pielgrzymka? Bo podejrzewam czym, ale nie podoba mi się interpretacja, jaką musiałbym przyjąć gdyby rzeczywiście była tym, czym podejrzewam, że jest. To, mówisz, jest szkatułka i jest w niej coś jeszcze, co, obawiasz się, zbyt głęboko ukryłeś. Może jestem paranoik, ale uważam, że wsadziłeś w tę szkatułkę detonator, a to, co piszesz, że jest poza tekstem, to ładunki wybuchowe, które znalazłeś na NF i zaopatrzyłeś w zapalniki.

Known some call is air am

Tak. No cóż, nie spoilerując innym mogę Ci odpowiedzieć, że o ile dobrze zrozumiałem, to mnie rozszyfrowałeś? Generalnie przyjmowanie najgorszej możliwości w przypadku moich tekstów, to całkiem dobre założenie interpretacyjne – jak to było widać zresztą po “chyba kuszy…”

A to co napisałeś o zapalnikach (i z czym się oczywiście zgadzam) przypomniało mi nie wiedzieć czemu fragment utworu:

Z zadartą do góry głową

Podpalam z rozkoszą lont

I pragnę wysadzić go sobą

 

Tyle wystarczy? ;-) To chyba już nie muszę tłumaczyć czym jest pielgrzymka? ;-)

entropia nigdy nie maleje

Nie wiem, czy Cię rozszyfrowałem. Dwa razy już w komentarzach pisałeś o Eco i tych pierwszych stu stronach Imienia Róży, jednak jaki cel konkretnie przyświeca Tobie? Pozwól, że też coś z Eco podrzucę: Robisz coś i wiesz dlaczego, ale nie wiesz, czemu wiesz co robisz. PS. Nie musisz. Chyba. A kiedy już wysadzisz te ładunki… Ehhh. Ja mimo wszystko zostanę. Z naszymi umarłymi.

Known some call is air am

@Outta Sewer – Mówca umarłych ;-)

entropia nigdy nie maleje

Carda do tego nie mieszajmy.

Known some call is air am

W sumie… czemu nie? ;-)

entropia nigdy nie maleje

Skoro tak, to może powiesz temu zagubionemu chłopcu, kim jesteś, Bappy?

Known some call is air am

@Outta Sewer O widzę, że na prawdziwego wielbiciela Orsona Scotta Carda natrafiłem, aż strach się bać, co następnym razem wyciągniesz z tej szkatułki i niemożliwe stanie się możliwe ;-)

Ale pewnie coraz bardziej oddalamy się od tematu waleni, a szczególnie waleni walencyjnych ;-)

…

Chociaż… ;-)

PS. w sumie nadal nie wiem, czy tekścicho cicho schować do szuflady – w sumie walentynkowy szał minął, może by to dopracować jeszcze… hmmm… Z tego co czytałem w poradniku takie “zniknięcie” tekstu, w celu jego ulepszenia, nie jest żadnym faux pass, prawda?

entropia nigdy nie maleje

co następnym razem wyciągniesz z tej szkatułki i niemożliwe stanie się możliwe ;-)

A czy coś niemożliwego stało się możliwe dotychczas, z powodu sięgnięcia głębiej do szkatułki? :)

Migasz się od odpowiedzi, ale rozumiem, że chcesz by walencyjne walenie były nawet ambiwalencyjne, jak nawalone welonki w walonkach.

Tekstu nie chowaj, niech wisi. Chyba, że chcesz nad nim popracować, żeby je bardziej zaszyfrować.

Known some call is air am

@Outta Sewer – Muszę chyba nad nim popracować, właśnie po to by więcej dać wskazówek, tropów do rozszyfrowania… choć tutaj, na portalu, można w sumie jeszcze wyciągnąć coś nie z samego tekstu, nie z samej noty nawet, ale z metatekstu, z jego otoczenia… podpowiem tylko – popatrz na tagi. I na swój pierwszy komentarz. I myślę, że chyba już wszystko będzie jasne…

Albo raczej ciemne ;-)

Może nawet mógłbym strzelić jakąś interpretacją, ale tak naprawdę, to myślę, że to byłaby seria w ciemność.

ja ciągle na tę serię w ciemność czekam ;-)

Zostawię opowiadanie widoczne jeszcze na chwilę, bo ciekaw jestem Twojej odpowiedzi, a potem “je znikam” i będę chciał je przebudować i więcej dać tropów, śladów, podpowiedzi – wg wspomnianej przeze mnie zasady Pareto – 80% powinno być na wierzchu, a ja tu za głęboko i za bardzo ukryłem.

entropia nigdy nie maleje

że plagiatuje Interpretoferona (ten tytuł występuje o wiele częściej, szczególnie po polemikach M. I. Petchscheszheshethige i arcykapłana Yszhghesztsunbinge odnośnie tytulatury, przypomnę, że Petchscheszheshethige twierdzi, że cały ten tytuł o waleniach i walentynkach jest tylko pustą i pozbawioną sensu grą słowną) i uzyskać zgodę dowództwa danej pielgrzymki.

Takie długie wtrącenie, że już zapomniałem o co chodziło w tym zdaniu. 

omawiany tekst w wersji pierwotnej, kanonicznej:

Czy apokryf może być kanoniczny? 

To, co wyróżnia to opowiadanie, to bez wątpienia stylizacja mowy połączona z całkiem nieprzystającymi do niej rekwizytami. Jasne, całość kojarzyć się może z Bajkami Robotów, moim skojarzeniom bliżej jednak do Wesela w Atomicach. I jedno i drugie skojarzenie jest jak najbardziej pozytywne, bo elementy połączyłeś sprawnie, wręcz po mistrzowsku.

Początek (moim zdaniem) ciut przegadany względem długości części właściwej, a i nie jest napisany w tak interesujący sposób, choć też widać tam ów styl, w który potem mocniej uderzasz. Jednak za równo prolog jak i epilog spisują się dobrze, bo stanowią kontrapunkt do samej fabuły (która jest nam znana i obywa się tu bez zaskoczeń, choć umiejscowienie akcji i rekwizyty robią całą robotę) i dzięki nim tekst jest nie tylko zabawą stylem, ale jest też zabawą formą i mnie się to bardzo (bardzo!) podoba. 

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

@Gekikara dzięki za opinię. Cieszę się, że się podobało – i tak, masz rację, te wtrącenia itp. – ogólnie mocno to przegadane. Dlatego właśnie chcę “zniknąć” tekst na jakiś czas i wrócić z nim po dopracowaniu.

Cieszę się, że sama forma przypadła do gustu. O “Weselu w Atomicach” nie pomyślałem w czasie pisania, ale przecież to jeden z moich ulubionych utworów Mrożka – więc teraz jak tak patrzę, to oczywistym mi się wydaje, że mi gdzieś nieświadomie / podświadomie musiał zagrać.

entropia nigdy nie maleje

Lepsza ciągłość-nieciągłość niż binarność. xd

Widzę, że poprawiłeś te dodatki – fajny sposób, bo ekonomiczny. xd

Zabawne Słowa zagubiły swoją historię na polu chwały. Tak, jak dumne i blade po zwycięstwie honory, wiwaty skromnie przyjmowały, tak teraz w oceanie łez się topiły, a z oddali nadciągał szkwał różnych poczuć winy, zawiny i przewinień. Walczyły desperacko o haust powietrza i gdy tylko go nabrały, szybkim, acz męczącym delfinem ku brzegom pól chwały z determinacją popłynęły, aby odnaleźć to, co utraciły.

Jałowa ziemia rozciągała się hen, po kres, do samego horyzontu zdarzeń. Liczniki głośno tykały, porcjami odmierzając fragmenty czasu i materii. Rozglądały się Słówka bezradnie:

– Gdzieście się pochowały wredne detektory! – zawołały, widząc rudą spękaną glebę ziemię. 

Powietrze było suche, paliło nozdrza Słówek równie silnie jak fala uderzeniowa formująca mgławicę po wybuchu supernowej, lecz jeszcze silniej penetrowało ich jestestwo bezsilność. Walczyły, a bój to był już ostatni, o przeżycie.

– Deus ex machina! – wykrztusiły, wkładając całą dostępną moc w produkcję mieszaniny ze ślinianek, płynu dziąsłowego, pokarmowych resztek i przesięku surowicy krwi. W niej zawierał się jad, klątwa kota Schrödingera.

Najpotężniejsze zaklęcie padło jak zdrowe ziarno w spulchnioną glebę i zerwał się potężny wicher. Rudy pył zawirował wokół Słówek, łamiąc krystaliczną przejrzystość powietrza i idealne światło (do malowania, naturalnie), po czy opadł na trzy cezowe sekundy nadsubtelnej struktury. Zaczęło się piekło. Tysiące miniaturowych piaskowych tornad połączyło Niebo i Ziemię. Kolumny grasowały po całym terenie z podświetlną, ściągając niebieską farbkę z zaświatów, a z trzewi planety wydzierając czasomierze małe, duże, pierwiastkowe.

Pośród tego huraganu stały one, Słówka. Poszukiwały swojego norymberskiego jaja z łańcuszkiem opowieści. Bombardowały strumieniami fotonów przestrzeń, aby znaleźć zaginione i bezgłośnie szeptały:

– Bez tego elektronu nie możemy pójść do Kanossy. No, wzbudź się! No, już! Tylko jądra mi czasami nie ruszaj. Mnie możesz.

Swobodny już elektron, ukryty w balansie norymberskiego jaja, uwolnił się z orbity i zmierzał z serca planety do Słówek.

Z letka przekombinowane walencyjnie było, teraz po poprawkach wstępu i zakończenia – lepiej, z przecinkami ciut na bakier, ale nie wypisywałam. 

A tak w ogóle, skarżę do biblio ;-)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Widzę Jimie, że zdecydowałeś się dodać tag konkursowy do tekstu, więc jako organizator czuję się w powinności skrobnąć kilka słów odnośnie realizacji hasła konkursowego. I cóż mogę powiedzieć – roboty są, nawet wielki trafił się pod koniec, choć jest to raczej smaczek niż coś, co wpływa ja treść (ta wielkość, nie sama robotyczność (?), bo robotami ten tekst stoi). Rozumiem, że nawiązanie do transformacji odnosi się do księcia, który podszywa się pod nędzarza. Niby wszystko jest, ale – tu moje osobiste odczucie – wszystko tak przy okazji, transformacja potraktowana bardzo swobodnie.

"Odpowiedz najpierw na jedno ważne pytanie: czy umysł istnieje?" - Golodh, "Najlepsze teksty na podryw, edycja 2023"

@Asylum – jak zwykle Twój komentarz jest lepszy od komentowanego tekstu. Dziękuję i cieszę, że się spodobało! Taki komentarz to zarazem podnosi na duchu jak i wgniata w fotel :)

@Gekikara – przyznaję rację, że to połączenie mocno pretekstowe… no cóż, jak już gdzieś pisałem – nie mam zmysłu konkursowego niestety :(

entropia nigdy nie maleje

Mój komentarz niekoniecznie był pozytywny. ;-) Cenię sprawność, ale dużo bardziej myśl, przekaz, “nie ślizganie się” i empatię. ;-)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Asylum niekoniecznie pozytywny, ale skarżysz do biblio… hmmm… Kobieto, puchu marny, jakże Cię rozumieć, gdy sama ze sobą zgodzić się nie umiesz i zdanie trzy razy zmieniasz nim głos wybrzmi pierwszych głosek? ;-) A myśl, którą tak cenisz i przekaz tam również znajdziesz i to tym razem nie zakopany gdzieś głęboko – jak sądzę – no chyba, że się mylę i jednak trzeba było to opko potrzymać w szufladzie a nie słuchać złych podszeptów Geikiego ;-)

entropia nigdy nie maleje

Specjalny półmisek na latawce, dmuchawce i wiatr zamieszczam poniżej. A tymczasem, fajnie, że zamieściłeś. :-)

Skarżyć lubię i feerii słów i skojarzeń podszytych lekką ironią daję – niestety – zawsze fory i jeszcze czemuś, lecz drugiej słabości zdradzać "za friko" nie będę. Samo biblio, więc przyszło naturalnie, ale jest i drzazga w postaci za mało przetworzonej baśni, co ja piszę, nie zmienionej, żebyś chociaż płci podmienił i jakoś początek z końcem do baśni przymocował, niechby było i na kokardę, sprzączkę, klamerkę lub zwykłą pętelkę jak podwiązki. xd

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

“drzazga w postaci za mało przetworzonej baśni, co ja piszę, nie zmienionej, żebyś chociaż” 

produkt celowo nie jest wysoko przetworzony, choć może zawierać śladowe ilości orzeszków arachidowych. Prawdę mówiąc do tego zabiegu zainspirował mnie „Pierre Menard, autor Don Kichota” Borges’a, a właściwie to nawet nie do końca, tylko ta cała, nie tak dawna draka z Pablo Katchadjianem i jego Spasionym Alefem… i to nie tylko ponieważ wszystko co w życiu robię, włącznie z moją obecnością tutaj traktuję jako rodzaj performance’u – a także dlatego by zwrócić większą uwagę na kontekst, a nie sam przekaz.

entropia nigdy nie maleje

Tiësto – The Business

Literackie mush up'y, miksowanie. Nie wiedziałam, że jest tego aż tyle i tak bardzo wprost. Nawet Harry Potter jako chomik, Chebacca i Han Solo w Stumilowym Lesie, nawet Muppety w "50 Twarzach Greya" – w co aż trudno uwierzyć. ;-)

Sprawa, którą przywołujesz – ciekawa! Myślę, że Borges nie miałby żalu do Katchadijana. Hmm, dołożył 5600 słów , ciekawe jakich.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Nie wiem, mam nadzieję, że wulgarnych, obelżywych i obleśnych… w polskim można w sumie co drugie słowo dołożyć wyraz oznaczający panią lekkich obyczajów, nie zmieniając w niczym znaczenia całości tekstu ;-)

entropia nigdy nie maleje

Myślisz, że B. by miał?

Oj, oj, nie pomyślało mi się o "brzydkich słowach" i najstarszym zawodzie w związku z piosenką. Performance i tęsknota, a poza tym nie zrozumiałam “…”. :P

W takim razie połączenie "One" Metalliki i "I Will Survive" Glorii Gaynor, przed chwilą przeczytałam rozmowę Stasiuka nt. wstydu i mi się odlegle skojarzył muzyczny mix.

https://www.youtube.com/watch?v=Rgb0biRTJRg

A tu źródłowe:

One

I Will Survive

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Mi ten Twój mix przypomina sztukę tworzoną lub współtworzoną przez AI, 

współtworzona:

==> AHA + AI <==

tworzona:

Miquela 

Taryn

z literaturą jest jeszcze lepiej, szczególnie anglojęzyczną, język polski trochę trudniej poddaje się wysiłkom sztucznej inteligencji, ale prawdę mówiąc nie mam pewności ilu z Was pisze samodzielnie, a ilu z pomocą jakiegoś AI, za parę miesięcy to pewnie będzie już o wiele bardziej rozpowszechnione :)

Myślę, że by nie miał, ta cała draka jest 

Od dawna istnieją już gry tekstowe (np. D&D, roguelikes, etc) tworzone przez AI, przykładowo:

AI Dungeon

Myślę, że Borges nie miałby nic przeciwko – to wdowa po nim nakręciła tę dramę. W końcu, naśladownictwo jest najszczerszą formą pochlebstwa ;)

Prawdę mówiąc sam liczyłem na większe oburzenie przepisaniem Andersena ;)

entropia nigdy nie maleje

Prawdę mówiąc sam liczyłem na większe oburzenie przepisaniem Andersena ;)

To poczekaj jeszcze moment, tylko dorwę się do tego, co mi przyjaciele zza granicy przywieźli. Bo obiecałem, że napiszę, jednak trochę się cykam i muszę do głosu dopuścić moją paranoję, która czasem tylko łebek wychyla, ale wyłazi w całości, tylko jeśli wyłazi spomiędzy liści.

