Furia

2358-09-14T08:03:23 (-10 hours)

 

Splu­nął na zie­mię, nie spusz­cza­jąc wzro­ku z wraku przed sobą. Łazik, jeden z tych pro­du­ko­wa­nych w Mie­ście na po­trze­by ho­dow­ców i miesz­kań­ców pre­rii, leżał na lewej bur­cie kil­ka­na­ście kro­ków przed nim. Wy­glą­dał jak po­gru­cho­ta­na za­baw­ka. Po­gię­ta ka­ro­se­ria, prak­tycz­nie po­zba­wio­ne opon felgi. Oko­li­ca przy­po­mi­na­ła po­bo­jo­wi­sko: zie­mia zryta ko­ła­mi, roz­sy­pa­ne bez­ład­nie do­oko­ła setki odłam­ków – po­ła­ma­ny pla­stik, strzę­py gumy. Ob­szedł po­wo­li prze­wró­co­ny po­jazd, ostroż­nie sta­wia­jąc kroki, by nie za­dep­tać śla­dów. Dach był wdu­szo­ny do środ­ka, jakby coś z dużą siłą wie­lo­krot­nie w niego ude­rzy­ło. Przed­nia płyta osło­no­wa tkwi­ła nad maską: wy­ła­ma­na na ze­wnątrz, zie­ją­ca ra­na­mi zmiaż­dżo­nych ekra­nów. Na ka­ro­se­rii ślad ciem­ne­go, skrze­płe­go już za­cie­ku wił się ku ziemi fan­ta­zyj­nym zyg­za­kiem. Ze środ­ka wy­sta­wa­ła ludz­ka ręka. Za­trzy­mał się i po­wo­li się­gnął do ka­bu­ry; chłód kolby re­wol­we­ru przy­jem­nym spo­ko­jem roz­lał się po wnę­trzu dłoni. Wyjął broń, od­bez­pie­czył. Pod­szedł do wraku, trzy­ma­jąc przy bio­drze go­to­wy do strza­łu pi­sto­let. Kuc­nął, lewą ręką wy­ma­cał nad­gar­stek. Brak pulsu. Wes­tchnął, wy­co­fał się do swo­je­go wozu, za­par­ko­wa­ne­go nie­opo­dal. Się­gnął po za­la­ny po­li­me­rem mi­kro­fon radia i we­zwał Doc’a, po­da­jąc współ­rzęd­ne oraz pro­sząc, by wziął cięż­szy sprzęt. Odło­żył urzą­dze­nie i zdjął ka­pe­lusz z głowy. Rę­ka­wem ko­szu­li otarł czoło.

– No i co my­ślisz… Zna­la­zła się nasza zguba? – po­wie­dział, pa­trząc na le­żą­cy na boku wrak. Pła­ski, przy­po­mi­na­ją­cy nieco me­ta­lo­wy pla­cek czte­ro­ko­ło­wiec, tak­tow­nie za­cho­wał mil­cze­nie. Męż­czy­zna oparł się o ka­ro­se­rię i omiótł wzro­kiem całe miej­sce, jakby za­sta­na­wia­jąc się co dalej. Stał tak przez kilka minut. Pierw­sze słoń­ce wy­su­nę­ło się już pra­wie peł­nym okrę­giem na niebo, ranek za­po­wia­dał się cie­pły. Po­kle­pał maskę dło­nią tak, jak po­kle­pu­je się wier­ne­go wierz­chow­ca.

– Niech ci bę­dzie… Od­pa­li­my ka­me­ry. Przej­dzie­my się po śla­dach. Zo­ba­czy­my, co tu za­szło. Ale naj­pierw… – wy­pro­sto­wał się, zro­bił krok i otwo­rzył prze­su­wa­ne drzwi. Po­now­nie się­gnął do środ­ka, mię­dzy fo­te­le i wy­cią­gnął stam­tąd sre­brzy­stą tu­le­ję – Naj­pierw rze­czy naj­waż­niej­sze. Bez kawy nie robię.

 

2358-09-14T01:23:23 (-17 hours)

 

Ock­nę­ła się z le­tar­gu, ner­wo­wo za­ci­ska­jąc dło­nie na kie­row­ni­cy. Jed­no­staj­ny szum sil­ni­ków dzia­łał usy­pia­ją­co, po­ma­ga­jąc zmę­cze­niu zdra­dziec­ko, mi­li­metr po mi­li­me­trze, opusz­czać cięż­kie ze znu­że­nia po­wie­ki. Świa­tła ła­zi­ka cięły nocny mrok ja­sny­mi smu­ga­mi, pod­ska­ku­ją­cy­mi w rytm po­ko­ny­wa­nych nie­rów­no­ści. Za­mru­ga­ła kil­ku­krot­nie, od­pę­dza­jąc sen. Na szczę­ście piasz­czy­sta droga wio­dła pro­sto, ła­ska­wie to­le­ru­jąc krót­kie chwi­le braku kon­cen­tra­cji. Mi­mo­wol­nie ziew­nę­ła gło­śno, to był długi dzień i jesz­cze dłuż­sza noc. Od­zwy­cza­iła się od da­le­kich tras z ręcz­nym ste­ro­wa­niem, to fakt, a znu­że­nie sku­tecz­nie utrud­nia­ło sku­pie­nie się na pro­wa­dze­niu. Jutro, o tej samej porze, bę­dzie już bo­ga­ta. Uśmiech­nę­ła się w duchu, ob­rzu­ci­ła spoj­rze­niem wska­za­nia za­la­nych po­li­me­ro­wą osło­ną przy­rzą­dów i zer­k­nę­ła na ekran tyl­nej ka­me­ry. Ciem­ność kró­lo­wa­ła nie­po­dziel­nie na wy­świe­tla­czach – noc była po­chmur­na i tylko od czasu do czasu blade świa­tło gwiazd roz­ja­śnia­ło za­nu­rzo­ny we śnie świat. Po­chy­li­ła się do przo­du, opie­ra­jąc się na kie­row­ni­cy; wle­pi­ła wzrok w głów­ny mo­ni­tor usi­łu­jąc nie za­snąć.

