Pan Misio - Czy lisy śnią o gadających kurach?

PAN MISIO – Czy lisy śnią o gadających kurach

 

 

 

 

autor: Bar­tło­miej Tro­ko­wicz

ilu­stra­cje są au­tor­stwa Dalii Żmu­da-Trze­bia­tow­skiej

​wstęp­ną korektę po­niż­szy tekst za­wdzię­cza: uro­czej Re­gu­la­tor­ce

 

DZIEŃ PIERW­SZY

Nie­opo­dal Pa­gór­ka, w Lesie, miesz­kał pan Misio. Było bar­dzo ważne, żeby zwra­cać się do niego „panie Misiu”, bo jak sły­szał po­ufa­łe „Misiu”, to się de­ner­wo­wał.

Pan Misio, jak każdy Niedź­wiedź, był dra­pież­ni­kiem, to zna­czy, że mu­siał zjeść cza­sem inne zwie­rzę, aby za­spo­ko­ić głód. Po­tra­fił jed­nak wy­trzy­mać długo głód, no a poza tym żywił się też ja­go­da­mi, li­ść­mi, a cza­sem nawet pę­dra­ka­mi. Miał bar­dzo dobry cha­rak­ter i nie chciał zja­dać in­nych. Efekt był taki, że wiele ma­łych zwie­rząt z Lasu przy­cho­dzi­ło do pana Misia po wspar­cie.

Tego sło­necz­ne­go ranka przy­bie­gła Wie­wiór­ka. Trzy­ma­ła w łap­kach orze­szek i ner­wo­wo go ob­ra­ca­ła. Zer­k­nę­ła na pana Misia czar­ny­mi oczka­mi, jak to tylko Wie­wiór­ki po­tra­fią, i za­szcze­bio­ta­ła:

– Panie Misiu, przy­cho­dzę po radę.

Pan Misio ziew­nął sze­ro­ko – tak, to nie­ład­nie, ale w końcu był Niedź­wie­dziem. Wiel­ką, pa­zu­rza­stą łapą po­dra­pał się po boku i le­ni­wie za­py­tał:

– W czym pro­blem, pani Wie­wiór­ko?

Wie­wiór­ka za­czę­ła szyb­ko opo­wia­dać:

– Nie­da­le­ko mojej Taj­nej Dziu­pli, w któ­rej gro­ma­dzę orzesz­ki na zimę, za­ło­żył swą sie­dzi­bę pan Wilk. Ot, nie­win­ny przy­pa­dek, świat jest mały, a Las jesz­cze mniej­szy. Pan Wilk pew­ne­go dnia przy­pro­wa­dził panią Wil­czy­cę i, nie wia­do­mo kiedy, po­ja­wi­ły się Wil­czę­ta. Od tego czasu pani Wil­czy­ca wciąż po­lu­je na coś do zje­dze­nia. No i rzecz w tym, że ostat­nio, ile­kroć przy­no­szę ko­lej­ne­go orzesz­ka do dziu­pli, spo­glą­da na mnie nieco dziw­nie.

Pan Misio po­pa­trzył prze­cią­gle na Wie­wiór­kę. „Zjeść czy nie zjeść? – za­py­tał sam sie­bie. – Za bar­dzo się nie po­ży­wię, a łapki ma takie zgrab­ne… Ten orze­szek tak ner­wo­wo ob­ra­ca… I rudy ogon, taki pu­szy­sty…”.

– Wtedy robi mi się tro­chę nie­swo­jo – kon­ty­nu­owa­ła Wie­wiór­ka. – Wilk to dobry są­siad, nigdy przed­tem ni­ko­mu nie wa­dził, ale wia­do­mo, jak ko­bie­ta po­tra­fi zmie­nić męż­czy­znę. No i jesz­cze te dzie­ci…

Pan Misio tro­szecz­kę się wy­łą­czył. Tempo na­pły­wa­ją­cych in­for­ma­cji i ich ro­dzaj zde­cy­do­wa­nie mu nie od­po­wia­da­ły. Po­my­ślał, że ostat­nio Wilk rze­czy­wi­ście zro­bił się jakiś inny.

Wcze­śniej po­tra­fi­li razem pójść, zjeść parę ja­gó­dek i po­ga­dać przy tym o życiu. Ostat­nio kon­takt tro­chę się urwał. Wia­do­mo, Wil­czy­ca… Małe… Pan Misio cha­dzał teraz na ja­gód­ki sam.

– Nie mam już spo­ko­ju – ga­da­ła dalej Wie­wiór­ka. – Nie dość, że lękam się, iż jakiś, nie przy­mie­rza­jąc, Szczur leśny zeżre mi orzesz­ka, to jesz­cze boję się, że Wilki zje­dzą MNIE!

Szczu­ra pan Misio znał. A przy­naj­mniej ko­ja­rzył go od­le­gle z nie­wiel­ki­mi świń­stwa­mi ro­bio­ny­mi mniej­szym zwie­rzę­tom. A to pod­kraść orzesz­ka, a to do­nieść na Chra­bąsz­cza, że gdzieś bzyka… Taki był z niego zwie­rzak. Nic do­bre­go.

– Pani Wie­wiór­ko – za­czął Miś po­wo­li – pro­blem jest naj­wy­raź­niej po­waż­ny. – Przez chwi­lę się za­my­ślił. Pro­blem był na tyle po­waż­ny, że nie wie­dział, co z nim zro­bić. – Po­ga­dam z panem Wil­kiem i spró­bu­ję na niego wpły­nąć – dodał po za­sta­no­wie­niu.

To uspo­ko­iło Wie­wiór­kę. Wszy­scy wie­dzie­li, że pan Misio był naj­więk­szy i naj­sil­niej­szy, dzię­ki czemu mógł wpły­nąć na każ­de­go.

Miś nie był tak pewny swo­ich moż­li­wo­ści. A je­że­li Wilk mu się po­sta­wi, to co? Da łapą w pysk? Jakoś to nie pa­so­wa­ło do dys­tyn­go­wa­ne­go stylu pana Misia. No, ale jakby trze­ba było dać łapą w pysk… Tylko dla­cze­go? Sta­re­mu ko­le­dze? Żeby to jesz­cze Wilk oso­bi­ście chciał po­żreć panią Wie­wiór­kę…

– Dzię­ku­ję, panie Misiu – rze­kła Wie­wiór­ka, od­wró­ci­ła się i bły­ska­wicz­nie po­bie­gła w Las.

Misio sta­nął przed swoim bar­ło­giem nieco bez­rad­nie. Wcze­śniej pla­no­wał udać się do sie­dzi­by dzi­kich psz­czół na mio­dek, ale teraz za­sta­na­wiał się, czy nie pójść do Wilka po­ga­dać o pro­ble­mie. Chwi­la za­sta­no­wie­nia… „Niee, idę na mio­dek” – i pan Misio po­szedł.

***

Psz­czo­ły żą­dli­ły, ale niedź­wie­dzia skóra jest gruba. Nic nie mogło po­wstrzy­mać ape­ty­tu pana Misia. Mar­twi­ło go je­dy­nie, że psz­czo­ły robią nie­wie­le miodu jak na tak du­że­go ła­su­cha jakim był. „Nie po­wi­nie­nem był zja­dać im wszyst­kie­go” – pan Misio miał wy­rzu­ty su­mie­nia.

– Nie po­wi­nie­neś, panie Misiu – od­po­wie­dzia­ła Kró­lo­wa Psz­czół jego my­ślom.

Pan Misio wahał się przez chwi­lę. Mio­dek nadal ska­py­wał mu z łap. Po chwi­li ta­kie­go ka­pa­nia Misio znowu po­li­zał łapę.

– Kró­lo­wo złota, wiem, jak dużo pracy kosz­to­wał was ten miód, i muszę prze­pro­sić za to, że go jem, i za to samo dzię­ku­ję.

Kró­lo­wa za­bzy­cza­ła zde­ner­wo­wa­na.

– Wciąż jest lato – kon­ty­nu­ował pan Misio – do zimy zdą­ży­cie kil­ka­krot­nie od­ro­bić to, co teraz zja­dłem. Obie­cu­ję, że wię­cej nie będę was na­cho­dził – pan Misio bez­czel­nie przy­mru­żył oko.

– Prze­nio­sę rój w inne miej­sce! Nie znaj­dziesz nas! – od­bzy­cza­ła Kró­lo­wa.

– I to jest bar­dzo dobry po­mysł! – Pan Misio uśmiech­nął się sze­ro­ko. Wy­li­zał łapy do czy­sta i za­bie­rał się do odej­ścia.

Kró­lo­wa, wi­dząc, że ra­bu­nek do­biegł końca, zwo­ła­ła swe hufce, do tej pory ata­ku­ją­ce niedź­wie­dzia, i za­rzą­dzi­ła od­wrót. Psz­czo­ły w rów­nych sze­re­gach po­wró­ci­ły do barci. Kró­lo­wa pa­trzy­ła na to z przy­jem­no­ścią. „Miód stra­co­ny, ale oka­zja do ma­new­rów świet­na, – po­my­śla­ła. – może się przy­dać, gdyby za­ata­ko­wa­ły nas szer­sze­nie”.

Pan Misio od­da­lił się już nieco od psz­cze­le­go gniaz­da. Był w do­brym hu­mo­rze. Na ję­zy­ku wciąż czuł smak miodu. „Teraz do Wilka” – po­my­ślał.

***

Jesz­cze przed chwi­lą cień drze­wa wy­da­wał się wy­star­cza­ją­cym schro­nie­niem. Coś jed­nak było nie tak… Szczur za­marł w bez­ru­chu. Tuż przed nim stał Lis. Na do­da­tek Lis wy­raź­nie po­lo­wał. Przy­warł teraz do ziemi, za­mie­rza­jąc sko­czyć. Gry­zo­nio­wi prze­le­cia­ło przed oczy­ma całe życie: wszyst­kie drob­ne świń­stwa zro­bio­ne małym zwie­rzę­tom. Pa­mię­tał, jak do­niósł Chra­bąsz­czo­wej o bzy­ka­niu Chra­bąsz­cza i tego sa­me­go dnia zjadł jego ku­zy­na. Pa­mię­tał, ile razy bez­czel­nie gapił się z ukry­cia na rudą kitę Wie­wiór­ki po to tylko, by zaraz, gdy ode­szła, ukraść jej scho­wa­ne­go orzesz­ka. Pa­mię­tał… 

Szczur szyb­ko otrzą­snął się ze wspo­mnień. Sy­tu­acja wy­ma­ga­ła szyb­kie­go my­śle­nia.

– Panie Lisie… – za­czął, nie wie­dząc jesz­cze, co powie dalej.

Lis jakby tro­chę się roz­luź­nił. Nie wy­glą­dał już tak, jakby zaraz miał sko­czyć. Naj­wy­raź­niej za­mie­rzał wy­słu­chać gry­zo­nia, nim go pożre.

– Wiem, gdzie Wilki mają swoją norę! Po­myśl o sma­ko­wi­tych Wil­czę­tach! – Szczur kom­bi­no­wał po swo­je­mu.

Lis z wra­że­nia przy­siadł na tyl­nych ła­pach. Widać było po nim, że skok na Szczu­ra prze­stał go in­te­re­so­wać.

– Wiesz, Szczur­ku, co Wilk by ze mną zro­bił? – za­py­tał.

– No to może za­in­te­re­su­je cię kry­jów­ka Wie­wiór­ki?

– Ech, Wie­wiór­ka… Ona ma taki pu­szy­sty ogon… Krzyw­dy jej nie zro­bię. – Lis za­my­ślił się nieco. – Ale, o ile wiem, krę­cisz się cza­sem wokół sie­dzi­by Czło­wie­ka. Był­bym wdzięcz­ny – Lis zna­czą­co ob­li­zał pysz­czek – za in­for­ma­cję o tym, gdzie i kiedy mógł­bym po­rwać Kurę lub dwie.

– Oczy­wi­ście, pójdę na zwiad i coś dla cie­bie upa­trzę – od­rzekł Szczur, tro­chę z ulgą, a tro­chę prze­ra­żo­ny per­spek­ty­wą ca­łe­go tego prze­my­ka­nia i cza­je­nia się, które było ko­niecz­ne w sie­dli­sku Czło­wie­ka.

Lis cof­nął przed­nie łapki, wy­raź­nie dając Szczu­ro­wi do zro­zu­mie­nia, że po­zwa­la mu odejść. Szczur na­tych­miast to wy­ko­rzy­stał. Bły­ska­wicz­nie sko­czył w chasz­cze. Za nim roz­le­gło się jesz­cze wo­ła­nie Lisa.

– Wiem, gdzie miesz­kasz, Szczur­ku!

***

Ludz­kie te­ry­to­rium bu­dzi­ło nie­po­kój. Szczur ob­ser­wo­wał po­tęż­ne, kloc­ko­wa­te kształ­ty, łowił nie­ty­po­we dźwię­ki i za­pa­chy. To wła­śnie ta in­ność była źró­dłem lęku! Teraz cho­wał się za oborą. Przed chwi­lą prze­szedł Czło­wiek, nio­sąc wiel­kie widły. Szczu­ra pa­ra­li­żo­wał strach, co by było, gdyby to na­rzę­dzie zo­sta­ło wy­mie­rzo­ne prze­ciw niemu. Kiedy widły znik­nę­ły za ro­giem bu­dyn­ku, Szczur po­truch­tał w stro­nę kur­ni­ka. Wej­ście było nie­wiel­kie, ale wie­dział, że spryt­ny Lis zmie­ści się w nim.

„Teraz tylko czas – my­ślał. – Ile se­kund bę­dzie miał Lis, by do­biec tutaj, ile na kurę i ile na wy­co­fa­nie”. Szczur w my­ślach ry­so­wał mapę sie­dli­ska Czło­wie­ka. Prze­biegł jesz­cze dwa razy całą trasę. Wziął po­praw­kę na to, że Lis jest szyb­szy. Plan był go­to­wy. Teraz pora wra­cać do Lisa. I szczur po­biegł przez pole od­dzie­la­ją­ce go od Lasu.

***

Miś sta­nął w nie­wiel­kiej, dyk­to­wa­nej do­brym oby­cza­jem od­le­gło­ści od wil­czej jamy.

– Echem, echem – chrząk­nął. Wy­chy­lił się mały, mokry nos. To mu­sia­ło być jedno z Wil­cząt.

– Cześć, Młody – po­wie­dział Niedź­wiedź. – Jest tata?

Przez chwi­lę nosek, wę­sząc, wy­sta­wał na ze­wnątrz, a póź­niej wy­co­fał się. Mi­nę­ła chwi­la ciszy.

– Albo mama – dodał pan Misio i nadal cze­kał.

W tym mo­men­cie zza ple­ców do­szedł go głos:

– Wrrrr, stary ła­ma­go, cześć! – To był pan Wilk

Miś przyj­rzał mu się uważ­nie – lśnią­ce futro, uśmiech na pysku… Oj­co­stwo wy­raź­nie słu­ży­ło Wil­ko­wi.

– Hej, hej! – od­po­wie­dział Miś. – Gdzie twoja pani?

– Wa­de­ra – po­pra­wił Wilk. – A ja teraz je­stem Ba­sior. Wia­do­mo, za­wsze byłem Wil­kiem sa­mot­ni­kiem, ale teraz, jak mamy ro­dzi­nę, to to jest wa­ta­ha. Ja je­stem Wil­kiem alfa, ona moją panią. Mamy wła­sną wa­ta­hę, Miśku! Ja Ba­sior, ona Wa­de­ra. – Wilk za­krę­cił się za wła­snym ogo­nem. Widać było ra­dość w każ­dym ruchu.

– Ciesz się, ciesz, ale ko­bie­ta to także pro­ble­my – za­czął Misio. – Wiesz, jak ona ła­ko­mie pa­trzy na Wie­wiór­kę?

Wilk trosz­kę się za­smu­cił.

– A czego ocze­ku­jesz? – za­py­tał – Wie­wiór­ka ma ten swój pu­szy­sty ogon, wszy­scy się za nim oglą­da­my. Wa­de­ra jest za­zdro­sna i stara się w Wie­wiór­ce wi­dzieć tylko prze­ką­skę dla ma­łych… – wes­tchnął. – Póki co, nikt ni­ko­go nie po­żarł.

– Oby tak zo­sta­ło – wy­mru­czał Miś. – To co? idzie­my na ja­gód­ki?

Wilk lekko się spło­szył.

– Chodź­my na te ja­gód­ki, ale nie za da­le­ko, bo muszę pil­no­wać szcze­niąt. Tylko tyle, żebym je sły­szał.

I po­szli.

Le­żą­ca w krza­kach Wa­de­ra wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. Wia­do­mo, fa­ce­ci muszą mieć swoje przy­jem­no­ści. A Wie­wiór­ce to ona po­ka­że za­mia­ta­nie pu­szy­stym ogo­nem…

***

Ogry­za­li ja­go­dy pro­sto z krza­ków już od kilku do­brych minut. Wilk cały czas za­cho­wy­wał się jak mło­dzie­nia­szek. Tu ze­rwał ja­gód­kę, za chwi­lę skub­nął z innej ga­łąz­ki. Miś był bar­dziej sku­tecz­ny w swych dzia­ła­niach. Dla­te­go ga­łąz­ki opusz­cza­ły jego pysk cał­kiem łyse. Ale prze­cież nie o ja­gód­ki cho­dzi­ło. Cho­dzi­ło o to, żeby po­że­ro­wać z przy­ja­cie­lem. Miś pa­trzył na Wilka i my­ślał, jak by to było, gdyby i on zna­lazł sobie Niedź­wie­dzi­cę. Temat był nie­ła­twy, bo w Pol­sce żyje tylko ja­kieś pięć­dzie­siąt Niedź­wie­dzi. A Miś nie chciał eg­zo­tycz­nej dziew­czy­ny. No, może jakąś Sło­wen­kę… Nie chciał też iść do ogro­du zoo­lo­gicz­ne­go, żeby mu spro­wa­dzo­no pannę zza wielu gra­nic.

Miś ko­chał swój Las!

W od­da­li roz­legł się huk wy­strza­łu. Pan Misio gwał­tow­nie pu­ścił ogry­za­ną ga­łąz­kę, ta od­wi­nę­ła się i strze­li­ła Wilka w pysk.

– Co się stało? – za­py­tał po­dwój­nie za­sko­czo­ny Wilk.

– Idzie­my spraw­dzić!

– A nie po­win­ni­śmy pójść w prze­ciw­nym kie­run­ku? Wiesz, jako od­po­wie­dzial­ny oj­ciec nie po­wi­nie­nem się nie­po­trzeb­nie na­ra­żać.

Miś przy­sta­nął.

– To wy­glą­da na po­waż­ny pro­blem. Trze­ba go roz­wi­kłać, zanim sta­nie się na­praw­dę groź­ny!

– Jak za­mie­rzasz roz­wi­kłać my­śli­we­go? – Teraz obaj drep­ta­li, ramię w ramię, w kie­run­ku od­gło­su strza­łu.

– Nie sądzę, żeby to był my­śli­wy, nie sły­chać było, by ktoś zo­stał tra­fio­ny. Sądzę ra­czej, że to ktoś z na­szych wszedł w szko­dę Czło­wie­ko­wi.

Zbli­ży­li się do krza­ków na krań­cu Lasu. Za nimi, w od­da­li, widać było sie­dzi­bę Czło­wie­ka. Ota­cza­ły ją pola. Przez łany zboża prze­dzie­rał się Lis. W pysku niósł Kurę. Kura nie była cał­kiem mar­twa, bo cza­sem po­ru­sza­ła skrzy­dłem.

Trwa­ło dłuż­szą chwi­lę, zanim Lis do­tarł do kry­jów­ki przy­ja­ciół. Zo­ba­czył ich i rzu­cił swoje tro­feum na zie­mię.

– Kura jest moja! – po­wie­dział.

W tym mo­men­cie ze środ­ka pola roz­legł się ko­lej­ny strzał. Kula świ­snę­ła tuż nad uchem pana Misia.

– Zgoda, Kura jest twoja, ale kula może na­le­żeć do każ­de­go z nas! – sar­ka­stycz­nie po­wie­dział Miś. – Bierz Kurę i ucie­ka­my.

Lis pod­niósł Kurę i wszy­scy ru­szy­li w Las.

– Ależ pa­no­wie… – za­czę­ła Kura, jed­nak Lis wzmoc­nił uchwyt na jej gar­dle i prze­sta­ła się od­zy­wać.

Z od­da­li huk­nął ko­lej­ny strzał, tym razem od­da­ny cał­ko­wi­cie na oślep.

Kiedy w końcu przy­sta­nę­li, byli zdy­sza­ni i bra­ko­wa­ło im tchu. Szcze­gól­nie Kurze, którą Lis nieco pod­du­sił w dro­dze. Teraz po­ło­żył ją na ziemi i za­czął prze­chwał­ki.

– Wi­dzie­li­ście, jaki ze mnie my­śli­wy? Ciach-ciach i Kura w moim pysku. Ciach-ciach i już z nią ucie­kam. Ciach-ciach strze­la­ją do mnie, ale ja się nie bałem! Je­stem teraz z wami, a Kura leży przed moim nosem.

– Ciach-ciach… – za­chry­pia­ła Kura.

– Ciach-ciach i mamy pro­blem… – dodał roz­sąd­nie Wilk.

Pan Misio po­sta­no­wił wziąć ster w swoje łapy.

– Dobra, dobra! – po­wie­dział. – Kura wciąż żyje i jesz­cze nie ma pro­ble­mu.

– Kura żyje, Kura żyje… – wy­chry­pia­ła wciąż żywa Kura.

– Nie ma mowy! – sprze­ci­wił się Lis. – Za­po­lo­wa­łem, zwy­cię­ży­łem! Zjem Kurę!

Panu Mi­sio­wi łapy opa­dły. „Przy­ro­da rzą­dzi się swo­imi pra­wa­mi” – po­my­ślał zre­zy­gno­wa­ny.

– Nawet gdy zwró­ci­my Kurę, spo­ko­ju nie od­zy­ska­my – jak zwy­kle roz­sąd­nie, dodał Wilk. – Czło­wiek już wie, że gdzieś w na­szym Lesie czai się dra­pież­nik.

– No dobra, to ja za­bie­ram, co moje – oświad­czył Lis i chwy­cił Kurę za gar­dło. Ta po­wie­dzia­ła tylko: „Kura żyje…”, wtedy Lis ści­snął moc­niej. Kurze gda­ka­nie uci­chło.