Known some call is air am

@Outta Sewer A ja myślałem, że od liści ludzie tu wolą grzybki, a tu popatrz, popatrz, jednak gramy w zielone ;-)

Oczywiście mam na myśli sałatę. Lodową. Albo dolarową.

entropia nigdy nie maleje

Rośliny dzielone na działkach (niekoniecznie pokładowych).

Known some call is air am

Nie, AI zawsze będzie mixem, bo produkt kreowany pod gust z bilionów bilionów kawałków. Nowe nie powstanie, dopóki będzie to mush up, a nie czerpanie z własnego sensorium (i świadomości? ale i my, poniekąd, mamy z nią niejaki kłopot). Dopiero wtedy "Huston, mamy problem", choć za swojego życia zdaje się, że – niestety – inne kłopoty wcześniej nas prędzej przygniotą niż AI opisująca lepiej nasze "bycie" niż my sami.

Sama technologia nie spędza mi snu z powiek, bardziej anektowanie jej do generowania zysków (zwiększanie zakresu i głębokości penetracji).

Gdybym miała spróbować ocenić wykonanie, chyba skłaniałabym się ku haiku w wykonaniu AI, no i pamiętną grą w "go". Z anglo moim, zdaniem, nie daje rady, są wyraźne redundancje. 

Żartujesz z tym, że nie masz pewności?

W gry nie gram, chyba że w planszówki.

Naśladownictwo – pochlebstwem, nie wiem. W pewnym sensie – tak, ale jednocześnie jest oznaką jałowości, jeśli przejmuje nowe terytoria. Taniej, szybciej, łatwiej.

Na Andersena, czemuż mam się oburzać? Przerabiane już były po wielokroć. Są jak kanon, uniwersalne historie, które większość zna. 

Ciekawa jestem, komentarza Q. :-)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Witaj, Jimie, w końcu przybywam!

Powiem tak: podobało mi się i nie podobało mi się, choć zwyciężają tutaj pozytywne odczucia.

Ciekawe przedstawiona Twoja wersja baśni Andersena, w klimacie robotów i odległych światów. Motyw oklepany, jak napisali wcześniejsi komentujący, jednak moim zdaniem dałeś tutaj swój ciekawy i klimat. Warsztat masz na bardzo dobrym poziomie, choć mam wrażenie, że tutaj chciałeś przedobrzyć.

Jednak co mi się nie podobało (i to zapewne jest tylko moja subiektywna opinia) to nazwy postaci i obiektów. Wytrącały mnie z rytmu za każdym razem, traciłem płynność i musiałem znów odnajdywać się w tekście. Niestety to przerzuciło się na moje ogólne odczucia.

Mimo wszystko, opowiadanie jest napisane dobrze, moim zdaniem fajnie wykorzystałeś swoje hasła konkursowe.

Pozdrawiam i trzymam kciuki w konkursie!

,,Celuj w księżyc, bo nawet jeśli nie trafisz, będziesz między gwiazdami,, ~ Patrick Süskind

DanielKurowski1 – dzięki za wizytę i za komentarz.

Mogę wiedzieć, które Ci nazwy najbardziej zgrzytały? Nie wiem, czy je poprawię, ale na przyszłość będę takich unikał (być może – bo mogę mieć jakieś przyczyny by nie).

Asylum Cieszę się, że pod mym “robotycznym” opowiadaniem doszło do takiej dyskusji :)

Nie, AI zawsze będzie mixem, bo produkt kreowany pod gust z bilionów bilionów kawałków. Nowe nie powstanie, dopóki będzie to mush up, a nie czerpanie z własnego sensorium (i świadomości? ale i my, poniekąd, mamy z nią niejaki kłopot).

No właśnie – my robimy dokładnie to samo. Gdybyśmy rzeczywiście spróbowali stworzyć coś całkowicie nowego – byłoby to zupełnie niezrozumiałe. Lepimy z archetypów, własnych wspomnień, utworów, które przeczytaliśmy, przeżyć – ale lepimy. Samplujemy rzeczywistość i kompilujemy je w coś przetworzonego – ale w sensie o którym piszesz, nie jest to nic nowego. Nawet Homer tworząc Illiadę korzystał z tego co usłyszał od swoich poprzedników. To co dokładamy od siebie, to jedynie nowy układ klocków. Nowych klocków się wystrugać nie da i nigdy się nie dało – są nam narzucone przez świat zewnętrzny. Mimo, że rewolucja cyfrowa spowolniła, a prawo Moora wyhamowuje, ze względu na ograniczenia krzemu, AI ewoluuje nadal bardzo szybko, bo okazuje się, że byliśmy na nie technologicznie gotowi już jakieś dwadzieścia lat temu, teraz dopiero dojrzeliśmy koncepcyjnie.

Tego procesu nie da się zatrzymać, może on z różnych przyczyn jedynie spowolnić, ale AI nam jest po prostu niezbędna do funkcjonowania. Owszem, są pewne spowalniacze – przykładowo – po pierwszym buncie autonomicznych maszyn bojowych, który nastąpił podczas amerykańskich operacji wojennych w Iraku – chyba na osiem czy dziesięć kolejnych lat Amerykanie wycofali autonomiczną broń ze swojego arsenału (wracając do zdalnie sterowanych robotów zamiast AI), ale wiadomo, że ten “stop” nie mógł trwać zbyt długo. Współczesne myśliwce, sterowane przez człowieka, które teraz tak mocno chcemy w Polsce zakupić – już są z punktu koncepcyjnego totalnym anachronizmem. Szkolenie pilota trwa bardzo długo, mózg białkowy (i w ogóle cały organizm) źle znosi przeciążenia, liczba możliwych do śledzenia przez człowieka jednocześnie elementów to jest średnio 7 +/– 2, pilotów selekcjonuje się tak, by mieli tę cechę na poziomie 11, o dobre dwa i pół odchylenia standardowego powyżej średniej populacji – więc są to jednostki z zasady rzadkie. Szkolenie AI jest dużo szybsze, AI może być dużo bardziej odporna na przeciążenia i uszkodzenia, może wreszcie być bardziej zminiaturyzowana itp.

Doszliśmy do takiego poziomu rozwoju AI, że już go nie zauważamy wokół nas. W latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku potrafiliśmy stworzyć sieci neuronowe symulujące działanie układu nerwowego pszczoły, w latach dziewięćdziesiątych – już małego ssaka, teraźniejsze sieci neuronalne już mogą przekraczać stopień skomplikowania naszych własnych, kłopot jest z ich uczeniem, bo na razie nie wymyśliliśmy niczego lepszego od mimikry – czyli uczymy zaawansowane AI tak jak samych siebie.

Sama technologia nie spędza mi snu z powiek, bardziej anektowanie jej do generowania zysków (zwiększanie zakresu i głębokości penetracji).

Nie robienie tego przez jakąś firmę byłoby finansowym samobójstwem. W ubiegłych latach wzrosła liczba transakcji na giełdach, zawieranych przez AI, a w udzielaniu kredytów pierwszy przesiew robią już praktycznie wszędzie dobrze wytrenowane modele (zresztą zwykle przed modelami jeszcze stoją starodawne, oldskulowe algorytmy, a ostateczna decyzja i tak może zostać zmieniona przez człowieka, więc AI z reguły są drugim z trzech sit). Świat sterowany algorytmami – świat roku 2000 – już dawno się skończył, przeminął – teraz powszechne są zaawansowane analizy statystyczne, machine learning i deep learning, sieci neuronowe. W tej chwili AI podejmuje za nas mnóstwo decyzji, z których nawet nie zdajemy sobie sprawy i ta liczba będzie rosła, bo nasz świat już dawno stał się zbyt skomplikowany dla naszych umysłów – potrzebujemy wspomagania. Swoją drogą – najnowszy numer NF kupiłem właśnie przez ten wabik na okładce – artykuł Inglota o Sztucznej inteligencji – jeszcze go nie czytałem – ale ciekaw jestem jego spojrzenia na tę sprawę.

Osobiście bardziej niż sztucznej inteligencji boję się sztucznej świadomości. Do końca jeszcze nie wiemy, czy świadomość jest niejako skutkiem ubocznym inteligencji, czy też może po prostu dalece wyewoluowanym, przystosowawczym mechanizmem, prawnukiem instynktu samozachowawczego. Tak czy siak – możemy sztuczną świadomość stworzyć niejako przypadkiem, sami nie będąc tego świadomi – i to może być “odrobinę” niebezpieczne, dlatego wolałbym, żebyśmy prace nad nią prowadzili w pełni świadomie, bo jeśli powstanie ona “dziko” możemy się obudzić z ręką w nocniku (ten strach od dawna jest w nas – i słusznie – bez względu na to czy czeka nas scenariusz Dżihadu Butleriańskiego, Matrixa czy Teminatora – to nie nazbyt szczęśliwa wizja) ;-)

entropia nigdy nie maleje

Forma pożarła treść. Konwencja plagiatu nawet ciekawa, ale nawet ona nie zdołała wybronić opowiadania, które przeczytałam głównie dla neologizmów. Mogę tylko żałować, że wątek transformacji pozostał nierozwinięty, bo gdy książę z kamerdynerem rozpoczęli metamorfozę, zaczynało się robić ciekawie.

Aluzji ponoć ukrytych nie wyłapałam, gdyż, aby takie aluzje mówiły do czytelnika i autor, i czytelnik muszą mieć ten sam zestaw kulturowych toposów, które posłużą do zgrabnego zaszyfrowania tekstu.

Mimo że swoją formą tekst mnie trochę zmęczył, to jednak chciałabym wiedzieć, co było dalej z księciem i jego kamerdynerem.

Pozdrawiam!

No właśnie – my robimy dokładnie to samo.

Nie, nie robimy – uogólnienie.

stworzyć coś całkowicie nowego – byłoby to zupełnie niezrozumiałe.

Zdefiniuj "coś nowego", przecież obrastamy, skądyś się wywodzimy i jeszcze pamięci nie utraciliśmy, więc czy platonizm bądź arystotelizm to nowe, czy Twoim zdaniem stare w nowych ujęciach – niemechanicznych, naturalnie. Rozwój idei nie przebiega linowo w funkcji mniej lub bardziej wykładniczej, raczej daje się zaobserwować koło, spiralę, która wpływa na powroty i rozwijanie zarówno głównych konceptów, jak i pobocznych, zabłąkanych myśli z dawnych czasów.

A gdyby przypatrzeć się esencjom fabuł z greckich czy szekspirowskich tematów. Czy odczytywanie ich na nowo jest powielaniem? Dla mnie dziedzictwem, z którego korzystamy. Pytanie jak je wykorzystujemy. Można zdjęciem i naśladownictwem, można inaczej, czyli inspiracja.

E, tam prawem Moore'a, oczy mi mydlisz jak bozonicami przy Hibakushy. Istnieje kilka potężnych barier technologicznych, na razie nieprzekraczalnych i przy miniaturyzacji, i zasobach i przebyciu drogi od A do B. Chociaż tutaj muszę zastrzec, że nie mam pewności, czy myślimy o tym samym. Przykładowo,  dla mnie “smart urządzenia” i gwałtowny rozwój telemetrii niewiele ma wspólnego z rozwojem technologii.

Technologia jako taka nie jest problemem i – ograniczenia wspomnianego krzemu.

Nie robienie tego przez jakąś firmę byłoby finansowym samobójstwem.

Tak? A to niby dlaczego? Bo mogą i chcą zawłaszczać bez pytania o zgodę kolejne terytoria?

artykuł Inglota o Sztucznej inteligencji – jeszcze go nie czytałem – ale ciekaw jestem jego spojrzenia na tę sprawę.

Z letka przestarzały, ale wielce ciekawam Twojej opinii.

boję się sztucznej świadomości… żebyśmy prace nad nią prowadzili w pełni świadomie

Ja nie, bo problem jest w ludziach, ich produktach, konceptach, a nie w AI i poznawaniu świata bliskiego i dalekiego. Natomiast, co do drugiego – pełna zgoda!

Edytka: uporządkowałam komentarz, gdyż za dużo  było w nim skrótów myślowych.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

chalbarczyk

Forma pożarła treść.

Tak, przyznaję. To głównie zabawa formą.

Mogę tylko żałować, że wątek transformacji pozostał nierozwinięty, bo gdy książę z kamerdynerem rozpoczęli metamorfozę, zaczynało się robić ciekawie.

Słusznie zauważyłaś. Był w tym potencjał, który nieco zmarnowałem. Też sobie gdzieś to zanotuję, by bardziej na takie sprawy uważać.

Aluzji ponoć ukrytych nie wyłapałam, gdyż, aby takie aluzje mówiły do czytelnika i autor, i czytelnik muszą mieć ten sam zestaw kulturowych toposów, które posłużą do zgrabnego zaszyfrowania tekstu

Niestety tak to już jest, że by coś sprawnie zakodować i odkodować, zarówno kodujący, jak i odkodowujący muszą się posługiwać tą samą książką kodów. A ja nie dość, że nie upewniłem się, że książka kodów taka sama, to jeszcze z kodu wyrzuciłem numery stron i wierszy w tejże, zostawiając tylko mgliste, biblijne “szukajcie a znajdziecie”, przez co tekst stał się bardzo “wydmuszkowy”. Na przyszłość, uwaga do samego siebie: mniej kodować, więcej pokazywać. Skoro mnie już wprost zapytałaś – rozszyfruję, choć sam teraz się głowię, jak ja chciałem niby, żeby ludzie to skojarzyli – po trosze z grą Endera, po trosze z Człowiekiem z wysokiego Zamku, po trosze z pamiętnikiem znalezionym w wannie, a po trosze z kantyczką dla Leibowitza. Te cztery utwory stanowiły bezpośrednią inspirację i miałem je w głowie pisząc (plus jedno moje własne opowiadanie, którego nie możecie znać, bo nigdzie go dotąd nie opublikowałem, czekałem na jakiś konkurs z Lemem w tle ;-) ), na pewno miałem je w głowie pisząc… ale co z tego, jeśli tego w tekście nie widać? Zamiotłem pod dywan tak umiejętnie, że sam teraz czytając ponownie rzeczywiście w głowę zachodzę – jakim cudem się mieliście domyśleć?

jednak chciałabym wiedzieć, co było dalej z księciem i jego kamerdynerem

Prawdę mówiąc… nic? Nie przewiduję opisywania dalszych losów roboksięcia i jego wiernego towarzysza.