 

Niski cień ła­zi­ka bez wy­tchnie­nia parł do przo­du przez nocną pre­rię. Sze­lest elek­trycz­nych sil­ni­ków wraz z szu­mem opon tar­mo­szą­cych pod­ło­że nu­ci­ły swoje li­bret­to na tle szep­tu ko­ły­sa­nych wia­trem traw. Snop świa­tła z przed­nich re­flek­to­rów wy­łu­skał z mroku grupę skał, jakby roz­rzu­co­nych wokół drogi. Gdy po­jazd je mijał, echo za­hu­cza­ło rap­tow­nie, kon­tra­punk­tu­jąc gło­śno do­tych­czas cichy śpiew ma­szy­ny. Nagły dźwięk spło­szył no­cu­ją­ce wśród gła­zów skrzy­dła­cze, które gło­śno pro­te­stu­jąc wzbi­ły się w górę. Dud­nie­nie znik­nę­ło rów­nie szyb­ko, jak się po­ja­wi­ło. Ptaki krą­ży­ły w po­wie­trzu przez kilka chwil, ich ję­kli­we skar­gi prze­ci­na­ły po­wie­trze. W końcu zde­cy­do­wa­ły się ostroż­nie przy­siąść z po­wro­tem wśród skał. Jeden z nich wy­lą­do­wał na ni­skim, po­dłuż­nym gła­zie, ma­ja­czą­cym w mroku dziw­nym kon­tu­rem. Zwie­rzę ob­ra­ca­ło głową w nie­spo­koj­nym na­słu­chi­wa­niu. Nagle, tuż pod nim, roz­bły­sło świa­tło, nie­cią­głą, po­szar­pa­ną ciem­ny­mi prze­rwa­mi, linią bo­le­śnie ja­snych diod…

 

2358-09-11 (-3 days)

 

– Po­trze­bu­ję dzi­kiej fury.

Wes­tchnę­ła. Nie­na­wi­dzi­ła, gdy prze­ry­wa­no jej w środ­ku mon­ta­żu, nawet je­że­li był to gru­chot na za­mó­wie­nie, jedna z kilku sztuk trzo­dy złomu do po­sta­wie­nia na pre­rii. Pro­gno­zy wa­ha­ły się co do do­kład­ne­go ob­sza­ru, ale w jed­nym były zgod­ne – burza py­ło­wa ude­rzy w po­bli­żu. Wszy­scy oko­licz­ni fur­me­rzy do­sta­li ko­cio­kwi­ku, chcąc na zaraz mieć przy­naj­mniej małe stad­ka. Każ­de­mu oczy świe­ci­ły się cho­ro­bli­wie, gdy wci­skał jej do ręki czip z reszt­ką oszczęd­no­ści. “Mu­sisz, mu­sisz… tym razem na pewno Rój spad­nie na moje bryki”. Ta, jasne. Bar­dzo droga lo­te­ria. Spad­nie lub nie spad­nie, cho­le­ra wie, ale skoro chcesz kar­mić się mi­ra­ża­mi o bo­ga­tych, miej­skich fla­mach, pisz­czą­cych na sam widok pod­ra­so­wa­nych obcym nanem me­cha­nicz­nych be­stii – to twoja spra­wa. Za zmon­to­wa­nie kilku tru­pów pła­cisz po­ło­wę z góry, po­ło­wę przy od­bio­rze. I bez nu­me­rów.

– To jakaś po­mył­ka. Ja tu się zaj­mu­ję le­gal­nym in­te­re­sem, złom skła­dam pod opad. Wszyst­kie kon­tro­le­ry re­je­stro­wa­ne, za­la­ne po sa­miuś­kie koń­ców­ki złą­czek! – krzyk­nę­ła, nie wy­jeż­dża­jąc spod pod­wo­zia. – Idź sobie gdzieś in­dziej, za­ro­bio­na je­stem.

Roz­le­gły się kroki. Zo­ba­czy­ła parę brą­zo­wych butów ze spi­cza­sty­mi no­ska­mi. In­truz naj­wy­raź­niej nie pod­da­wał się łatwo. Ode­pchnę­ła się od pod­wo­zia, wy­jeż­dża­jąc na desce spod grata sta­re­go spe­edo. Spoj­rza­ła w górę. Męż­czy­zna nie był wy­so­ki, twarz miał ogo­rza­łą od słońc. Stał, trzy­ma­jąc się obu­rącz pasa obok klam­ry. Przy pra­wym boku z ka­bu­ry wy­sta­wał wie­ko­wy, bę­ben­ko­wy re­wol­wer. Na pier­si, nie­dba­le przy­pię­ta do ko­szu­li, wi­sia­ła za­śnie­dzia­ła gwiaz­da ran­ge­ra. Przez chwi­lę pa­trzy­li sobie w oczy.

– Coś jesz­cze? – za­py­ta­ła chłod­no. Twarz przy­by­sza nie wy­ra­ża­ła żad­nych emo­cji. W ką­ci­ku ust trzy­mał źdźbło trawy, które po­wo­li, jakby od nie­chce­nia, mia­ro­wo żuł. Ra­chi­tycz­ny kłos sen­nie pły­wał w po­wie­trzu, to w górę, to w dół. Źdźbło za­trzy­ma­ło się na mo­ment.

– Ogar. – Rzu­cił po chwi­li spo­koj­nie. Znów żuł.

Mil­cze­li w bez­ru­chu. Po­czu­ła na twa­rzy falę go­rą­ca. Z tru­dem za­cho­wa­ła spo­kój, gno­jek naj­wy­raź­niej nie tra­fił tu przy­pad­kiem. Ktoś coś sko­ja­rzył lub pu­ścił farbę? To jeden z tych Ja­siów Wę­drow­nicz­ków, może zna­lazł wrak i coś z niego wy­cią­gnął? Do dia­bła, durna ma­szy­na! Sprzę­że­nie miało jed­nak swoje wady. Nic to, jak cię zła­pią za rękę, mów, że nie twoja…

– Nie wiem, o czym mó­wisz – skła­ma­ła gład­ko. Pod­bi­jam!

Cisza. Tak­so­wa­li się wzro­kiem, męż­czy­zna nie ru­szył się ani o krok. Źdźbło po­wę­dro­wa­ło z jed­ne­go ką­ci­ka ust w drugi.

– W takim razie… Zer­k­nę w do­ku­men­ty i twoje czę­ści. Na pewno nie masz nic prze­ciw­ko – stwier­dził bar­dziej, niż za­py­tał. Ode­tchnę­ła, sta­ran­nie ukry­wa­jąc ulgę. Miał w ręku naj­wy­żej nędz­ną parę. Czas wejść za wszyst­ko.

– Nakaz masz?