Lis od­biegł w chasz­cze, nio­sąc swą zdo­bycz.

– Kura ma prze­chla­pa­ne… – za­uwa­żył przy­tom­nie Wilk.

– Otóż to! – po­smut­niał Miś.

***

Pan Misio zo­sta­wił za sobą wszel­kie tro­ski. Sta­rał się nie my­śleć o Wilku, chciał za­po­mnieć o Lisie. Wie­wiór­ka była tylko od­le­głą wizją zgrab­nych łapek i pu­szy­ste­go ogona. Miś stą­pał ta­necz­nie do me­lo­dii, która grała mu w duszy. Zmie­rzał do po­bli­skie­go stru­my­ka zło­wić sobie rybę. Może po­wi­nien po­śpie­wać?

– Chlap, chlap, pstrą­gu dziki, dam ci łapą przez łeb… – Pro­blem w tym, że to się nie ry­mo­wa­ło.

„Ry­mu­je się czy nie – po­my­ślał pan Misio – tak wła­śnie zro­bię”.

Go­dzi­nę póź­niej le­ża­ła przed nim świe­ża ryba. Chyba nie był to pstrąg, ra­czej coś in­ne­go, pan Misio nie znał się na na­zwach. Ryba lekko pod­ska­ki­wa­ła na ka­mie­niach. Niedź­wiedź przy­ci­snął ją łapą i od­gryzł głowę.

– Pstrąg czy nie… – wy­mru­czał do sie­bie – jak dla mnie, może być.

***

Wie­wiór­ka bie­gła wła­śnie w stro­nę swo­je­go drze­wa, które kryło Tajną Dziu­plę na orzesz­ki, kiedy usły­sza­ła:

– Dzień dobry, pani Wie­wiór­ko.

Za­sty­gła w bez­ru­chu, po czym po­wo­li obej­rza­ła się przez ramię. Tuż obok stała Wil­czy­ca. Uśmie­cha­ła się. W za­cho­dzą­cym słoń­cu jej kły błysz­cza­ły żół­ta­wo.

– Dzień… Dzień dobry, pani Wil­czy­co – pi­snę­ła prze­ra­żo­na Wie­wiór­ka.

Wil­czy­ca po­ło­ży­ła się, krzy­żu­jąc przed­nie łapy.

– Po­my­śla­łam, że jako są­siad­ki po­win­ny­śmy się po­znać – po­wie­dzia­ła.

– Po… po­win­ny­śmy? – za­py­ta­ła Wie­wiór­ka drżą­cym gło­sem.

– Pro­szę się uspo­ko­ić – Wil­czy­ca uśmiech­nę­ła się sze­rzej. – Pan Misio roz­ma­wiał z moim mężem, mój mąż roz­ma­wiał ze mną… Ogól­nie oboje uwa­ża­my, że nie po­win­no się zja­dać cze­goś, z czym wcze­śniej się roz­ma­wia­ło. Więc teraz roz­ma­wia­my.

Uwa­dze Wie­wiór­ki nie umknę­ło słowo „cze­goś” za­miast „kogoś”. Od­czu­wa­ła jed­nak ulgę, że to tylko po­ga­dusz­ki. Nie było bły­sku pa­zu­rów i za­ci­ska­ją­cych się kłów. Cała po­sta­wa Wil­czy­cy mó­wi­ła, że nie za­mie­rza teraz ata­ko­wać.

– Ma pani ślicz­ne szcze­nię­ta – po­wie­dzia­ła Wie­wiór­ka, wie­dząc, że to wy­pró­bo­wa­ny spo­sób na każdą młodą matkę.

– Ach, ma­lu­chy – Wil­czy­ca mach­nę­ła lek­ce­wa­żą­co ogo­nem, ale jej futro lśni­ło. – Sto utra­pień, ale mord­ki mają takie ra­do­sne i mądre. Po­tra­fią już nawet tro­chę cho­dzić. – Unio­sła się na przed­nich ła­pach i dum­nie wy­pię­ła pierś.

Wie­wiór­ce nagle przy­po­mnia­ło się coś, czego była świad­kiem tego po­po­łu­dnia. Otóż sie­dząc na ga­łę­zi, wi­dzia­ła jak Lis do­padł Szczu­ra. Pod­słu­cha­ła wtedy całą roz­mo­wę i po­szła swoją drogą. Teraz te in­for­ma­cje wy­da­ły się przy­dat­ne; mogła po­pi­sać się przed dra­pież­ną są­siad­ką. W paru sło­wach prze­ka­za­ła całe zda­rze­nie. Mię­dzy in­ny­mi pro­po­zy­cję Szczu­ra, by Lis po­rwał jedno z Wil­cząt.

Wil­czy­ca ze­rwa­ła się na równe łapy. Ob­ró­ci­ła łeb w prawo i w lewo, jakby wy­pa­tru­jąc nie­bez­pie­czeń­stwa.

– Wrrr – za­war­cza­ła. Rzu­ci­ła szyb­ko okiem na Wie­wiór­kę i nie mó­wiąc słowa, od­bie­gła do wil­czej jamy pil­no­wać ma­łych.

– Co za ma­nie­ry… – mruk­nę­ła do sie­bie Wie­wiór­ka, za­po­mi­na­jąc szyb­ko, jaka chwi­lę temu była prze­ra­żo­na.

***

Słoń­ce już pra­wie za­szło. Gdzieś w od­da­li sły­chać było hu­ka­nie sowy. Wil­czy­ca le­ża­ła w głę­bo­kim cie­niu i cze­ka­ła. Na po­la­nę wbiegł Szczur. Po­dą­żał do swo­jej nory, w któ­rej za­mie­rzał prze­spać całą noc. Bez żad­nych snów o świń­stwach, które w życiu zro­bił. Wil­czy­ca sko­czy­ła na równe łapy i w dwóch su­sach za­gro­dzi­ła mu drogę.

– Cześć, Szczur­ku… – war­cza­ła cicho.

Szczur zdę­biał. „Oj, takie rze­czy przed snem – po­my­ślał. – Czy bę­dzie jesz­cze jakiś sen?”. Nie zdą­żył jed­nak nic po­wie­dzieć, bo cień padł na nich oboje. Ostre pa­zu­ry Pu­cha­cza po­rwa­ły Szczu­ra sprzed nosa Wil­czy­cy.

Zie­mia od­da­la­ła się bły­ska­wicz­nie. Szczur drżał z prze­ra­że­nia. Trze­ba tu dodać, że był prze­ra­żo­ny przez więk­szość swego życia. To wła­śnie strach po­py­chał go do cią­głe­go kom­bi­no­wa­nia i ro­bie­nia róż­nych świństw. Efek­ty tego były opła­ka­ne. Nie dość, że był małym, bez­rad­nym zwie­rząt­kiem, to jesz­cze nikt go nie lubił. Teraz wy­glą­da­ło na to, że jego ża­ło­sna, pełna lęków eg­zy­sten­cja do­bie­ga końca. „Trze­ci raz w ciągu dnia” – po­my­ślał Szczur i ze­mdlał.

***

Ock­nął się w nie­mal zu­peł­nych ciem­no­ściach. Po­wę­szył wo­ko­ło. Był w dziu­pli Pu­cha­cza. Sa­me­go Pu­cha­cza jed­nak nie było. Naj­wi­docz­niej wy­le­ciał gdzieś w po­szu­ki­wa­niu ko­lej­nej ofia­ry. Obo­la­ły Szczur, ma­ca­jąc wokół i wę­sząc, na oślep gra­mo­lił się ku górze, aż po­czuł po­wiew świe­że­go po­wie­trza. „Wol­ność” – po­my­ślał i wy­padł na ze­wnątrz.

Spa­da­jąc, za­ha­czył o gałąź, potem o jesz­cze jedną. Wy­ha­mo­wa­ło to jego upa­dek. Po­zbie­rał się nie­zgrab­nie z ziemi i ode­tchnął. Wciąż mógł cho­dzić. Za­sta­no­wił się szyb­ko, czy wra­cać do nory. „Niee… – do­szedł do wnio­sku. – Za da­le­ko, za ciem­no. Po dro­dze Lisy, Pu­cha­cze i Nie­to­pe­rze… Muszę za­grze­bać się gdzieś pod ko­rze­niem i prze­cze­kać do rana”. Jak po­my­ślał, tak zro­bił. Chwi­lę trwa­ło, zanim bie­ga­jąc od drze­wa do drze­wa, zna­lazł od­po­wied­nią kry­jów­kę. Ode­tchnął, zwi­nął się w kłę­bek i za­snął.

***

Cie­pła noc za­pa­dła nad Lasem. Nie­któ­re zwie­rzę­ta spały, inne do­pie­ro wy­cho­dzi­ły na po­lo­wa­nie.

Pan Misio w swoim bar­ło­gu śnił o tym, że wspól­nie z jakąś Niedź­wie­dzi­cą gonią Mo­ty­la.

Motyl ucie­kał, a Misie ska­ka­ły, pró­bu­jąc go zła­pać. W pew­nym mo­men­cie Motyl usiadł na nosie pana Misia. Niedź­wie­dzi­ca dała Mi­sio­wi łapą w pysk.

– Mrrr… Mrrr… – przez sen roz­le­gło się ura­żo­ne mru­cze­nie.

 

DZIEŃ DRUGI

Wscho­dzą­ce słoń­ce ma­lo­wa­ło świat ko­lo­ra­mi. Niebo z czar­ne­go sta­wa­ło się gra­na­to­we. Pierw­sze pro­mie­nie igra­ły w ko­ro­nach drzew. Naj­pierw po­ja­wi­ła się ciem­na zie­leń i zanim stała się żywą zie­le­nią, niebo z gra­na­to­we­go płyn­nie zmie­nia­ło się w błę­kit. Świa­tło dnia wnik­nę­ło głę­biej i roz­ja­śni­ło brą­zo­we pnie drzew, by na ko­niec oświe­tlić zie­mię. Zro­bi­ło się na tyle jasno, że wpraw­ne oko mogło do­strzec licz­ne ślady czy­jejś obec­no­ści. Pod sta­rym bu­kiem, mię­dzy ko­rze­nia­mi, kryło się wej­ście do nory Lisa.

Ten zaś, jak zwy­kle, obu­dził się tuż po świ­cie. Za­pach Kury wy­peł­niał norę. Pach­nia­ło nią bar­dzo! Ob­ró­cił się i zo­ba­czył, że sama Kura blo­ku­je norę jesz­cze bar­dziej. „No to do dzie­ła” – po­my­ślał i za­czął pchać ją nosem do wyj­ścia. Kiedy zna­leź­li się już na ze­wnątrz, Lis za­mie­rzał roz­po­cząć ucztę. Na­chy­lił się, roz­dzia­wił pysk i kiedy już miał ugryźć…

– Ko, ko… – po­wie­dzia­ła nie­śmia­ło Kura.

Lis nieco się zde­ner­wo­wał. Kura naj­wy­raź­niej nie skru­sza­ła przez noc. Z tego pro­ste­go po­wo­du, że była wciąż żywa. Lis wy­rzu­cał sobie błąd. Wy­traw­ny my­śli­wy po­wi­nien za­bi­jać od razu.

– Ja ci dam „ko, ko…” – od­parł. – Wczo­raj sły­sza­łem „Ależ pa­no­wie…”.

– Ależ panie Lisie…

– Ależ, ależ! – Lis był sar­ka­stycz­ny. – Że tyle umiesz po­wie­dzieć, to już wiem. Po­tra­fisz może jesz­cze czy­tać?

Kura po­czu­ła się pew­niej.

– Nie­wie­le czy­tam. Tylko takie: UWAGA! WY­SO­KIE NA­PIĘ­CIE! albo: NIE­BEZ­PIE­CZEŃ­STWO! GŁĘ­BO­KA STUD­NIA! – to się przy­da­je w życiu. In­nych na­pi­sów nie ro­zu­miem, na przy­kład: RO­BO­TY NA DACHU! Nigdy nie wi­dzia­łam ro­bo­ta na dachu.

Lis za­sta­no­wił się przez chwi­lę. Nie wie­dział, co to jest robot.

– Co to jest robot? – za­py­tał.

– Och, to takie coś Czło­wie­ka. Wi­dzia­łam raz ro­bo­ta ku­chen­ne­go. Czło­wiek wci­ska na nim różne gu­zi­ki, a ten mu przy­go­to­wu­je je­dze­nie. 

Lis za­in­te­re­so­wał się. „Je­dze­nie” – to było sło­wo-klucz do jego duszy.

– Nie wiem, czy cię zjeść. – Lis był szcze­ry. – Ale po­tar­go­wać się warto, myślę.

– Ciach-ciach? – za­py­ta­ła Kura.

– Nie, nie, nie chcę robić krzyw­dy komuś, z kim da się po­ga­dać. Tro­chę bra­ku­je mi to­wa­rzy­stwa… – wy­znał.

Kura była pełna en­tu­zja­zmu. Za­ło­po­ta­ła skrzy­dła­mi (nieco krzy­wo, bo jedno było prze­trą­co­ne).

– Tak, tak, ko, ko – my być wiel­kie przy­ja­cie­le z pan Lis.

– Wiel­kie przy­ja­cie­le to my nie być – od­po­wie­dział Lis – ale… nie zjem cię. Mo­żesz tu teraz miesz­kać, dzio­bać ro­ba­ki koło mojej nory albo wró­cić do Czło­wie­ka, do za­gro­dy.

– Zo­sta­ję z tobą! – od­par­ła Kura nieco za­sko­czo­na. – Wi­dzia­łam u Czło­wie­ka napis UBÓJ DRO­BIU. Jako drób nie chcę spraw­dzać, co to zna­czy.

***

Szczur obu­dził się cały mokry. Naj­wy­raź­niej nocą padał deszcz. Wy­tarł łapki o wciąż wil­got­ne futro i za­bie­rał się do odej­ścia. Ko­rzeń dębu, pod któ­rym spał, nie wy­da­wał się kom­for­to­wym schro­nie­niem. To miej­sce nie nada­wa­ło się na nowe miesz­ka­nie. Głów­nie z tego po­wo­du, że w po­bli­żu była dziu­pla Pu­cha­cza.

Szczur krzą­tał się ner­wo­wo. Do sta­re­go miesz­ka­nia też nie mógł wró­cić. Wil­czy­ca na pewno by go zna­la­zła. Ro­zej­rzał się na ze­wnątrz. Było już zu­peł­nie jasno, więc Pu­chacz nie po­wi­nien być groź­ny.

Ru­szył wśród li­sto­wia, li­cząc że nie na­po­tka ni­ko­go więk­sze­go od sie­bie.

***

Wie­wiór­ka dość głę­bo­ko za­pu­ści­ła się w Las. Po­szu­ki­wa­ła orzesz­ków lesz­czy­ny albo choć­by żo­łę­dzi. I oto tra­fił jej się dąb. Ten sam, pod któ­rym noc spę­dził Szczur.

Wspię­ła się na drze­wo i za­czę­ła wy­szu­ki­wać co więk­sze owoce. Nagle spo­strze­gła ruch pod ściół­ką. W dole, pod dębem, biegł Szczur.

– Cześć, Szczur­ku! – za­wo­ła­ła do niego, po­nie­waż dobre wy­cho­wa­nie każe się przy­wi­tać.

Szczur za­trzy­mał się i od­po­wie­dział:

– No, cześć, pani Wie­wiór­ko.

Wie­wiór­ka w dwóch su­sach zna­la­zła się przed nim.

– Ja­kieś pro­ble­my? Nie wi­dzia­łam cię nigdy tak da­le­ko od nory.

– Nie mam już nory. Je­że­li wrócę na stare śmie­ci, Wil­czy­ca mnie pożre. Teraz jest prze­ko­na­na, że nie ma mnie wśród ży­wych, bo upo­lo­wał mnie Pu­chacz. Chciał­bym, by tak zo­sta­ło.

Wie­wiór­ka przy całej swo­jej uro­dzie i wdzię­ku była dość bez­re­flek­syj­na. Wy­rzu­ty su­mie­nia nigdy nie za­kłó­ca­ły jej do­bre­go na­stro­ju.

– Hmm… – mimo wszyst­ko zro­bi­ło się jej żal Szczu­ra. – Może mogę ci pomóc. W tej oko­li­cy – mó­wi­ła dalej – jest opusz­czo­na nora Bor­su­ka. Nie wiem, dokąd po­szedł. Pew­nie prze­pro­wa­dził się do Bor­su­ko­wej. Ona miała takie ślicz­ne miesz­kan­ko, że nikt by się nie oparł. A stara bor­su­cza nora… Dla cie­bie to bę­dzie pałac!

– Pałac, do któ­re­go każdy Lis wej­dzie! Ma zbyt duże wej­ście, jest zbyt do­stęp­na. – Za­smu­cił się Szczu­rek.

– Nie bądź takim pe­sy­mi­stą! – od­par­ła Wie­wiór­ka. – Nie­wiel­ki re­mont wej­ścia i nora bę­dzie twoja. Po­myśl, za­wa­lisz otwór, prze­ko­piesz w nim ko­ry­tarz sto­sow­ny do two­jej wiel­ko­ści i mo­żesz bez­piecz­nie miesz­kać.

Szczur za­pa­lił się do tego po­my­słu. Dzień, który za­czął się pa­skud­nie, mógł jesz­cze za­koń­czyć się suk­ce­sem. Nowa, prze­stron­na nora z dala od do­tych­cza­so­wych wro­gów. Mógł­by za­cząć nowe życie.

– Pani Wie­wiór­ko – za­czął nie­śmia­ło – mam jesz­cze jedną, ogrom­ną proś­bę. Pro­szę ni­ko­mu nie mówić, gdzie teraz miesz­kam.

Wie­wiór­ka mach­nę­ła lek­ce­wa­żą­co rudą kitą. „Co za ogon!” – po­my­ślał Szczur.

– My, małe zwie­rzę­ta, mu­si­my sobie po­ma­gać… Ale… jak jesz­cze raz ze­żresz mi pan orzesz­ka, to się po­li­czy­my! Za mną!

– Żad­nych wię­cej orzesz­ków! – przy­rzekł Szczur, trzy­ma­jąc łapkę w oko­li­cy serca, i ru­szył za pu­szy­stym ogo­nem do sta­rej nory Bor­su­ka.

***

Małe, pu­cha­te zwie­rza­ki krą­ży­ły wy­trwa­le. Po­sta­wio­ne uszka drga­ły przy każ­dym dźwię­ku. Czuj­ne noski ło­wi­ły naj­lżej­szy za­pach. Błysz­czą­ce oczka ob­ser­wo­wa­ły pil­nie. Pan Misio bawił się z Wil­czę­ta­mi. Co chwi­la któ­reś gry­zło go w łapę.

– Brawo, brawo, Wilcz­ki – za­chę­ca­ła je mama. – Razem upo­lu­je­cie każ­de­go zwie­rza!

– Chcesz po­wie­dzieć, że uczysz je po­lo­wać na MNIE? – za­py­tał zdu­mio­ny pan Misio.

– Ty je uczysz po­lo­wać na sie­bie – uśmiech nie scho­dził z pyska Wil­czy­cy.

Pan Misio po­ma­chał łapą, w którą szcze­niak wbił kły. Wil­czek nie pusz­czał i po­wie­wał tro­chę jak fu­trza­sta cho­rą­giew­ka. Miś ude­rzył za­ata­ko­wa­ną łapą o zie­mię. Wil­czek pu­ścił i leżał chwi­lę oszo­ło­mio­ny.

– Nie bij mo­je­go syna! – wark­nął ostrze­gaw­czo od­po­czy­wa­ją­cy nie­opo­dal Wilk.

– Wła­ści­wie – wtrą­ci­ła Wil­czy­ca – to jest twoja córka.

– Nie­waż­ne! – Wilk wy­raź­nie się zmie­szał. – Będą star­sze, to będę je roz­róż­niał!

Misio trą­cił de­li­kat­nie łapą oszo­ło­mio­ne­go Wilcz­ka. Na­tych­miast oka­za­ło się, że młody dra­pież­nik tylko uda­wał. Rzu­cił się znie­nac­ka na wiel­ką łapę Niedź­wie­dzia. Pan Misio po­wtó­rzył ma­newr z ma­cha­niem łapą w po­wie­trzu, po czym ude­rzył w zie­mię. Tym razem młody Wil­czek zdą­żył ją pu­ścić i od­tur­lał się na bok.

– Rze­czy­wi­ście, uczą się! – uśmiech­nął się pan Misio sze­ro­ko.

– I to jak szyb­ko! – od­par­ła dum­nie Wil­czy­ca, wi­dząc, jak drugi z Wilcz­ków ugryzł Misia w ogon. Trze­ci Wil­czek szy­ko­wał się do skoku.

Pan Misio wstał na równe łapy. Czas iść do sie­bie! Wia­do­mo, szcze­nia­ki uro­cze, ale jakiś sza­cu­nek do star­szych po­win­ny mieć!

– Pójdę już – po­wie­dział. – Macie uro­cze szcze­nia­ki… – Od­wró­cił się na pię­cie i już miał od­cho­dzić, kiedy znowu zo­stał ugry­zio­ny w oko­li­cę ogona. To trze­ci Wil­czek za­li­czył swój punkt w po­lo­wa­niu. Miś lekko się skrzy­wił, ale god­ność do­ro­słe­go zwie­rzę­cia nie po­zwa­la­ła mu za­re­ago­wać. Od­szedł więc spo­koj­nie swoją drogą, mru­cząc pod nosem:

– Tak wy­glą­da bez­stre­so­we wy­cho­wa­nie…

***

Za­do­wo­lo­ny Szczur sie­dział w nowej norze. Nie my­ślał o Wie­wiór­ce. Gdyby o niej po­my­ślał, mu­siał­by po­czuć tro­chę wdzięcz­no­ści. Wciąż jed­nak pa­mię­tał, jak wiele złych rze­czy opo­wia­da­ła o nim wcze­śniej! Teraz chciał roz­ko­szo­wać się nowym miesz­ka­niem. Bar­dzo się na­pra­co­wał, bo stara nora Bor­su­ka miała kilka wejść. A kon­kret­nie trzy wej­ścia! Wszyst­kie za­wa­lił i prze­ko­pał na nowo! Czuł za­do­wo­le­nie z wy­ko­na­nej pracy. Mógł teraz cie­szyć się bez­pie­czeń­stwem w wiel­kiej kom­na­cie cen­tral­nej. Prze­cią­gnął się. Już nie był małym Szczu­rem na do­rob­ku, teraz był panem Szczu­rem!