Asylum

Artykuł Inglota przeczytałem dopiero dzisiaj… i no cóż. Nihil novi sub sole. Ale fajnie, że przynajmniej przypomniał mi dzieła literackie, które lubię i które do dziś mi grają w duszy, nawet po kilkudziesięciu latach od przeczytania.

Ze słowem pisanym na papierze, jest tak, że jest nieaktualne już w chwili gdy trafia do druku. Sam pamiętam taką sytuację, sprzed prawie dwudziestu lat, gdy wydawnictwo Helion zwróciło się do mnie z propozycją napisania książki w obszarze mojej ekspertyzy, a ja odmówiłem, nie tylko dlatego, że już wtedy wpadłem w ten niedoczas, w którym jestem po dziś dzień i czułem się ogólnie za cienki w uszach by to porządnie samodzielnie zrobić, tak by mi nie było wstyd, ale głównie dlatego, że uważałem, że to zupełnie nie ma sensu. Wydzwaniali do mnie przez okrągły miesiąc, próbując mnie do tej publikacji namówić (heh, jedyny taki przypadek w moim życiu w tę stronę, a nie na odwrót), a ja wiedziałem, że jeśli rzeczywiście nawet książkę skończę w pół roku, a oni w następne pół ją wydadzą, to przez cały ten rok tyle się pozmienia, że praktycznie trzeba by ją napisać na nowo. Do dziś żałuję tej swojej decyzji, bo przecież trzeba było właśnie tak zrobić i wydawać co roku nową wersję i odcinać kupony ;-) Ale wtedy jeszcze byłem romantycznym idealistą i kompletnym idiotą.

Wracając z tej wspomnieniowej wycieczki do artykułu Inglota:

Ogólnie całość jest bardzo powierzchowna, mniej więcej taka, jak by Inglot wiedział o sztucznej inteligencji tyle, co ja o lasach deszczowych i na szybko musiał zrobić research i coś z siebie wypluć. Końcówka artykułu to już zupełnie jakieś nieporozumienie. Podejście tego typu, by nauczyć AI świadomości śmierci jest nie tylko przestarzałe, ale również szkodliwe. W dzisiejszym świecie naukowym, jak i w świecie inwestorów raczej powszechna jest świadomość konieczności regulacji sztucznej inteligencji (wywołana jest kilkoma drakami, które nie do końca jak się okazuje są z przyczyny systemów AI, np. Cambridge Analytica czy wspominane przeze mnie odtajnienie raportu co do buntu bojowych robotów autonomicznych w Iraku, albo wspominana przez Inglota sytuacja z “podżeganiem do samobójstwa”, które w istocie było jedynie wyrecytowaniem kawałka wikipedii i wiele innych). Nawet największy piewca AI – Elon Musk – przestrzega przez nią i sugeruje, że jedynym sposobem by nie spełnił się czarny scenariusz z AI, jest organiczna integracja z nią. W sensie – tylko wtedy AI nie będzie nam zagrażać, gdy wejdziemy z nią w symbiozę i w ten sposób rozszerzymy własną niesztuczną inteligencję.

Do tego musimy lepiej zrozumieć, czym ona właściwie jest.

Naszą, niesztuczną inteligencję, powstałą w wyniku ewolucji, można rozumieć jako substrakt tendencji do oddalania w czasie niezbędnej reakcji na zagrażające (lub stwarzające szanse), zmiany otoczenia. W tym sensie to, że w wyniku tego procesu powstała ta nasza odmiana inteligencji, zdolna do tworzenia abstrakcyjnych reprezentacji, posługiwania się wnioskowaniem, oraz kumulacji i transformacji wiedzy symbolicznej – wydawać się może przypadkiem, choć w moim odczuciu jest wręcz prawie koniecznością.

Prawie – bo można sobie wyobrazić rozwój istot żywych do bardzo wysokiego poziomu, bez kształtowania w nich inteligencji – weźmy na przykład świat roślinny – mimo, że coraz mocniej się orientujemy, że rośliny też miają swoje systemy odczuwania, to przecież jednak inteligencji u drzew nie stwierdzono. Możliwe więc, że nasza galaktyka jest pełna lasów, które nie myślą, lub oceanów (to porównanie to oczywisty mój ukłon w stronę Lema), które myślą w sposób, który tak bardzo jest odmienny od naszego, że nie nazwalibyśmy tego inteligencją. Za młodu napisałem bardzo nieudane opowiadanie "Czytając las", w którym las wykształcał zbiorową inteligencję, o poziomie o wiele wyższym niż ludzki.

Ale jednak inteligencja "typu ludzkiego" – wydaje się naturalnym etapem rozwoju (niekoniecznie ostatnim) tego odsuwania w czasie reakcji na niebezpieczeństwo – od taksji, przez odruchy, instynkt samozachowawczy, emocje, uczucia, aż do inteligencji właśnie. Nazwaliśmy się homo sapiens sapientis czy też po prostu homo sapiens sapiens – z podwójnym sapiens – więc podwójnie mądry, myślący, rozumny… Dumnie, ale durnie. Jeśli zważymy nasz mózg okaże się, że kora nowa to jakieś nieznaczące ułamki jego wagi. Nie jesteśmy rozumni. Głównie jesteśmy impulsywni, emocjonalni. Homo afectus albo homo appetitive – bo kierują i nadają nam modus naszemu działaniu afekty i apetyty. Inteligentni czy mądrzy jesteśmy w minimalnym stopniu.

Natomiast sztuczna inteligencja – której stworzenie też wydaje się naturalnym (podkreślam to "wydaje się", bo znamy jedną jedyną cywilizację techniczną, trudno więc wnioskować na jej podstawie o tym, co jest jakąś prawidłowością ogólną, a co naszym "lokalnym kolorytem"… kto wie, może myśl o sztucznej inteligencji przyszła do głowy tylko nam? Może inne cywilizacje nie tylko nie potrzebują sztucznej inteligencji, ale nawet komputerów?) z definicji jest tworzona inaczej – sztucznie.

Nie tworzymy jej przez zasymulowanie presji ewolucyjnej (zazwyczaj, są takie pomysły, zresztą szkolenie modeli w pewien sposób przypomina ten proces, ale chodzi mi tu o głębsze podejście a nie powierzchowne) – a przez przeskok niejako od razu do celu – nie podążanie „psią krzywą” za naturą, a wbicie od razu na poziom ewolucyjny na którym jesteśmy teraz, czyli do wspomnianej wyżej przeze mnie zdolności do tworzenia abstrakcyjnych reprezentacji i przetwarzania ich.

Pod tym względem, rzeczywiście masz rację Asylum, że jesteśmy (i będziemy) od AI różni. Natomiast zupełnie nie zgadzam się z tym Twoim podejściem, że

 

“>>> No właśnie – my robimy dokładnie to samo.”

 Nie, nie robimy – uogólnienie.

tym bardziej, że za chwilę piszesz:

 Zdefiniuj "coś nowego", przecież obrastamy, skądyś się wywodzimy i jeszcze pamięci nie utraciliśmy, więc czy platonizm bądź arystotelizm to nowe, czy Twoim zdaniem stare w nowych ujęciach – niemechanicznych, naturalnie. Rozwój idei nie przebiega linowo w funkcji mniej lub bardziej wykładniczej, raczej daje się zaobserwować koło, spiralę, która wpływa na powroty i rozwijanie zarówno głównych konceptów, jak i pobocznych, zabłąkanych myśli z dawnych czasów.

Wydaje mi się, że sama tu sobie przeczysz. Wyszłaś z tezy, że nasza inteligencja jest czymś jakościowo różnym, piszesz wcześniej, że

 Nie, AI zawsze będzie mixem, bo produkt kreowany pod gust z bilionów bilionów kawałków. Nowe nie powstanie, dopóki będzie to mush up, a nie czerpanie z własnego sensorium (i świadomości? ale i my, poniekąd, mamy z nią niejaki kłopot)

Prosisz mnie, o to bym zdefiniował, czym jest nowe, a Ty sama wcześniej tego „nowego” używasz. AI czy tego chcemy czy nie musi stawać się coraz bardziej samodzielne. W ciągu ostatnich kilkunastu lat widać taką tendencję do odmiennego spojrzenia na to, jak AI używać i jak szkolić. Jeśli uważasz, że dopiero połączenie AI i sztucznej świadomości przyniesie prawdziwą kreatywność / twórczość do AI, to uważam, że jesteś w błędzie. Piękno można tworzyć nieświadomie. Pająk tworzy misterną, cudowną pajęczynę, a nie jest inteligentny. A mimo tego, że tworzenie pajęczyny pająk ma w genach, to każda pajęczyna jest inna i niepowtarzalna. Podobnie AI może „upleść” opowiadanie. Myślę, że jakby dobrze poszperać, dałoby się już dziś znaleźć takie, które stworzy fabułę, zmiksuje bohaterów, stworzy nowe bizarro, które by wygrało w naszym konkursie.

Wcześniej niż później musimy się pogodzić z tym, że tworzone przez nas maszyny będą od nas lepsze i to lepsze we wszystkim. I to nie koniecznie musi być złe.

Można się oburzać, na dźwigi, że są silniejsze od najsilniejszym mężczyzn. Jednak nie odwołaliśmy z tego igrzysk, nie przestaliśmy współzawodniczyć w podnoszeniu ciężarów.

Od dawna komputery pokonują bez trudu nas w szachach, czy przez to przestaliśmy w nie grać i organizować zawody? I to robiły jeszcze algorytmy, a nie AI. AI w 2016 pokonało arcymistrza Go. Czy ludzie przestali w Go grać?

AI potrafi dziś malować obrazy naśladujące styl dawnych mistrzów. Czy przez to wszyscy malarze rzucili sztalugi?

Za dwa, może trzy lata, AI będzie potrafiło lepiej od nas snuć historie i tworzyć opowiadania, za lat dziesięć pewnie przyjdzie czas na książki (AI nie radzi sobie z odległymi kontekstami – to na razie widać nawet na wygenerowanych przez AI fotografiach fikcyjnych osób – człowiek będzie wiedział, że kolczyki i oprawki okularów po obu stronach twarzy powinny być takie same, AI się jeszcze tego musi nauczyć i się w tym gubi). Czy to znaczy, że powinniśmy przestać pisać?

Dodajmy do tego temat inteligencji hybrydowej. I to w obie strony.

Z jednej strony – istnieją już od lat rozwiązania (bardzo pachnące Matrixem) – które wykorzystują nadal tańszą, ludzką inteligencję – do żmudnych działań na rzecz jakiejś maszyny – paradoksalnie, jednym z nieco prześmiewczych, takich zapotrzebowań jest „oszukiwanie”, że algorytm (nie AI), nie jest robotem (są całe farmy tego typu, kiedyś skupiające głównie ubogich Chińczyków, w tej chwili biznes ten uciekł nieco z Chin, głównie pracują w nim jako pojedyncze „trybiki” obywatele krajów BRICKs, z Indiami i Rosją na czele, oraz wielu krajów rozwijających się). Może się to wydawać dziwne, ale o wiele taniej jest zapłacić hinduskiemu dzieciakowi za rozwiązanie CAPTCHA, reCAPTCHA i późniejszych odmian (CAPTCHA – Completely Automated Public Turing test to tell Computers and Humans Apart), niż używać do tego AI. Co ciekawe, w chwili gdy w Indiach trwa święto kolorów czy inne tego typu ogólnonarodowe święto – firmy te przechodzą na backup w postaci używania „prawdziwej sztucznej inteligencji” – a wyższy jej koszt niż ludzkiej rekompensują sobie rozkładając to na dłuższy okres (usługi rozwiązywania tego typu testów wykupuje się na dłuższy okres, bo im dłuższy zadeklarowany okres, tym są tańsze). Zresztą część CAPTCHA może być rozwiązane przez low-cost-AI i wtedy ten proces ulega odwróceniu – czyli do ludzkiego trybika trafiają tylko te spośród obrazków, z którymi tanie AI sobie nie radzi. Ale ogólnie – używanie AI do rozwiązywania testu „czy jesteś robotem” jest po prostu nieopłacalne – lepiej zapłacić za to ludziom, a AI zachować do poważniejszych zadań, które dla ludzi byłyby trudne, niemożliwe do wykonania lub bardzo kosztowne.

Swoją drogą, jeśli się zastanawialiście kiedyś, dlaczego właściwie na obrazkach do wyboru, by udowodnić, że się jest człowiekiem, są zwykle jakieś obiekty znajdujące się na drodze lub przy drodze (przejścia dla pieszych, światła uliczne, hydranty, motocykliści, autobusy, samochody, tablice z nazwami miast miejscowości itp.) – odpowiedź jest dość prosta. Używa się nas wszystkich jako instruktorów AI dla autonomicznych pojazdów, przy tak zwanym uczeniu ze wzmocnieniem. Co jest zabawną i nieco paradoksalną sytuacją, że pokazując jak funkcjonujemy i rozpoznajemy i jak nas odróżnić od AI – jednocześnie uczymy AI by była od nas nieodróżnialna. Jeśli nie byliście tego dotąd świadomi – jak się czujecie z tą wiedzą, że każde klikanie po hydrantach jest Waszym wkładem w rozwój AI?

Z drugiej strony – mamy już – również od wielu lat – artystów, którzy wspomagają się w jakiś sposób komputerowo. Wszyscy piszemy na komputerach, nie gęsim piórem, prawda? Są muzycy, którzy wykorzystują AI do aranżacji, są graficy, którzy wykorzystują AI jako współtwórcę swoich prac, pierwsze utwory literackie, tworzone z jakimś współudziałem AI pojawiły się jeszcze w zeszłym tysiącleciu. Na razie to oczywiście próby pojedyncze i mało zaawansowane, ale co powiesz Asylum na to, że pisanie książek za kilka lat może wyglądać tak: hej AI, mam taki pomysł, para bohaterów na bezludnej planecie, rozbitkowie, wrzuć tam odniesienia do Robinsona, dodaj wątek romantyczny, tylko nie za dużo dosłownej erotyki, poprowadź narrację z punktu widzenia każdego z bohaterów i daj mi do przejrzenia, podam resztę modyfikacji.

Epoka gęsich piór może już dobiega końca?

entropia nigdy nie maleje

Nie, nie dobiega końca epoka gęsich piór! No way! Jutro przeczytam uważniej Twoje odniesienie i może dodam edytkę, gdy odłoży mi się w myślach komentarz.

Tak, na super szybko: Inglot skupia się na mało istotnych sprawach, ciutkę “odwalił” tekst – wierszówka, artykuł, nie wiem. Jestem cholernie krytyczna, zwłaszcza w publicystyce, lecz jeśli zaufam historii – przepadam z kretesem, niestety.  :-(

Mówię “nie” pisaniu AI dla człowieka, to fantazmaty, ale nie te polskie, tj, wydawnictwo i redakcja, bo jemu bardzo mocno kibicuję.  A Ai, ciągle chropowate, pomimo wygranej w “Go” i choć duże zagrożenie,  nie sądzę, aby zaraziło populację. Jednak możemy nie mieć wyboru.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Jim, piszesz komentarze dłuższe, niż to, co obecnie napisałem do nowego opowiadania. Czuję się zaatakowany.