Nie od­po­wie­dział. Uśmiech­nął się lekko, sa­my­mi usta­mi – oczy po­zo­sta­ły nie­ru­cho­me. Źdźbło za­trzy­ma­ło się, drżąc nie­znacz­nie jakby w ocze­ki­wa­niu. Pas. Uśmiech­nę­ła się i od­po­wie­dzia­ła:

– Wyj­ście jest tam – wska­za­ła pod­bród­kiem – Mam dużo pracy, sam ro­zu­miesz… Po­mo­gę ci, jak przyj­dziesz z na­ka­zem, a teraz wra­cam do ro­bo­ty. Na pewno nie masz nic prze­ciw­ko – do­rzu­ci­ła. Szast, prast, zgar­nę­ła pulę. Szyb­ko po­szło. Swoją drogą, wia­do­my temat trze­ba po cichu za­mknąć.

Ran­ger do­tknął pal­ca­mi ronda ka­pe­lu­sza w ge­ście po­że­gna­nia, od­wró­cił się i bez po­śpie­chu, spo­koj­nym kro­kiem od­szedł. Twar­de ob­ca­sy stu­ka­ły gło­śno o pod­ło­gę ga­ra­żu. Od­pro­wa­dza­ła go przez chwi­lę wzro­kiem, po czym wsu­nę­ła się po­now­nie pod pod­wo­zie.

 

2358-07-20 (-8 weeks)

 

– Po­trze­bu­ję dzi­kiej fury – po­wie­dział ten ze sko­śny­mi ocza­mi i ta­tu­ażem na łysej czasz­ce.

– To sobie odłów i ujeź­dzij – od­burk­nę­ła znie­cier­pli­wio­na – Na pewno wiesz, gdzie sie­dzi Rój… Do wzgórz góra kilka dni drogi, tylko na ran­ge­rów mu­sisz uwa­żać. Na­ry­su­ję ci na mapie, chcesz? – za­pro­po­no­wa­ła, klnąc się w my­ślach za zo­sta­wie­nie pasa z gna­tem w kan­cia­pie. Dry­blas drgnął, jakby chciał ru­szyć do przo­du, ale sko­śno­oki po­wstrzy­mał go ge­stem.

– Nie ro­zu­mie­my się. Roz­ma­wiasz ze sta­rym zna­jo­mym Mi­cha­iła. Po­ży­czył ode mnie forsę na ten garaż i to mi spła­cał dług. Zwró­cił po­ło­wę i znik­nął. Z tego, co lu­dzie mówią, wy­je­cha­li­ście we dwój­kę, a wró­ci­łaś tylko ty. Sie­dzisz w jego ga­ra­żu, uży­wasz jego na­rzę­dzi i wresz­cie, bie­rzesz czipy za to co na­pra­wisz lub zło­żysz w tym miej­scu. W związ­ku z tym nie widzę po­wo­du, dla któ­re­go nie mia­ła­byś ure­gu­lo­wać resz­ty na­leż­no­ści…

– No wiesz, każdy może tutaj wejść i twier­dzić, że Mi­cha­ił był mu coś wi­nien – wy­dę­ła wargi. – Póki nie masz nic na po­par­cie słów, zo­sta­ją sło­wa­mi. Masz? – Wcho­dzę, duża w ciem­no.

Sko­śno­oki się­gnął pod płaszcz. Spię­ła się, nie miała za­mia­ru pod­dać się bez walki. Męż­czy­zna uśmiech­nął się, naj­wy­raź­niej roz­ba­wio­ny jej re­ak­cją, i wyjął elek­tro­nicz­ny no­tat­nik, cały za­to­pio­ny w po­li­me­ro­wej osło­nie. Przez kilka chwil wy­stu­ki­wał coś na nim pal­ca­mi. Spoj­rzał na ko­bie­tę.

– Sprawdź skrzyn­kę.

Do­brze! Bar­dzo do­brze. Swój tab miała w szu­fla­dzie biur­ka, w kan­cia­pie. Tam, gdzie pas z pi­sto­le­tem. Ru­szy­ła do po­miesz­cze­nia, z małym łysym i dry­bla­sem idą­cy­mi za nią krok w krok. Kiedy we­szli do kan­tor­ka, za­trzy­ma­ła na chwi­lę wzrok na wier­nym pół­au­to­ma­cie, wi­szą­cym na opar­ciu krze­sła. Pa­trzy­ła dro­bi­nę za długo. Dry­blas oparł zna­czą­co rękę na kol­bie swo­jej broni, śle­dząc wzro­kiem każdy ruch ko­bie­ty. No cóż, nie ma co ry­zy­ko­wać… Cze­kam. Wy­ję­ła urzą­dze­nie z szu­fla­dy i ode­bra­ła pocz­tę. Za­szy­fro­wa­na. Po wczy­ta­niu maila, ko­mu­ni­kat zza przy­bru­dzo­nej po­wło­ki nie po­zo­sta­wiał wąt­pli­wo­ści – prze­ka­za­na wia­do­mość była sy­gno­wa­na klu­cza­mi Mi­cha­iła. Przej­rza­ła spór o od­set­ki, od­czy­ta­ła licz­by, świat za­wi­ro­wał. Naj­wy­raź­niej żół­tek mówił praw­dę, cho­ler­nie bar­dzo pię­cio­cy­fro­wą praw­dę.

– To dość po­waż­na suma… – ode­zwał się sko­śno­oki, po­cie­ra­jąc pal­cem nos – I ro­zu­miem, że dla sa­mot­nej ko­bie­ty, w pocie czoła od świtu do nocy pra­cu­ją­cej na ka­wa­łek chle­ba, trud­na do zdo­by­cia. – Spraw­dził i wy­grał. Duży poker.

Wes­tchnę­ła. Kim­kol­wiek byli, mieli ją w gar­ści. Tylko dla­cze­go nie za­wi­ta­li tu wcze­śniej? Mi­cha­ił… Nie ma go już od kilku ty­go­dni.

– No do­brze… Ten twój goryl, jak ro­zu­miem, upew­nia się, że wszyst­ko po­to­czy się tak jak chcesz. Też mi sztu­ka, za­stra­szać we dwóch jedną la­secz­kę… – rzu­ci­ła cierp­ko, po­iry­to­wa­na ob­ro­tem spraw. Durny Mi­cha­ił! Teraz już ro­zu­mia­ła, gdzie po­dzie­wa­ła się forsa z bry­czek, które opchnął na Dia­bel­skim Targu za­ko­cha­nym w pręd­ko­ści i szny­cie miej­skim fa­jan­sia­rzom. – Co tam mó­wi­łeś na po­cząt­ku…? – Nowe roz­da­nie.