Ktoś za­skro­bał pod jed­nym z wejść. Szczur ze­rwał się na równe łapki. Wszyst­kie stare lęki znów wró­ci­ły. Pod­biegł do wej­ścia i wyj­rzał. Przed norą stał Bor­suk we wła­snej oso­bie. Szczur wpadł w pa­ni­kę. „Je­stem w jego norze! – my­ślał. – Za­ją­łem ją jak swoją, ale pani Wie­wiór­ka… Ona mó­wi­ła, że to po­rzu­co­na nora!”. Chwil­kę się za­sta­no­wił. „Tylko że Wie­wiór­ka… Wia­do­mo, wspa­nia­ły ogon… I tak szcze­bio­cze… Nie prze­my­śla­ła i wpa­ko­wa­ła mnie w kło­po­ty!”.

Szczur był bli­ski pła­czu. Wia­do­mo, z nory były dwa inne wyj­ścia. Mógł ucie­kać, nie roz­ma­wia­jąc z Bor­su­kiem. Tylko jakie miał szan­se? Bor­suk go wy­tro­pi bez trudu i pożre! Znany był ze swych my­śliw­skich umie­jęt­no­ści.

– Spo­koj­nie, panie Szczu­rze, przy­sze­dłem tylko po kilka rze­czy – ode­zwał się Bor­suk, sto­jąc pod za małym dla sie­bie wej­ściem.

Szczur ro­zej­rzał się czuj­nie. Czy są tu ja­kie­kol­wiek rze­czy na­le­żą­ce do Bor­su­ka? Chyba nie. Tylko opusz­czo­na nora z za­pa­cha­mi tu i ów­dzie.

– Po pierw­sze: mam tam za­su­szo­ne­go pę­dra­ka – cią­gnął Bor­suk na tyle gło­śno, że sły­chać go było w głębi nory. – To jeden z pierw­szych, jakie w życiu zna­la­złem. Pa­miąt­ka, ro­zu­mie pan. Poza tym moja pani nie bar­dzo wie­rzy, że kie­dy­kol­wiek sam sobie zna­la­złem pę­dra­ka. Muszę jej to udo­wod­nić, zanim prze­sta­nie mi zno­sić je­dze­nie.

Szczur szyb­ko się ro­zej­rzał. Rze­czy­wi­ście, w rogu leżał za­su­szo­ny pę­drak. Szyb­ko chwy­cił go i za­niósł do wyj­ścia.

– A po dru­gie – dodał Bor­suk, nadal pod­nie­sio­nym gło­sem – zaraz się tam do­sta­nę i cię zjem!

Za­czął roz­ko­py­wać za­sy­pa­ne wej­ście.

***

Szczur rzu­cił się do uciecz­ki. Za­pa­so­we wyj­ście stało przed nim otwo­rem. Chwi­lę na­słu­chi­wał, będąc już na ze­wnątrz. Bor­suk nadal kopał. Nie zo­rien­to­wał się, że Szczur uciek­nie za­pa­so­wym wyj­ściem, mimo że znał bu­do­wę wła­snej nory. „My­śli­wy dobry, ale głupi” – po­my­ślał Szczu­rek. Teraz po­zo­stał pro­blem: dokąd ucie­kać? Bor­suk znaj­dzie go wszę­dzie po za­pa­chu. Może był głupi, ale węch miał świet­ny. W tym mo­men­cie przy­po­mnia­ły się Szczu­ro­wi słowa Lisa: „Krę­cisz się cza­sem wokół sie­dzi­by Czło­wie­ka”.

Czło­wiek! To była od­po­wiedź na py­ta­nie! Żaden Bor­suk ani Wilk ani Pu­chacz nie zbli­ży się do sie­dzi­by Czło­wie­ka! Trze­ba więc tam za­miesz­kać! Oczy­wi­ście, bę­dzie tro­chę za­wra­ca­nia głowy z kry­ciem się oraz cza­je­niem, ale lep­sze to niż pewne kły i pa­zu­ry!

Nie­wie­le my­śląc, Szczur ru­szył przez Las i pola ota­cza­ją­ce ludz­ką sie­dzi­bę.

***

Wie­wiór­ka, która wła­śnie prze­ska­ki­wa­ła z ga­łę­zi na gałąź w swym wiecz­nym po­szu­ki­wa­niu żo­łę­dzi i plo­tek, za­trzy­ma­ła się nagle i z cie­ka­wo­ścią za­czę­ła ob­ser­wo­wać scenę po­ni­żej.

Na po­la­nie spo­koj­nie leżał Lis, wokół drep­ta­ła Kura, co chwi­lę dzio­biąc z tej wy­so­ko­ści nie­wi­docz­ne ro­ba­ki. Roz­ma­wia­li.

– …mó­wisz, że Czło­wiek wy­sy­pu­je wam je­dze­nie? – do­le­cia­ły uszu Wie­wiór­ki słowa Lisa. – Potem cho­dzi­cie sobie i tyle?

– Nie­zu­peł­nie, panie Lisie, póź­niej trze­ba znieść jajko. Czło­wiek przy­cho­dzi i je za­bie­ra.

– Kogut też od­da­je jajka?

Kura za­czer­wie­ni­ła się pod pió­ra­mi. Była jesz­cze młoda, nigdy nie miała pi­skla­ków, ale sły­sza­ła plot­ki o tym, skąd się biorą.

– Wia­do­mo… – od­po­wie­dzia­ła ze spusz­czo­ną skrom­nie głową. – Kogut jest po to, żeby były pi­skla­ki. – Lis nie drą­żył te­ma­tu. Za­uwa­żył, że jest on dla Kury krę­pu­ją­cy.

– A taki Koń? – zadał na­stęp­ne py­ta­nie. – Wi­dzia­łem tam ob­że­ra­ją­ce­go się Konia… (Lis pod­czas krót­kiej, ale emo­cjo­nu­ją­cej wy­pra­wy po Kurę za­ob­ser­wo­wał w sie­dzi­bie ludzi kilka rze­czy).

– Och, Koń… – od­po­wie­dzia­ła Kura, za­do­wo­lo­na, że py­ta­nia ze­szły na inny ga­tu­nek. – On jest „po­cią­go­wy”, to zna­czy cią­gnie różne cięż­kie rze­czy. Cza­sa­mi ca­ły­mi dnia­mi cho­dzi po polu, cią­gnąc pług. – Słowo „pług” było dla Lisa nowe, ale nie wy­wo­ła­ło więk­sze­go za­in­te­re­so­wa­nia.

– Spra­wa jest pro­sta – po­wie­dział, uno­sząc się na ła­pach – mo­żesz tu miesz­kać, ale jajka, które znie­siesz, na­le­żeć będą do mnie.

Wie­wiór­ka usły­sza­ła dosyć. Za­wró­ci­ła na swej ga­łę­zi i od­bie­gła. Temat do plo­tek był świet­ny. Niech no tylko pani Wilk o tym usły­szy… Lis przy­gar­nął Kurę!

***

Pan Misio le­ni­wie wlazł na Pa­gó­rek i ro­zej­rzał się. Lubił tu przy­cho­dzić, bo kiedy pa­trzył z góry na drze­wa i krze­wy, cały Las wy­da­wał mu się wła­snym Lasem. Da­wa­ło to temu naj­więk­sze­mu dra­pież­ni­ko­wi w oko­li­cy po­czu­cie kon­tro­li.

Pan Misio nad­sta­wił uszka (Niedź­wie­dzie mają nie­wiel­kie uszy, choć słuch bar­dzo dobry).

Ktoś szedł przez Las i gru­by­mi ła­pa­mi dep­tał zie­mię. Pan Misio spoj­rzał w tamtą stro­nę zdu­mio­ny. Ku niemu szła młoda Niedź­wie­dzi­ca. Po­de­szła do niego (na Pa­gór­ku po­śród Lasu) i po­wie­dzia­ła:

– Mrrr…

Pan Misio nie mógł być bar­dziej za­do­wo­lo­ny.

– Mrrr – od­po­wie­dział w jej wła­snym ję­zy­ku i wy­cią­gnął łapę, by do­tknąć tej sen­nej zjawy. Niedź­wie­dzi­ca żach­nę­ła się lekko, uchy­la­jąc przed wy­cią­gnię­tą łapą.

– Grrr… – od­po­wie­dzia­ła.

– Jed­nak był­bym za tym, że mrrr – bro­nił się Miś, trzy­ma­jąc tym razem łapy przy sobie. – Może byśmy razem gdzieś SKO­CZY­LI? – Po gło­wie błą­ka­ło mu się wspo­mnie­nie snu o ska­ka­niu za Mo­ty­lem.

– Mrrr – Niedź­wie­dzi­ca była tym razem ugo­do­wa.

Pan Misio chwi­lę my­ślał. „Niedź­wie­dzi­ca! W moim Lesie! Trze­ba po­ka­zać, że to mój Las!”.

– Chodź, po­ka­żę ci, gdzie są naj­lep­sze ja­gód­ki.

No i ru­szy­li w stro­nę ja­gó­dek. Może i nie ska­cząc i nie go­niąc za Mo­ty­lem, ale jed­nak jakoś tak ra­do­śnie.

***

Obej­ście Czło­wie­ka wy­da­wa­ło się Szczu­ro­wi cał­kiem nowym świa­tem. Koń rżał, Krowy mu­cza­ły, Kury gda­ka­ły. Tyle ha­ła­sów! A te nowe za­pa­chy… Czuł się zdez­o­rien­to­wa­ny.

Czło­wiek! To nie­po­ko­iło naj­bar­dziej. Wiel­ki (wyż­szy od Niedź­wie­dzia), na do­da­tek uzbro­jo­ny w widły. Na pewno był od Niedź­wie­dzia wol­niej­szy! Za­wsze to była jakaś otu­cha w tym całym nie­szczę­ściu.

Szczur przy­cza­ił się za sto­do­łą. Wie­czór już za­pa­dał, więc nie było więk­sze­go ruchu. Ot, Kura prze­szła, dzio­biąc coś z ziemi.

Prze­biegł na tyle szyb­ko, na ile po­tra­fił, do na­roż­ni­ka domu. Sztucz­ne świa­tło są­czy­ło się z okien. Dom wy­glą­dał spo­koj­nie: nikt nie wcho­dził i nie wy­cho­dził. Po­wę­szył chwi­lę i idąc za wę­chem, zna­lazł dziu­rę w desce. Wśli­znął się pod pod­ło­gę. Chwi­lę roz­glą­dał się w zu­peł­nym mroku, aż za­czął od­róż­niać kształ­ty.

Nad sobą sły­szał kroki Czło­wie­ka i jego nie­zro­zu­mia­łe roz­mo­wy. Mrok świa­ta pod pod­ło­gą był uspo­ka­ja­ją­cy. „To jest mój świat” – po­my­ślał Szczur.

***

Szczur miesz­kał teraz pod pod­ło­gą ludz­kie­go domu. Jesz­cze się nie urzą­dził, nie zna­lazł wła­sne­go kąta, ale już czuł, że to jego miej­sce.

– Dzień dobry, panie Szczu­rze – roz­le­gło się z lewej stro­ny.

Szczur ro­zej­rzał się spa­ni­ko­wa­ny. Kto do niego mówi? I dla­cze­go znów ktoś do niego mówi? Po­rzu­cił prze­cież Las, by unik­nąć wszyst­kich tych za­bój­ców, któ­rzy naj­pierw mó­wi­li, póź­niej chcie­li po­żreć. W kącie do­strzegł Mysz, stwo­rze­nie jesz­cze mniej­sze od niego. „Żadne za­gro­że­nie” – po­my­ślał uspo­ko­jo­ny.

– Witam, panie Szczu­rze – Mysz za­czę­ła przy­jaź­nie. – Po­my­śla­łam, że jako no­we­mu są­sia­do­wi przy­da się panu wpro­wa­dze­nie. – Szczur przy­tak­nął, wy­ciecz­ka z prze­wod­ni­kiem nie mogła za­szko­dzić.

– A więc tak… – kon­ty­nu­owa­ła Mysz – teraz je­ste­śmy pod pod­ło­gą. Nic złego tutaj nie może się wy­da­rzyć. Także nie­wie­le do­bre­go. Żeby zjeść, trze­ba wyjść na ze­wnątrz. Koń do­sta­je dużo owsa. Mo­że­my mu pod­ja­dać. Nie bę­dzie miał nic prze­ciw­ko temu. Tylko od­zy­wać się do niego nie ma po co. Jest strasz­nie opry­skli­wy. Kury jedzą swoje ro­ba­ki i jest to szyb­ka akcja: Kura widzi, Kura dzio­bie. Nie mamy szans wejść w ten pro­ces. Dzie­je się to za szyb­ko i nie jest warte za­cho­du. O Kro­wach nie warto w ogóle wspo­mi­nać. Żywią się trawą, a to nas nie in­te­re­su­je. Naj­lep­sze rze­czy – kon­ty­nu­owa­ła swój wy­kład Mysz – zna­leźć można w domu Czło­wie­ka.

– Tu jest Mysia Dziu­ra – Mysz po­pro­wa­dzi­ła Szczu­ra do wyj­ścia ze świa­ta pod pod­ło­gą – je­dy­ne przej­ście do domu. W przy­pad­ku kło­po­tów sta­raj się tu wró­cić. Pro­blem po­le­ga na tym, że Czło­wiek wie o tej dziu­rze i może coś przy­szy­ko­wać. Wtedy po pro­stu im­pro­wi­zu­jesz.

W domu jest wiele miejsc, w któ­rych można się ukryć: szaf­ki, bo­aze­ria, prze­wo­dy wen­ty­la­cyj­ne. Po­znasz teren, to bę­dziesz wie­dział, gdzie się kryć.

Wy­szli przez Mysią Dziu­rę. Po­miesz­cze­nie, w któ­rym się zna­leź­li, było ogrom­ne.

– To jest przed­po­kój – wy­ja­śnia­ła Mysz. – Nie spo­dzie­waj się tutaj ni­cze­go do je­dze­nia. A te drzwi – do­da­ła, wska­zu­jąc łapką – pro­wa­dzą do kuch­ni. To tam się kie­ru­je­my.

Prze­bie­gli przez otwar­te wej­ście.

– Lu­dzie nie za­my­ka­ją ich nigdy, pew­nie po to, by w każ­dej chwi­li móc tu wejść i że­ro­wać. Dla nas to bło­go­sła­wień­stwo. Ja może bym się prze­ci­snę­ła pod drzwia­mi. Ty je­steś na to za duży.

W kuch­ni setki za­pa­chów je­dze­nia za­ata­ko­wa­ły szczu­rzy nos.

– Czu­jesz to? – za­py­ta­ła Mysz. – To wła­śnie dla­te­go tu miesz­kam i dla­te­go ty też zo­sta­niesz tu na za­wsze. Wy­czuj de­li­kat­ny aro­mat sera – mysz wę­szy­ła w po­wie­trzu. – To po niego tu przy­szli­śmy.

Ru­szy­li pro­wa­dze­ni wę­chem. Gdy do­tar­li do celu, zo­ba­czy­li, że ser, ow­szem, jest. Ukry­wał się jed­nak w sercu groź­nie wy­glą­da­ją­ce­go urzą­dze­nia.

– No co, serze!? –po­wie­dzia­ła Mysz z nutą sza­leń­stwa w gło­sie. – Teraz ty albo ja! – Do Szczu­ra zaś zwró­ci­ła się spo­koj­nie: – To jest pu­łap­ka na myszy. Za­trza­śnie się, kiedy wezmę ser! Tro­chę zwin­no­ści i de­li­kat­no­ści i ser bę­dzie nasz. Bez pro­ble­mu!

Jak po­wie­dzia­ła, tak zro­bi­ła. Bły­ska­wicz­nym ru­chem po­rwa­ła ka­wa­łek sera. Już od­ska­ki­wa­ła, gdy pu­łap­ka za­trza­snę­ła się. Ogon i tylna łapka zo­sta­ły schwy­ta­ne.

– Panie Szczu­rze! – wy­dy­sza­ła Mysz – na co cze­kasz? Unieś ten drut i uwol­nij mnie!

Szczur się na­tę­żył. Na całe szczę­ście był więk­szy i sil­niej­szy od Myszy, więc jakoś udało mu się uwol­nić jej po­gru­cho­ta­ną łapkę i ogon.

– Teraz szyb­ko do My­siej Dziu­ry! – cier­pią­ca Mysz wy­da­ła ko­lej­ny roz­kaz.

Szyb­ko nie po­szło. Mysz po­włó­czy­ła uszko­dzo­ną łapką. Każdy krok spra­wiał jej ból. Szczu­rek pod­pie­rał ją i pro­wa­dził, jak umiał, ale trwa­ło to długo. Na całe szczę­ście ni­ko­go nie spo­tka­li po dro­dze. Pora była ide­al­na na wypad, któ­re­go do­ko­na­li. Lu­dzie w tym cza­sie zgro­ma­dzi­li się w innym po­ko­ju, by oglą­dać te­le­wi­zję (po­zwól­cie, że nie będę wy­ja­śniał, co to jest te­le­wi­zja).

Mysz wciąż trzy­ma­ła w pyszcz­ku ser ukra­dzio­ny z pu­łap­ki. Teraz, mimo bólu w łapce, za­czę­ła go za­ja­dać. Ka­wa­łek dała Szczu­ro­wi. Szczur ugryzł i onie­miał. Nigdy nie jadł cze­goś tak do­bre­go! Pę­dra­ki, ro­ba­ki i chra­bąsz­cze nie mogły się z tym rów­nać. Wie­dział już, że zna­lazł dom na resz­tę życia. Wie­dział też, że nigdy nie zbli­ży się do pu­łap­ki. Ser był świet­ny, ale ry­zy­ko zbyt duże.

– Teraz, panie Szczu­rze – wy­chry­pia­ła mię­dzy kę­sa­mi sera ranna Mysz – bę­dzie pan MU­SIAŁ opie­ko­wać się mną, aż wy­do­brze­ję. To zna­czy zno­sić mi je­dze­nie. Ranna nie je­stem dość szyb­ka, by wy­chy­lać nos spod pod­ło­gi.

Szczur za­my­ślił się. Pierw­szy raz w życiu bę­dzie mu­siał opie­ko­wać się kimś! Po­my­ślał, że Mysz przy­wi­ta­ła go god­nie w obej­ściu Czło­wie­ka i udzie­li­ła wielu do­brych rad. Był jej wi­nien opie­kę!

***

Tego sa­me­go dnia o zmro­ku Wilk od­wie­dził pana Misia. Przed bar­ło­giem wy­le­gi­wa­ły się dwa Niedź­wie­dzie, mru­cząc i trą­ca­jąc się ła­pa­mi.

– Cześć, Mi­siek – za­czął Wilk – i… dzień dobry, pani Niedź­wie­dzi­co.

– Cześć, Wilku – od­po­wie­dział Miś.

Niedź­wie­dzi­ca sta­nę­ła na tyl­nych ła­pach i po­wie­dzia­ła:

– Mrrr…

– Lubi cię naj­wy­raź­niej – wy­ja­śnił pan Misio. – Przy­szła z in­ne­go Lasu, nie zna więc jesz­cze na­sze­go ję­zy­ka, ale wszyst­ko ro­zu­mie.

– Idzie­my na ja­gód­ki? – za­py­tał Wilk.

– Idzie­my na ja­gód­ki? – za­py­tał Miś Niedź­wie­dzi­cę.

– Grrr… – od­po­wie­dzia­ła.

– Nie idzie­my – po­tul­nie od­po­wie­dział Miś. – Nie­daw­no by­li­śmy.

– OK – rzu­cił przez ramię Wilk, od­cho­dząc. Wy­da­wał się ob­ra­żo­ny, ale w duchu cie­szył się, że Miś za­czy­na ro­zu­mieć, jak to jest miesz­kać z part­ner­ką.

– Idzie­my zatem spać! – Za­tarł łapy pan Misio, my­śląc o przy­tu­la­niu przez sen, wkła­da­niu nosa do ucha i snach o po­go­ni za Mo­ty­lem.

– Mrrr… – od­po­wie­dzia­ła Niedź­wie­dzi­ca, która ro­zu­mia­ła nie tylko to, co zo­sta­ło po­wie­dzia­ne, ale także to, co pan Misio po­my­ślał.

***

Zwie­rzę­ta za­sy­pia­ły. Pan Misio sku­lił się u boku Niedź­wie­dzi­cy, która wtu­la­ła nos w jego bok. Wilki spały zwi­nię­te w kłę­bek wokół swo­ich mło­dych. Szczur drze­mał ner­wo­wo przy boku ran­nej przy­ja­ciół­ki, któ­rej obie­cał zno­sić je­dze­nie. Wie­wiór­ka w swo­jej dziu­pli śniła o li­cze­niu orzesz­ków.

Na­stęp­ny dzień miał być pełen wy­da­rzeń, ale na razie zwie­rzę­ta spały.

 

DZIEŃ TRZE­CI

Słoń­ce wscho­dzi­ło nad Lasem. Wy­dłu­żo­ne cie­nie sta­wa­ły się coraz krót­sze. Mimo że po­ra­nek wy­da­wał się cał­ko­wi­cie zwy­czaj­ny, dla Lisa był wy­jąt­ko­wo udany. Jego pry­wat­na ho­dow­la dro­biu przy­nio­sła wła­śnie pierw­sze efek­ty. Jajko! Chwi­lę temu roz­gryzł sko­rup­kę i teraz wy­li­zy­wał ją do czy­sta. Dawno nie jadł nic tak do­bre­go. Kura cho­dzi­ła wokół, dzio­biąc tu i ów­dzie. Była dumna ze swego wkła­du w przy­jaźń z ru­dziel­cem.

– Ko, ko… – roz­po­czę­ła roz­mo­wę.

– Rze­czy­wi­ście – od­po­wie­dział krót­ko Lis.

Po je­dze­niu drzem­ka wy­da­wa­ła się do­brym po­my­słem. Skrzy­żo­wał przed­nie łapy, po­ło­żył na nich pysk i za­snął. Kura była roz­cza­ro­wa­na. Nie usły­sza­ła słowa po­chwa­ły! Jej jajko zo­sta­ło po pro­stu zje­dzo­ne i tyle! Inna spra­wa, że Czło­wiek też nigdy nie mówił „Dzię­ku­ję”. „Ech! – po­my­śla­ła. – Taki już mój kurzy los”.