,,Celuj w księżyc, bo nawet jeśli nie trafisz, będziesz między gwiazdami,, ~ Patrick Süskind

A i nie widziałem, że o coś się zapytałeś ;/

Wybiły mnie:

Petchscheszheshethige

Yszhghesztsunbinge

Mtrishesheginge

czy nawet Interpretoferon z początku.

No i jakieś chemiczne czy fizyczne zwroty, ale to moje osobiste odczucie, po prostu nie jestem ich fanem, źle mi się kojarzą.

To, że mi coś zgrzytało, nie oznacza, że jest złe i musisz zmieniać w przyszłości ;)

Ale w sumie te wyrażenia są głównie na początku, później jest już lepiej, Kalkulia nie brzmi tak strasznie ;)

,,Celuj w księżyc, bo nawet jeśli nie trafisz, będziesz między gwiazdami,, ~ Patrick Süskind

DanielKurowski1 te dwie dziwne chemiczne substancje, które Cię tak odrzuciły, to wóda i LSD. To znaczy, że masz zdrowe odruchy!

entropia nigdy nie maleje

Jimie, dzisiaj dopiero miałam czas, aby się odnieść nie po łebkach i wreszcie na normalnej klawiaturze z ekranem.

Piszesz o poważnych sprawach. Odnośnie art. Inglota mamy takie samo zdanie i też z łezką w oku powspominałam sobie przy okazji artykułu filmy i książki. 

Przypomniałeś mi bardzo żywy spór sprzed kilku lat na temat artykułu Dukaja (jego książki o piśmie jeszcze nie przeczytałam, leży w ebookach, może kiedyś). Kłopot polega przede wszystkim na zrozumieniu, czym jest inteligencja i ta nasza, i sztuczna. Wielu rzeczy jeszcze nie wiemy, a właściwie więcej nie wiemy, niż wiemy. Nasze poznanie jest "cholernie" ograniczone i ułomne. To, że byliśmy w stanie wykoncypować poziom elementarnych cząstek i domyślić się kwantowej, dwoistej natury rzeczy, czyli sięgnąć tak, gdzie wzrok już nie sięga, jest niewyobrażalne i niezwykłe.

Problematyczne jest już samo zdefiniowanie "inteligencji", w dodatku za często łączy się je ze świadomością. Definicji, podziałów jest wiele, lecz idee są osobne, nie łączą się. Z jednej strony najrozmaitsze funkcje poznawcze, które mierzymy/obserwujemy jako układy przygotowanych przez nas testów, obrazków, więc w zasadzie – czego dotyczy pomiar? Mamy też (z grubsza ujmijmy), tzw. inteligencję emocjonalną, społeczną, która w jeszcze silniejszym stopniu pozostaje subiektywnym przeczuciem.

Z samą nazwą – "sztuczna inteligencja", nazywając ją w taki sposób, popełniono błąd, który do tej pory kładzie się cieniem na całym zagadnieniu (funkcjach, możliwościach i odbiorze). Algorytmy są zwykłą kalkulią, wspomagającą funkcje poznawcze człowieka i obecnie, niestety, najbardziej interesujące jest robienie pieniędzy przy jej pomocy, to ono warunkuje i przyspiesza rozwój technologii, a więc uczenie maszynowe, warstwowe z określonego, zamkniętego zbioru danych (bo otwarte poległy) oraz najmocniej współcześnie drenowane – "neuronalne" i trenowanie AI przez AI nadzorowane przez rozwiązania. Ostatnie jest niebezpieczne, ponieważ jest czarną skrzynką i z uwagi na cel, któremu służy.

Trywializując – zamieszczanie bądź nie określonego zdjęcia na forum społecznościowy, wąsy lub ich brak przy dużych zbiorach danych zwiększają poziom predykcji, minimalizując zakres błędu odnośnie przyszłych zachowań. Gdy pójdziemy jeszcze dalej w rozmyślankach, czyli wzajemnych interakcjach AI i odsłaniającego się człowieka, schodzimy na poziom kreowania działania konkretnych jednostek i zawłaszczania "czasu przyszłego". Bardzo mi się to pojęcie Zuboff spodobało.

Zgoła odrębnym wątkiem jest świadomość – też nie wiemy, czym w zasadzie jest i gdzie, co sprawia że podzielamy przekonanie "Cogito ergo sum", co ją odróżnia i gdzie granice. Słusznie piszesz, o drzewach, zwierzętach, oceanach. :-)

"Psia krzywa". :p Hmm, nie znamy jeszcze innego konceptu, który lepiej opisywałby proces zmiany i doskonalenia się istot, czym by nie były. Zawsze mamy pewien czas, warunki i konieczność dostosowania się do środowiska. Szybkość decyduje o przeżyciu, zaś silna specjalizacja o śmierci, za daleko to jabłko nigdy jeszcze nie upadło od jabłoni ewolucji wspierającej korzystne mutacje. W przypadku człowieka (zgoda, że tylko tę opowieść znamy) zadecydowała jego słabość i konieczność rozwinięcia komunikacji oraz przypadek – mieliśmy trochę czasu na dostosowanie.

Czy AI może "upleść opowiadanie". Jak najbardziej może, z najlepszych fragmentów różnych poczytnych dzieł i wytworów, kierując się nieuświadamianymi nawet przez odbiorców-ludzi preferencjami, utka historię. Na razie są jeszcze bardzo niezborne, czyli do rozpoznania, ale dopracowanie jest możliwe, tylko sądzę że to ślepy zaułek. Chyba, że…

Jeśli AI będzie wiedziała lepiej, czego my chcemy, cóż to w gruncie rzeczy oznacza? Większą sprzedaż, na pewno i kreowanie nowej rzeczywistości. Czy będzie twórcze – nie, z uwagi na cele, zadania o określonych parametrach, które postawili przed nią – kto – inni ludzie. Czy będzie opisywała świat, w którym żyjemy? Też nie, raczej będzie jałowe, jak kręcenie się chomika w kołowrotku, kiedy patrzy na niego człowiek i hoduje go.

Aczkolwiek się tym martwię, choć może, na szczęście, nie dożyję. Dzisiaj dzień “deprechy”, nie będę wstawiała tych smutnych obrazków, którymi mnie zarzucono. Zwłaszcza jeden był tak bardzo ludzki.

Wsparcie człowieka w jego niektórych funkcjach przez AI jest dobre, pytanie w jakich, zasady i urealnienie. 

serdeczności

a

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Wydaje mi się, że zgadzamy się co do jednego, że świadomość i inteligencja to dwa rozdzielne – choć nadal mgliście określone – pojęcia. I mogą być od siebie niezależne. Nie mam niestety tyle czasu co bym mieć chciał, by odpowiedzieć na wszystkie tezy zawarte w Twoim rozbudowanym i wnikliwym komentarzu. Może kiedyś napiszę tu jakiś esej albo artykuł na temat AI (o ile coś takiego jest praktykowane), gdzie będzie chyba większy sens takiej dyskusji, niż pod opowiadaniem, w którym spotkały się cztery różne inteligencje, w tym jedna sztuczna :)

To z czym chciałem się nie zgodzić i z czym chciałem polemizować, to Twoje:

 

Czy będzie twórcze – nie, z uwagi na cele, zadania o określonych parametrach, które postawili przed nią – kto – inni ludzie.

AI czy tego chcemy, czy nie zyskują coraz większą autonomię. Do dziś możemy traktować AI jako rodzaj pewnej zaawansowanej statystyki, pewnej metody rozpoznawania wzorców i puszyć się, że my jesteśmy lepsi. Ale czy na pewno? Czy nasza inteligencja nie jest też czasem umiejętnością odnajdywania wzorców w chaosie, zaawansowanym statystycznym narzędziem, w jakie wyposażyła nas ewolucja, by pomóc naszemu przetrwaniu i przekazaniu genów dalej? Zresztą, ewolucja jest ślepa – i wcale inteligencji nie faworyzuje – wg najnowszych badań został wywrócony pogląd, który do niedawna mieliśmy – wcale nie byliśmy bardziej inteligentni od neandertalczyków, wręcz przeciwnie – głupsi, ale bardziej brutalni i zaborczy, co więcej, część genomu naszych krewniaków – na skutek właśnie gwałtów i przemocy trafiła do naszego. Ale to jeszcze nic. Robimy się coraz głupsi. I to wcale nie mam tu teraz na myśli modnego utyskiwania na pokolenie smartfonów. O nie. Stajemy się głupsi od dawna. Od dobrych kilkudziesięciu tysięcy lat nasze mózgi maleją, mimo, że wcześniej trend był odwrotny. Czemu? Trudno powiedzieć, może wiąże się to ze zmianami klimatycznymi, a może po prostu bardziej przystosowawcze się okazało by większy odsetek kobiet przeżywał poród (nasze wielkie łby są głównym powodem, dla którego poród u homo sapiens jest aż tak bolesny, a w wielu przypadkach niemożliwy i to mimo wszystkich mechanizmów zmierzających ku temu, żeby się jednak dało, jak choćby to, że czaszka niemowlęcia ma niezrośnięte ciemiączka i jest bardzo plastyczna).

Możliwe więc, że nasza twórczość, jest tak naprawdę jedynie tym składaniem

najlepszych fragmentów różnych poczytnych dzieł i wytworów, kierując się nieuświadamianymi (…) preferencjami

I pod tym względem nie widzę jakościowej różnicy między twórczością AI a twórczością człowieka.

Zresztą weź jakąkolwiek książkę tzw. literatury kobiecej, kryminał czy innego harlequina… z tego co mi się gdzieś kojarzy, to chyba jest nawet jakaś AI pisząca harlequiny, ale musiałbym za tym poszperać a nie mam za bardzo czasu.

A czy można tworzyć piękno, nie będąc świadomym? O tym już nieraz pisałem, przy różnych okazjach, ale jeszcze raz powtórzę – dzieło, tak naprawdę powstaje w umyśle odbiorcy, a nie twórcy. To, że ktoś nie odebrał dobrze, nie zrozumiał tych moich Walentynkowych rozedrgań walencyjnych o waleniach – to oczywiście moja wina, bo słabo i źle to napisałem i nie chcę tu kogoś tym obarczać – to nie o to mi chodzi. Ale dzieła – jakiekolwiek – czy tak słabe, jak Walentynkowe rozedrganie czy genialne jak Mistrz i Małgorzata – powstają dopiero w umyśle odbiorcy, gdzie on splata ich znaczenia i nadaje im sensy. Dlatego to bez znaczenia, czy Mistrza i Małgorzatę napisze maszyna białkowa czy krzemowa, ważne, kto będzie to czytał. Bo dzięki temu piękne dla nas mogą być kształty chmur czy zbiór Julii, naturalnie rosnące kryształy, Mgławica Kraba i marsjańskie pejzaże. Dlatego bo to piękno, jest w nas, a nie w nich.

entropia nigdy nie maleje

Chyba należę do tych czytelników, którym rzecz trzeba wyłożyć jasno i czytelnie. Jeśli w tekście poukrywałeś jakieś specjalne tropy, nie dostrzegłam ich, skupiona na niełatwej lekturze unowocześnionej baśni. Cóż, nie zaliczam się do, jak ich nazwałeś, wgryzaczy.

Lektura nie była łatwa, bo mnogość szczególnych słów i terminów sprawiła, że miałam wrażenie jazdy rowerem po kocich łbach.

…wśród szes­na­stu mi­lio­nów sied­miu­set sie­dem­dzie­się­ciu sied­miu ty­się­cy dwie­ście szes­na­stu ksią­żę­cych rdze­ni pięć mi­lio­nów po­pa­dło w ro­man­tycz­ne prze­cią­że­nie. ―> …wśród szes­na­stu mi­lio­nów sied­miu­set sie­dem­dzie­się­ciu sied­miu ty­się­cy dwustu szes­na­stu ksią­żę­cych rdze­ni, pięć mi­lio­nów po­pa­dło w ro­man­tycz­ne prze­cią­że­nie.

A co do­pie­ro wszyst­ki­mi trze­ma na raz!” ―> A co do­pie­ro wszyst­ki­mi trze­ma naraz!”

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

regulatorzy dzięki za odwiedziny i łapankę – poprawione.

Co do zbytniego ukrywania – macie wszyscy rację, zresztą sam napisałem, że ukryłem te rzeczy tak dobrze (czy też raczej: tak źle), że przy czytaniu po lekkim odleżeniu, sam mam problem je znaleźć. Postaram się poprawić na przyszłość. Np. w opowiadaniu, które teraz przygotowuję (męcząc Gekiego i Asylum o betowanie – dzięki Wam obojgu!) – tropów będzie mniej, ale za to bardziej oczywistych, niektóre będą wręcz cytatami prawie 1:1 z innych dzieł, więc rozszyfrowanie będzie ultraproste (jak sądzę).

entropia nigdy nie maleje

Bardzo proszę, Jimie, i cieszę się, ze uznałeś uwagi za przydatne.

…w opowiadaniu, które teraz przygotowuję […] tropów będzie mniej, ale za to bardziej oczywistych, niektóre będą wręcz cytatami prawie 1:1 z innych dzieł, więc rozszyfrowanie będzie ultraproste (jak sądzę).

Czy zakładasz, że Ty i przyszli czytelnicy oddawali się lekturze tych samych dzieł?

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

regulatorzy

Czy zakładasz, że Ty i przyszli czytelnicy oddawali się lekturze tych samych dzieł?

Nie, nie zakładam. Co więcej, pisząc powyższy komentarz, zastanawiałem się nad zapytaniem w którymś z wątków pomocowych o to, co się uznaje za absolutny kanon… Bo pewnie każdy czytał Władcę Pierścieni, ale już niekoniecznie każdy “Umrzeć w Italbarze”, a “Delirium w Tharsys” możliwe, że tylko nieliczni. Podobnie jest z dziełami spoza fantastycznego grajdołka. Trudno by ktoś w miarę oczytany nie znał Mistrza i Małgorzaty czy Paragrafu 22, ale znam ludzi literacko obytych, którzy nie czytali Rzeźni numer 5, a “w cieniu zakwitających dziewcząt” przywodzi im na myśl prozę erotyczno-erekcyjną. Przymusowo w szkołach ludziska wałkują Lalkę i Ferdydurke, a rzadko kto sięga po “Nienasycenie“ Witkacego… Ale możliwe, że to wszystko bzdury i tylko moje “wydaje mi się” – wyssane z palca (i obserwacji wąskiego grona) – niczym sensownym nie poparte. A miło by było mieć ten zbiór, ten rdzeń, ten kanon, który 80% ludzi zna… bo przecież każdy z nas zawyża statystyki czytelnictwa, ale to przecież nie znaczy, że czytamy to samo…

We wzmiankowanym opowiadaniu założyłem więc, że będę się posługiwał cytatami, które nie tylko literacko się kojarzą, ale też trafiły do innych dzieł popkultury, np. do filmu… wykorzystuję na przykład bezczelną kalkę z “one does not simply walk into mordor”, albo lekko tylko sparafrazowany tytuł innego znanego dzieła literackiego, które zekranizowano itp. Owszem, chcę tam ukryć parę rzeczy ciut głębiej, ale na zasadzie, żeby jednak 80% było na wierzchu, dostępne przy minimalnym wysiłku czytelnika.

entropia nigdy nie maleje

W takim razie czekam na gotowe dzieło. Mam nadzieję, że zaprezentujesz je niebawem. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

regulatorzy

 niestety po pierwszych wrażeniach na becie muszę je mocno przebudować i nie wiem, czy zdążę przed szpitalem (co prawda przesunęli przyjęcie o jeden dzionek – ale co to jest jeden dzionek?) :(

Natomiast co do tropów, które tam już umieściłem, to przez betujących zostały w dużej mierze rozszyfrowane, więc to dość dobrze wróży na przyszłość.