Sko­śno­oki wy­szcze­rzył się, bły­ska­jąc srebr­ny­mi ko­ron­ka­mi w miej­scu przed­nich zębów. Ta­tu­aż na czasz­ce po­ru­szył się, for­mu­jąc nagle sym­bol wi­ją­ce­go się węża. To pie­przo­ny Grze­chot­nik Li! Oblał ją zimny pot. Jeśli wie­rzyć plot­kom, stary Mo­ris­son wy­sy­łał go do naj­brud­niej­szych nu­me­rów, któ­ry­mi nie chciał kalać swo­ich za­dba­nych dłoni. W takim razie ten wiel­ko­lud to Rap­tus Joe, jedna z szyb­szych par rąk na pre­rii.

– Jak już wspo­mi­na­łem, po­trze­bu­ję dzi­kiej fury… Wraz z jeźdź­cem. Zero re­je­stro­wa­nych kom­po­nen­tów, po któ­rych można na­mie­rzyć po­jazd. Jeden pro­ściut­ki skok i za­po­mi­na­my o długu. Anu­lo­wa­nie do­sta­niesz na pi­śmie. Za­in­te­re­so­wa­na?

– A skąd po­mysł, żeby aku­rat mnie o to pytać? – od­par­ła ostroż­nie, spraw­dza­jąc od razu, póki pula nie była zbyt wy­so­ka. Dry­blas po­krę­cił z po­li­to­wa­niem głową, Li nie prze­sta­wał się szcze­rzyć.

– No cóż, je­że­li chcesz mi po­wie­dzieć, że to nie ty je­cha­łaś tym czar­nym cac­kiem dwie nie­dzie­le temu w Pie­kiel­nym Drif­cie…

 

2358-06-22 (-12 weeks)

 

– Wi­dzisz to, Jeff? Co za dur­nie… Po jaką cho­le­rę tak ry­zy­ku­ją, za garść czi­pów?

– A bo ja wiem, Henry? Oni różni są: do­brzy, źli lub po pro­stu sfru­stro­wa­ni i brzyd­cy… Zgo­dzę się, że nie­na­wy­kli do uży­wa­nia mó­zgów. Już Stary Ste­ven­son udo­wod­nił, że w Rój trak­tu­je nas jak zło­śli­wą na­rośl wokół elek­tro­ni­ki, a te pa­ca­ny… Ech.

Stary Ste­ven­son, świę­tej pa­mię­ci tatko Doc’a, był pierw­szym czło­wie­kiem, który wy­szedł z Roju. Przed nim każda ekipa ba­daw­cza zni­ka­ła bez śladu. Ste­ven­son wziął to­bog­gan, za­pa­sy na dwa ty­go­dnie, pa­pie­ro­wy no­tat­nik i mnó­stwo ołów­ków oraz starą, pro­cho­wą broń. Zero elek­tro­ni­ki. Wró­cił z re­we­la­cja­mi, któ­rych nie po­twier­dza­ło nic, prócz od­ręcz­nych szki­ców, no­ta­tek oraz kilku po­li­me­ro­wych po­jem­ni­ków, w któ­rych tkwi­ła szara mgła. Twier­dził, że w środ­ku Roju jest wrak. Kse­no­lo­dzy żą­da­li trwa­łej kwa­ran­tan­ny i za­mknię­cia Dzi­kie­go Świa­ta do badań, ale szyb­ko umil­kli z usta­mi peł­ny­mi kor­po­wych czi­pów. Zie­mia wo­ła­ła jeść, a ta pla­ne­ta była zbyt żyzna, by zre­zy­gno­wać z jej za­sie­dle­nia. Skoń­czy­ło się em­bar­giem na obce nano, wspar­tym mi­kro­fa­lo­wy­mi tar­cza­mi Mia­sta i ka­te­go­rycz­nym za­ka­zem uży­wa­nia nie­za­la­nej elek­tro­ni­ki poza nimi. Broń na ze­wnątrz tylko pro­sta, me­cha­nicz­na, nie­in­te­re­su­ją­ca dla nano. Oczy­wi­ście każdy nakaz na pre­rii był trak­to­wa­ny bar­dziej jak su­ge­stia, niż obo­wią­zu­ją­ce prawo, dla­te­go też Mia­sto po­wo­ła­ło re­gu­lar­ne pa­tro­le ran­ge­rów.

Nie­ca­łe dwa ki­lo­me­try od nich ktoś roz­sta­wiał złom pod opad, bar­dzo bli­sko sza­rej mgły Roju. Wraki były ho­lo­wa­ne drag­ge­rem, który pra­wie na pewno miał w środ­ku ak­tyw­ną elek­tro­ni­kę. Nie­któ­rym po pro­stu nie wy­star­cza­ło, że po­go­da od czasu do czasu po­rwie ze sobą frag­ment mgły i roz­sy­pie go po pre­rii. Chcie­li mieć pew­ność, że nano spad­nie na ich sprzęt. Praw­da, ceny za pod­ra­so­wa­ne bryki były ko­smicz­ne – Rój ludz­ką tech­no­lo­gię trak­to­wał jak coś uszko­dzo­ne­go i na­pra­wiał, ulep­szał poza osią­gal­ne ko­lo­ni­stom moż­li­wo­ści – ale czy to było warte ry­zy­ka? Nikt nie wie, czym kie­ru­je się nano…

Jeff roz­kasz­lał się. Od­wró­cił głowę na bok, by młod­szy ran­ger nie wi­dział krwi w plwo­ci­nie. Jeź­dzi­li razem wiele lat, zżyli się. Nie było sensu go mar­twić.

– Rzuć to pa­le­nie – po­wie­dział Henry. – Jeff! Rój!

Szara mgła gwał­tow­nie wy­brzu­szy­ła się w od­da­li i się­gnę­ła po drag­ge­ra, usta­wia­ją­ce­go wła­śnie wrak grey­ho­un­da w cen­tral­nym punk­cie złom­trzo­dy. Chmu­ra ru­nę­ła falą na po­jaz­dy, na­kry­wa­jąc je gę­stym ob­ło­kiem. W od­da­li druga po­stać chyba krzy­cza­ła, teraz padła na ko­la­na.