***

Słoń­ce stało jesz­cze nisko. Niedź­wie­dzie bu­dzi­ły się ze snu. Pan Misio prze­cią­gnął się roz­kosz­nie. „Pójdę teraz na rybki” – po­my­ślał. Niedź­wie­dzi­ca rów­nież wsta­ła i przy­glą­da­ła mu się py­ta­ją­co.

– Idę po­lo­wać na ryby – po­wie­dział do niej pan Misio.

– Mrrr… – od­po­wie­dzia­ła Niedź­wie­dzi­ca, przy­go­to­wu­jąc się do wy­mar­szu.

– Nie, nie – pan Misio za­trzy­mał ją ge­stem łapy. – Idę po­lo­wać sam. Tobie też przy­nio­sę rybę.

– Mrrr?… Grrr? – za­py­ta­ła Niedź­wie­dzi­ca bez­rad­nie.

– Co masz robić w tym cza­sie? – Miś był za­kło­po­ta­ny. – Może idź na plot­ki do Wil­czy­cy? Wiem, że nie znasz ję­zy­ka, ale wszyst­ko prze­cież ro­zu­miesz. Jak Wil­czy­ca z Wie­wiór­ką się roz­ga­da­ją, i tak nie bę­dziesz miała szan­sy nic po­wie­dzieć. No, idź. – Pan Misio trą­cił Niedź­wie­dzi­cę nosem.

Wsta­ła i nie­pew­nie ru­szy­ła w stro­nę sie­dzi­by Wilka. Pan Misio pa­trzył za nią za­do­wo­lo­ny. Po­dzi­wiał gra­cję, z jaką się po­ru­sza­ła, i cie­szył się, że nie na­rzu­ca się ze swoim to­wa­rzy­stwem.

„Teraz na rybki!” – po­my­ślał i ru­szył w kie­run­ku stru­mie­nia.

***

Wie­wiór­ka ze­szła z drze­wa nie­opo­dal sie­dzi­by Wil­ków.

– Hej, hej, pani Wil­czy­co! – za­wo­ła­ła.

Z nory wy­chy­lił się łeb Wil­czy­cy. Po chwi­li do­łą­czy­ła do niego cała Wil­czy­ca.

– Co sły­chać, pani Wie­wiór­ko?

– Nie uwie­rzy pani, co wczo­raj po po­łu­dniu wi­dzia­łam…

W tym mo­men­cie roz­legł się od­głos wiel­kich łap stą­pa­ją­cych po ziemi. Do Wil­czy­cy i Wie­wiór­ki do­łą­czy­ła Niedź­wie­dzi­ca. Przy­sia­dła na tyl­nych ła­pach i przy­jaź­nie po­wie­dzia­ła:

– Mrrr.

– Mrrr – od­po­wie­dzia­ła Wil­czy­ca na po­wi­ta­nie.

– A więc co pani wi­dzia­ła? – za­py­ta­ła Wie­wiór­kę.

Wie­wiór­ka, nieco prze­stra­szo­na w to­wa­rzy­stwie dwóch du­żych dra­pież­ni­ków, za­czę­ła cha­otycz­nie:

– Lis przy­gar­nął Kurę!

– Mrrr … – przy­tak­nę­ła Niedź­wie­dzi­ca, wie­dząc, jakie są Lisy i co robią z Ku­ra­mi.

– Nie, nie, nie! – za­prze­czy­ła Wie­wiór­ka. – Rzecz w tym, że na­praw­dę ją przy­gar­nął!

– Taaak – ziew­nę­ła sze­ro­ko Wil­czy­ca. – Mój mąż mi wczo­raj mówił. Lis „przy­gar­nął” Kurę pro­sto z za­gro­dy. Do tej pory pew­nie już ją zjadł.

– Mrrr – po­ki­wa­ła głową Niedź­wie­dzi­ca.

– Wła­śnie nie! – Wie­wiór­ka bar­dzo sta­ra­ła się prze­ka­zać swoją wie­dzę. – Po­rwał ją z za­gro­dy, to praw­da, ale nie zabił i teraz po­zwa­la jej miesz­kać u sie­bie w za­mian za zno­szo­ne jajka!

– No tak… – wy­mru­cza­ła za­sko­czo­na Wil­czy­ca. – Lisy uwiel­bia­ją jajka.

Niedź­wie­dzi­ca była za­sko­czo­na jesz­cze bar­dziej.

– Pani się dziwi, pani Mi­sio­wa? – Wil­czy­ca sta­ra­ła się trzy­mać fason przed przy­by­szem zza gra­ni­cy. – U nas Lisy są bar­dzo spryt­ne. Mówi się nawet „spryt­ny jak Lis”. Sły­sza­ła pani w swo­ich stro­nach o Lisie, który ho­du­je wła­sną Kurę?

– Grrr – Niedź­wie­dzi­ca bez­rad­nie roz­ło­ży­ła łapy. – Grrr, mrrr – do­da­ła.

– No wła­śnie! – pod­su­mo­wa­ła Wie­wiór­ka. – U nas różne cie­ka­we rze­czy się zda­rza­ją! Wi­ta­my w Pol­sce, pani Mi­sio­wa.

***

Szczu­ro­wi dzień za­czął się wy­jąt­ko­wo sym­pa­tycz­nie. Przede wszyst­kim nikt nie pró­bo­wał go zjeść. Wy­le­gi­wał się jesz­cze kilka minut, cie­sząc się tym uczu­ciem, a póź­niej pod­szedł do Myszy. Tu było nieco go­rzej. Zła­ma­na łapka wy­raź­nie spu­chła.

– Zjemy coś? – za­py­ta­ła Mysz.

W pierw­szej chwi­li Szczur miał za­miar roz­siąść się i po­wie­dzieć, że bar­dzo chęt­nie, ale zaraz zo­rien­to­wał się, że to od niego ocze­ki­wa­no po­mo­cy! Pierw­szy raz w życiu był komuś po­trzeb­ny!

– Już idę – od­parł. – Pod­krad­nę Ko­nio­wi tro­chę wczo­raj­sze­go owsa.

– A może… odro­bi­nę serka? – za­py­ta­ła Mysz, trzę­sąc łap­ka­mi.

– O, nie! – Szczur był sta­now­czy. – Żad­ne­go serka! Mam wy­glą­dać tak, jak ty? – Wska­zał ranną łapkę Myszy.

– Bez serka… – za­smu­ci­ła się Mysz.

***

Szczur szcze­li­ną mię­dzy de­ska­mi wy­szedł z domu na ze­wnątrz. Miał swoje po­sta­no­wie­nia. Oczy­wi­ście, ser był zna­ko­mi­ty, ale to zbyt duże ry­zy­ko. Można mówić o tchó­rzo­stwie, on jed­nak wolał na­zy­wać to roz­sąd­kiem.

Prze­biegł chył­kiem po­dwór­ko. Było jesz­cze za wcze­śnie, by kto­kol­wiek z ludzi wstał. On o tym jed­nak jesz­cze nie wie­dział. Po­ru­szał się więc bar­dzo ostroż­nie, cały czuj­ny, aż po ko­niu­szek ogona. Uszy strzy­gły, na­słu­chu­jąc, nos wę­szył, szu­ka­jąc za­gro­żeń.

Kiedy do­tarł do staj­ni, był mokry ze stra­chu. Zbli­żył się do Konia. Ten spał na sto­ją­co nad żło­bem, w któ­rym, o czym za­pew­nił nos prze­ra­żo­ne­go gry­zo­nia, wciąż był owies. Szczur wspiął się po zwi­sa­ją­cym ze ścia­ny ka­wał­ku uprzę­ży i prze­sko­czył na żłób. Koń otwo­rzył nagle oczy:

– Kto tu? – za­py­tał czuj­nie.

– Sz… Szzz, Szczur! – usły­szał ner­wo­we słowo.

Koń spo­koj­nie spoj­rzał na Szczu­ra i mruk­nął:

– Ach. Ko­lej­ny gry­zoń. Bierz swoje trzy zia­ren­ka i zni­kaj… – za­mknął z po­wro­tem oczy.

Szczur ner­wo­wo zjadł tro­chę owsa. Kiedy po­czuł się już na­je­dzo­ny, zjadł jesz­cze tro­chę.

– Czas wra­cać – wes­tchnął.

Chwy­cił pełną garść zia­ren i po­drep­tał do kry­jów­ki pod pod­ło­gą domu. Opu­ściw­szy staj­nię, prze­biegł przez po­dwór­ko i przez szcze­li­nę mię­dzy de­ska­mi. Kiedy za­po­mi­nał o stra­chu, droga wy­da­wa­ła się bar­dzo krót­ka.

***

Pan Misio wró­cił do Niedź­wie­dzi­cy z rybą w pysku. Był tro­chę po­iry­to­wa­ny, bo zła­pa­nie ryby dla sie­bie za­ję­ło mu go­dzi­nę, a zło­wie­nie dru­giej ryby ko­lej­ną go­dzi­nę.

– Mrrr, mrrr – po­wie­dzia­ła Niedź­wie­dzi­ca. To wy­na­gro­dzi­ło panu Mi­sio­wi wszel­kie trudy.

– No tak, mrrr, mrrr… Spójrz tylko, jaka pięk­na ryba – po­wie­dział za­do­wo­lo­ny z sie­bie.

***

Mysz spała bar­dzo nie­spo­koj­nie. Łapka cią­gle była opuch­nię­ta, ale już jakby tro­chę mniej. Przez sen ma­ja­czy­ła:

– Serek… serek… cia­stecz­ka…

Szczur po­ło­żył obok niej zdo­by­ty owies i od­biegł do swo­ich spraw. Nie­ca­łą go­dzi­nę za­ję­ło mu zno­sze­nie z po­dwór­ka róż­nych drob­nych rze­czy. Zgro­ma­dził tro­chę siana, nieco ku­rze­go pie­rza, kępkę koń­skiej sier­ści i tym po­dob­nych. Szczu­rze gniaz­do było go­to­we i mięk­kie.

Po­wró­cił do Myszy. Owies zo­stał już zje­dzo­ny. Gdzie ona miesz­ka­ła? Tu, pod pod­ło­gą, nie było śladu my­sie­go gniaz­da. Cóż, nie dowie się, do­pó­ki Mysz nie za­cznie cho­dzić.

– Cia­stecz­ka! Serek! – Mysz nadal miała omamy.

„Hmmm – po­my­ślał Szczur. – Pójdę przez Mysią Dziu­rę i po­szu­kam serka albo tych ciats… cia­sts… cia­ste­czek”.

Oczy­wi­ście nie za­mie­rzał zbli­żać się do pu­ła­pek, ale je­dze­nie mogło gdzieś leżeć po­rzu­co­ne. Tyle było tam bo­ga­tych za­pa­chów, że to nawet wy­da­wa­ło się cał­kiem moż­li­we.

***

Szczur po­biegł przez Mysią Dziu­rę. Już za­mie­rzał skie­ro­wać się do kuch­ni, kiedy usły­szał szczęk me­ta­lu. To go za­in­te­re­so­wa­ło. Jeden dzień miesz­ka­nia w kom­for­cie spra­wił, że cie­ka­wość za­czy­nał cenić sobie wyżej niż bez­pie­czeń­stwo. Co miało być dalej? Prze­sad­na bra­wu­ra, jak u Myszy?

Po­dą­żył w stro­nę dźwię­ku i zaj­rzał przez próg. W środ­ku sie­dział Czło­wiek. Wiel­ki i nie­zdar­ny. Ma­ni­pu­lo­wał przy czymś me­ta­lo­wym i po­dłuż­nym.

Nie wia­do­mo jak, ale Szczur się do­my­ślił. Nigdy wcze­śniej nie wi­dział strzel­by, in­stynkt jed­nak pod­po­wie­dział mu od razu: dla pana Lisa za­czy­na­ły się pro­ble­my! Szyb­ko wy­biegł z domu, tym razem wprost przez nie­do­mknię­te drzwi, nie pró­bu­jąc nawet się kryć, i po­gnał do Lasu.

Trze­ba ostrzec Lisa!

***

Wszyst­kie zwie­rzę­ta zgro­ma­dzi­ły się w po­bli­żu li­siej nory. Każdy chciał po­słu­chać re­la­cji Kury o życiu w obej­ściu Czło­wie­ka. To było takie eg­zo­tycz­ne.

– Jak to wy­glą­da z orzesz­ka­mi? – za­py­ta­ła Wie­wiór­ka. – Mo­że­cie je sobie gro­ma­dzić i Czło­wiek ich nie za­bie­ra?

– Ani ja, ani żadna z ko­le­ża­nek tego nie pró­bo­wa­ły­śmy – od­par­ła Kura. – Nie jemy orzesz­ków, a zgro­ma­dzo­ne ro­ba­ki roz­peł­zną się w kilka chwil.

Zwie­rzę­ta od­po­wie­dzia­ły śmie­chem. Wie­wiór­ka lekko się zmie­sza­ła.

– Koń jed­nak je owies – py­ta­ła dalej mimo za­kło­po­ta­nia – gdzieś go więc musi gro­ma­dzić, żeby co­dzien­nie mieć co dzio­bać?

Kura zi­gno­ro­wa­ła nie­zręcz­ne uży­cie słowa „dzio­bać”. Koń, ow­szem, mógł po­dob­no ugryźć, ale udzio­bać – nigdy!

– Koń do­sta­je owies od Czło­wie­ka – wy­ja­śnia­ła cier­pli­wie. – Co­dzien­nie nową por­cję. Jest uza­leż­nio­ny od owsa, więc w za­mian cią­gnie Czło­wie­ko­wi… różne cięż­kie rze­czy, któ­rych on sam by nie ucią­gnął!

Nagle na po­la­nę wpadł Szczur.

– Panie Lisie, panie Lisie! – zdy­sza­ny mówił z wiel­kim tru­dem. – Czło­wiek idzie tu, by po­mścić Kurę…! – Szczur urwał za­sko­czo­ny tym, co zo­ba­czył. Znał Lisa nie od wczo­raj. Spo­dzie­wał się mar­twej Kury. Tym­cza­sem przed nim prze­cha­dza­ła się ona, żywa i roz­ga­da­na. Do­tar­ło do niego, że przed chwi­lą od­po­wia­da­ła na py­ta­nia le­śnych zwie­rząt. Ro­bi­ła to jak naj­praw­dziw­sza gwiaz­da!

– Ucie­kaj­cie! – Szczur od­zy­skał od­dech. – Czło­wiek idzie tu ze STRZEL­BĄ!

Zwie­rzę­ta roz­pierz­chły się, wpa­da­jąc w pa­ni­kę. Na po­la­nie po­zo­stał tylko Szczur, Kura i Lis. Ten ostat­ni szyb­ko opa­no­wał sy­tu­ację.

– Kuro! Scho­waj się w mojej norze! Panie Szczu­rze, bie­gnie­my!

Ru­szy­li przez za­ro­śla. Szczu­ro­wi zro­bił się miło, że zo­stał na­zwa­ny panem Szczu­rem, ale teraz nie miał czasu na prze­my­śle­nia. Do­trzy­ma­nie kroku Li­so­wi spra­wia­ło mu pro­blem, mimo to jakoś dawał radę. Po kil­ku­dzie­się­ciu me­trach Lis za­trzy­mał się.

– Spo­koj­nie, panie Szczu­rze – po­wie­dział. – Po­lo­wa­nie na Lisa bez na­gon­ki? To się nie uda! Dzię­ku­ję jed­nak, że mnie pan ostrzegł. Czło­wiek, je­że­li znaj­dzie Kurę, na pewno ją za­bie­rze.

Teraz Szczu­ro­wi zro­bi­ło się tro­chę głu­pio. Sta­rał się ra­to­wać Lisa, tym­cza­sem oka­za­ło się, że na­ra­żał życie tylko ze wzglę­du na Kurę.

– Bar­dzo pro­szę – mruk­nął i ru­szył w drogę po­wrot­ną do domu Czło­wie­ka. Chciał wró­cić pod pod­ło­gę, do Myszy, która go na­praw­dę po­trze­bo­wa­ła.

Lis, za­my­ślo­ny, pa­trzył za nim przez chwi­lę.

***

Pan Misio nie na­le­żał do tych zwie­rząt, które wpa­dły w pa­ni­kę, sły­sząc ostrze­że­nie Szczu­ra. Nie, nie! – on od­szedł spo­koj­nie, z god­no­ścią… Niedź­wie­dzi­ca bie­gła przy jego boku.

Zaraz, zaraz… bie­gła? Pan Misio za­trzy­mał się nagle i za­py­tał:

– Dla­cze­go bie­gnie­my?

– Grrr, mrrr – od­po­wie­dzia­ła bez­rad­nie.

No tak, Czło­wiek. Ale co może zro­bić Czło­wiek w Misia wła­snym Lesie? Może na­ro­bić mnó­stwo kło­po­tu! Może cho­dzić, strze­lać do zwie­rząt. Może nawet kogoś zabić! Albo, pan Misio aż się wzdry­gnął, może wy­zbie­rać wszyst­kie ja­gód­ki!

***

Szczur wra­cał do swo­je­go domu. Biegł przez Las, prze­ska­ki­wał le­żą­ce na ziemi ga­łąz­ki.

Nagle tuż przed nim wy­sko­czył Bor­suk.

– Jak miło, pana wi­dzieć, panie Szczur… – fuk­nął. – Wszę­dzie pana szu­ka­łem, ale ślad ury­wał się na skra­ju wło­ści Czło­wie­ka.

Szczur za­marł prze­ra­żo­ny. Znowu kło­po­ty! Po co było wra­cać do Lasu? Miał już spo­koj­ne miej­sce u boku Myszy. Może nawet, z cza­sem, przy­niósł­by ka­wa­łek cia­stecz­ka? Teraz to wszyst­ko koń­czy­ło się. Zaraz miał zgi­nąć mar­nie w pa­zu­rach Bor­su­ka…

– Zo­staw go, Bor­su­ku! – roz­legł się nagle z boku głos Lisa.

Wszy­scy w Lesie wie­dzie­li, że Lis i Bor­suk nie prze­pa­da­ją za sobą. Trud­no było jed­nak roz­strzy­gnąć, który by zwy­cię­żył, gdyby mu­sie­li wal­czyć. Bor­suk cof­nął się lekko. Nawet gdyby wy­grał, nie unik­nął­by do­tkli­wych ran.

– Fffu, ffu… – fuk­nął dwa razy i od­biegł.

Szczur przy­siadł na tyl­nych łap­kach.

– Dzię­ku­ję, panie Lisie – po­wie­dział drżą­cym gło­sem.

– Bar­dzo pro­szę – od­parł Lis i za­wró­cił, aby odejść.

Nadal pla­no­wał uni­kać Czło­wie­ka i ho­do­wać Kurę. Zaj­mo­wać się wszyst­kim tym, czym zwy­kle zaj­mu­ją się Lisy.

***

Było zu­peł­nie cicho. Wszyst­kie zwie­rzę­ta po­cho­wa­ły się na wieść o nad­cho­dzą­cym nie­bez­pie­czeń­stwie. Tylko pan Misio po­ja­dał ja­gód­ki na skra­ju Lasu.

Czło­wiek wkro­czył bru­tal­nie, bez sza­cun­ku dla pa­nu­ją­cej ciszy. Idąc, cięż­ki­mi gu­mia­ka­mi miaż­dżył ga­łąz­ki i robił wiele ha­ła­su.

„Czas po­ka­zać, czyj to Las” – po­my­ślał pan Misio. Zo­sta­wił ja­gód­ki i ru­szył na spo­tka­nie prze­zna­cze­niu.

***

Nagle coś prze­mknę­ło w li­sto­wiu. Może była to pani Wie­wiór­ka, może ktoś inny. Czło­wiek zło­żył się do strza­łu. Nie miał jed­nak szans za­gro­zić ko­mu­kol­wiek. Wiele spo­śród le­śnych zwie­rząt było za szyb­kich dla ludz­kie­go oka.

Kilka kro­ków dalej, wśród za­ro­śli, za­uwa­żył Niedź­wie­dzia. Wie­dział, że do niego nie może strze­lać. Niedź­wie­dzie są w Pol­sce pod ochro­ną! Poza tym to mógł być je­dy­ny Miś w oko­li­cy.

Czło­wiek za­fa­scy­no­wa­ny pa­trzył, jak Niedź­wiedź po­rzu­ca po­ja­da­nie jagód i rusza w jego stro­nę. Pod­niósł strzel­bę do oka. Wy­ce­lo­wał…

Może i Misie były pod ochro­ną, ale w obro­nie wła­snej miał prawo zabić!

***

Pan Misio wi­dział, sły­szał i czuł Czło­wie­ka od dłuż­szej chwi­li. Ru­szył ku niemu, mimo że ry­zy­ko było duże. To był jego Las! Mu­siał go bro­nić! Nie chciał tu Ludzi! Nad­szedł czas na kon­fron­ta­cję!

Pan Misio biegł w stro­nę Czło­wie­ka. Niedź­wie­dzie po­tra­fią bie­gać na­praw­dę szyb­ko, nie są jed­nak tak szyb­kie jak kula. „Albo on, albo ja!” – my­ślał w biegu.

Huk­nął strzał.

Miś przy­sta­nął.

Łapy, nos i ogon nadal znaj­do­wa­ły się na swoim miej­scu.

Czło­wiek ner­wo­wo pró­bo­wał po­now­nie za­ła­do­wać strzel­bę, ale Niedź­wiedź do­padł go, nim to było moż­li­we. Prze­wró­cił Czło­wie­ka samym pędem swo­je­go ciała, wy­trą­ca­jąc mu strzel­bę. Sta­nął nad nim, za­mie­rzył się łapą… i w tym mo­men­cie przy­po­mniał sobie swoje za­sa­dy: nie chciał za­bi­jać, nie chciał, by ko­mu­kol­wiek dzia­ła się krzyw­da. Opu­ścił łapę.

– Grrr – po­wie­dział.

Prze­ra­żo­ny Czło­wiek gra­mo­lił się z ziemi. Pan Misio mu nie prze­szka­dzał.

– Grrr – po­wtó­rzył, po­tęż­ną łapą przy­ci­ska­jąc po­rzu­co­ną strzel­bę.

Czło­wiek nawet na nią nie spoj­rzał. Po­wstał i rzu­cił się do pa­nicz­nej uciecz­ki.