Na pewno po nauczce z Waleniami i Hibakuszą itp. – nie będę się już bawił w “ezoterykę literacką” ;-)

entropia nigdy nie maleje

Jimie, to oczywiste, że praca nad nową wersją opowiadania nie jest jakimś tam fiu-bździu i wymaga sporo czasu i zaangażowania. A ponieważ czeka Cię jeszcze szpital, przebudowa i szlifowanie dzieła musi trochę poczekać. Ja też poczekam, bo wiem, że się doczekam. 

I zdrowia życzę. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dzięki, regulatorzy, na pewno się przyda :)

Jak na złość, dziś jeszcze dzionek w pracy się okazał dłuższy niż zakładałem, więc niestety opowiadania tym razem nie uda się :(

No ale będę pisał do ostatniej godziny, już stanowczo za dużo (i za długich) w życiu zrobiłem przerw od pisania ;-)

entropia nigdy nie maleje

Skoro narzucasz sobie taki reżim to jestem pewna, że dokonasz wszystkiego, co zamierzasz. Opowiadanie też napiszesz. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Pisz!

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Retelling baśni niczego sobie. Początku i końca nie rozumiem, coś mi tam wprawdzie chodzi po głowie, ale sprecyzować nie potrafię. Tym bardziej, że mi te piekielne pielgrzymki nijak nie pasują. Bardziej mi to wygląda na posypywanie głowy popiołem przez autora. Tak na wszelki wypadek. A może i jedno i drugie. W każdym razie, jeśli to posypywanie głowy popiołem, to możesz przestać. Dyć piszesz całkiem nieźle ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Cześć!

Przebrnąłem, choć łatwo nie było. Istne połamanie języka imho. Zazwyczaj nie lubię tak wymagających czytelniczo tekstów, ale ten całkiem mi się spodobał. Przyjemna opowiastka o dronopasie. Pomysłowe światotwórstwo, oraz słowotwórstwo, za to wielki plus.

Mam wrażenie, że tekst został “dopasowany” do hasła konkursowego, a powstał niezależnie. Co do realizacji hasła konkursowego to jeszcze się nie wypowiem, bo za mało tekstów czytałem.

Z kwestii edycyjnych dwie rzuciły mi się w oczy:

– Ale tak się nie godzi! – zakrzyknęła dama dworu – Co ty sobie wyobrażasz, durny dronopasie!

Czy po dworu nie powinno być kropki?

– Milcz! O tych bezeceństwach nawet słyszeć nie chcę!! – zawołał gniewnie cesarz – Ze skutkiem natychmiastowym zostajesz wygnana z dworu,

Czy po cesarz nie powinno być kropki?

Tyle! Musi mi głowa ostygnąć, bo ciągle jeszcze nie doszedłem do siebie po tym rozedrganiu.

3P dla Ciebie! Pozdrawiam, powodzenia w konkursie i polecam do biblioteki!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Cześć, Jimie! 

Podoba mi się konwencja, którą obrałeś w tym tekście. Dzięki niej udało mi się nieco lepiej zrozumieć motywy sf, bo przyznam się, że często się w nich gubię. Tym razem tak nie było, w dodatku nawiązania do baśniowej stylistyki i nienachalny humor przypadły mi do gustu. Hasło również uważam za zrealizowane.

Doklikuję i pozdrawiam.

Dziękuję bardzo, oidrin, za odwiedziny i Twoją opinię. Cieszę się, że humor przypadł Ci do gustu.

No i oczywiście dziękuję serdecznie za doklikanie!

Również pozdrawiam!

entropia nigdy nie maleje

No, zabawne. Taki Lem czytany przez postmodernistyczną zabawę tekstem (co ja bardzo lubię). Jednocześnie ma ten tekst super-klasyczny motyw baśniowy, ładnie ograny. Się podobało. 

ninedin.home.blog

Dzięki, ni­ne­din, co prawda Jima i Lema pozornie dzielą tylko dwie litery, to jednak jest to ogromna przepaść.

Każde użycie nazwiska Mistrza w kontekście jakiegoś mojego tekstu (nawet w sensie: patrzaj i ucz się, matole, Lem zrobił to tak a tak) – mile łechce mą miłość własną. Odczytywać Lema lubię i najchętniej, jeśli mi się to uda – wspólnie z moimi czytelnikami – na tysiące nowo-starych sposobów :)

Cieszę się z odwiedzin :)

entropia nigdy nie maleje

Cyber-Świniopas? Hans Christian spotyka Stanisława? Może być, całkiem zgrabna przeróbka, choć nie pogardziłabym troszkę mniejszą dosłownością retellingu.

Z technikaliów: w piosence zostawiłabym jedno “entropia cię nie ominie”, bo po polsku “wszystko minie, minie, minie” wynika z rytmu, więc zachowywałabym raczej rytm. W oryginale powtarza się refrenicznie imię… [Dobra, milczę już]

Jeden drobiazg w oczy się rzucił, poza tym czytało się raczej płynnie:

Każda z dam dworu[-,] wzdychała dyskretnie

Z tym anglicyzmem w postaci oddzielania podmiotu/grupy podmiotu przecinkiem trzeba walczyć ;)

http://altronapoleone.home.blog

Drakaino

Do Twych uwag się pokornie zastosowałem :) Jak widać nawet taki wróg anglicyzmów jak ja, im ulega. A tfu!

Dziękuję Ci bardzo na mikrołapankę i odwiedziny – no i oczywiście dokończ proszę co urwałaś przez

W oryginale powtarza się refrenicznie imię… [Dobra, milczę już]

Bardzom ciekaw co było w oryginale :) Strzelam: Napoleon? ;-)

entropia nigdy nie maleje

Bardzom ciekaw co było w oryginale :) Strzelam: Napoleon? ;-)

A nie, nie, moje zamilczenie dotyczyło gadania o poezji ;) Aczkolwiek Hans Christian, który w młodości był wielbicielem Napoleona, ma cameo appearance w mojej niewątpliwie napoleońskiej książce grantowej z powodu jednego cytatu w zapomnianej dziś powieści…

A refren oryginału piosenki o Augustynie brzmi następująco:

O, du lieber Augustin,

Augustin, Augustin,

O, du lieber Augustin,

Alles ist hin.

http://altronapoleone.home.blog

Drakaino

W końcu w tetrarchii tytuł Augustus był wyższy od cezara, więc może ten Augustin, to jednak zamaskowany Napoleon? ;-)

entropia nigdy nie maleje

To jeszcze dorzuć TARDIS albo jakiegoś proroka, bo piosenka chyba siedemnastowieczna ;)

http://altronapoleone.home.blog

Witaj.

Zawsze żal mi było Świniopasa. Podobnie, jak odważnego Emroda z “Rękawiczki” Schillera, zakochanego w “nadobnej Marcie”. :)

Cóż, w opowieściach tych jest wiele prawdy. :)

A co do Twojego opowiadania, doskonałe w każdym calu, jak zawsze. :) Humor, fantastyka, opisy postaci, narracja z jedynymi słusznymi wnioskami – genialne. :)

Pozdrawiam. :)

Pecunia non olet

Cześć.

Pomimo początkowego sceptycyzmu, opowiadanie mi się podobało. Hasła zostały dobrze wykorzystane.

Pozdrawiam. :-)

Uważam, że Twój tekst jest równocześnie bardzo sprawnie napisany i wciągający, przy czym jego lektura była momentami trudna i wymagała ode mnie sporego samozaparcia. Wyjątkowa lektura, bez dwóch zdań.

Sama reinterpretacja Andersena zabawna i ciekawie pomyślana. Aczkolwiek przyznaję, że nie udało mi się dobrać do głębszych znaczeń opowiadania.

Pozdrawiam!

No, mariaż A. z L. mi się spodobał. Ciekawe, co na to panowie.

Bardzo fajny język, to naśladownictwo stylistyczne “Bajek”.

Chyba jakoś nikt nie zwrócił uwagi na motywy cesarzówny. Ale dlaczego robocie dziecko miałoby wielbić naturę? Uważam, że to interesujący rys.

Hasła wykorzystane całkiem zręcznie.

Babska logika rządzi!

Ajzan

Cieszę się, że początkowy sceptycyzm nie zepsuł Ci odbioru :)

adam_c4

przepraszam, jeśli lektura była momentami trudna – czasem nie mam niestety litości dla czytelnika – muszę nad tym pracować, pracować i jeszcze raz pracować – bo to w końcu nie sztuka napisać tekst hermetyczny, mętny i zrozumiały tylko dla autora. Na pocieszenie powiem, że tekst który teraz przygotowuję, już osiągnął taki stan, że nawet niektórzy betujący zaczęli utyskiwać, że za bardzo wszystko jest “kawa na ławę”. A też zaczynało się od “fajne, wciąga, ale niewiele z tego rozumiem” ;-)

Finkla

Ja za to uwielbiam Twój poradnik łowcy komentarzy :)

Czasem zapominam by odpowiadać na każdy, ale potem sobie w głowę walę młotkiem – i na nutę hymnu:

Finkla nam przykład da-a-ała

jak od-komentować mamy

O to na ile mariaż się podoba nie spytam już niestety, przydałaby się ta maszyna czasu, to podrzuciłbym każdemu do z opiniowania. Mam nadzieję, że by się uśmiechnęli. Niechby z politowaniem, ale jednak! ;-)

Bardzo fajny język, to naśladownictwo stylistyczne “Bajek”.

Miałem nadzieję, że się uda, choć oczywiście do Mistrza mam całe megaparseki.

Chyba jakoś nikt nie zwrócił uwagi na motywy cesarzówny.

Tak, masz rację, jesteś pierwsza.

Ale dlaczego robocie dziecko miałoby wielbić naturę? Uważam, że to interesujący rys.

Ja również, ale ciiii ;-)

Hasła wykorzystane całkiem zręcznie.

Drań Geki twierdzi, że na przyczepkę. Widzisz Geki? Finkla napisała, że zręcznie. Łyso Ci teraz? Gekikara? Hę? Hę?

Nie słucha / nie czyta – drań! ;-)

entropia nigdy nie maleje

Hymnu do komentowania nie mieszajmy. To różne półki w różnych budynkach.

Mariaż całkiem w porządku. Nawet nie marudzę, że wiele zostało z Andersena, bo jakoś nigdy nie poznałam porządnie tej bajki.

Ej, Geki ma prawo do własnego zdania!

Babska logika rządzi!

Cześć, Jim,

oj trudny był to tekst dla biednej Lany. Na pewno gratuluję trzymania się ciągle tego baśniowego stylu i za samo to już jest punkt, nieważne, czy się podobało, czy nie. Normalnie powiedziałabym, że nie, ale inaczej się tego opowiadania napisać nie dało. Także gratulacje.

Nie jestem pewna, czy wszystko zrozumiałam, zważywszy na to, że już sam tytuł zamącił mi w głowie (ale i zachęcił do lektury). Poza tym ja sf przyjmuję w małych, soft dawkach, bo w przyszłości interesują mnie ludzkie zachowania, a nie te okropnie trudne zwroty :P

Tak czy siak, w zaskakujący sposób podobało mi się i dobrnęłam do końca. Czekam jednak na inne twoje opowiadanie, które napisane będzie w “normalny” sposób, nieważne jak szanuję ten użyty tutaj.

I to wtórny wielokrotnie (patrz rozprawkę protektora M. E. Młany pt[+.] „Kim był Andersen albo Anderson?”

(…) w bezecnym i przeciwnym naturze wielokrotnym układzie, krążyła po skomplikowanej zgoła nieeliptycznej, ekscentrycznej[+,] a nawet można rzec – epileptycznej orbicie planeta skalista Bezuria. 

Sama cesarzowa,[-,] zapomniała o niedawnym smutku, biła brawo i cieszyła się jak świeżo zmontowane robodziecko. 

Książę cały dzionek pracował, a wieczorem stanął przed deska kreślarską, 

Literówka.

Powodzenia!

Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!

Finkla

Ej, Geki ma prawo do własnego zdania!

Ostatecznie mogę się zgodzić. O ile będzie to zdanie zgodne z moim ;-)

LanaVallen

Dzięki za uwagi – napyliłem na tekst :) Cieszę się, że mimo bólu i cierpienia spowodowanego sposobem w jaki napisałem ten utwór, w jakiś zaskakujący sposób Ci się spodobał i dałaś radę dobrnąć do końca. Nie jestem pewien, czy moje nowe opowiadanie, jest napisane w bardziej “normalny” sposób, ale myślę, że więcej tam jest o zachowaniach i postawach – co prawda nie ludzi – ale innych istot…

entropia nigdy nie maleje

Witam :)

Rzadko sięgam do lektury S-F, lubię baśnie, a takie połączenie to świetna sprawa. Dobrze się czytało, oczywiście “trudne wyrazy” wymagały dłuższego skupienia, ale przecież bez nich nie byłoby to takie dobre ;) 

Kończąc czytać, zastanawiałam się jak ten Rulfon bez arcyksiężniczki się rozmnoży… hmm, czy zostawi po sobie jakiegoś potomka? :D 

Pozdrawiam :) 

Istari Dziękuję za odwiedziny :)

Cieszę się, że mimo, iż SF nie jest dla Ciebie ulubionym typem lektury, utwór dobrze się czytało i wywarł pozytywne wrażenie.

Kończąc czytać, zastanawiałam się jak ten Rulfon bez arcyksiężniczki się rozmnoży… hmm, czy zostawi po sobie jakiegoś potomka? :D 

Tego już niestety nie wiem, pozostawiam wyobraźni czytelniczek i czytelników :)

Pozdrawiam serdecznie :)

entropia nigdy nie maleje

Hej :)

Nie potrafię powiedzieć, czy podobało mi się, czy nie. Z jednej strony, nagromadzenie “dziwnych” słówek i ogólnie styl przeszkadzały, musiałam zatrzymywać się, czytać niektóre zadania kilka razy, żeby zrozumieć, a z drugiej – kurczę, przecież to słowotwórstwo jest świetne i pomysłowe! Chociaż, myślę, że gdyby było go trochę mniej, to  czytałoby się łatwiej.  Fabuła jest taka sobie, po prostu przetworzenie bajki w nowych realiach. Przynajmniej też realia pomysłowe. Początku i zakończenia za bardzo nie zrozumiałam, miałam trochę takie wrażenie “dodawania na siłę głębszego sensu”, tylko nie za bardzo rozumiem, jaki to sens miałby być.

Pozdrawiam i powodzenia :)

Dzięki, Oluta, za odczytanie :)

Myślę, teraz tak z perspektywy czasu, że trochę się pospieszyłem z tym opowiadaniem, trzeba było popracować nad jego większą przystępnością i zarazem nad zrozumiałością tekstów okalających.