– Cho­le­ra. Henry, dra­łuj na pie­cho­tę do tej na ze­wnątrz, doj­dziesz mię­dzy tymi wzgó­rza­mi za góra pół go­dzi­ny. Ja zetnę przez kra­wędź Roju, może jesz­cze kre­ty­na wy­ło­wię…

– Oko, Jeff.

Oko było po­pu­lar­nym wsz­cze­pem wśród jeźdź­ców. Wy­god­nym. Tra­jek­to­rie, pręd­ko­ści, na­wi­ga­cja, pod­czer­wień…

– Oko mogę wy­łą­czyć i nie widzą. Ty za to masz w sobie syf z Per­se­usza, zje­dzą cię jak tylko się zbli­żysz. Za­su­waj Henry!

Młod­szy ran­ger na­ci­snął ka­pe­lusz na głowę, ze­sko­czył z pa­tro­low­ca, chwy­cił ple­cak i ru­szył. Jeff od­pa­lił sil­ni­ki, wy­star­to­wał ostro.

 

Kiedy Henry wy­szedł spo­śród wzgórz, bli­sko obo­zo­wi­ska ob­ser­wo­wa­nej wcze­śniej pary, nie zna­lazł tam ni­ko­go. Mgła Roju cof­nę­ła się, od­sła­nia­jąc nie­prze­two­rzo­ne reszt­ki wra­ków. Na ziemi le­ża­ło kil­ka­na­ście za­mknię­tych pu­szek z ra­cja­mi – stary zwy­czaj, na wy­pa­dek gdyby ktoś jed­nak wró­cił z chmu­ry. Wszę­dzie sporo krzy­żu­ją­cych się śla­dów, bę­dzie kło­pot z od­czy­ta­niem szcze­gó­łów…

 

2358-07-06 (-10 weeks)

 

Dia­bel­ski Targ wziął swoją nazwę od ka­nio­nu, ochrzczo­ne­go przez pierw­szych ko­lo­ni­stów Pasz­czą Złego. Roz­pa­dli­na, głę­bo­ka na kil­ka­dzie­siąt me­trów, cią­gnę­ła się z po­łu­dnia na pół­noc­ny za­chód. Kształ­tem przy­po­mi­na­ła ka­ry­ka­tu­ral­nie wiel­ki i zło­wiesz­czy uśmiech. Po­szczer­bio­ne kra­wę­dzie ukry­te w wy­so­kich tra­wach pre­rii i głę­bo­ka rzeka na dnie zdą­ży­ły po­grze­bać już wielu nie­ostroż­nych po­dróż­ni­ków. Dwa razy do roku, po wscho­dzie dru­gie­go słoń­ca, far­me­rzy spę­dza­li mię­sne stada na targ przy po­łu­dnio­wym krań­cu ka­nio­nu. Z Mia­sta przy­jeż­dża­li ka­ra­wa­na­mi cięż­kich wozów ważni lu­dzie. Han­del trwał cały dzień. Czipy wę­dro­wa­ły z rąk do rąk, bydło prze­pę­dza­no z tym­cza­so­wych cor­ra­li na prze­stron­ne na­cze­py go­liath’ów. W po­wie­trzu uno­sił się za­pach sma­żo­nych ste­ków oraz gwar gło­sów prze­mie­sza­ny z pik­ni­ko­wą mu­zy­ką i po­ry­ki­wa­nia­mi nie­świa­do­mych swo­je­go losu zwie­rząt. Już nie­dłu­go roz­cię­te tusze po­wę­dru­ją w próż­nio­wych chłod­niach ko­smo­lo­tów na głod­ną Zie­mię, przy­no­sząc ze sobą miłe uczu­cie sy­to­ści, a sprze­daw­com ko­lej­ną małą for­tu­nę.

Wraz z za­cho­dem pierw­sze­go słoń­ca, han­del żyw­cem za­mie­rał, ustę­pu­jąc pola coraz licz­niej zjeż­dża­ją­cym się wi­dzom oraz uczest­ni­kom Pie­kiel­ne­go Dri­ftu. Mu­zy­ka grała teraz z roz­krę­co­nych na pełny re­gu­la­tor sa­mo­cho­do­wych gło­śni­ków. Po­ja­wia­li się fur­me­rzy, któ­rym do­pi­sa­ło szczę­ście i wy­ho­do­wa­li ra­so­wa­ne bryki z roz­ło­żo­ne­go na pre­rii złomu. Po nich nad­cią­ga­li, za­in­te­re­so­wa­ni kup­nem cze­goś nie­zwy­kłe­go, miej­scy bo­ga­cze. Słyn­na ob­wod­ni­ca, tuż przed mi­kro­fa­lo­wą tar­czą Mia­sta, miała wkrót­ce ugo­ścić nowe stado sta­lo­wych ru­ma­ków, nio­są­cych swo­ich kie­row­ców do ulicz­nej sławy lub szyb­kiej śmier­ci. W po­wie­trzu uno­sił się ostry za­pach al­ko­ho­lu, gło­śne śmie­chy oraz wszech­obec­na, tę­że­ją­ca z każdą mi­nu­tą at­mos­fe­ra wy­cze­ki­wa­nia.

 

Abi­ga­il wy­chy­li­ła jed­nym hau­stem kie­li­szek cie­płej whi­sky. Ze zdzi­wie­niem za­uwa­ży­ła, że dło­nie prze­sta­ły jej drżeć. Spoj­rza­ła na za­cho­dzą­ce słoń­ce, ćma gęst­nia­ła. Miała za­miar prze­je­chać tę prze­klę­tą trasę. Mi­cha­ił chciał ją po­ko­nać, ba, chciał wy­grać ten cho­ler­ny wy­ścig. Nie było go tu teraz, ale był Ogar… Wsta­ła, ge­stem dzię­ku­jąc bar­ma­no­wi za do­lew­kę.

W ostat­nich pro­mie­niach za­cho­dzą­ce­go słoń­ca, nie­da­le­ko linii star­tu, lśnił czer­nią dzi­wacz­ny sa­mo­chód. Można było roz­po­znać kształt cha­rak­te­ry­stycz­ny dla grey­ho­un­da, z któ­re­go po­wstał. Ka­bi­na kie­row­cy z tyłu płyn­nie prze­cho­dzi­ła w maskę, pod­wo­zie pod­no­szą­ce się lekko ku przo­do­wi, wąski – ni­czym łeb psie­go imien­ni­ka. Efekt po­tę­go­wa­ła linia dio­do­wych re­flek­to­rów, jakby kre­ską za­ry­so­wu­ją­ca od przo­du linię pyska. Obłe na­ro­śle wzdłuż wozu, grube ni­czym ko­rze­nie drzew łącza za­to­pio­ne do po­ło­wy w ka­ro­se­rii, wi­docz­ne wy­brzu­sze­nia i zgru­bie­nia pod­po­wia­da­ły, że ten chart spo­tkał się z Rojem.