***

Wiele ma­łych oczu ob­ser­wo­wa­ło ostat­nie wy­da­rze­nia. Las wie­dział, że to pan Misio oca­lił go przed in­wa­zją. Plot­ki do­tar­ły też do pani Mi­sio­wej.

– Mrrr – po­wie­dzia­ła z po­dzi­wem do pana Misia, kiedy ten wró­cił do bar­ło­gu.

– Mrrr – od­parł dum­nie pan Misio.

 

DZIEŃ CZWAR­TY

Pan Misio bu­dził się po­wo­li. Nie pa­mię­tał, by kie­dy­kol­wiek wcze­śniej bu­dze­nie wy­ma­ga­ło tyle wy­sił­ku. Otwie­ra­jąc oczy, czuł się jak na­praw­dę stary Miś. Niedź­wie­dzi­ca li­za­ła jego prawy bark. Rzu­cił okiem na łapę i za­uwa­żył, że brą­zo­we futro ma po­zle­pia­ne krwią. „Je­stem ranny” – po­my­ślał. Niedź­wie­dzi­ca wciąż pró­bo­wa­ła oczy­ścić ranę. Z każ­dym liź­nię­ciem Misio czuł nie­wiel­kie fale bólu.

– Prze­stań, ko­cha­nie – wy­mru­czał wciąż nie­przy­tom­ny, jakby przez sen. Prze­sta­ła.

Miś usi­ło­wał uło­żyć się wy­god­niej. Nie­ste­ty, ból po­wra­cał. Czyż­by Czło­wiek go tra­fił? Pa­mię­tał huk strza­łu i mo­ment, gdy mu­siał się na chwi­lę za­trzy­mać. Po­czuł wtedy coś, ale było to jak uką­sze­nie psz­czo­ły. Teraz ta psz­czo­ła, któ­rej w pierw­szej chwi­li pra­wie nie za­uwa­żył, za­pu­ści­ła żądło głę­biej. Coś tam we­wnątrz było nie w po­rząd­ku. Coś, co za­pew­ne sta­nie się gor­sze jutro. Pan Misio po­czuł strach. Strach ten po­tę­go­wa­ła tro­ska Niedź­wie­dzi­cy. Znów li­za­ła jego ranę, usi­łu­jąc pomóc w je­dy­ny spo­sób, jaki znała. Wy­da­wa­ła przy tym dźwię­ki nie­za­do­wo­le­nia: „Grrrr, grrr”. Pan Misio mru­gnął do niej słabo.

– Po­wiedz „Mrrr”, to mnie pod­nie­sie na duchu.

Spoj­rza­ła na niego nieco spło­szo­na i po­wie­dzia­ła:

– Mrrrrrrr.

Miś ob­ró­cił do niej pysk. Bark bolał jakby mniej, a na pewno nie wy­da­wał się ważny. Po­li­zał ucho Mi­sio­wej i w sam jego śro­dek zro­bił po­tęż­ne „fu­uuuu”. Niedź­wie­dzi­ca od­sko­czy­ła za­sko­czo­na.

– Misiu! – wark­nę­ła.

Niedź­wiedź po­ło­żył łeb na przed­nich ła­pach i nie zwra­ca­jąc uwagi na to, że pierw­szy raz ode­zwa­ła się do niego po imie­niu, za­snął.

***

Pa­nu­ją­cy pod pod­ło­gą mrok dawał po­czu­cie bez­pie­czeń­stwa. Szczur pod­szedł do zwi­nię­tej w kącie Myszy i pod­su­nął jej so­lid­ną por­cję owsa. Przy­ja­ciół­ka wy­da­wa­ła się spać głę­bo­ko. Nagle jed­nak jej nosek po­chwy­cił zna­jo­mą woń. Ock­nę­ła się i bez słowa za­czę­ła po­że­rać ziar­no.

– Je­stem głod­na jak Wilk! – wy­ja­śni­ła z peł­nym pyszcz­kiem.

– Wilk nie­czę­sto bywa głod­ny – za­uwa­żył ostroż­nie Szczur. – Na całe szczę­ście… – dodał.

Kiedy po śnia­da­niu zo­sta­ło tylko wspo­mnie­nie, Mysz sta­nę­ła na czte­ry łapki i mimo wy­raź­ne­go bólu za­czę­ła iść w kie­run­ku My­siej Dziu­ry.

– Pro­szę za mną, panie Szczu­rze! – Wy­chy­li­ła nos na ze­wnątrz i przez mo­ment wę­szy­ła, roz­glą­da­jąc się czuj­nie.

– O tej porze Czło­wiek zaj­mu­je się go­spo­dar­stwem. Nie pil­nu­je domu. Mo­że­my więc po­ru­szać się swo­bod­nie.

Prze­bie­gli przez ko­ry­tarz i na­tra­fi­li na scho­dy wy­ło­żo­ne chod­ni­kiem. Wbi­ja­jąc pa­zur­ki w tka­ni­nę i oszczę­dza­jąc ranną łapkę, Mysz wspi­na­ła się po­wo­li. Szczur chwi­la­mi ją pod­trzy­my­wał. Jemu sa­me­mu sfor­so­wa­nie tej prze­szko­dy za­ję­ło­by mo­ment! Po­je­dyn­czy sto­pień mógł po­ko­nać jed­nym susem. Szedł jed­nak po­kor­nie z tyłu. Tro­chę z sza­cun­ku, a tro­chę z nie­pew­no­ści, co cze­ka­ło na szczy­cie.

Do­tarł­szy na miej­sce, zna­leź­li się w nie­wiel­kiej prze­strze­ni, ze­wsząd oto­czo­nej po­czer­nia­łym drew­nem. Mysi wzrok po­biegł ku nie­du­żej szpa­rze pod drzwia­mi. Jedna z desek w miej­scu, w któ­rym wy­padł sęk, była wy­szczer­bio­na.

– Tu się prze­ci­śniesz, ol­brzy­mie! – I Mysz, jakby cał­ko­wi­cie za­po­mi­na­jąc o ra­nach, sko­czy­ła przez szcze­li­nę.

Szczur, nieco się wa­ha­jąc, pod­szedł do dziu­ry. Z otwo­ru wio­nął za­pach, któ­re­go nigdy wcze­śniej nie wę­szył! Wsu­nął nos, ale tak bli­sko pod­ło­gi nie wi­dział za wiele. W końcu prze­ci­snął się na drugą stro­nę i wspiął na ster­tę cze­goś, czego nie roz­po­zna­wał. Nie­zna­na woń, wszech­obec­na i osza­ła­mia­ją­ca, była tro­chę po­dob­na do sera, ale nie­skoń­cze­nie bar­dziej sub­tel­na. Coś jak ser dla duszy! Szczu­rek aż się wzdry­gnął. Pierw­szy raz po­ję­cie duszy po­ja­wi­ło się w jego umy­śle. Po­zbie­rał się jakoś, by na­tych­miast usły­szeć słowa Myszy:

– To miej­sce, w któ­rym przy­szłam na świat! Moi ro­dzi­ce zbu­do­wa­li tu dla mnie i moich braci gniaz­do. Po­dob­nie ich ro­dzi­ce i moi pra­dziad­ko­wie i wcze­śniej po­przed­nie po­ko­le­nia. Oto mój dom ro­dzin­ny, zwany stry­chem!

Szczur wy­słu­chał tej prze­mo­wy z wy­ży­ny góry ksią­żek, na którą się wdra­pał. Mysz prze­ma­wia­ła, sto­jąc na sto­sie sta­rych gazet. Wokół pię­trzy­ło się wiele po­dob­nych stert, nie­któ­re bar­dzo wy­so­kie.

Wszyst­ko to było wi­docz­ne dzię­ki pro­mie­niom po­ran­ne­go słoń­ca wpa­da­ją­cym przez nisko umiesz­czo­ne okien­ka. W smu­gach świa­tła mi­go­ta­ły dro­bin­ki kurzu uno­szą­ce się w po­wie­trzu. Ozło­co­ne bla­skiem pa­ję­czy­ny opo­wia­da­ły o Pa­ją­kach, któ­ry­mi Szczur mógł się kar­mić przez długi czas. Pa­ją­ki? Ale prze­cież nie­da­le­ko stąd można było zdo­być serek i cia­stecz­ka! Dla­cze­go więc za­bi­jać Pa­ją­ki?

Szczur po­czuł słod­kie roz­le­ni­wie­nie. Głos Myszy na chwi­lę uwol­nił go spod tego za­klę­cia, jed­nak treść tylko wzmo­gła wra­że­nie:

– Tutaj je­ste­śmy cał­ko­wi­cie bez­piecz­ni! Czło­wiek nie przy­cho­dzi tu pra­wie nigdy.

***

Pani Wie­wiór­ka prze­my­ka­ła z ga­łę­zi na gałąź, z drze­wa na drze­wo, co chwi­la za­trzy­mu­jąc się na krót­ko, by komuś prze­ka­zać naj­now­sze wie­ści. Tak, lu­bi­ła plo­tecz­ki, ale tym razem z każ­dym po­wtó­rze­niem w jej gło­sie było coraz wię­cej smut­ku. Pę­dzi­ła do Wil­czy­cy, na ich wspól­ną po­la­nę. Pu­szy­sty, rudy ogon bły­skał wśród ga­łę­zi jak pło­mień. Nie­jed­no leśne stwo­rze­nie od­pro­wa­dza­ło ją za­chwy­co­nym wzro­kiem. Dla Wie­wiór­ki nie miało to teraz zna­cze­nia. Była za­smu­co­na, wręcz prze­ra­żo­na.

Ze­sko­czy­ła na zie­mię nie­opo­dal wil­czej nory i za­wo­ła­ła przy­ja­ciół­kę. Jedno z Wil­cząt wy­chy­li­ło tylko nos i zaraz po­bie­gło po mamę. Wa­de­ra wyj­rza­ła z nory, wy­glą­da­jąc, jakby chcia­ła kogoś zabić. Nie lu­bi­ła być bu­dzo­na tak wcze­śnie.

– Co się stało?

– Pan Miś… – wy­dy­sza­ła Wie­wiór­ka. – Pan Miś jest bar­dzo cho­ry­y­yy! – I wy­buch­nę­ła pła­czem.

– Znowu prze­sa­dził z ja­gód­ka­mi? Mój mąż, kiedy ostat­nio wró­ci­li razem…

– Nie­eee – za­wo­dzi­ła Wie­wiór­ka, wy­cie­ra­jąc nos ogo­nem. – Czło­wiek go zra­nił!

– Ale prze­cież Miś wy­grał! Wszy­scy wie­dzą! – Wa­de­ra za­czy­na­ła od­czu­wać nie­po­kój.

– Oczy­wi­ście, że wy­grał! Jest prze­cież naj, naj! Ale nie za dar­mo­ooo… – Wie­wiór­ka za­czę­ła tak ry­czeć, że Wil­czy­ca trą­ci­ła ją nosem, nie­omal prze­wra­ca­jąc, a póź­niej po­li­za­ła tak ser­decz­nie, że Wie­wiór­ka rze­czy­wi­ście się prze­wró­ci­ła.

Długo mu­sia­ła tulić po­ru­szo­ną rudą są­siad­kę, aż ta w końcu po­wie­dzia­ła do­kład­nie, co się stało. W pierw­szej chwi­li oczy Wil­czy­cy za­szły mgłą wście­kło­ści, zaraz jed­nak uspo­ko­iła się i po­nie­waż był do­pie­ro po­czą­tek dnia, za­wy­ła w kie­run­ku słoń­ca.

Wkrót­ce nad­biegł pan Wilk. Wy­słu­chał całej hi­sto­rii, zawył raz i drugi i po­truch­tał do nory je­dy­nej osoby, w któ­rej po­my­sło­wość wie­rzył za­wsze.

***

Kura wy­chy­li­ła dziób z li­siej nory i za­py­ta­ła:

– Ko, ko?

Sie­dzą­cy nie­opo­dal Lis przy­padł do ziemi, gotów ucie­kać. Wilk sta­nął nad nim, szcze­rząc wście­kle kły.

– To ty spro­wa­dzi­łeś Czło­wie­ka! To tobie za­chcia­ło się dro­biu! Miś obro­nił cie­bie! Obro­nił nas wszyst­kich! – wy­war­czał i zawył prze­cią­gle.

Lis jesz­cze bar­dziej roz­płasz­czył się w tra­wie. W tej chwi­li miał ocho­tę być zu­peł­nie pła­ski i naj­le­piej prze­zro­czy­sty.

– Teraz przy­da się wresz­cie przy­sło­wio­wy lisi spryt. – Wilk na chwi­lę jakby po­rzu­cił wście­kłość – Albo coś wy­my­ślisz, albo roz­szar­pię ci gar­dło! – za­koń­czył nagle. Od­wró­cił się i od­biegł w Las.

Lis na próbę zro­bił się lekko wy­pu­kły. Groź­ny war­kot oraz nie­bez­piecz­ne kły nie po­wró­ci­ły, więc wstał na równe łapy. Nie wie­dział, o co cho­dzi­ło panu Wil­ko­wi, ale był pewny, że Kura po­win­na mieć na ten temat ja­kieś po­ję­cie. Nie na darmo na­le­ża­ła do naj­więk­szych plot­ka­rek w Lesie. Spoj­rzał na nią groź­nie. Kura jakby się zmie­sza­ła, wy­szła jed­nak z li­siej nory i za­pro­po­no­wa­ła nie­zo­bo­wią­zu­ją­co:

– Może jajko?

Lis zwal­czył w sobie po­trze­bę zro­zu­mie­nia, dla­cze­go o mało nie zo­stał przed chwi­lą za­gry­zio­ny i roz­szar­pa­ny. Wie­dział, że je­że­li po­zwo­li Kurze ulec na­mięt­no­ści plot­ko­wa­nia, to może za­po­mnieć o jajku co naj­mniej do jutra. Drę­czy­ły go nie­po­kój i cie­ka­wość, jed­nak wie­dział, jak ważna jest ko­lej­ność dzia­łań pod­czas ho­dow­li dro­biu.

Po­zor­nie opa­no­wa­ny oparł pysk na przed­nich ła­pach i ze spryt­nym, lisim uśmie­chem uprzej­mie po­wie­dział:

– Tak, jajko, bar­dzo pro­szę.

Kura ode­szła scho­wać się za nie­wiel­kim krzacz­kiem. Uwa­ża­ła zno­sze­nie jajek za czyn­ność in­tym­ną. Lis leżał spo­koj­nie. Przy­mknął nawet oczy, uda­jąc lekką drzem­kę.

Kiedy roz­le­gło się gło­śne, pełne try­um­fu „Ko, ko, ko!”, sko­czył jak sprę­ży­na, prze­bił się przez li­sto­wie nie­po­zor­ne­go krzacz­ka i przed­ni­mi ła­pa­mi przy­szpi­lił Kurę do ziemi. Świe­żo znie­sio­ne jajko le­ża­ło obok, cze­ka­jąc na swoją kolej. Lis, świa­dom że ry­zy­ku­je dziob­nię­cie, zbli­żył pysk do ku­rze­go dzio­ba.

– Teraz mi po­wiesz: O CO WIL­KO­WI CHO­DZI­ŁO!

***

Na po­dwó­rzu sie­dzi­by Czło­wie­ka za­trzy­mał się sa­mo­chód. Wy­sia­dły z niego dwie isto­ty. Jedna więk­sza, a druga mniej­sza, z war­ko­cza­mi i czymś w ręku.

– Tata i Dziew­czyn­ka – wy­ja­śni­ła Mysz la­ko­nicz­nie. – Wcze­śniej przy­jeż­dża­ła z nimi także Mama, ale teraz jej nie widzę.

– Co ona ma w ręku? – Szczu­ro­wi wy­da­wa­ło się, że do­strzegł ruch.

– Nie mam po­ję­cia.

Nim spek­takl do­biegł końca, znu­dzo­ne gry­zo­nie po­rzu­ci­ły ob­ser­wa­cję po­dwó­rza, aby po­wró­cić do po­gry­za­nia pa­pie­ru.

– Chodź! Przyj­rzy­my się przy­by­szom! – za­pro­po­no­wa­ła Mysz, kiedy na dole cał­kiem już uci­chło.

– Idź sama – wy­mam­ro­tał Szczur z pyszcz­kiem peł­nym pa­pie­ru. – Ja jesz­cze tro­chę poczy… po­gry­zę tę rzecz. – Nie wie­dział, skąd wzię­ło się to dziw­ne prze­ję­zy­cze­nie. Jakaś cząst­ka nie­daw­no od­kry­tej duszy na­wią­za­ła kon­takt z nisz­czo­ny­mi kart­ka­mi.

Mysz sa­mot­nie ze­szła po scho­dach. Kie­ru­jąc się wę­chem, szyb­ko zna­la­zła pokój, który przez więk­szość roku nie był w ogóle uży­wa­ny. To tutaj za­trzy­my­wa­li się go­ście. Zaj­rza­ła przez szpa­rę. Dziew­czyn­ka le­ża­ła na ka­na­pie, wbi­ja­jąc nie­ru­cho­my wzrok w otwar­tą książ­kę. Tata sie­dział na łóżku, ma­su­jąc skro­nie.

Mysz prze­śli­znę­ła się pod drzwia­mi i zaraz po ich dru­giej stro­nie na­tknę­ła się na coś nie­co­dzien­ne­go. Na pod­ło­dze stała dru­cia­na, prze­no­śna klat­ka, w jej wnę­trzu zaś tkwił dziw­ny zwierz, po uzę­bie­niu są­dząc – gry­zoń!

– Kim je­steś? – za­py­ta­ła, roz­sąd­nie nie pod­cho­dząc zbyt bli­sko.

– Moje imię to Świn­ka, Morś­ka Świn­ka – zdra­dził uwię­zio­ny gry­zoń nieco nie­wy­raź­nie, bo po­tęż­ne sie­ka­cze prze­szka­dza­ły w mó­wie­niu.

Mysz wi­dy­wa­ła już Świn­ki, jed­nak ta nie przy­po­mi­na­ła żad­nej z nich. Praw­dę mó­wiąc, była bar­dziej po­dob­na do pana Szczu­ra. Oczy­wi­ście gdyby ten przy­tył, za­pu­ścił futro i ja­kimś cudem skró­cił pysk. Mysz przyj­rza­ła się klat­ce. Dzię­ki swoim bo­ga­tym i czę­sto bo­le­snym do­świad­cze­niom z pu­łap­ka­mi bez trudu zi­den­ty­fi­ko­wa­ła zamek. Był to pro­sty, dru­cia­ny ha­czyk.

– Chcesz uciec? – za­py­ta­ła.

– Dokąd? – Chcia­ła wie­dzieć Świn­ka.

– Obej­rzeć dom, zo­ba­czyć za­gro­dę i Las!

„Tak! Świn­ka w dom, Świn­ka w las!” – po­my­ślał tłu­sta­wy gry­zoń.

– Wy­puść! – od­par­ła pro­szą­co.

Mysz z pew­nym wy­sił­kiem pod­wa­ży­ła ha­czyk i drzwicz­ki klat­ki sta­nę­ły otwo­rem. Nim Świn­ka zdą­ży­ła czmych­nąć w nie­zna­nym kie­run­ku, Mysz ostu­dzi­ła jej za­pa­ły.

– Mu­si­my się scho­wać! Dla cie­bie ten pokój to po pro­stu więk­sza klat­ka! Je­steś za duża, by zmie­ścić się pod drzwia­mi. Po­cze­ka­my, aż ktoś je otwo­rzy. Wtedy po­bie­gniesz za mną!

Ukry­te za de­ska­mi bo­aze­rii cze­ka­ły dłuż­szą chwi­lę, nim w końcu Tata pod­szedł do drzwi i za­czął je otwie­rać. Lek­kie uchy­le­nie wy­star­czy­ło, by gry­zo­nie sko­czy­ły do wyj­ścia.

– Pręd­ko, do Dziu­ry! Tam do­pie­ro bę­dzie­my bez­piecz­ne! – wy­dy­sza­ła Mysz, po­ko­nu­jąc za­kręt ko­ry­ta­rza. Pę­dzi­ła tak szyb­ko, że gdyby nie chod­nik da­ją­cy za­cze­pie­nie pa­zur­kom, z pew­no­ścią stra­ci­ła­by rów­no­wa­gę. Świn­ka oka­za­ła się po­jęt­na i także usi­ło­wa­ła za­sto­so­wać tę tech­ni­kę. Nie­ste­ty, była dużo cięż­sza, prze­tur­la­ła się więc dwa razy, nim zmie­ni­ła kie­ru­nek. Po­zbie­ra­ła się bły­ska­wicz­nie i kil­ko­ma su­sa­mi, z nie­wiel­kim tylko opóź­nie­niem, do­tar­ła do My­siej Dziu­ry.

Mil­cza­ły przez chwi­lę, od­zy­sku­jąc od­dech. Wy­glą­da­ło na to, że nikt ich nie ściga. Mysz za­mie­rza­ła już roz­po­cząć na­tchnio­ną prze­mo­wę o wol­no­ści, gdy z opusz­czo­nej chwi­lę temu czę­ści domu roz­legł się hi­ste­rycz­ny wrzask. Świn­ka ge­stem łapki po­wstrzy­ma­ła py­ta­nia.

– Tęśk­ni… – wy­ja­śni­ła re­flek­syj­nie. – Do­bzie jej tak!

***

W przy­droż­nym rowie, na skra­ju Czar­nej Rzeki, krył się Lis. Bez­po­śred­nie za­gro­że­nie wil­czy­mi kłami zmu­si­ło go do po­rzu­ce­nia wygód życia ho­dow­cy dro­biu. Zna­lazł sobie punkt ob­ser­wa­cyj­ny pod zmar­nia­łą pa­pro­cią. Ro­śli­na była dość nędz­na, bo stru­ta spa­li­na­mi, ale jej na­tu­ral­nie sze­ro­kie li­ście osła­nia­ły rude futro przed nie­po­żą­da­nym wzro­kiem. Roz­pę­dzo­ne, mor­der­cze stwo­ry prze­my­ka­ły po Rzece, zo­sta­wia­jąc za sobą pa­skud­ny smród. Lis wi­dział wiele zwie­rząt, któ­rym nie po­wio­dło się prze­kro­cze­nie tego pasa śmier­ci. Było wśród nich wiele Jeży, ale tra­fia­ły się także więk­sze ofia­ry, jak Jeleń lub Sarna. Rudy spry­ciarz robił to już nie pierw­szy raz i wie­dział, że klu­czem do suk­ce­su jest cier­pli­we wy­cze­ki­wa­nie na chwi­lę, gdy żaden sa­mo­chód nie bę­dzie aku­rat nad­jeż­dżał. W końcu wy­pa­trzył taki mo­ment i prze­mknął po czer­ni as­fal­tu. Po dru­giej stro­nie nieco się od­prę­żył i ru­szył przez łąki w kie­run­ku że­re­mia Bo­brów.