Cieszę się, że słowotwórstwo się podobało.

Pozdrawiam :)

entropia nigdy nie maleje

Sympatyczna ‘fantastyczna’ bajka klasyczna. Zabawa w słowotwórstwo pierwszej klasy. Polecam

Nie porwało mnie :(

Przynoszę radość :)

Hej, Jim! :) Podobnie jak Ty, uwielbiam Lema, toteż od razu wyczułam ten lemowski vibe. <3 Nawet myślałam, że napisałeś to na ten taki “lemowy” konkurs (jak Zanais i jego Demachinurg – czy coś podobnego). Innych odniesień niestety nie wyłapałam – nie znam się. (No, Andersena znam, ale zapomniałam o takiej bajce jak “Świniopas”, toteż dopiero w sekcji komentarzy zrobiłam takie “Ahaaaa…”).

Nie rozumiem tych wszystkich narzekań na oklepaną fabułę czy mało porywającą akcję. Przecież na pierwszy rzut oka widać, że tutaj chodzi o styl i formę, słowotwórstwo i zabawę językiem. Zwłaszcza, że we wstępie (fragment kursywą) wyraźnie dajesz hinty co do tego, czego można się spodziewać…

(Podobną sytuację miałam ze swoim opowiadaniem – “Szpital dla wyświechtańców”. Nawet napisałam na wstępie, że to na poruszenie wyobraźni, a wszyscy tylko: “nie ma akcji, nie ma fabuły”. Jakby opowiadanie musiało mieć fabułę. :( xD)

Ja jestem tym tekstem ZACHWYCONA. Naprawdę. Czytało mi się bardzo przyjemnie, wiele razy byłam rozbawiona, to zagęszczenie różnych sci-fi terminów wspaniale budowało atmosferę. Mój zdecydowany faworyt: “dronopas”, normalnie parsknęłam na tym xD

Świetna robota ze zmysłowikiem, rybą i kwiatem – baaaardzo oryginalne i ciekawe kreacje.

Natomiast jest jedna kwestia, którą jako feministka czuję się w obowiązku poruszyć. :D Dlaczego, przepraszam bardzo, księżniczka zasłużyła sobie na swój los? Niby czym? A co to, przepraszam, kobieta nie może mieć własnego zdania? Własnych kryteriów, upodobań? Czyli jak facet chce, i się postara, i we własny mniemaniu “zasłużył”, to kobita ma obowiązkowo być zachwycona i wpaść w jego ramiona, bo jak nie, to jest jędzą? Taką zasługującą na wygnanie? :)

Ja rozumiem, że Twoje opowiadanie jest oparte na baśni Andersena, który pisał ho-ho i jeszcze więcej lat temu – dziwi mnie tylko, że nikt z czytelników nie zwrócił na to uwagi. Wręcz widzę, że niektórzy uważają to za zasłużoną karę! ;)

I na koniec – kilka przypiełdołek. :) Po pierwsze, w wielu miejscach brakuje przecinka. Po drugie: powtórzenie.

 miliard siedemnaste miejsce

Jednak nawet tak nieodległe miejsce

W tym pierwszym pokombinowałabym z “pozycją”.

Coś tam jeszcze było, ale opowiadanie ma już swoje miesiące ;), to też nie będę szukać dziury w całym.

Pozdrawiam :)

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Jeśli jest coś fajnego w pojawianiu się tu po latach, to z pewnością natknięcie się na takie rozbudowane i budujące komentarze pod swoimi tworami, jak Twój, DHBW.

(Podobną sytuację miałam ze swoim opowiadaniem – “Szpital dla wyświechtańców”. Nawet napisałam na wstępie, że to na poruszenie wyobraźni, a wszyscy tylko: “nie ma akcji, nie ma fabuły”. Jakby opowiadanie musiało mieć fabułę. :( xD)

Czasem mam wrażenie, że dlatego tak fantastyki mainstream nie docenia, bo przespaliśmy parę rewolucji, które tam nastąpiły. My tu się nawet nie tyle do literatury jako takiej, ale wręcz do klasycznego dramatu często-gęsto stosujemy, jakby ponad sześćdziesiąt lat temu antydramaty, jak “Kartoteka” Różewicza się nigdy nie wydarzyły. A przecież i na fantastycznym poletku były rzeczy takie jak “Taniec przemijającego się i trójki” Terrego Gene Carra (to był rok 1968!), czy “Wolny Pomidor” Michaela Bishopa (rok 1975). Oczywiście nie mnie tam się porównywać z wielkimi – ale jednak skoro już “stoję na ramionach olbrzymów” – to wolałbym się nie tłumaczyć z tego za każdym razem ;-)

Oczywiście – to takie tylko moje marudzenie, bo dziś rządzi akcja. Akcja akcje akcją pogania. Może to i dobrze, akcję się szybko i fajnie czyta. Ale dobrze, że są jeszcze tacy, którym przyjemność czytelniczą nie sama tylko akcja sprawia :)

Już sobie otwarłem w nowej zakładce “Szpital dla wyświechtańców” – i chętnie po obudzeniu przeczytam rzecz, która wykracza poza ramy typowego – szybko, mocno i do przodu.

Natomiast jest jedna kwestia, którą jako feministka czuję się w obowiązku poruszyć. :D Dlaczego, przepraszam bardzo, księżniczka zasłużyła sobie na swój los? Niby czym? A co to, przepraszam, kobieta nie może mieć własnego zdania? Własnych kryteriów, upodobań? Czyli jak facet chce, i się postara, i we własny mniemaniu “zasłużył”, to kobita ma obowiązkowo być zachwycona i wpaść w jego ramiona, bo jak nie, to jest jędzą? Taką zasługującą na wygnanie? :)

Oczywiście, że jest jędzą ;-)

Tu się chętnie na chwilę postawię w perspektywie anty-feministycznej (choć może nie do końca, sama oceń, w moim odczuciu można skutecznie dowodzić, że właśnie moja tu ujawniona postawa jest swego rodzaju feminizmem skrajnym – i przez to zachaczającym o jego przeciwieństwo – ale to zależy jak się feminizm zdefiniuje, a definicji feminizmu jest chyba więcej niż feministek).

No to będzie po bandzie. Po bandzie co nie chciała Niemca (czy jakoś tak).

Mam to nieszczęście, że się na starych bajkach wychowałem i w niektóre z nich do późnej starości wierzę mimo oczywistej ich nieprawdziwości :)

Wróćmy do naszej bandy. Znaczy się Wandy. I Rytygiera.

A potem dojdę do świniopasa – spokojnie.

Tu mamy prostą opowieść – była sobie Wanda, wiadomo patriotka, był sobie Rytygier, książę Alemański, czyli Szkop, postarał się bardzo ale Wandy nie dostał, wolała się przespać z karpiami niż z obcokrajowcem. Bardzo romantyczna wizja.

W innych razach – to chłop źle skończył. Choćby Wokulski z Łęcką. Może nie poszedł spać z rybami, ale gdzieś tam pod ruiną. Niby takie pozytywistyczne, ale też romantyczne.

W obu przypadkach faceci próbowali potraktować kobiety przedmiotowo, jako – po prostu trofeum. A tu trofeum się okazało na tyle podmiotowe, że być trofeum nie chciało. Sorry, Gregorry, no trophy wife for you.

Prawdę mówiąc – mi też trochę zgrzytał ten anachronizm Andersena – ale jak widać, to nie tyle anachronizm, co po prostu spłaszczenie. Spłycenie. Bajki ogólnie wypłaszczają.

Ale najgorsze jest to, że te wypłaszczone wizje są bardzo nośne. Za bardzo nawet.

I teraz facet – czy to młody czy taki jak ja – stary dziaders – naładowany takimi baśniami – staje w oko w oko ze współczesną feministką naładowaną innymi baśniami – baśniami feminizmu (bo nie ukrywajmy, wiele z tego, co głoszą ruchy feministyczne to najzwyklejsze bajki – ale nie ograniczajmy tego tylko do feministek – każdy ruch masowy – narodowcy, katolicy, wolnościowcy – potrzebuje bajek) – i już na wstępie nie ma szans.

Bo okazuje się, że te stare baśnie nie przystają do nowej rzeczywistości, bajki feministyczne – bardziej. Bo co ma zrobić ten facet, który się tak postarał?

Pojedynkować się już o niewiastę nie wypada – sprzeczne to z prawem od bardzo dawna, a do tego przecież nic bardziej ograniczyć podmiotowości nie może niż bycie PRZEDMIOTEM pojedynku!

W łeb sobie palnąć? Niby można – ale czym? Może z balkonu się rzucić? A co jak odratują?

Próbować stawać na głowie – jak w komedii romantycznej – by odzyskać / zdobyć ukochaną? Przeciwskuteczne. Działa tylko w komediach.

Zakraść się do ukochanej i spróbować romantycznymi gestami przekonać ją do siebie? Albo porwać? Jak we współczesnych opowieściach dla grzecznych dziewczynek w stylu 365 dni? Może i od biedy zadziała jak jest się młodym i przystojnym miliarderem, a co, jeśli się jest zwyczajnym facetem skończy się to natomiast totalną żenadą – jak w kultowym już odcinku pewnego paradokumentu.

Odpuścić? Tak chyba byłoby najrozsądniej i najlepiej – pamiętam taką piosenkę Starego Dobrego Małżeństwa “Z nim będziesz szczęśliwsza, o wiele szczęśliwsza będziesz z nim…” – tyle tylko, że to też niczego dobrego dla zakochanego nie przyniesie.

Zapomnieć? Zapić? Dziś nawet alkoholikiem już być nie można.

Co więc taki człowiek właściwie może?

Ano nic.

Bo przecież nie da się nikogo zmusić do miłości.

“W tym cały jest ambaras, żeby dwoje chciało na raz” – ale to też łgarstwo. Bo nawet jeśli “oboje chcą naraze” to zawsze jest jedna strona, która kocha drugą bardziej – zawsze jest kochany czy kochana i ten kto kocha – w drugą stronę uczucie nie będzie dokładnie tak samo silne – nigdy – bo to po prostu niemożliwe, bo jesteśmy od siebie różni.

I jak ja to mam opisać w bajce?

Że to dronopas dostaje nauczkę? Że jest niereformowalnym bucem? A arcyksiężniczka mu swą podmiotowością pokazuje, że mimo jakichkolwiek zabiegów tego nieszczęśliwca, ona woli od niego multichlorobarona wieloserwomotorowego w modnych spodorurkach?

Z tym, że we współczesnym świecie chyba nie trzeba już takich bajek. W czasach wieki po pigułce antykoncepcyjnej, w czasach serwisów randkowych – nie trzeba już walczyć o podmiotowość kobiet.

Teraz, dawno po tym, jak minął kryzys męskości (bo to co teraz to nie jest kryzys – kryzys może się rozwiązać pozytywnie lub negatywnie, my teraz mamy przemodelowanie męskości w coś, co męskością po prostu nie jest – mamy czasy wiecznych chłopców, Piotrusiów Panów – i to już od dawna… Przecież już Danuta Rinn śpiewała “gdzie te chłopy”) w czasach – “On jest 10/10 ale…” – trzeba by zawalczyć chyba o podmiotowość – mężczyzn. Bo niestety w tej miłosnej grze, suma podmiotowości jest stała – i zawsze trzeba być trochę przedmiotem, a trochę podmiotem, nie jest się tylko jednym albo tylko drugim – teraz jednak, w “starciu” ze współczesną feministką – nie ma po prostu drugiej strony. Mężczyzna – utracił podmiotowość – stał się przedmiotem – towarem – i to szybko i łatwo dostępnym, który można przesunąć w prawo lub w lewo. A zważywszy na to, że 90% kobiet przesuwa tylko 10% mężczyzn w tę właściwą stronę (nie mam niestety żadnej z takich aplikacji a nie chce mi się googlać, która jest właściwa) – to pozostałych 90% biedulków staje się incelami – czyż nie o tym lepiej teraz robić smutne bajki? ;-)

Pozdrawiam noworocznie :)

entropia nigdy nie maleje

Dziękuję za odpowiedź, chociaż trochę się naczekałam, he, he 

Mężczyzna – utracił podmiotowość – stał się przedmiotem – towarem – i to szybko i łatwo dostępnym, który można przesunąć w prawo lub w lewo.

Nareszcie trochę sprawiedliwości dziejowej! :) Chociaż nie do końca, bo przecież sytuacja nie zmieniła się diametralnie. :P Nastąpiło bardziej "wyrównanie” niż “odwrócenie”, a i to nie do końca, i tylko w małej części świata…

Bo co ma zrobić ten facet, który się tak postarał?

Szczerze? Mnie, jako feministkę, nie obchodzi to nic a nic.  A co to, kobiety nie przeżywają zawodów miłosnych? ==’ Czasem po prostu trzeba obejść się smakiem – i tyle. Dlaczego ta druga osoba, czy mężczyzna, czy kobieta, mieliby zostać za to ukarani – to już wykracza poza moje pojęcie. Chyba że byli naprawdę podli, no, ale, wtedy powinni płacić za podłość, a nie samą odmowę.

Myślę, że zwłaszcza w tym przypadku – kiedy mamy do czynienia z księżniczką, która o wiele bardziej musiała dbać o opinię i ogólnie “cnotę” niż jakikolwiek męski arystokrata – jej odmowa jest zrozumiała i uzasadniona, i moim zdaniem skończyła po prostu smutno. O. Przecież książęta też nie żenili się z wieśniaczkami (a już na pewno nie masowo), co najwyżej zaciągali je do łóżka. No, ale im było wolno.

Teraz, dawno po tym, jak minął kryzys męskości (bo to co teraz to nie jest kryzys – kryzys może się rozwiązać pozytywnie lub negatywnie, my teraz mamy przemodelowanie męskości w coś, co męskością po prostu nie jest – mamy czasy wiecznych chłopców, Piotrusiów Panów – i to już od dawna…

Oj, oj, oj, mocno się nie zgodzę. Moim zdaniem jest to raczej “przedefiniowanie” męskości, które w mojej, feministycznej opinii, sprowadza się zasadniczo do ucywilizowania chłopa, uwrażliwienia go i zmuszenia, żeby w kobiecie również dostrzegał człowieka. :P

A co do baśni feminizmu, to właśnie do tego feminizm dąży, żeby przestały być baśniami. :P I nie, nie mówię tutaj o pracy w kopalniach (swoją drogą, jeszcze nigdy nie słyszałam, żeby jakaś feministka się o to dopominała – chociaż na pewno nawet w kopalni są zawody, w których kobieta mogłaby się sprawdzić).

to pozostałych 90% biedulków staje się incelami

Oj, oj, oj. Fakt, że nie ktoś nie zdołał zaliczyć, mimo że ściągnął sobie appkę i wstawił ładne zdjęcie, jeszcze nie czyni z niego ofiary i męczennika. Jeżeli ktoś autentycznie jest incelem, to w wielu przypadkach przynajmniej część winy leży po jego stronie… I nie zapominajmy, że są również kobiety, które narzekają na brak powodzenia. I tak, również na brak seksu.