Abi­ga­il, idąc do ka­bi­ny, wo­dzi­ła wolno koń­ca­mi pal­ców po masce, po­zwa­la­jąc by opusz­ki wzno­si­ły się i opa­da­ły na nie­rów­no­ściach dziw­nie ak­sa­mit­nej w do­ty­ku po­wierzch­ni. Ogar… Grey­ho­und po wy­ciecz­ce do pie­kła i z po­wro­tem. Wy­bra­li to imię razem, skła­da­jąc złom pod opad. Ma­rzy­li o wiel­kiej wy­gra­nej, sława zwy­cięz­ców gwa­ran­to­wa­ła po­wo­dze­nie, klien­tów. Może w końcu mo­gli­by… Po­trzą­snę­ła głową. Skup się!

Wsia­dła i po kolei uru­cho­mi­ła wszyst­kie sys­te­my. Dwa­na­ście po­tęż­nych sil­ni­ków star­to­wa­ło po­słusz­nie, zie­lo­ne kon­tro­l­ki za­lśni­ły na przed­nim pa­ne­lu. Uczest­ni­cy sta­nę­li w kupie, bez wy­raź­ne­go po­rząd­ku – na tra­sie i tak okaże się, komu pi­sa­ne zo­stać z tyłu. Wi­dzo­wie tłum­nie oto­czy­li miej­sce star­tu, za­bły­sły re­flek­to­ry czo­ło­we. W ich świe­tle, z przo­du, sta­nął męż­czy­zna z re­wol­we­rem. Spo­glą­dał na ga­sną­ce słoń­ce. Rzu­ci­ła okiem przez bocz­ne plek­si, obok stał bolid, z ga­tun­ku ści­ga­czy mod­nych teraz w Mie­ście. Od­cy­fro­wa­ła napis na jego boku: The­rez no God – the­rez ‘nly byke. Uśmiech­nę­ła się. To się okaże.

Huk wy­strza­łu za­sko­czył ją, za­spa­ła start. Ze zło­ścią pchnę­ła ostro wo­lant, koła za­buk­so­wa­ły przez chwi­lę w ziemi. Wy­rwa­ła przed sie­bie, przy­spie­sze­nie wgnio­tło ją w fotel. Nie­licz­ne ści­ga­cze wy­strze­li­ły do przo­du na tyl­nych ko­łach, świa­tła ich unie­sio­nych re­flek­to­rów cięły niebo. Szła w środ­ku staw­ki, za cia­sno na wy­prze­dza­nie. Niech idą bo­li­dy, ich aku szyb­ko stra­ci szczy­to­we cha­rak­te­ry­sty­ki – no chyba, że po Roju… Wiła się w lewo i prawo, blo­ku­jąc nieco tych z tyłu. Świa­tła przed nią za­czę­ły się roz­cią­gać, za­szar­żo­wa­ła, roz­py­cha­jąc się ostro, mię­dzy dwoma wo­za­mi. Po­szły iskry, lu­dzie wzdłuż trasy wy­rzu­ci­li ręce w górę w ge­ście ra­do­ści – niech się sta­nie wi­do­wi­sko! Blo­ku­je gno­jek… Rura, na zde­rzak go, za­wi­ro­wał i wy­padł, zaraz wróci, ale co z tego, ona już w przód… Eska, lewa osiem­dzie­siąt, prawa tnij, sto dwa­dzie­ścia! Znała to na pa­mięć, miała Mi­cha­iło­wi… Boże, jak za nim tę­sk­ni­ła… Kurwa! Ze­pchnął ją, wy­pa­dła, kon­tra, kon­tra! Wy­szła, do­brze, rura! Płasz­czak, ja cie­bie za­pa­mię­tam… Pro­sta, pełna moc, ciem­no cho­le­ra, wszyst­kie dwa­na­ście na prze­cią­że­nie, trze­ba od­ro­bić, jazda jazda! Zjedź, dupku, skały! Za późno, dzie­więć­dzie­siąt tnij, rura, zde­rzak, tańcz tam sobie w kółko! Gówno widać, ma­sa­kra, tylko punk­ty świa­teł…

Za­mknę­ła oczy i po­ło­ży­ła lewą dłoń na wy­brzu­sze­niu w pa­ne­lu. Wie­dzia­ła, że ry­zy­ku­je, ale to Mi­cha­ił miał pro­wa­dzić, a ona pi­lo­to­wać. Nie było czasu na ujeż­dża­nie Ogara, więc zło­ży­ła wi­zy­tę Doc’owi. Długo nie chciał się zgo­dzić, wzbra­niał się mó­wiąc, że już tego nie robi. Bez słowa roz­pię­ła wtedy ko­szu­lę i pod­nio­sła staw­kę, spraw­dzi­ła. Wy­gra­ła to roz­da­nie; przy­naj­mniej teraz miała szan­sę. Igieł­ki ko­nek­to­rów wy­sko­czy­ły z pal­ców, wgry­za­jąc się w kom­port. Trud­no, niech się dzie­je co chce, niech ją zeżre nano, ale zanim to się sta­nie – wygra, tak jak ma­rzy­li. Wygra ten cho­ler­ny drift!

 

Miała uczu­cie jakby się za­pa­da­ła. Le­cia­ła w dół, a potem gwał­tow­nie za­ha­mo­wa­ła. Była teraz nisko nad zie­mią, obraz był dziw­ny, jakby zło­żo­ny z kilku oczu|kamer naraz. Wszyst­ko ota­cza­ła zie­lon­ka­wa po­świa­ta, ale przy­naj­mniej wi­dzia­ła wy­raź­nie. Jakby ją ktoś na brzuch ob­ró­cił, po­ło­żył na pę­dzą­cym przed sie­bie dy­wa­nie, mięk­ko, de­li­kat­nie… Po­ły­ka­ła pre­rię z za­wrot­ną szyb­ko­ścią. Czuła wszyst­kie sześć kół, czuła moc w aku… Myśl bły­ska­wicz­nie zmie­nia­ła kie­ru­nek jazdy, bez tego prze­klę­te­go opóź­nie­nia mię­dzy okiem a ręką. Czuła…

Czuła się świet­nie. Była Oga­rem, a Ogar był nią. Pod­nie­co­na tem­pem, do przo­du, szyb­ko, szyb­ciej! Ogar­nę­ła ją eu­fo­ria. Teraz ro­zu­mia­ła, dla­cze­go Mia­sto za­ka­zu­je in­ter­fej­sów, to była dzi­kość, to była wol­ność, tego nie da się utrzy­mać w ry­zach! Furda obce nano, furda ry­zy­ko – liczy się speed! Do­goń­cie mnie, ha!