Kiedy do­tarł pra­wie na miej­sce, pod­szedł do dwój­ki przy­sy­pia­ją­cych straż­ni­ków i grzecz­nie, acz ostro szczek­nął:

– Dzień dobry, Bobry!

Przy­zwy­cza­jo­ne do noc­ne­go trybu życia, przez zmru­żo­ne śle­pia wi­dząc, że to tylko za­przy­jaź­nio­ny Lis, od­par­ły:

– Dobry! Dobry! – I pod­pie­ra­jąc się wza­jem­nie, za­snę­ły spo­koj­nie.

„Uro­cze” – po­my­ślał Lis sar­ka­stycz­nie i ru­szył w kie­run­ku że­re­mia. Kiedy zbli­żył się na tyle, by po­mię­dzy drze­wa­mi zo­ba­czyć pię­trzą­cą się w wo­dzie ko­pu­łę ob­gry­zio­nych pa­ty­ków, zo­rien­to­wał się, że przed­po­łu­dnio­we go­dzi­ny nie są naj­szczę­śliw­szą porą na wi­zy­tę. Go­spo­da­rze wy­da­wa­li się spać snem ka­mien­nym. Lis zwąt­pił, czy znaj­dzie tu teraz part­ne­ra do roz­mo­wy.

Już chciał za­wró­cić, gdy nagle z chasz­czy wy­sko­czył Bóbr o zmierz­wio­nym fu­trze. Widać było od razu, że na­żarł się sza­le­ju albo in­nych liści, po któ­rych nie mógł za­snąć. Miał wy­trzesz­czo­ne oczy i wy­da­wał się mocno spię­ty.

– OOOOO! – za­in­to­no­wa­ło zło­wiesz­czo osza­la­łe stwo­rze­nie, świa­do­me, że ta „re­to­ry­ka” zwy­kle dzia­ła. Za­wo­dze­nie wy­da­wa­ło się rów­no­cze­śnie głę­bo­kie i nie ozna­cza­ło nic na tyle kon­kret­ne­go, żeby szu­kać dal­szych ar­gu­men­tów.

Lis przy­siadł na tyl­nych ła­pach.

– O! – od­parł, skra­ca­jąc swą prze­mo­wę do mi­ni­mum. – Muszę roz­ma­wiać z wa­szym wo­dzem.

– OOO… – Bóbr urwał gwał­tow­nie. Za­uwa­żył, że Lis pa­trzy na niego jak na zimną prze­ką­skę, spo­koj­niej więc wy­ja­śnił:

– Szef śpi.

– Od kiedy go znam, albo śpi, albo je, albo…

– Gada? – zmierz­wio­ny Bóbr wszedł mu w słowo. – Ostat­nio już nawet nie chce mu się gadać. Zro­bił mnie sza­ma­nem i teraz to ja gadam!

– Muszę zatem roz­ma­wiać z tobą? Przy­cho­dzę z in­te­re­sem…

– Nasz in­te­res jest więk­szy niż twój in­te­res! – Sza­man nadął się i usi­ło­wał roz­to­czyć aurę au­to­ry­te­tu.

– Prze­pra­szam – Lis był uprze­dza­ją­co uprzej­my. – Czy przed chwi­lą pu­ści­łeś bąka?

Bóbr nieco się zmie­szał. Li­ście sza­le­ju po­wo­do­wa­ły pro­ble­my z tra­wie­niem i teraz wła­śnie po­sta­no­wił, że w życiu już ich nie tknie.

– Niech bę­dzie, zaraz szefa obu­dzę – zgo­dził się po­kor­nie.

Kilka minut póź­niej nad rzeką, w głębi bo­bro­we­go że­re­mia, Lis pro­wa­dził ne­go­cja­cje z panem Bo­brem. Nikt po­stron­ny nie miał sły­szeć tej roz­mo­wy. I nikt by jej pew­nie nie usły­szał, gdyby nie cho­ro­bli­wa cie­ka­wość pew­nej małej ru­do­ki­tej isto­ty.

Pani Wie­wiór­ka przy­cup­nę­ła na ga­łę­zi po­wy­żej i łap­czy­wie chło­nę­ła każde słowo.

***

Lis przy­wa­ro­wał na ubo­czu, słu­cha­jąc prze­mó­wie­nia pana Bobra.

– Ży­je­my w po­ko­ju z wszel­kim stwo­rze­niem! – pe­ro­ro­wał wódz Bo­brów. – Jemy ga­łąz­ki, ni­ko­mu nie wa­dzi­my! Mno­ży­my się, by prze­trwać, i bu­du­je­my, by pły­wać w spo­koj­nej wo­dzie!Dzi­siaj przy­szedł nasz su­cho­fu­try przy­ja­ciel, Lis! Przy­był w przy­jaź­ni, pro­sząc o pomoc…

Lis mu­siał przy­znać, że pan Bóbr po­tra­fił prze­ma­wiać! Uży­wał wielu słów, ale nic nimi nie prze­ka­zy­wał. Nawet naj­bar­dziej bły­sko­tli­wym mło­dym Bo­brom mu­siał wy­da­wać się nie­szko­dli­wym gru­ba­sem. Teraz Lis chciał, żeby go­rą­co­kr­wi­sta mło­dzież także jego sa­me­go z jego proś­bą uzna­ła za nie­szko­dli­we­go.

– Pana Misia zna­cie wszy­scy z wi­dze­nia! Kiedy go spo­ty­ka­cie nad rzeką, za­wsze was po­zdra­wia! Nigdy ni­ko­go nie zra­nił, mimo że jest po­tęż­ny i tłu­sty pra­wie jak ja!

Bobry przez chwi­lę wzno­si­ły okrzy­ki na cześć tłu­sto­ści oraz cho­dzą­cej z nią w parze mą­dro­ści i ła­god­no­ści. Za­do­wo­lo­ny pan Bóbr wy­szcze­rzył się do swo­ich po­ciot­ków.

– Su­cho­fu­try przy­był, by opo­wie­dzieć, jak Czło­wiek zra­nił pana Misia w jego wła­snym Lesie!

W tłu­mie po­że­ra­czy ga­łę­zi roz­le­gły się za­gnie­wa­ne po­mru­ki.

– Koń cią­gnie dy­szel wozu, Kura naj­pierw jakoś znosi, a póź­niej nawet sie­dzi na jaj­kach! A to są jajka Czło­wie­ka! I dy­szel! I wóz!

Bobry tro­chę stra­ci­ły wątek. Po­ję­cie wła­sno­ści prze­kra­cza­ło ich ko­lek­tyw­ny spo­sób poj­mo­wa­nia świa­ta. Wódz jed­nak kon­ty­nu­ował nie­zra­żo­ny:

– Krowa nie­god­nie po­zwa­la do­ty­kać swych wy­mion, by oddać mleko! Po­zwa­la za­brać wła­sne­go Cie­la­ka! I Świ­nia po­zwa­la za­brać sobie Pro­sia­ki!

Roz­le­gły się okrzy­ki. Ktoś wrzesz­czał: „Uwol­nić Świ­nię!”, ktoś inny: „Patyk lu­dziom w oko!”, "I szysz­ka! I szysz­ka!" usi­ło­wał za­bły­snąć któ­ryś z mniej­szych Bo­brów.

– A wszyst­ko to w za­mian za garść ziar­na! – pod­su­mo­wał pan Bóbr i teraz, kiedy słu­cha­cze na­praw­dę się roz­grza­li, po­sta­no­wił przejść do rze­czy:

– Złe czasy na­sta­ły, gdy wspól­ny wróg kla­so­wy, cie­mię­żą­cy oswo­jo­ne zwie­rzę­ta, za­czy­na strze­lać do naj­lep­szych z nas!

Kon­cep­cja „naj­lep­szych” była nie­zgod­na z dok­try­ną rów­no­ści, ale stary de­ma­gog był cał­ko­wi­cie pewny, że nikt na to nie zwró­ci uwagi. Teraz po­sta­no­wił do­pro­wa­dzić swą prze­mo­wę do fi­na­łu:

– Lis przy­był pro­sić o pomoc! Po­mo­że­cie!?

Bobry skan­do­wa­ły:

– Po­mo­że­my! Po­mo­że­my!

Gniew­ne głosy od­bi­ja­ły się echem od po­wierzch­ni wody. Brzmia­ło to jak praw­dzi­wy ryk ży­wio­łów Matki Na­tu­ry. Czy jed­nak był to ryk gnie­wu, roz­ba­wie­nia, czy żalu, nie było łatwo roz­strzy­gnąć.

***

W przy­droż­nym rowie Lis cze­kał na krót­ki mo­ment, gdy prze­pra­wa przez Czar­ną Rzekę sta­nie się bez­piecz­na. Nagle coś od­wró­ci­ło jego uwagę i za­kłó­ci­ło czuj­ność. Do rowu wsko­czy­ła młoda Bo­brzy­ca i pod­bie­gła bli­żej.

– Po­święć mi chwil­kę, panie Lisie – po­wie­dzia­ła nie­śmia­ło.

Lis spoj­rzał w jej ogrom­ne, wil­got­ne oczy i przez myśl prze­szło mu wspo­mnie­nie przy­ja­ciół­ki z dzie­ciń­stwa. Była to młoda Li­sicz­ka z le­żą­ce­go nie­opo­dal ma­tecz­ni­ka. Pod wra­że­niem sen­ty­men­tu za­po­mniał o wszyst­kim. Po­ło­żył pysk na przed­nich ła­pach, by wy­słu­chać mło­de­go stwo­rze­nia.

– Czy je­że­li za­gro­zi­my Czło­wie­ko­wi, to bę­dzie do nas strze­lał, jak wcze­śniej do pana Misia? – Młoda oka­za­ła się znacz­nie mniej na­iw­na, niż się spo­dzie­wał. Była jed­nak nie­śmia­ła. Pła­ski ogon po­kle­py­wał ner­wo­wo zie­mię, gdy mó­wi­ła.

– Nie, pięk­no­oka – Lis uśmiech­nął się, a jego uśmiech tym razem nie był nawet odro­bi­nę lisi.

– Dużo może się zda­rzyć, ale nikt nigdy nie bę­dzie do cie­bie strze­lał! – I czmych­nął przez Czar­ną Rzekę. Zro­bił to na oślep i je­dy­nie szczę­ściu mógł za­wdzię­czać to, że żaden sa­mo­chód go nie roz­płasz­czył.

Dłu­gi­mi su­sa­mi pę­dził do swo­jej nory. Ucie­kał przed obiet­ni­ca­mi, któ­rych nie po­tra­fił do­trzy­mać.

***

– Sią śpryt­ni! – mó­wi­ła Świn­ka Mor­ska pod pod­ło­gą.

– Śpryt­ni, jak coś bar­dzio śpryt­nie­go – wy­ja­śnia­ła w dro­dze po scho­dach, z pew­nym wy­sił­kiem pod­cią­ga­jąc się na ko­lej­ne stop­nie.

– Zbyt śpryt­ni, zieby to było dla nich dobre! – za­koń­czy­ła swoje roz­wa­ża­nia o Lu­dziach przed wej­ściem na strych.

Kiedy już prze­ci­snę­ła się przez szcze­li­nę po sęku, na chwi­lę onie­mia­ła. Strych był czymś ogrom­nym i nowym! W za­sa­dzie: czymś ogrom­nie nowym! Za ster­tą gazet przy­cup­nął gry­zoń nie­mal jej roz­mia­rów. Jego ciało zna­czy­ły bli­zny. Pod okiem miał za­go­jo­ną ranę. Świn­ce po­zna­ją­cej świat na wol­no­ści wydał się bar­dzo męski. Silny, duży, wy­spor­to­wa­ny… Do tego po­chy­lo­ny nad książ­ką, zatem nie­głu­pi.

Pełna ide­ałów o rów­no­upraw­nie­niu chłop­ców i dziew­cząt ode­zwa­ła się pierw­sza.

– Lubiś citać? 

– Cio? – za­py­tał Szczur, jakby za­hip­no­ty­zo­wa­ny. Z boku stała Mysz, tro­chę za­sko­czo­na i bar­dzo, bar­dzo za­zdro­sna.

– Citać! – po­wtó­rzy­ła Świn­ka.

– Czy… co? – Leśny Szczur nie łapał kon­tek­stu.

Za to panna Mor­ska szyb­ko zo­rien­to­wa­ła się, w czym rzecz. Ten dzi­kus nie umiał czy­tać! Wydał jej się tym bar­dziej słod­ki i nie­win­ny.

– Pać! – Wska­za­ła łapką na ob­gry­zio­ną książ­kę. – To sią śłowa! Tutaj, gdzie po­gry­źłeś, było: „psiy­pływ się koń­czy”. Teraź zioś­ta­ło… – spoj­rza­ła na kart­kę, prze­krzy­wia­jąc łebek – „psi… koń…”.

Szczu­ro­wi oczy­wi­ście prze­szło przez myśl, że Koń zwy­kle nie prze, tylko cią­gnie. Na całe szczę­ście szyb­ko po­wstrzy­mał swój język. W jakim świe­tle sta­wiał­by go ko­men­tarz w tym stylu?

– Zio­bać! Kaźde śłowo śkła­da się z liter! Róź­nych liter jest za­le­d­wie dwa­dzie­ścia parę, więc łatwo je zia­pa­mię­tać!

Świn­ka była pod­eks­cy­to­wa­na. Co cie­ka­we, Szczur także wy­da­wał się po­zo­sta­wać pod wra­że­niem tych re­we­la­cji. Od po­cząt­ku czuł, że te wiel­kie ka­wał­ki aro­ma­tycz­ne­go pa­pie­ru muszą mieć ja­kieś ma­gicz­ne wła­ści­wo­ści. Teraz do­wia­dy­wał się, że za­wie­ra­ły słowa, wia­do­mo­ści i myśli! Jakże pra­gnął wie­dzy, którą ofe­ro­wa­ła Mor­ska Świn­ka!

Mysz opa­no­wa­ła w końcu za­zdrość, ro­zu­mie­jąc, że dzie­je się coś nie­ty­po­we­go i cał­ko­wi­cie nie­zro­zu­mia­łe­go. Szczur miał nowe hobby, a to prze­cież do­brze. Po­sta­no­wi­ła mu na to po­zwo­lić, zwi­nę­ła się w kłę­bek i przy­sy­pia­jąc, zer­ka­ła od czasu do czasu na dwoje za­to­pio­nych w lek­tu­rze gry­zo­ni.

Prze­bie­ra­jąc w książ­kach, tra­fi­li na „Dok­to­ra Do­lit­tle”. Opo­wieść o czło­wie­ku, który umiał roz­ma­wiać ze zwie­rzę­ta­mi, wy­da­ła się Szczu­ro­wi fa­scy­nu­ją­ca. Kiedy opa­no­wał już de­szy­fra­cję liter na tyle, że na głos od­czy­ty­wał całe frag­men­ty, po­de­szła do nich za­in­try­go­wa­na Mysz i za­py­ta­ła:

– Chcesz nam, Świn­ko, po­wie­dzieć, że Czło­wiek po­sia­da in­te­li­gen­cję?

– Nie kaźdy – wy­ja­śni­ła panna Mor­ska. – Wsi­scy za to po­tra­fią citać i pi­siać!

Mysz ski­nę­ła roz­sąd­nie łeb­kiem. O ci­ta­niu wcze­śniej nie sły­sza­ła, ale wła­śnie była świad­kiem, jak Szczur ode­rwał się na chwi­lę od tej ma­gicz­nej czyn­no­ści, by wy­si­kać się nie­opo­dal. Pi­siał na ze­bra­ne dzie­ła Mark­sa i En­gel­sa, nie zda­jąc sobie spra­wy z sym­bo­li­ki tego gestu.

***

Lis był znacz­nie bar­dziej świa­do­my moż­li­wo­ści ludz­kie­go umy­słu. Wiele do­wie­dział się od Kury, sze­rzo­na przez Bobry ide­olo­gia także nie była bez zna­cze­nia. Rudy spry­ciarz po­dej­rze­wał nawet, że to lu­dzie zbu­do­wa­li Czar­ną Rzekę. Wie­dział, że to im wła­śnie służą po­twor­ne sa­mo­cho­dy. Ostroż­nie zbli­żał się do sie­dzi­by Czło­wie­ka. Pod­czas wcze­śniej­szych wizyt zo­rien­to­wał się, że nie jest to aż tak nie­bez­piecz­ne, jak się po­wszech­nie w Lesie uwa­ża­ło. Miał jed­nak dość roz­sąd­ku, żeby być ostroż­nym. To było obce do­mi­nium, pod­po­rząd­ko­wa­ne nie­obli­czal­ne­mu wład­cy. Po­dob­nie jak na Czar­nej Rzece, tutaj też nagle i nie­spo­dzie­wa­nie mogły stać się zwie­rzę­ciu różne złe rze­czy.

Na samym środ­ku po­dwó­rza, które po po­przed­nich wi­zy­tach za­czy­nał uwa­żać za zna­jo­me, na­tra­fił na po­tęż­ny pysk sa­mo­cho­du! Przez chwi­lę my­ślał, że jego lisi żywot do­bie­ga wła­śnie końca. Zaraz jed­nak zo­rien­to­wał się, że po­twór ma wy­ga­szo­ne śle­pia i stoi w miej­scu. Chyba spał. Na wszel­ki wy­pa­dek Lis po­ło­żył się na ziemi i prze­tur­lał na grzbiet, by po­ka­zać swoje pod­da­nie.

– Skła­dam ci hołd, po­tęż­na Be­stio – wy­szcze­kał rudy – Niech świa­tła gwiazd lśnią na twej błysz­czą­cej skó­rze po wsze czasy, a pysk twój gła­dzi czuły wiatr!

Sa­mo­chód nie drgnął nawet. Oczy re­flek­to­rów po­zo­sta­wa­ły zga­szo­ne. Za­głę­bio­ne w ziemi mor­der­cze opony trwa­ły w bez­ru­chu. Przez ułam­ki se­kun­dy Li­so­wi wy­da­wa­ło się, że sły­szy: „Bądź mym go­ściem”. Nie prze­jął się tym złu­dze­niem. Zro­zu­miał, że z ja­kichś przy­czyn sa­mo­chód nie jest teraz groź­ny. Pod­biegł do domu i szczek­nął dwa razy. Wie­dział, że pan Szczur roz­po­zna we­zwa­nie. Rze­czy­wi­ście, po chwi­li po­ja­wił się wy­wo­ła­ny gry­zoń. Miał za­łza­wio­ne oczy i wy­glą­dał, jakby był tro­chę zmę­czo­ny, jed­nak przy­tom­nie zwró­cił się do Lisa:

– Co się dzie­je w Lesie?

– Oj, nic do­bre­go – od­parł Lis, po­wstrzy­mu­jąc się od plo­tek o bez­kró­le­wiu. Jak na męż­czy­znę przy­sta­ło, sku­pił się na kon­struk­tyw­nej re­la­cji. – Pan Misio zo­stał ranny pod­czas tam­te­go spo­tka­nia z Czło­wie­kiem! Teraz głów­nie śpi i czuje się chyba coraz go­rzej. Niedź­wie­dzi­ca nie mówi po na­sze­mu, więc nie może prze­jąć wła­dzy! A Wilk… uparł się, że to moja wina! Mam już plan, mam to­wa­rzy­szy! Po­trzeb­na mi tylko twoja pomoc!

– Jaka pomoc? – ostroż­nie spy­tał Szczur.

Znał Lisa od dawna i miał świa­do­mość, że więk­szość jego po­my­słów była nie­bez­piecz­na, i to wcale nie dla sa­me­go ru­de­go. Lisie ma­tac­twa za­gra­ża­ły wszyst­kim na­oko­ło, nie zaś sa­me­mu krę­ta­czo­wi.

Ru­do­ki­ty, szep­cząc w szczu­rze uszko, zre­la­cjo­no­wał swoje plany.

Nagle cichą na­ra­dę za­kłó­ci­ły po­twor­ne, dzi­kie kwiki. Do­bie­ga­ły z obory. Lis cwa­niak jakby się tro­chę spło­szył.

– Prze­ka­żesz Czło­wie­ko­wi wia­do­mość! Ul­ti­ma­tum! – za­koń­czył już peł­nym gło­sem i ru­szył w stro­nę Lasu.

– Ale jak? – spy­tał gry­zoń, ob­ser­wu­jąc od­da­la­ją­cą się lisią kitę.

Nie otrzy­mał od­po­wie­dzi.

Już po zmierz­chu, za­sy­pia­jąc, gło­wił się, jak prze­ka­zać in­for­ma­cję Czło­wie­ko­wi. Nie znaj­do­wał roz­wią­za­nia. W końcu, zmę­czo­ny bez­owoc­nym kom­bi­no­wa­niem, za­padł w sen.

 

DZIEŃ PIĄTY

Dziew­czyn­ka obu­dzi­ła się skoro świt. Wczo­raj dużo szyb­ciej, niż się spo­dzie­wa­ła, skoń­czy­ła czy­tać „Anię z Zie­lo­ne­go Wzgó­rza", więc nie znaj­du­jąc in­ne­go za­ję­cia, po­szła wcze­śnie spać. Po prze­bu­dze­niu le­ża­ła chwi­lę nie­ru­cho­mo, za­sta­na­wia­jąc się, co bę­dzie tutaj robić. Jak oj­ciec mógł wy­wieźć ją do ta­kiej za­pa­dłej wio­ski? Nie było tu kom­pu­te­ra, ko­le­ża­nek i cen­trów han­dlo­wych! Te­le­fon nie miał za­się­gu, je­dy­na książ­ka, którą wzię­ła ze sobą, skoń­czy­ła się pra­wie od razu i na do­da­tek ucie­kła jej Ko­man­dor Świn­ka! O Ko­man­dor była ra­czej spo­koj­na. Ucie­ka­ła już nie­raz, ale za­wsze wra­ca­ła. Pro­ble­mem było, co robić z wol­nym cza­sem. Po cichu wsta­ła, za­ło­ży­ła dres i na bo­sa­ka wy­śli­znę­ła się z po­ko­ju.