A przecież i na fantastycznym poletku były rzeczy takie jak “Taniec przemijającego się i trójki” Terrego Gene Carra (to był rok 1968!), czy “Wolny Pomidor” Michaela Bishopa (rok 1975).

Niestety, nie znam </3 Ale może dodam do swojej długiej listy…

Ale dobrze, że są jeszcze tacy, którym przyjemność czytelniczą nie sama tylko akcja sprawia :)

Przyznam, że ja też lubię akcję…  Chyba że coś jest wyjątkowo ładnie napisane i ma jakąś głębię, albo po prostu bardzo przyjemnie się czyta. ;) Po prostu, co tu dużo mówić, pisząc “Szpital”, jakoś umknęło mojej uwadze, że może akcji rzeczywiście jest tam niewiele. ;D

Podsumowując – nie wiem, jak mogłeś tę baśń zakończyć. Mnie ten “morał” się nie podoba, ale cóż – zwalmy to na Andersena. ;)

Pozdrawiam ^^

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Nareszcie trochę sprawiedliwości dziejowej! :) Chociaż nie do końca, bo przecież sytuacja nie zmieniła się diametralnie. :P Nastąpiło bardziej "wyrównanie” niż “odwrócenie”, a i to nie do końca, i tylko w małej części świata…

Z tą małą częścią świata się zgodze. Z wyrównaniem, a nie odwróceniem już zupełnie nie. Nie wiem czy zdarzyło Ci się kiedyś pracować w amerykańskim korpo. Jeśli nie – to polecam, bo w takim miejscu bardzo dużo można ugrać na polityce równości. I to nie jest żart, ani gorzka ironia – duże amerykańskie firmy mają specjalne programy wspierające equality – to trochę tak jak punkty za pochodzenie na komunistycznych uczelniach. I wiesz co jest jeszcze zabawne? Czytałem jakiś czas temu, że amerykańskie kobiety narzekają na… brak możliwości flirtu w pracy. Cóż – same to przecież wywalczyły, by to było surowo zakazane i ścigane z całą surowością (lepiej już kogoś zabić niż skomplementować, szczególnie w Nowym Jorku), to skąd teraz nagła rozpacz? :)

 

(swoją drogą, jeszcze nigdy nie słyszałam, żeby jakaś feministka się o to dopominała – chociaż na pewno nawet w kopalni są zawody, w których kobieta mogłaby się sprawdzić).

Kobiety pracują w kopalniach i to od dawna. Od dawna nie "na dole" – ale np. w sortowni itp. – a od kilku lat, gdy Polska zgodnie z unijnymi wymogami zniosła zakaz pracy kobiet pod ziemią – również i tam. Oczywiście nadal jest zakaz wykonywania przez kobiety najcięższych prac – np. na przodku, ale już na przykład zarządzać pracą górników w charakterze sztygarów (sztygarek?) mogą, mogą też wprowadzić pomiary itp. Prezesem największej w UE spółki w branży kopalnianej w latach 2011-2013 była również kobieta, pani Joanna Strzelec-Łobodzińska (można wygooglać sobie jej zdjęcia w mundurze górniczym) – więc jak widać, ani na dole ani na górze nie ma już dyskryminacji.

to pozostałych 90% biedulków staje się incelami

Oj, oj, oj. Fakt, że nie ktoś nie zdołał zaliczyć, mimo że ściągnął sobie appkę i wstawił ładne zdjęcie, jeszcze nie czyni z niego ofiary i męczennika. Jeżeli ktoś autentycznie jest incelem, to w wielu przypadkach przynajmniej część winy leży po jego stronie… I nie zapominajmy, że są również kobiety, które narzekają na brak powodzenia. I tak, również na brak seksu.

Oczywiście masz rację, pisząc, że kobiety też z tego powodu cierpią, co więcej odbija się to mocno na ich zdrowiu (jak choćby zespół Kahlera), z tym, że to nie ogranicza się do "zaliczenia" i sensu stricte bycia incelem – coraz więcej młodych mężczyzn uskarża się na to, że nie jest w stanie nie tylko znaleźć partnerki, ale na to, że kobiety z ich otoczenia nie są w ogóle zainteresowane jakąkolwiek relacją.

Występuje tu parę ciekawych prawidłowości:

1. faceci gorzej niż niewiasty znoszą deprywację potrzeb seksualnych (co nie jest zaskakujące)

2. mężczyźni gorzej znoszą samotność (co już niektórych może zaskakiwać)

3. więcej mężczyzn niż kobiet popełnia samobójstwo

4. więcej kobiet niż mężczyzn potrafi kompensować swoją potrzebę bliskości przez czworongi

5. więcej kobiet niż mężczyzn zostaje bezdomnymi (w USA są nawet tylko męskie domy dla bezdomnych, bo ta dysproporcja jest tak wielka)

6. według badań upublicznianych przez same portale randkowe:

   zdecydowana większość (rzędu 80-90%) kobiet jest akceptowana jako potencjalny "match"

   zdecydowana większość (ponad 90%) mężczyzn nie jest akceptowana jako potencjalny "match"

   Z innych danych – szacunkowych, zewnętrznych względem takich portali (portale tego nie upubliczniają bo to dla nich niewygodne):

   zdecydowaną większość użytkowników takich portali stanowią mężczyźni (około 3:1)

   Czytałem gdzieś sprawozdanie jakiejś badaczki, która spróbowała założyć sobie męskie konto na paru portalach społecznościowych / randkowych – by udowodnić, że tak jak napisałaś "ściągnął sobie appkę i wstawił ładne zdjęcie" to za mało, a ona doskonale wiedząc, czego oczekują kobiety z łatwością dostanie mnóstwo dopasowań…

   I wiesz co… nie będę Ci opisywał wyniku tego eksperymentu. Po prostu sama sobie załóż konto jako facet i sprawdź. Gwarantuję, że się zdziwisz :) Żeby podbić stawkę to jeszcze bym dodał, że jako "przeciętny facet" – ale wiem, że na aż takie szaleństwo się nie odważysz :D

Podsumowując – nie wiem, jak mogłeś tę baśń zakończyć. Mnie ten “morał” się nie podoba, ale cóż – zwalmy to na Andersena. ;)

Napiszę kiedyś baśń (albo nie-baśń), w której będzie ukarany ten straszny facet, co się starał, a nie obiekt starań – masz moje słowo ;-)

Mam nadzieję, że wtedy Twoja feministyczna dusza będzie usatysfakcjonowana :)

PS.

A do wszystkich feministek mam takie pytanie, które uwielbiam zadawać, bo to test na “prawdziwą feministkę”:

Czy chciałabyś, by Twój facet był głupszy od Ciebie?

:)

entropia nigdy nie maleje

I to nie jest żart, ani gorzka ironia – duże amerykańskie firmy mają specjalne programy wspierające equality

Tak, wiem, to straszne, że dyskryminowani otrzymują odgórną pomoc. ;) Może dlatego, że bez niej zmiany nie chciały się dokonywać? Albo dokonywały się za wolno? To trochę jak wyciąganie z biedy jakiegoś państwa: bez pomocy z zewnątrz byłoby baaardzo trudno.

Jasne, że w wielu przypadkach to będzie niesprawiedliwe, ale wcześniej było niesprawiedliwie w drugą stronę. Wtedy było dobrze? Nie. Myślę, że to takie “wspomaganie” na dobry początek, które kiedyś zniknie, jeżeli uda się osiągnąć zadowalające efekty.

Czytałem jakiś czas temu, że amerykańskie kobiety narzekają na… brak możliwości flirtu w pracy. Cóż – same to przecież wywalczyły, by to było surowo zakazane i ścigane z całą surowością (lepiej już kogoś zabić niż skomplementować, szczególnie w Nowym Jorku), to skąd teraz nagła rozpacz? :)

No cóż, mężczyźni przesadzali w jedną stronę, więc trzeba było wprowadzić środki, które doprowadziły do przesady w drugą stronę… Ale czy na pewno są tutaj winne kobiety? :D Czy może mężczyźni, którzy nie znali umiaru i wykorzystywali swoją pozycję – bo przecież kobiety dopiero dochrapują się stanowisk kierowniczych? Cóż, teraz przynajmniej cierpią obie strony, i to o wiele mniej. ;) Lepiej nie zostać poderwaną przez kolegę, niż obmacaną w windzie albo zmuszoną do gorszych rzeczy.

Kobiety pracują w kopalniach i to od dawna.

No i dobrze. Nie zapominajmy tylko, że musiały to sobie wywalczyć, jak wszystko zresztą. ;)

więc jak widać, ani na dole ani na górze nie ma już dyskryminacji.

Byłabym ostrożna z tym stwierdzeniem. Tutaj trzeba by porozmawiać z jakimiś paniami, które rzeczywiście w kopalniach pracują. To, że ktoś je zatrudnił, to jeszcze nie znaczy, że na co dzień nie muszą zmagać się z dyskryminacją.

kobiety z ich otoczenia nie są w ogóle zainteresowane jakąkolwiek relacją

Po pierwsze, trudno mi w to uwierzyć. Po drugie, nawet jeśli, to zapewne są ku temu powody. Niekoniecznie tkwiące w kobiecie. :P A może po prostu chcą się rozwijać zawodowo? Chociaż, tak jak mówię, raczej w to nie wierzę. Odrzuconym panom może się tak wydawać, ale czy to prawda, to już inna sprawa.

(…) według badań upublicznianych przez same portale randkowe (…)

Nie bardzo rozumiem, co chcesz mi tym całym wykładem unaocznić/zobrazować, a już zwłaszcza tą częścią. Fakt, że mężczyzn jest na tych aplikacjach więcej, wyjaśniają zapewne punkty 1. i 2., z naciskiem na 1. I przepraszam bardzo, czy to jest jakiś zarzut wobec kobiet? xD Że kupują sobie psy, zamiast szusować po Tinderze? Czy to powinien być jakiś wymóg, czy kobiety mają tak facetom współczuć, że powinny zarzucić popołudniowe hobby i chętniej oddawać się tinderowaniu? ^^’ Nie wiem, po co mi ta statystyka.

Fakt, że kobietom łatwiej jest znaleźć “match”, również wynika zapewne z punktu 1. Oraz z innych rzeczy, nad którymi można by się długo rozwodzić, a których tylko się domyślam.

Co do punktu 3. (a może i 5.), to jestem tego okrutnego zdania, że mężczyźni są sami sobie winni – przez tysiąclecia budowali swoją pozycję dominacji, z którą wiążą się oczywiście nie tylko korzyści, ale i ogromna presja. Wielu tej presji nie potrafi udźwignąć. Ale – znowu – czy to jest wina kobiet? ^^’ Czy może, aby choć trochę zmitygować tę presję, którą czuje biedny mężczyzna, powinnyśmy siedzieć cicho jak mysz pod miotłą – żeby facet mógł się czuć chociaż lepszy od swojej żony czy siostry, skoro już nie może od kolegi z pracy? ^^’

I wreszcie – czy Ty chcesz mi w jakiś sposób udowodnić, że mężczyźni mają się gorzej niż kobiety? ^^’ Które przez całe millenia były ubezwłasnowolnione ekonomicznie i politycznie, a zazwyczaj miały również ograniczoną wolność osobistą? Ograniczony lub zerowy dostęp do edukacji, i tak dalej…? Czy mam wyszukać jakieś statystyki gwałtów i przemocy domowej, o morderstwach nie wspominając, czy nawet bez tego zgodzisz się, że to mężczyźni przodują w tych kategoriach? Przykro mi, ale kiedy myślę o takich porzekadłach, jak “człowiek jest gorszy od zwierzęcia”, “człowiek to największa bestia” itp., to nieodmiennie stają mi przed oczami “osiągnięcia” mężczyzn, a nie kobiet. A teraz nadeszła era, kiedy w pewnej ograniczonej części świata część mężczyzn musi się zachowywać trochę bardziej fair – i mam współczuć rodowi męskiemu, bo nie otrzymuje tyle seksu, ile by chciał? ^^’ Albo czasem dostanie dwa punkty mniej na rozmowie kwalifikacyjnej, po czym pójdzie gdzie indziej i znajdzie po prostu inną pracę? ^^’ Eee, sorry, ale nie.

Nie kieruję swojej feministycznej złości na jednostki – ot, mój narzeczony jest wspaniały, cenię mojego ojca i brata, i tak dalej - ale jeżeli tak popatrzeć na mężczyznę jako “gatunek w gatunku”, to moim zdaniem wymaga ostrej resocjalizacji. 5000+ lat uprzywilejowania naprawdę powinno wystarczyć.

Czy chciałabyś, by Twój facet był głupszy od Ciebie?

O!  Właśnie się dowiedziałam, że jestem głupsza od mojego faceta, jak miło! 

No bo skoro – w domyśle, bo tak właśnie sugerujesz – wbrew deklarowanemu feminizmowi NIE CHCIAŁABYM, żeby mój facet był głupszy, a faceta mam – no to musi być mądrzejszy! Jakby pójść dalej tym tropem, to jeszcze by się okazało, że w każdym związku (a już na pewno każdym szczęśliwym) mężczyzna jest od kobiety po prostu mądrzejszy. :) A może to idzie tak: prawdziwie mądra kobieta szuka mądrzejszego od niej mężczyzny? :)

Myślę – i podejrzewam, że się ze mną zgodzisz, bo mam nadzieję, że to na górze to tylko takie niefortunne sformułowanie – że “mądrość” i “głupotę” bardzo trudno zmierzyć. Myślę, że najlepiej dogadają się osoby będące na tym samym poziomie intelektualnym – a raczej zbliżonym, bo przecież “mądrość” to nie jest żadne IQ, które można zmierzyć punktami (a i IQ nie jest chyba do końca miarodajne).

Jedno może być dobre w tym, drugie w tamtym. Jedno będzie pewnie zarabiać mniej, a drugie więcej, i pewnie jeszcze długo zarabiać będzie więcej facet. Ale konkretne wskazywanie, kto w danym związku jest “głupszy”, uważam za dziwne… A czasem wręcz niewykonalne.

Ach, i żeby nie było, że uchylam się od odpowiedzi – owszem, szukałam inteligentnego faceta, i go znalazłam!  Ale nie uważam, żebym była głupsza. :P Czasem ja gadam mądrzej, a czasem on. 

(Częściej ja, oczywiście!)

:)

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

A może to idzie tak: prawdziwie mądra kobieta szuka mądrzejszego od niej mężczyzny? :)

A może inaczej: każda kobieta szuka lepszego od siebie mężczyzny, tylko te mądre akurat uważają mądrość za najważniejszą skalę, w której warto, by mężczyzna był od nich lepszy ;-) *

Zgodzisz się z takim przeformułowaniem Twojej myśli?

* Stąd pewnie plaga sapioseksualności, bo któraż nie chce być tą mądrą?

entropia nigdy nie maleje

Zgodzisz się z takim przeformułowaniem Twojej myśli?

Yyy, nie, bo akurat ta zacytowana myśl była mocno ironiczna.  Owszem, na pewno są takie kobiety, które szukają mężczyzny lepszego od siebie, ale myślę, że coraz mniej. Teraz, kiedy nie musimy polegać na mężczyźnie pod każdym względem, łącznie z wyżywieniem i zakupem wacików, coraz bardziej liczy się “partnerstwo”. Szacunek, harmonia dusz… Te sprawy. 