Ro­ze­śmia­ła się, szczę­śli­wa. Już wie­dzia­ła, jak po­ko­na Dia­bli Ozór, pod jakim kątem na­je­dzie, z jaką pręd­ko­ścią. Wie­dzia­ła jak wy­lą­du­je, wej­dzie w uślizg, jak na chwi­lę wy­ga­si tylne sil­ni­ki i prze­ło­ży moc na mak­si­mum do przo­du, na te kilka cen­nych se­kund wyj­ścia na pro­stą spo­mię­dzy Skał Roz­bit­ków. Prąd hulał w jej ob­wo­dach-ży­łach, ło­skot wia­tru w ka­ro­se­rii-wło­sach… Sprzęg był pełny. Nagle – krzyk­nę­ła z bólu|ła­ma­ne­go zde­rza­ka. Tył ta­ra­no­wał jej hun­ter, usi­łu­jąc wrzu­cić ją==nas w spin, ze­pchnąć z trasy. Po­czu­ła gniew-iskry|zwar­cie|wrzask prze­rwań. Zyg­za­ko­wa­ła przed nim, skóroseria z przo­du szła na tył, od­sła­nia­ła sil­ni­ki, ma­szy­ne­rię, pierś|ob­wo­dy, wiatr chło­dził go­rą­ce ze wście­kło­ści ukła­dy, szła jak mro­wie czar­nych owa­dów, war­stwa po war­stwie budując pióropusz ostrzy na bagażniku, kom­po­zyt|tytan|tward­sza niż stal|Gotów! $ STÓJ.

Koła Ogara mo­men­tal­nie za­blo­ko­wa­ły się, ryjąc głę­bo­kie bruz­dy w mięk­kiej gle­bie pre­rii. Po­jazd do­słow­nie wko­pał się w zie­mię, roz­sy­pu­jąc na boki fale pia­chu. Hun­ter był bez szans. W ostat­niej chwi­li skrę­cił, usi­łu­jąc unik­nąć zde­rze­nia – za późno, wpadł w po­ślizg. Rąb­nął z im­pe­tem pod kątem, gruch­nę­ło. Jego tył wy­sko­czył w po­wie­trze, cią­gnąc za sobą resz­tę. Bły­snę­ły od­bi­te w me­ta­lu gwiaz­dy, hun­ter, jak na zwol­nio­nym fil­mie, prze­le­ciał wi­ru­jąc wokół wła­snej osi nad Oga­rem. Grzmot­nął w grunt kilka me­trów dalej, z taką siłą, że aż zie­mia za­drża­ła. Ko­zioł­ko­wał, jęk ła­ma­nych blach… Ryk|klak­son zwy­cię­stwa, upo­lo­wa­ny! Już nie boli, już mrów­ki szyją, sztu­ku­ją, czar­na fala wraca na rusz­to­wa­nie przo­du, otula serca i szkie­let bez­piecz­ny­mi dro­bin­ka­mi. Pióropusz roztopił się błyskawicznie, płynny rój na nowo okrył pojazd z każdej strony. Gry­zie pa­zu­ra­mi|bież­ni­kiem kra­wędź dołów, wy­jeż­dża, przy­spie­sza, znów wiatr.

Wie­dzia­ła, że wygra.

 

2358-09-01 (-2 weeks)

 

Plan był pro­sty jak drut. Mokrą ro­bo­tę z ob­sta­wą za­ła­twia­li chłop­cy Grze­chot­ni­ka, potem wszyst­ko szło w ogień, by za­trzeć ślady. Ku­rier, zgod­nie z ocze­ki­wa­nia­mi, urwał się swoim spe­edo na pierw­szy znak kło­po­tów. Prze­chwy­ci­ła go ostrym zde­rze­niem dwa ki­lo­me­try dalej. Spo­co­ny ze zde­ner­wo­wa­nia kie­row­ca, na widok wy­mie­rzo­nej w czoło lufy, nie usi­ło­wał nawet dys­ku­to­wać. Kuś­ty­ka­jąc, po­słusz­nie prze­pa­ko­wał uzbro­jo­ną w kółka skrzy­nię na sie­dze­nie pa­sa­że­ra w Oga­rze. Łup­nę­ła go kolbą w kark, by nie pró­bo­wał dziw­nych sztu­czek, wsia­dła do fury i pu­ści­ła się w kie­run­ku Pasz­czy Złego. Spo­dzie­wa­li się, że drogę spró­bu­je jej prze­ciąć pa­trol z po­ste­run­ku na far­mie Keyn­sa, ale i na to miała spo­sób. Dia­bli Ozór. Na­tu­ral­ny nawis two­rzą­cy nie­peł­ny most nad ka­nio­nem. Z jego naj­bar­dziej wy­su­nię­te­go na za­chód końca od­po­wied­nio sza­lo­ny i zde­ter­mi­no­wa­ny jeź­dziec mógł prze­sko­czyć na drugi brzeg. To dla­te­go Grze­chot­nik przy­szedł do niej, nie do in­nych. Był tam, wi­dział jak po­szła w po­wie­trze, jak lą­du­jąc unik­nę­ła o mi­li­me­try pierw­szej skały i w po­śli­zgu wy­ma­new­ro­wa­ła trzy ko­lej­ne. Jeźdź­cy za­zwy­czaj wy­ko­rzy­sty­wa­li drugi głaz jako swego ro­dza­ju od­boj­nik. Po to mon­to­wa­li na pra­wych bo­kach od­po­wied­nio gruby pas amor­ty­za­cyj­ny: więk­szość z nich nie była w sta­nie wy­ko­nać tak szyb­kiej kon­try.

Wóz pa­tro­lu, we­dług Li, był opan­ce­rzo­nym i uzbro­jo­nym hun­te­rem. Nie miał szans prze­sko­czyć, nie z tą masą. Bułka z ma­słem, rura, tra­jek­to­ria i jest po dru­giej stro­nie. Tam, ukry­ty po­mię­dzy gła­za­mi, cze­kać miał sa­mo­chód zo­sta­wio­ny przez Rap­tu­sa Joe. Wrzuć i znik­nij.