Przez okna wpa­da­ły nie­mal po­zio­me pro­mie­nie słoń­ca. Dro­bin­ki kurzu mi­go­ta­ły w nich jak aniel­ski pył. Na mo­ment wy­war­ło to pewne wra­że­nie. Może nawet wy­da­ło się jej pięk­ne? Zaraz jed­nak wzru­szy­ła ra­mio­na­mi, w końcu lep­sze rze­czy wi­dzia­ła w „Har­rym Pot­te­rze". Ro­zej­rza­ła się wokół i jej uwagę przy­ku­ły pro­wa­dzą­ce w górę, nik­ną­ce w cie­niu scho­dy. Tak, to mogło być in­te­re­su­ją­ce! Mrok zro­bił się ostat­nio bar­dzo modny!

Bu­du­jąc w my­ślach hi­sto­rię dziew­czyn­ki zwie­dza­ją­cej stary dom, wcho­dzi­ła po­wo­li po lekko skrzy­pią­cych stop­niach. Osią­gnąw­szy szczyt, zna­la­zła się w nie­wiel­kiej, za to bar­dzo mod­nie mrocz­nej prze­strze­ni. Mię­dzy de­ska­mi po­czer­nia­łych drzwi lśni­ły wą­skie smugi świa­tła. Znów zo­ba­czy­ła aniel­ski pył i po­czu­cie kon­tak­tu z magią na­si­li­ło się. W tej chwi­li „Pot­ter" wy­da­wał się co naj­wy­żej po­rów­ny­wal­ny!

Po omac­ku zna­la­zła klam­kę i na­ci­snę­ła. Drzwi otwo­rzy­ły się pod wła­snym cię­ża­rem, skrzy­piąc gło­śno. Świa­tło na chwi­lę ośle­pi­ło Dziew­czyn­kę. Prawa stro­na stry­chu wciąż to­nę­ła w mroku, pod­czas gdy lewa była wy­peł­nio­na słoń­cem. Przez umiesz­czo­ne nisko okien­ka gwał­tow­nie wle­wał się świt. Dzie­siąt­ki drob­nych szcze­lin w da­chów­kach da­wa­ły po­czą­tek wą­skim smu­gom. Wszę­dzie mi­go­ta­ły dro­bin­ki kurzu, uka­zu­jąc pro­mie­nie jako snopy zło­tych płat­ków.

Całą pod­ło­gę za­le­ga­ły ster­ty złota! Za­mru­ga­ła. Wzrok po chwi­li przy­zwy­cza­ił się do bla­sku. Jed­nak to nie było złoto! Ow­szem, góry złota nie by­ły­by złe, ale mogły spra­wiać kło­po­ty. To, co wi­dzia­ła przed sobą, było nawet lep­sze! Ster­ty sta­rych ksią­żek i gazet! Wie­dzia­ła już, jak spę­dzi czas w go­spo­dar­stwie agro­tu­ry­stycz­nym! Teraz miała co czy­tać!

***

Jak co ranka, Szczur wsko­czył do koń­skie­go żłobu. Tym razem wy­bra­nie naj­do­rod­niej­szych zia­re­nek nie było jego je­dy­nym celem. Krzą­tał się moż­li­wie gło­śno, a gdy to nie po­mo­gło, ode­zwał się w końcu:

– Panie Koniu!

– Czego znowu? – za­py­ta­ło po­tęż­ne zwie­rzę le­ni­wie otwie­ra­jąc oczy.

– Wczo­raj­sze­go wie­czo­ra z obory sły­chać było prze­ra­ża­ją­ce kwiki!

– To ta Świ­nia, pierw­szy raz w życiu jest cię­żar­na – Koń jakby lekko się uśmiech­nął.

– Ro­dzi­ła?

– A gdzie tam! Ro­dzi­ła Krowa, ale Świ­nia to wi­dzia­ła i wpa­dła w pa­ni­kę, prze­ra­żo­na cze­ka­ją­cym ją samą po­ro­dem – teraz Koń uśmie­chał się otwar­cie. – Z Krową w po­rząd­ku i z Cie­la­kiem też. Po­mógł im ten nowy Czło­wiek. On się na tym zna. Zna cho­rych… – za­mknął temat koń i po­wró­cił do swo­jej drzem­ki na sto­ją­co.

Bie­gnąc w kie­run­ku domu, Szczur miał pysz­czek pełen owsa, a w gło­wie kłę­bi­ły mu się po­zna­ne dzię­ki czy­ta­niu słowa. Kim był Tata? „Zna-cho­rem"? Czy też „Cho­re-o-gra­fem"?

Kiedy do­tarł pod pod­ło­gę, ci­snął owies na zie­mię i zanim któ­ra­kol­wiek z pań zdą­ży­ła się po­ży­wić, strze­lił py­ta­niem pro­sto w ich prze­żu­wa­ją­ce pyszcz­ki:

– Kim jest Tata?

– Ćło­wie­kiem – wy­ja­śni­ła Świn­ka. Nim skoń­czy­ła mówić, już była pewna, że nie ta­kiej od­po­wie­dzi ocze­ki­wał Szczur.

– Co po­tra­fi?

– Citać, pi­siać. Raź wi­dzia­łam, jak robił kupę…

– Nie o to mi cho­dzi! – krzyk­nął Szczur nie­omal za­ła­ma­ny. W końcu uspo­ko­ił się na tyle, żeby opo­wie­dzieć, czego do­wie­dział się od mru­kli­we­go Konia.

– Ach, o to cho­dzi! – za­wo­ła­ła try­um­fal­nie Świn­ka. – Lecić! Lecić po­tra­fi!

– Latać? – Mysz czuła się za­gu­bio­na. – W jaki spo­sób ma to nam pomóc?

Mor­ska w końcu po­szła po rozum do głowy i wy­ja­śni­ła:

– Umie uźdra­wiać.

– A więc zna­chor? – Szczur usi­ło­wał po­wró­cić do w miarę zna­jo­mej ter­mi­no­lo­gii.

– Nie źnia­chur! We­re­ty­niaś… – Świn­ka była za­wsty­dzo­na, bo zda­wa­ła sobie spra­wę, że nie umie po­praw­nie wy­mó­wić tego słowa. By ukryć za­kło­po­ta­nie do­da­ła:

– Taki uźdro­wi­ciel dla źwie­ziąt!

Szczur sta­nął słup­ka. Nie­omal pękał od ge­nial­nych po­my­słów! Do­kład­niej – to dwóch róż­nych po­my­słów. Jeden na­le­żał do Lisa, drugi wła­śnie ro­dził się w szczu­rzym łebku. W obu przy­pad­kach bra­ko­wa­ło tylko jed­ne­go frag­men­tu.

– Jak mam prze­ka­zać Czło­wie­ko­wi in­for­ma­cję?! – zadał to py­ta­nie na głos, nie wie­rząc, by ktoś mu od­po­wie­dział.

– Proś­te! – dłu­go­let­nia lek­tu­ra przy­pad­ko­wych ksią­żek za­zna­jo­mi­ła Świn­kę z róż­ny­mi me­to­da­mi ko­mu­ni­ka­cji. – Po­wy­ci­naś zię­ba­mi od­po­wied­nie śłowa i uło­zisz z nich wia­do­mość!

Szczu­ro­wi przy­szło do głowy, że byle mały wie­trzyk znisz­czył­by taki list. Z po­mo­cą przy­szła jed­nak Mysz:

– Po­przy­kle­jasz wy­cię­te słowa żółt­kiem jajka do więk­szej kart­ki – do­ra­dzi­ła.

***

Po­tęż­ne ko­rze­nie zwa­lo­ne­go drze­wa utwo­rzy­ły głę­bo­ki wy­krot. W jego mrocz­nej głębi znaj­do­wa­ła się gawra. Niedź­wie­dzie wy­ko­rzy­sty­wa­ły tę kry­jów­kę wy­łącz­nie w cza­sie snu zi­mo­we­go. Tym razem pani Mi­sio­wa po­sta­no­wi­ła zro­bić wy­ją­tek, aby za­pew­nić mę­żo­wi spo­kój. Sama po­ło­ży­ła się nie­opo­dal i w mil­cze­niu strze­gła cho­re­go. Miś już drugi dzień bez prze­rwy spał. Przy­nio­sła mu rybę, ale nawet jej nie tknął. Chwi­la­mi mówił przez sen i wtedy na­słu­chi­wa­ła, czy nie powie cze­goś waż­ne­go. Jej oczy zro­bi­ły się wil­got­ne od łez, kiedy wspo­mniał o mo­ty­lu i zro­bił „pffffff­fu". Kilka kro­ków dalej, rów­nie mil­czą­co, przy­wa­ro­wa­ła Wa­de­ra. Sta­ra­ła się dodać przy­ja­ciół­ce otu­chy choć­by swą obec­no­ścią.

Po­śród smut­ne­go spo­ko­ju czas zda­wał się pły­nąć bar­dzo po­wo­li. Teraz z gawry sły­chać było: „Ja­gód­ki, ja­gód­ki" po­wta­rza­ne sła­bym gło­sem.

– Mój Wilk byłby wzru­szo­ny – mruk­nę­ła Wa­de­ra.

Niedź­wie­dzi­ca wy­da­wa­ła się tego nie sły­szeć. Przy­mknę­ła oczy i za­czę­ła nie­zro­zu­mia­le mam­ro­tać coś do sie­bie. Mogła być to mo­dli­twa lub mru­czan­ka za zdro­wie. Kto to może wie­dzieć? Wil­czy­ca nie ru­szy­ła się z miej­sca.

Nagle z ga­łę­zi ze­sko­czył rudy pło­mień. Wie­wiór­ka wy­lą­do­wa­ła po­mię­dzy niedź­wie­dzim a wil­czym py­skiem i, cał­ko­wi­cie igno­ru­jąc pa­nu­ją­ce do tej pory do­stoj­ne przy­gnę­bie­nie, za­czę­ła szcze­bio­tać.

– Panie nie uwie­rzą, czego się do­wie­dzia­łam!

Niedź­wie­dzi­ca otwo­rzy­ła sze­ro­ko oczy. Wa­de­ra pod­nio­sła pysk z przed­nich łap. Wie­wiór­ka lekko dy­sza­ła po dłu­gim biegu wśród ga­łę­zi. Nie cze­ka­jąc jed­nak, aż cał­ko­wi­cie od­zy­ska od­dech, za­czę­ła swą re­la­cję:

– Wilk mocno przy­ci­snął Lisa!

– A on po­tra­fi przy­ci­snąć… – Wil­czy­ca z roz­ma­rze­niem po­my­śla­ła o kilku sy­tu­acjach w ich wła­snej norze, jesz­cze przed przyj­ściem na świat Wil­cząt. Teraz o przy­ci­ska­niu nie było mowy. Dało się naj­wy­żej prze­ci­skać. Musi po­roz­ma­wiać z Wil­kiem o po­sze­rze­niu ko­ry­ta­rzy. Te re­flek­sje prze­rwał chi­chot wie­wiór­ki.

– A żeby pani wie­dzia­ła! Tak Lisa przy­ci­snął, że ten zro­bił się cał­kiem pła­ski. Gdyby po­tra­fił, pew­nie wsiąkł­by w zie­mię!

– A lisy to po­tra­fią? – Kura, która wła­śnie na­de­szła, była go­to­wa uwie­rzyć w do­wol­ne umie­jęt­no­ści swego ho­dow­cy.

– Nie po­tra­fią! – wark­nę­ła Wa­de­ra.

To ucię­ło dys­ku­sję i po­zwo­li­ło Wie­wiór­ce mówić dalej.

– Lis tro­chę po­kom­bi­no­wał i ru­szył na drugą stro­nę Czar­nej Rzeki. Długo szu­ka­łam, ale w końcu zna­la­złam miej­sce, gdzie ga­łę­zie drzew były wy­star­cza­ją­co bli­sko, i prze­pra­wi­łam się na drugą stro­nę. Udało mi się do­pę­dzić Lisa, kiedy wła­śnie wpły­wał w głąb że­re­mia. Zna­la­złam gałąź zwie­sza­ją­cą się nad wodą, bli­sko tej ich pie­cza­ry zbu­do­wa­nej z ob­gry­zio­nych pa­ty­ków. Na­słu­chi­wa­łam pil­nie.

***

Lis był cały mokry po prze­pra­wie przez pod­wod­ne wej­ście do że­re­mia. Robił dość ża­ło­sne wra­że­nie swoim po­zle­pia­nym fu­trem. Wy­glą­dał tak chudo, że przez myśl prze­szła mu obawa, czy za­spa­ny Bóbr nie po­my­li go z ka­wał­kiem drew­na i nie nad­gry­zie. Nic ta­kie­go jed­nak się nie stało. Pan Bóbr do­stoj­nie się­gnął po nie­oko­ro­wa­ny jesz­cze patyk i za­czął go ob­gry­zać le­ni­wie.

– Co cię do nas spro­wa­dza o tak wcze­snej porze… su­cho­fu­try? – tłu­sty wódz z wy­raź­ną zło­śli­wo­ścią użył li­sie­go przy­dom­ka.

– Mam in­te­res! Pro­po­nu­ję dzie­sięć jajek. Co­dzien­nie jedno.

– Dwa­dzie­ścia! Dwa dzien­nie!

– Czter­na­ście! I tylko do jed­ne­go dzien­nie mam do­stęp.

– Zgoda! Wy­słu­cham cię dalej – ła­ska­wie zgo­dził się pan Bóbr.

– Mu­si­cie tylko – kon­ty­nu­ował Lis – zbu­do­wać tamę tro­chę wyżej biegu rzeki. W taki spo­sób, żeby woda za­la­ła pola Czło­wie­ka.

Bóbr zje­żył się cały.

– Osza­la­łeś! Wiesz, co Czło­wiek z nami zrobi?!

– Nie wiem i ty też nie wiesz – Lis za­grał ostat­nią kartą. – Bę­dziesz miał za to czter­na­ście jajek!

– Czter­na­ście jajek już mam – Bóbr był dość stary. Róż­no­rod­ność ze­bra­nych w życiu do­świad­czeń na­uczy­ła go prze­bie­gło­ści. – Zgo­dzi­łem się je przy­jąć w za­mian za wy­słu­cha­nie tych two­ich bred­ni!

Nie­wzru­szo­ny Lis, który nawet po za­gra­niu ostat­nią kartą zda­wał się mieć na­stęp­ną w rę­ka­wie, wy­ja­śnił:

– Nie po­wie­dzia­łem jesz­cze, czemu ta akcja ma słu­żyć. A cho­dzi o roz­wią­za­nie bar­dzo po­waż­ne­go kry­zy­su. Otóż Czło­wiek zra­nił pana Misia. Je­że­li co­kol­wiek sta­nie się Mi­sio­wi, Las stra­ci naj­spo­koj­niej­sze­go wład­cę, ja­kie­go miał. Wła­dzę odzie­dzi­czy jego part­ner­ka, groź­na Mi­sio­wa z gór. Nie bę­dziesz mógł z nią nawet per­trak­to­wać, bo nie zna na­sze­go ję­zy­ka. Sam ro­zu­miesz, że dzika kró­lo­wa, prze­peł­nio­na roz­pa­czą i fru­stra­cją, może zmie­nić Las w strasz­ne miej­sce!

Lis umilkł, by po chwi­li zbli­żyć swój nos do bo­brze­go pyska.

– Tak na­praw­dę za co lu­bisz pana Misia? – za­py­tał groź­nie.

– Za to… Za to, że ni­ko­go z nas… nigdy nie zjadł – wy­szep­tał Bóbr, a jego wiel­kie oczy zro­bi­ły się jesz­cze więk­sze ze stra­chu.

– Ro­zu­miem, że mogę na was li­czyć – za­koń­czył Lis, czu­jąc, że wy­grał.

***

Wie­wiór­ka ła­pa­ła od­dech po zda­niu re­la­cji. Kura prze­cha­dza­ła się, po­wta­rza­jąc: „Ko, ko, ko", jakby wła­śnie znio­sła jajko. Była bar­dzo dumna z Lisa. Znów dawał o sobie znać nie­roz­sąd­ny sen­ty­ment. Wła­sny po­ry­wacz wy­da­wał się jej kimś god­nym po­dzi­wu!

Wil­czy­ca my­śla­ła, że Lis chyba osza­lał, sto­su­jąc ter­ro­ry­stycz­ne me­to­dy. To było nie­mo­ral­ne, a nawet, jak już za­po­mnieć o mo­ral­no­ści, bar­dzo ry­zy­kow­ne!

Pani Mi­sio­wa miała mie­sza­ne uczu­cia. Z jed­nej stro­ny chcia­ła dać Li­so­wi po pysku za uży­cie jej imie­nia do za­stra­sza­nia sym­pa­tycz­nych Bo­brów. Z dru­giej zaś wstą­pi­ła w nią otu­cha, że ktoś stara się coś zdzia­łać. W tym mo­men­cie z gawry do­bie­gło mla­ska­nie. Po wielu go­dzi­nach ma­ja­cze­nia był to bar­dzo bu­du­ją­cy dźwięk. Po­czła­pa­ła spraw­dzić, co się dzie­je. Za­sta­ła pana Misia śpią­ce­go, tym razem jed­nak z nosem w po­ło­wicz­nie zje­dzo­nej rybie.

***

Po po­łu­dniu Czło­wiek wró­cił z ob­cho­du obej­ścia. Był za­do­wo­lo­ny z wy­ni­ków. Cie­lak trzy­mał się do­brze. Już usi­ło­wał sta­wać na wła­snych no­gach! Locha miała nie­uczci­we, świń­skie spoj­rze­nie, ale wie­dział, że wkrót­ce uro­dzi mu miot Pro­siąt. Wszedł do domu, ścią­gnął gu­mia­ki i nalał sobie kie­li­szek cze­goś, co wy­glą­da­ło jak woda. Wy­chy­lił to na sto­ją­co i, nadal z bu­tel­ką w dłoni, za­siadł przed te­le­wi­zo­rem. Do te­le­wi­zo­ra przy­kle­jo­na była kart­ka. Od­sta­wił na­czy­nia na sto­lik i z pew­nym wy­sił­kiem prze­czy­tał:

ty / URA­TO­WAĆ / Miś Pu­cha­tek/ WTEDY NIE / ole­je­my Paula

Na dole, wie­dząc, że to spodo­ba­ło­by się Li­so­wi, Szczur do­kle­ił:

ROL­NI­KU DBAJ O CZY­STOŚĆ /JAJ

Czło­wiek bez trudu do­my­ślił się, że to córka let­ni­ka za­ba­wia się pi­sa­niem ano­ni­mów. „Coraz młod­sze dzie­ci czy­ta­ją kry­mi­na­ły – po­my­ślał. – Oby mi ar­sze­ni­ku do wódki nie na­sy­pa­ła!” – zmiął li­ścik i spraw­nym ru­chem wy­rzu­cił do kosza.

***

Dziew­czyn­ka sie­dzia­ła na stry­chu, za­to­pio­na w lek­tu­rze. Tak na­praw­dę nie mogła ni­cze­go do­czy­tać do końca, bo co chwi­lę ko­lej­na książ­ka lub cza­so­pi­smo przy­ku­wa­ły jej wzrok. Nagle zda­rzy­ło się coś, co od­wró­ci­ło uwagę nawet tak za­go­rza­łej czy­tel­nicz­ki. Na jed­nej ze stert gazet stała Ko­man­dor Świn­ka! Przez chwi­lę tkwi­ła dum­nie, po czym po­bie­gła w kie­run­ku swej pani. W pyszcz­ku nio­sła dużą kart­kę pa­pie­ru, która za­kłó­ca­ła płyn­ność jej ru­chów.

Mysz i Szczur ob­ser­wo­wa­li, jak cięż­ki od żółt­ka ka­wa­łek pa­pie­ru tra­fia do rąk ludz­kie­go dziec­ka. Wcze­śniej wi­dzie­li, jak Czło­wiek zlek­ce­wa­żył po­przed­nią wia­do­mość. Teraz na­dzie­ja zo­gni­sko­wa­ła się wy­łącz­nie w Dziew­czyn­ce. Trze­ba przy­znać, że pi­sząc list, Szczur po­sta­rał się bar­dziej niż przy po­przed­nim.

ranny / zwie­rzę / POD OCHRO­NĄ

ty / Po­mo­że­cie?

Pój­dziesz za mną!

Dziew­czyn­ka od razu ze­rwa­ła się na równe nogi i wy­czu­wa­jąc przy­go­dę, ru­szy­ła w ślad za Świn­ką. Jesz­cze w za­gro­dzie Czło­wie­ka pro­wa­dze­nie prze­jął Szczur. Zwal­niał co chwi­lę, by dać małej czas na do­go­nie­nie do , w końcu za­pro­wa­dził ją do Lasu i na ko­niec do gawry, gdzie przez sen ma­ja­czył pan Misio. Wi­dząc, co się dzie­je, dziew­czyn­ka od razu za­wró­ci­ła i bie­giem ru­szy­ła w stro­nę sie­dzi­by Czło­wie­ka.

Po dro­dze nikt jej nie nie­po­ko­ił.

To był Las, przez które nawet przed­szko­lak mógł przejść bez­piecz­nie. Żadne z du­żych zwie­rząt nie za­ata­ko­wa­ło­by dziec­ka. Nawet Bor­suk bałby się coś mu zro­bić.

***

Go­spo­darz był poza domem i praw­do­po­dob­nie kar­mił kury, gdy do domu wpa­dła Dziew­czyn­ka, wo­ła­jąc:

– Tato! Tato!

Oj­ciec, tro­chę prze­stra­szo­ny na­głym alar­mem, a tro­chę za­do­wo­lo­ny, że znów jest po­trzeb­ny swemu dziec­ku, wy­szedł na ko­ry­tarz.

– Tato! Chory zwie­rzak! – i mała za­czę­ła pła­kać.

Tata zro­zu­miał ko­mu­ni­kat. Chwy­cił torbę le­kar­ską i był gotów. Dziew­czyn­ka do­sko­na­le zda­wa­ła sobie spra­wę, że nie na­le­ży wcho­dzić w szcze­gó­ły. Po­pro­wa­dzi­ła ojca przez pole, krze­wy i za­ro­śla aż do sa­me­go ma­tecz­ni­ka. Jesz­cze zanim ru­szy­li, męż­czy­zna za­żar­to­wał na głos:

– Oby to nie oka­za­ła się Niedź­wie­dzi­ca z mło­dy­mi.