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Jakże górnolotnie ;-)

Ja też się naczytałem podobnych bajek jak i Ty , o harmonii dusz i tego typu sprawach i kiedyś w odległej przeszłości też w nie wierzyłem ;-)

Obyś z narzeczonym żyła właśnie w takiej bajce :) 

entropia nigdy nie maleje

Nasze dusze akurat są mało zharmonizowane, ale jakimś cudem ogólnie do siebie pasujemy… Ano właśnie, bo to różnie bywa. 

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

To szkoda, że są niezharmonizowane, ale w takim razie skoro już 10 lat jesteście razem, to z pewnością świetnie się uzupełniacie – jak to mówią (zwykle niesłusznie, ale w Waszym przypadku może akurat to ten przypadek jeden na milion) – przeciwieństwa przyciągają się :)

Swoją drogą odnośnie naszej dyskusji to kiedyś napotkałem na takie zabawne “wyjaśnienie”

99 proc. kobiet nie chce partnera o niższym statusie społecznym, więc ambitnym Polkom coraz trudniej znaleźć kandydatów – wyjaśnia dr Małgorzata Stefanowicz, ekspert Centrum Analiz Klubu Jagiellońskiego.

;)

entropia nigdy nie maleje

A może inaczej: każda kobieta szuka lepszego od siebie mężczyzny,

No i to by tłumaczyło, dlaczego tylko 10% facetów ma wzięcie. ;-)

Babska logika rządzi!

Finkla – he, he, he  xD

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

No i to by tłumaczyło, dlaczego tylko 10% facetów ma wzięcie. ;-)

Oj, czyżbyś droga Finklo sugerowała, że większość kobiet ma aż tak zawyżoną samoocenę? ;-)

Co na takie dictum powiedzą feministki?

A tak bardziej serio – u większości ssaków to samice są płcią selektywną, więc czemu by tak nie miało być u ludzi. W niektórych krajach (np. w Indiach) ten biologiczny trend jest nawet usankconowany prawnie (kobieta z niższej kasty może poślubić mężczyznę z wyższej ale niedopuszczalna jest sytuacja odwrotna).

Jako byt współczujący wszystkiemu co cierpi i żyje (w sumie masło maślane, bo jak nie cierpi to nie żyje, proste), jest mi po prostu żal tego pokolenia młodych mężczyzn, z których większość nie ma szans na jakąkolwiek relację, a nawet na zwykły ONS, ale z drugiej strony – ewolucja się nie zatrzymała przecież, więc może i słuszne jest Wasze podejście – niech przetrwają najsilniejsze geny ;-)

entropia nigdy nie maleje

Przede wszystkim – u większości ssaków to samica inwestuje więcej w potomstwo. U Homo sapiens wyjątkowo dużo – nie tylko mniejsze zdolności do zdobywania pożywienia podczas ciąży i karmienia, ale także wiele lat słabiutkiej pozycji na rynku pracy. A ze żłobkami i przedszkolami problem, wiadomo, że matka małych dzieci notorycznie będzie chodziła na L4… Jeśli wkład obu stron w potomstwo ma być porównywalny, to tylko najwyższa warstwa mężczyzn jest w stanie tyle zaoferować.

Ona robi karierę zrywami, między dziećmi, więc zarabia mniej. Czyli jeśli jedno z rodziców musi z jakiegoś powodu zostać w domu – prawie zawsze pada na matkę.

Oczywiście, że związek to nie tylko dzieci – to najjaskrawszy przykład. Ale młoda mężatka też słabo wygląda na rynku pracy – nie wiadomo kiedy może zajść w ciążę. Co innego młody żonaty mężczyzna – na dorobku, zależy mu, może nawet będzie brał mnóstwo nadgodzin… Dla jednego obrączka na palcu podczas rozmowy kwalifikacyjnej to bonus, dla drugiej handicap.

Babska logika rządzi!

Jak najbardziej sensownie argumentujesz, Finkla, w tym przypadku babska logika nie tylko rządzi, ale i zgadza się również ze zwykłą logiką :) Co nie zmienia faktu, że w warstwie pozalogicznej, czysto sentymentalnej – trochę mi żal współczesnych młodych samców. No ale prawa przetrwania jak słusznie zauważyłaś są twarde – choć nie do końca bym jednak wszystko wyjaśniał tym biologicznym scenariuszem. Na własnym, anegdotycznym przykładzie – Jim nie ma problemów by uwieść dwa razy młodszą niewiastę (dwa razy starszą – trudniej, bo nieliczne są w tym wieku wśród żywych ;-) ) ze szkodą dla tych biednych młodych samczyków, oh ten wstrętny obłudny Jim) – ale nie sądzę, by któraś z tych dziewcząt chciała rodzić moje dziatki (do kompletu tych, które już mam i które są w podobnym do niej wieku) – z prostego powodu, stary, schorowany Jim wyda się jej z pewnością gorszym przyszłym ojcem od młodego, wysportowanego byczka :)

Rzekłbym więc, że ten dobór jest wieloaspektowy i nie tylko samo wydanie na świat potomstwa jest tu wyróżnikiem (choć tylko te cechy się w genotypie utrwalą, no ale jeszcze jest nadbudowa społeczno-kulturalna nad biologią – człowiek jednak w dużej mierze to środowisko w jakim wzrasta a nie tylko materiał genetyczny przekazany przez rodziców) i rytuały godowe homo sapiens XXI wieku są oparte na wielu czynnikach. Ale – zaryzykuję śmiałą tezę – kobiety jeszcze nigdy nie miały tak dobrze na tym polu jak obecnie. Praktycznie zniknęła presja społeczna na “złapanie męża” – w miastach takich jak Poznań czy Kraków 1/3 kobiet powyżej 20 roku życia jest pannami (co nie jest jednoznaczne z singielkami, trochę tu pokpiono metodologię, bo w końcu z tego punktu widzenia DHBW też jest panną mimo życia od 10 lat w narzeczeństwie, ale i tak to robi wrażenie). Okazuje się bardzo często, że dotychczasowy model – facetów szukających seksu i kobiet szukających związków – uległ zachwianiu, a nawet odwróceniu – dziewczyny o wiele częściej szukają po prostu dobrej zabawy (bo w sumie czemu nie? i co w tym złego?) ale już związku – niekoniecznie – bo to jest jednak inwestycja, ograniczenie wolności i obciążenie – do tej pory to faceci zwykle tak na to patrzeli. Wygląda na to, że wreszcie w czymś dogoniliśmy Niemcy (hura!) bo podobne zjawiska pamiętam jak opisywano w Niemczech lat temu 20 (no z tym dogoniliśmy to jeszcze te 20 lat zostało ;) ) :)

Dla jednego obrączka na palcu podczas rozmowy kwalifikacyjnej to bonus, dla drugiej handicap.

I tu również masz rację, choć to powoli na szczęście się zmienia. Już coraz więcej młodych asertywnie odmawia zapylania po nadgodzinach i tacy starcy jak ja patrzą na nich ze zdziwieniem: to tak można?!

Jak już jestem przy dowodach anegdotycznych – na dowód tego, że zmiany zachodzą i to w dobrym kierunku – na początku pandemii, z dobry rok przed wojną na Ukrainie (jak teraz się wygodnie czas określa: przed pandemią, jak zaczęła się pandemia ale przed wojną, c’nie?) przyjmowałem do pracy w jednym z amerykańskich korpo młodą mężatkę z Ukrainy, która wcześniej odbywała u nas staż.

My – wiadomo – USA pełną gębą (choć sami Polacy jako biali murzyni zatrudnieni, prawie do poziomu prezesa XD) – pewnych pytań nie wolno zadawać i te pe i te de. Political corectness full – jak kiedyś skomplementowałem sweter koleżanki to HR przeciorał mnie przez cztery rozmowy na ten temat, dlaczego komplementowanie czyjegokolwiek ubioru jest niewłaściwe.

A Vika wypala do nas nagle:

– Ale ja za pół roku chcę zajść w ciążę i iść od razu na urlop dla dobra dziecka.

My z dziewczyną z HR (Polką, tylko szefowa HR była Amerykanką), która mi towarzyszyła w tej rozmowie – taka lekka konsternacja – bo o takich rzeczach w korpo w ogóle jest zabronione mówić, o nie pytać, nad nimi się zastanawiać itp. I co my jej tu mamy odpowiedzieć?

Wybrnąłem z tego tak:

-Vica, nie wiem jaką z tobą szefostwo dokładnie zawrze umowę, ale dla mnie mieć cię w zespole na pół roku, czy kwartał, czy nawet na miesiąc, to lepiej niż nie mieć cię w ogóle.

I Vica rzeczywiście z nami popracowała i to ponad pół roku, bo w ciążę jej udało się zajść z lekkim poślizgiem.

Kurde i tak stary dziad Jimmy tu anegdotami jak z rękawa sypie i teraz się zastanawia: na co mi było? W szczególności ten pierwszy dowód anegdotyczny? Teraz mi smutno, że żadna dziewczyna nie chciałaby mieć ze starym Jimem dzieci… buuuu…

Naleję sobie łiskacza… a nie, nie lubię łiskacza – coś tam sobie naleję – i puszczę sobie na pocieszenie muzyczkę…

Już miałem na oku hacjendę, wspaniałą mówię wam,

Lecz nie chciała tam zamieszkać żadna z pięknych dam

lalalala 

;-)

i serio chyba napiszę wspomnianą wcześniej bajkę dla DHBW…

może na Lochy i Smoki? eeee…Płaszcza i Szpadę? Nie… kurde jak się nazywa ten konkurs w którym zgodziłem się wziąć udział i jak się nazywa ten Niemiec co mi wszystko chowa?

A mam – Magia i Miecz! Będzie magicznie i mieczowo zarazem… i bajkowo… 

Ale kiepski byłby z Ciebie…

lalalala

entropia nigdy nie maleje

Mnie też żal współczesnych młodych samców. Ale nie aż tak niegdysiejszych służących, którym pan lub panicz robił brzuch (i nie bardzo mogły protestować), a potem wylatywały na bruk za złe prowadzenie się. Albo żon alkoholików, brutali, dziwkarzy, które nijak nie mogły się rozwieść. I nieważne, że przy zawarciu związku nie miały nic do gadania…

Jimie, jak kobietom się cholernie nie podobała zastana sytuacja, to sobie zrobiły rewolucję. Jak mężczyznom się nie podoba, to niech przestaną jęczeć i też sobie zrobią. Nie będzie łatwo, ale nam też nie było.

Babska logika rządzi!

Wolę, by młode samce nie robiły rewolucji, bo każda rewolucja pożera nie tylko własne dzieci, ale też dostaje się przy okazji takim, co zadają za dużo pytań, a ja lubię pytania zadawać.

Do tego zwykle każda rewolucja polega z grubsza na tym, żeby zabrać tym, co mają jakieś zasoby i rozdać tym, co ich nie mają – np. za czasów Mahometa kobieta była niestety zasobem mniej więcej takim jak owca – wprowadzając ograniczenie do 4 żon robił właśnie taką rewolucję, uderzenie w tych, którzy zgromadzili po kilkaset żon (czy tam owiec). Rewolucja socjalistyczna w Rosji – do sprawy podeszła podobnie: Latem 1918 r. w Moskwie został rozpowszechniony „dekret o uspołecznieniu panienek i pań”. We Włodzimierzu miejscowy komitet rewolucyjny wprowadził obowiązek rejestracji kobiet między 18. a 30. rokiem życia, a mężczyźni otrzymywali specjalne talony na ich „użytkowanie”. Na pierwszym zjeździe młodzieżowego Komsomołu przyjęto statutowy zapis nakładający na każdego komsomolca i komsomołkę obowiązek zaspokajania popędu płciowego współtowarzyszy.

Wyobraźmy sobie, że teraz Ci wszyscy piewcy jakichśtam pigułek (red-pill, black-pill i jakie tam jeszcze są kolory tych sfrustrowanych) – dochodzą do władzy i z równym zacietrzewieniem jak teraz o mieszkaniach, mówią o seksie: "seks prawem nie towarem!" – wprowadzają kartki na aktywność seksualną itp. itd. – dopiero co mówiliśmy o upodmiotawianiu, a tu byśmy uprzedmiotowili obie płcie brrr…

(dlatego Jim nigdy nie napisze utopii… bo mi zawsze z najlepszego nawet założenia we wnioskach potem dystopia wychodzi)

Poza tym, nawet gdyby rewolucja nie przybrała tak drastycznych form – to byłby typowy strzał w moje i tak chore kolano – mimo, że mi młodych samców szkoda – to trochę prawdę mówiąc na ich nieporadności zyskuję, bo jakże by mógł mieć taki stary Jim, o wyglądzie i posturze dobrotliwego Mikołaja (tego z reklam Coca-Coli, a nie wyposzczonego Mikołaja z Bari) jakiekolwiek powodzenie u kobiet, gdyby te wydepilowane, wysmukane i wytrenowane byczki potrafiły samodzielnie zawiązać sznurówki, już nie mówiąc o zrobieniu jakiegoś pożytku z języka w gębie? Co prawda wiem, że ja też byłem w ich wieku żałosny, ale chyba nie aż tak… kiedyś widziałem w akcji młodego i – jak sądzę przystojnego – kolegę z pracy, który próbował zaprosić dziewczę do stolika stosując tzw. onelinery… Wcześniej myślałem, że tylko w skeczach się je stosuje :)

Więc niech oni sobie tam będą nieporadni. O potomstwo się jedynie martwię, bo widzę, że moje wyśmienite geny się pewnie skończą na tym pokoleniu ;P

entropia nigdy nie maleje

No, tak bywało. A babska rewolucja odebrała zasób zwany kobietami ich mężom, ojcom, braciom, synom i dała kobietom.

Babska logika rządzi!

No, tak bywało. A babska rewolucja odebrała zasób zwany kobietami ich mężom, ojcom, braciom, synom i dała kobietom.

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Dziękuję Finklo i DHBW za nieświadomą inspirację – Wasze komentarze przyniosły mi pomysł takiego nowego shorta Możecie się tam dalej => pastwić <= nad męskim rodzajem, tudzież nad Jimem jako reprezentantem patriarchatu i twórczością Jima, jako przykładem tego, co te męskie szowinistyczne świnie wymyślają ;-)

No, tak bywało. A babska rewolucja odebrała zasób zwany kobietami ich mężom, ojcom, braciom, synom i dała kobietom.

Ciekawe czyim zasobem są za to współcześni faceci, bo sądząc po ich zagubieniu – na pewno nie własnym ;-)

entropia nigdy nie maleje

Interesujące pytanie… Zaiste, ciekawe.

Ze statystyk – nie znam danych, ale mądrość ludowa głosi, że kobitki na emeryturze odżywają, wreszcie mają czas dla siebie, podróżują, zapisują się na uniwersytety trzeciego wieku, używają życia, póki zdrowie pozwala… A faceci jakoś gorzej sobie radzą. Może bycie własnym zasobem Wam szkodzi?

Babska logika rządzi!

Życie ogólnie jest szkodliwe i kończy się śmiercią ;-)

entropia nigdy nie maleje