– Ro­zu­mie­my, co mówi? – zdzi­wił się Szczur, od­pro­wa­dza­jąc we­te­ry­na­rza wzro­kiem.

– To jego dar. Sią tacy lu­dzie, któzi po­tra­fią tak coś po­wie­dzieć, zie ro­źu­mie­my – wy­ja­śni­ła sto­ją­ca obok Świn­ka.

***

Im bar­dziej zbli­ża­li się do gawry, tym bar­dziej wzma­gał się nie­po­ko­ją­cy za­pach, który z każ­dym kro­kiem sta­wał się coraz in­ten­syw­niej­szy. Kiedy byli nie­mal na miej­scu, le­karz nie po­tra­fił już na­zwać go ina­czej jak tylko smro­dem.

Gdy mi­nę­li ostat­nie drze­wa za­sła­nia­ją­ce wy­krot, coś po­cią­gnę­ło Dziew­czyn­kę na bok. Po­zo­sta­wio­ny bez prze­wod­ni­ka Czło­wiek ro­zej­rzał się wokół. Po lewej zo­ba­czył Niedź­wie­dzi­cę przy­ci­ska­ją­cą jego córkę do ziemi. Widok był o tyle nie­sa­mo­wi­ty, że Niedź­wie­dzi­ca li­za­ła małą po twa­rzy, jak od­da­ny pies. Po pra­wej stro­nie krą­ży­ła Wil­czy­ca. W pierw­szym od­ru­chu męż­czy­zna pró­bo­wał się wy­co­fać. Wtedy za ple­ca­mi usły­szał groź­ne war­cze­nie. Obej­rzał się przez ramię i zo­ba­czył po­tęż­ne­go Ba­sio­ra który ob­na­żył kły.

Sta­ra­jąc się za­cho­wać spo­kój i nie wy­ko­ny­wać gwał­tow­nych ge­stów ru­szył po­wo­li w stro­nę wy­kro­tu. Zo­rien­to­wał się, że chyba o to cho­dzi­ło zwie­rzę­tom. Po­zwo­li­ły nie tylko iść, ale wręcz po­na­gla­ły, trą­ca­jąc za­chę­ca­ją­co no­sa­mi. We­te­ry­narz cały czas wal­czył z od­ru­chem na­tych­mia­sto­wej uciecz­ki. Wie­dział, co go czeka w głębi wy­kro­tu: chory Niedź­wia­dek, pew­nie ostat­ni ży­ją­cy z miotu. Kiedy tylko go do­tknie, pró­bu­jąc le­czyć, Niedź­wie­dzi­ca wie­dzio­na mat­czy­nym in­stynk­tem roz­szar­pie ludz­kie gar­dło.

Przez chwi­lę my­ślał o swo­ich ko­le­gach, na co dzień le­czą­cych ludzi. Czy na­praw­dę pra­co­wa­li w więk­szym stre­sie niż on w tej chwi­li?

Roz­my­śla­nia o służ­bie zdro­wia wpły­nę­ły ko­ją­co na opa­no­wa­nie we­te­ry­na­rza. Czuł, że nawet ręce prze­sta­ły mu drżeć. W tym mo­men­cie zo­ba­czył pa­cjen­ta. Za­po­mniał o wizji cho­re­go Niedź­wie­dziąt­ka.

To był jeden z naj­więk­szych Niedź­wie­dzi, jakie wi­dział! Wy­da­wał się spać, po­mru­ku­jąc przez sen. Do­sko­na­le wi­docz­na rana po­strza­ło­wa w oczy­wi­sty spo­sób sta­no­wi­ła pro­blem, z któ­rym le­karz przy­szedł się zmie­rzyć. Bez słowa wyjął z torby dwie strzy­kaw­ki z koń­ski­mi daw­ka­mi środ­ków prze­ciw­bó­lo­wych i zbli­żył się do pa­cjen­ta. W tym mo­men­cie pan Misio od­zy­skał na chwi­lę przy­tom­ność i spoj­rzał pro­sto na Tatę. Zmro­ził tym krew w jego ży­łach, zaraz jed­nak oparł głowę na po­sła­niu i z przy­ja­znym mru­cze­niem za­padł w sen. Pod­czas jed­nej z chwil przy­tom­no­ści wspo­mnia­no, że przyj­dzie Czło­wiek, aby mu pomóc. Teraz za­re­je­stro­wał tylko z ulgą, że to nie ten sam Czło­wiek, który go po­strze­lił.

Dwie igły zo­sta­ły wbite w po­bli­żu rany i śro­dek znie­czu­la­ją­cy po­pły­nął rów­no­cze­śnie z obu strzy­ka­wek. Niedź­wiedź nawet nie drgnął. Po­mru­ki­wał ra­do­śnie, śnił mu się bo­wiem ra­bu­nek miodu i za­baw­nie bez­bo­le­sne psz­cze­le uką­sze­nia.

Cze­ka­jąc, aż śro­dek prze­ciw­bó­lo­wy za­cznie dzia­łać, we­te­ry­narz roz­ło­żył na bia­łym płót­nie ze­staw błysz­czą­cych na­rzę­dzi. Pło­mie­niem za­pal­nicz­ki od­ka­ził każde z nich.

Wi­dząc pło­myk, ob­ser­wu­ją­ce zwie­rzę­ta cof­nę­ły się tro­chę. Lęk przed ogniem nigdy nie stał się dla nich ata­wi­zmem. Pło­mień nadal sta­no­wił re­al­ne za­gro­że­nie!

Po tym ry­tu­ale le­karz znów na­chy­lił się nad pa­cjen­tem. Srebr­nym, za­gię­tym na końcu pa­ty­kiem de­li­kat­nie son­do­wał ranę. Kiedy usły­szał me­ta­licz­ny dźwięk uśmiech­nął się – już wie­dział, że kula nie utkwi­ła głę­bo­ko!

Się­gnął po szczyp­ce i za ich po­mo­cą wy­cią­gnął brył­kę oło­wiu. Upu­ścił ją na zie­mię i po­zwo­lił, by po­to­czy­ła się na bok. Z otwo­ru wy­pły­nę­ło sporo krwi, zmie­sza­nej z ropą. Po jej ilo­ści i ko­lo­rze zo­rien­to­wał się, że nie zo­sta­ła uszko­dzo­na żadna tęt­ni­ca. Chwy­cił skal­pel i za­czął oczysz­czać ranę z za­in­fe­ko­wa­nej tkan­ki.

Pan Wilk od­biegł na stro­nę i dys­kret­nie zwró­cił po­ran­ny po­si­łek. Widok kro­jo­ne­go przy­ja­cie­la wy­da­wał się dość nie­po­ko­ją­cy.

Na ko­niec le­karz za­szył ranę i wstrzyk­nął an­ty­bio­tyk.

– Teraz bę­dzie już tylko le­piej! – po­wie­dział i po­dra­pał Misia za uchem. Ten za­re­ago­wał sen­nym mru­cze­niem. Za to Niedź­wie­dzi­ca ze­rwa­ła się na równe łapy i groź­nie wark­nę­ła:

– GRRR!

– Spo­koj­nie, jest po pro­stu za­zdro­sna – szczek­nął kilka razy Lis. – Teraz pro­szę za mną! – Od­biegł ka­wa­łek.

Le­karz nie ro­zu­miał ani słowa, jed­nak wy­czuł przy­ja­zny wy­dźwięk war­ko­tów i szczek­nięć. Zro­zu­miał, że może odejść. Ze­brał na­rzę­dzia, scho­wał je do torby i wraz z córką ru­szył za Lisem.

***

Wil­cze szcze­nia­ki ba­wi­ły się ra­do­śnie koło swo­jej nory.

– Łapa! Łapa! – wo­ła­ły, ile­kroć udało im się tra­fić łapą w łapę part­ne­ra. Po­gry­za­ły się przy tym i prze­wra­ca­ły. Tar­mo­si­ły i wy­krzy­ki­wa­ły dzie­cię­ce obe­lgi.

Wilcz­ka była bar­dziej ru­chli­wa i cały czas pro­wa­dzi­ła w ogól­nej punk­ta­cji. Nie da się wy­klu­czyć, że dla­te­go, że to ona pil­no­wa­ła punk­tów. Wil­czek cenił sobie po pro­stu dobrą za­ba­wę. Nie in­te­re­so­wa­ło go wy­gry­wa­nie, tylko sama po­zo­ro­wa­na walka. Do­sko­na­le ro­zu­miał, że pod­czas praw­dzi­wej po­tycz­ki li­czyć się bę­dzie je­dy­nie osta­tecz­ne chap­nię­cie. Punk­ty nie miały sensu.

Szcze­nia­ki zmę­czo­ne za­pa­sa­mi w końcu opa­dły na trawę i za­czę­ły dys­ku­sję o ostat­nich wy­da­rze­niach.

– Lis to cwa­niak! – za­chwy­ca­ła się Wilcz­ka, cho­ciaż jak na jej gust ru­dzie­lec był za niski. – Nie­omal­że wma­new­ro­wał Bobry w naj­więk­szą roz­ró­bę w oko­li­cy!

– Tak, miał plan. Ale za­uwa­ży­łaś, że ten plan nie zo­stał w ogóle prze­my­śla­ny? Ru­dzie­lec wy­my­ślił tylko, jak za­stra­szyć Czło­wie­ka. Nie miał po­ję­cia jak roz­ma­wiać, nie wie­dział też, co Czło­wiek mógł niby zro­bić, by wy­le­czyć pana Misia!

– Chyba masz rację – zgo­dzi­ła się nie­chęt­nie Wilcz­ka, która była w takim wieku, że po­trze­bo­wa­ła bo­ha­te­rów. – Tak na­praw­dę Lis zro­bił to tylko po to, żeby nasz oj­ciec nie mógł się cze­piać.

– Tak, sio­strzycz­ko. Lis to ego­ista, dla­te­go nie ma ni­ko­go poza ster­ro­ry­zo­wa­ną Kurą.

Na po­la­nę we­szła Wa­de­ra. Sły­sza­ła koń­ców­kę roz­mo­wy swo­ich dzie­ci i czuła się bar­dzo dumna, że sa­mo­dziel­nie do­szły do ta­kich wnio­sków. Nie by­ła­by jed­nak matką, gdyby nie do­rzu­ci­ła kilku słów od sie­bie:

– Lis nie jest złym zwie­rza­kiem. Nie­ste­ty, roz­pa­tru­je wszyst­ko w ka­te­go­riach wła­snej wy­go­dy i ślepo wie­rzy we wła­sny spryt. Któ­re­goś dnia skoń­czy źle, sa­mot­ny i roz­płasz­czo­ny na Czar­nej Rzece!

***

Szczur na­brał ostat­nio zwy­cza­ju od­gry­za­nia rogu każ­dej prze­czy­ta­nej stro­ny. Po­zwa­la­ło to jakoś pa­no­wać nad tym, co już prze­czy­tał, mimo cha­otycz­ne­go ska­ka­nia z lek­tu­ry na lek­tu­rę. Teraz po­gry­zał Ja­me­sa Bonda, który po­mógł mu zro­zu­mieć spo­sób przed­sta­wia­nia się Świn­ki Mor­skiej. Ta książ­ka po­mo­gła mu też wy­pra­co­wać wła­sną od­zyw­kę.

Po­ni­żej, w dol­nej czę­ści domu, pa­no­wał strasz­ny har­mi­der. To let­ni­cy pa­ko­wa­li ma­nat­ki i szy­ko­wa­li się do wy­jaz­du.

– Wy­jeź­dziam ź nimi – oświad­czy­ła nagle Mor­ska.

– Je­stem wstrzą­śnię­ty, choć nie zmie­sza­ny – od­parł Szczur na­chy­la­jąc się, by cmok­nąć ją w łapkę.

Dwie ster­ty gazet dalej Mysz aż wzdry­gnę­ła się z za­zdro­ści.

– Po­wo­dze­nia w wiel­kim świe­cie! – za­wo­ła­ła.

– Źro­zium­cie, w mie­ście jeśt lep­sie ziar­cie, now­sie ksiąś­ki. I film cia­śem obej­zię… No i mam śtałą opie­kę me­dyć­ną. Jak się źro­bię śtara, to się psida…

– Już je­steś stara! – wrza­snę­ła Mysz zza ga­ze­ty.

– No i Dziew­cin­ka mnie kocha… – Świn­ka po­bie­gła na dół, by do­łą­czyć do Ludzi.

Szczur wy­do­był spo­śród szpar­ga­łów ko­lej­ną przy­go­to­wa­ną przez sie­bie kart­kę i trzy­ma­jąc ją w pyszcz­ku, rów­nież zbiegł na dół. Długo kom­bi­no­wał, jak dys­kret­nie po­dejść do we­te­ry­na­rza. Udało się w ostat­niej chwi­li. Męż­czy­zna sie­dział w sa­mo­cho­dzie i już miał za­trza­ski­wać drzwicz­ki, kiedy gry­zoń, wsko­czyw­szy mu na ko­la­na, po­ło­żył przed sobą kart­kę. Za­sko­czo­ny Tata prze­czy­tał:

wró­cisz/ DO NAS / ?

– Przy­ja­dę za mie­siąc zo­ba­czyć, jak się goi rana. I chyba za­wsze będę wra­cał tu na wa­ka­cje – od­po­wie­dział.

Szczur wy­sko­czył z sa­mo­cho­du i po­gnał przez pola w stro­nę Lasu.

***

Tego wie­czo­ra na po­la­nie, nie­opo­dal wil­czej jamy, spo­tka­ły się wszyst­kie zwie­rzę­ta. Przy­szedł nawet pan Miś, wspie­ra­jąc się na Niedź­wie­dzi­cy. Od ope­ra­cji usu­nię­cia kuli czuł się coraz le­piej, był jed­nak nadal wy­czer­pa­ny i dużo spał. Po­wie­dział tylko (sto­sun­ko­wo grom­kim gło­sem): „Wi­taj­cie" i zło­żył po­tęż­ny pysk na przed­nich ła­pach, za­sy­pia­jąc.

– Prze­pra­szam za niego. Wciąż do­cho­dzi do sie­bie. Już mnie męczy to cią­głe ła­pa­nie dwóch ryb, żeby zjeść tylko jedną – wy­ja­śni­ła Niedź­wie­dzi­ca z uśmie­chem.

– Pani mówi po na­sze­mu? – Wie­wiór­ka była kom­plet­nie za­sko­czo­na.

– Ow­szem. – Mi­sio­wa skrom­nie spu­ści­ła wzrok, oglą­da­jąc wła­sne pa­zu­ry. – Ktoś musi, skoro ten od­waż­ny idio­ta dał się po­strze­lić. A wła­śnie! Tam jest ktoś, kto chce pani coś po­wie­dzieć, pani Wie­wiór­ko!

Na po­la­nę wy­biegł pan Szczur. Fu­ter­ko miał zmierz­wio­ne i lekko drżał z po­wo­du tremy. Nie był przy­zwy­cza­jo­ny, by prze­ma­wiać przed tak licz­nym au­dy­to­rium. Wie­dział, że ota­cza­ją go przy­ja­cie­le. Wśród zwie­rząt nie było ani jed­ne­go, które nie ro­zu­mia­ło­by jego za­sług w ra­to­wa­niu pana Misia.

– Już nigdy, prze­nig­dy nie na­zwie mnie pani tchó­rzem i zło­dzie­jem! – wy­krzy­czał Wie­wiór­ce pro­sto w nosek.

– Naj­wy­żej od­waż­nym zło­dzie­jem – za­chi­cho­ta­ła Wie­wiór­ka.

Szczur po­czuł się zbity z tropu. Wie­wiór­ka, która wciąż pa­mię­ta­ła kra­dzież po­je­dyn­cze­go orzesz­ka, ode­zwa­ła się:

– Do na­pi­sa­nia li­stów uży­łeś go­to­wych słów, które ukra­dłeś z ksią­żek!

– Ale… – Szczur chciał się bro­nić. Nie po­tra­fił jed­nak nic wy­my­ślić. Znów po­czuł się bez­war­to­ścio­wym, mar­nym stwo­rze­niem.

– Nie! – za­brzmiał pi­skli­wy głos Myszy. – Po­je­dyn­cze słowa, choć­by i na­pi­sa­ne na pa­pie­rze, nie na­le­żą do ni­ko­go! Ale te listy, któ­ry­mi pan Szczur ura­to­wał Pana Lasu, to były słowa Szczu­ra!

Roz­le­gły się licz­ne wi­wa­ty na cześć dziel­ne­go gry­zo­nia, który stał teraz lekko za­kło­po­ta­ny. Zwie­rzę­ta pod­cho­dzi­ły, by mu gra­tu­lo­wać. W końcu po­de­szła nawet Wie­wiór­ka, prze­pra­sza­jąc za wszel­kie złe słowa na jego temat. Szczur uśmiech­nął się wy­ro­zu­mia­le i uści­snął zgrab­ną łapkę.

– Naj­waż­niej­sze, że je­ste­śmy po tej samej stro­nie – wy­ja­śnił chwi­lę przed tym, nim po­rwał go tłum roz­tań­czo­nych zwie­rząt.

Był to ta­niec dość dziw­ny, bo nie po­dą­żał za mu­zy­ką. Wy­da­wa­ło się, że to pląs tego ro­dza­ju, z któ­re­go mu­zy­ka do­pie­ro mogła wy­nik­nąć. Więk­sze zwie­rza­ki nie brały w nim udzia­łu, świa­do­me, że mo­gły­by skrzyw­dzić kogoś mniej­sze­go, za to mniej­sze stwo­rzon­ka ra­do­śnie ha­sa­ły, zde­rza­jąc się i tar­mo­sząc. Mnó­stwo drob­nych ra­mion po­nio­sło Szczu­ra na skraj tłumu. Kiedy już pra­wie uwol­nił się od ciżby, miał oka­zję po­znać dwie dość atrak­cyj­ne Nor­ni­ce. Do dziś pa­mię­ta, jak te nie­tu­tej­sze dziew­czy­ny ści­ga­ły go, wy­krzy­ku­jąc z obcym ak­cen­tem:

– Po­fy­glu­jem!? Pane Sczu­re…

Na ubo­czu do sa­mot­ne­go pana Lisa po­de­szła pięk­no­oka Bo­brzy­ca.

– Przy­sła­li mnie po pierw­sze jajko – wy­ja­śni­ła chłod­no. W jej oczach nie było śladu po­przed­nio oka­zy­wa­ne­go sza­cun­ku. Kiedy Lis wrę­czył jej jajko, do­da­ła mści­wie:

– Niech pan nigdy nie od­wie­dza nas za Czar­ną Rzeką! Pan Bóbr mówi, że wasza przy­jaźń na­le­ży do prze­szło­ści.

– Zo­rien­to­wał się? – spy­tał po­kor­nie Lis.

– Tak, zo­rien­to­wał się, że chcia­łeś ry­zy­ko­wać naszą skórą, by chro­nić wła­sną!

– Chcia­łem ra­to­wać pana Misia!

– Nie! Chcia­łeś ra­to­wać sie­bie, uda­jąc, że ra­tu­jesz Misia! – co po­wie­dziaw­szy, od­wró­ci­ła się, aby odejść do­stoj­nym kro­kiem.

***

Słoń­ce chy­li­ło się ku za­cho­do­wi. Kolor nieba z błę­kit­ne­go sta­wał się gra­na­to­wy. Świa­tło z bia­łe­go sta­wa­ło się złote.

Pan Szczur sie­dział na skra­ju Lasu, po­dzi­wia­jąc z od­da­li schlud­nie roz­pla­no­wa­ne żyzne pola. Za ple­ca­mi miał gę­stwi­nę drzew, przed sobą kró­le­stwo Czło­wie­ka. Był świa­dom, że na­le­ży do obu tych świa­tów. Las nęcił przy­go­dą i ro­man­ty­zmem, ludz­ka za­gro­da zaś bez­pie­czeń­stwem i wy­go­dą.

No i… książ­ka­mi! Szczur po­dej­rze­wał, że więk­szość z tego, co czy­tał, nie mogła być praw­dą. Kiedy wspo­mniał o tym Świn­ce, ta z po­wa­gą po­ki­wa­ła łeb­kiem. Po­wie­dzia­ła wtedy: „Wi­dziś, to jeśt wła­śnie śtuka, zieby umieć od­róź­nić”. Zaraz potem po­kłó­ci­li się jed­nak o Sło­nia. Szczur za nic nie chciał uwie­rzyć w jego ist­nie­nie!

Te roz­my­śla­nia prze­rwał Bor­suk. Pod­szedł nie­zgrab­nie i fuk­nął parę razy.

– Spo­koj­nie, nic ci nie zro­bię, Szczur­ku. Na razie… – wy­chry­piał. – Roz­szar­pa­li­by mnie. Ale póź­niej… mógł­byś dla mnie pra­co­wać! Do­nieść, gdzie ostat­nio bzyka syn Chra­bąsz­cza, komu Ku­kuł­ka pod­rzu­ci­ła jajko… Takie tam drob­ne in­for­ma­cje.

Szczur zer­k­nął na Bor­su­ka. Ten wy­glą­dał na za­do­wo­lo­ne­go z sie­bie, jakby skła­dał szczo­drą ofer­tę. Drugi raz Szczur już na niego nie spoj­rzał. Nie oglą­da­jąc się, ru­szył w stro­nę ludz­kiej za­gro­dy.

Teraz Las wy­da­wał się pięk­nym miej­scem, miał tam przy­ja­ciół. Był jed­nak dziki, nie­obli­czal­ny i nie­bez­piecz­ny. Wra­cał więc do ksią­żek, cy­wi­li­za­cji i zno­śnej opie­ki me­dycz­nej. Ucie­kał od le­śnych gang­ste­rów w stylu Bor­su­ka. No i Mysz – wy­da­wa­ła się do­brym kom­pa­nem. Mogli po­ga­dać o wszyst­kim, co Szczur wy­czy­tał. Mysz także uczy­ła się czy­tać, ale książ­ki wciąż ko­ja­rzy­ły jej się bar­dziej z wy­god­nym le­go­wi­skiem niż z in­te­re­su­ją­cy­mi te­ma­ta­mi. Co nie zna­czy­ło, że wy­god­ne le­go­wi­sko nie mogło być in­te­re­su­ją­ce! Z tą myślą w gło­wie Szczur przy­śpie­szył. Wej­dzie na strych, ułoży się i wy­ko­rzy­sta ostat­nie pro­mie­nie słoń­ca, by prze­czy­tać kilka stron przed snem!

 

 

koniec