Pro­blem w tym, że przed Ozo­rem cze­kał rów­nież hun­ter. Za­ba­wa w kotka i mysz­kę, po­śród fon­tann pia­chu wzbi­ja­nych w górę se­ria­mi z ce­ka­emu, kosz­to­wa­ła ją sporo ner­wów. W końcu po­szła na czo­łów­kę, zyg­za­ka­mi uni­ka­jąc kul. Stchó­rzy­li, od­bi­li w bok. Prze­szła o cen­ty­me­try, tam­ten jeź­dziec mu­siał być nie­zły: ma­newr wy­ko­nał do­słow­nie w ostat­niej chwi­li.

Spa­da­ła już, gdy o pod­wo­zie za­grze­cho­ta­ły po­ci­ski. Wrzesz­cza­ła, czu­jąc jak roz­ry­wa­ją jej stopy|tylne koła. Ogar siadł wpraw­dzie na prze­ciw­le­głej kra­wę­dzi Pasz­czy Złego, ale na­tych­miast stra­cił ste­row­ność i odbił się od pierw­szej skały. Wpa­dli w po­ślizg, z po­wro­tem, w kie­run­ku grani. Stopy już nie bo­la­ły, błęd­nik wa­rio­wał, ko­nek­to­ry mil­cza­ły – wy­rzu­cił ją. Kon­tro­l­ki na pa­ne­lu mi­ga­ły sza­leń­czo, czuła swąd ha­mul­ców, wo­lant nie re­ago­wał. Ogar wal­czył o życie sam, nie po­zwa­la­jąc, by czuła jego ból. Nagle wszyst­ko znie­ru­cho­mia­ło. Wóz chy­bo­tał się dziw­nie. Spoj­rza­ła przez bocz­ne plek­si i serce sta­nę­ło jej w gar­dle. Dno ka­nio­nu gi­nę­ło we mgle.

Drzwi od stro­ny pa­sa­że­ra otwo­rzy­ły się z sy­kiem. Diody pod da­chem za­czę­ły mia­ro­wo pul­so­wać, wska­zu­jąc wyj­ście. Ostroż­nie prze­ci­snę­ła się na prawą stro­nę i wy­szła. Ogar za­chwiał się nie­bez­piecz­nie i zsu­nął o kilka cen­ty­me­trów w ot­chłań.

Od po­ści­gu osła­niał ich Ozór. Wie­dzia­ła, że to tylko kwe­stia kwa­dran­sa, może dwóch, zanim zjawi się kop­ter z Mia­sta. I naj­wy­żej kilka minut, zanim hun­ter wdra­pie się na szczyt wy­stę­pu, by po­ra­zić ich ogniem z góry. Do umó­wio­ne­go miej­sca był jesz­cze ki­lo­metr. Ogar prak­tycz­nie całą lewą stro­ną zwi­sał nad prze­pa­ścią, jakaś cu­dow­na, drob­na róż­ni­ca w masie utrzy­my­wa­ła go wciąż na kra­wę­dzi w chwiej­nej rów­no­wa­dze.

Przez krót­ką chwi­lę stała, roz­dar­ta, ważąc różne opcje. Skały Roz­bit­ków nę­ci­ły la­bi­ryn­tem, w któ­rym łatwo się skryć. Ogar i garaż, ostat­nie co zo­sta­ło po Mi­cha­ile. Bez ga­ra­żu mogła iść na ulicę… W końcu gwał­tow­nym ru­chem wy­szarp­nę­ła skrzy­nię z sie­dze­nia pa­sa­że­ra, spod pasa, lecąc z nią do tyłu. Za­mknę­ła oczy. Stal po­ka­le­czo­nych felg za­zgrzy­ta­ła o ka­mień, Ogar zawył prze­cią­gle klak­so­nem. Dźwięk cichł, od­da­la­jąc się przez kilka dłu­gich se­kund.

 

NOW

 

Obej­rzał czar­ne, me­ta­lo­we odłam­ki, naj­pew­niej z ka­ro­se­rii. Le­ża­ły wokół dużej ka­łu­ży, wy­pa­la­ją­cej pre­rię. Ślady, za­rów­no te star­sze, wio­dą­ce do miej­sca, gdzie zna­lazł roz­bi­ty łazik jak i te śwież­sze, sprzed kilku go­dzin, jakby po­wrot­ne – łą­czy­ły się w tym miej­scu i kie­ro­wa­ły do pół­noc­ne­go krań­ca Pasz­czy Złego. To­wa­rzy­szy­ły im wy­żar­te ba­te­ryj­ną cie­czą plamy. Ko­le­iny wska­zy­wa­ły na brak nie­któ­rych opon. Był pe­wien, że naj­da­lej za kil­ka­na­ście ki­lo­me­trów od­naj­dzie umie­ra­ją­cy wrak.

Od­rzu­cił frag­men­ty na zie­mię, otrze­pał ręce i wró­cił do auta. Wie­dział już, co mu­siał wie­dzieć. Za­wró­ci­li w kie­run­ku znisz­czo­ne­go ła­zi­ka. Na miej­sce do­tar­li, gdy pierw­sze słoń­ce już za­cho­dzi­ło. Doc, w kom­bi­ne­zo­nie upa­pra­nym krwią i bru­dem, skła­dał wła­śnie na­rzę­dzia. Henry za­trzy­mał się nie­opo­dal, wy­siadł z po­jaz­du i pod­szedł do czar­ne­go worka oraz le­żą­cej obok po­kaź­nej skrzyn­ki.

– To wszyst­ko, co udało mi się wyjąć ze środ­ka. Le­piej za­tkaj nos. Łazik nor­mal­ny, nie ra­so­wa­ny.

Ran­ger przy­klęk­nął i roz­su­nął zamek bły­ska­wicz­ny w worku. Aż od­sko­czył, a w żo­łąd­ku za­go­to­wa­ło mu się, gdy w twarz ude­rzył odór do­bie­ga­ją­cy z wnę­trza. Ciało było zma­sa­kro­wa­ne, jego uwagę zwró­cił od­sło­nię­ty wsz­czep na lewej dłoni.

– Ko­bie­ta, przed trzy­dziest­ką, po­bra­łem prób­ki do iden­ty­fi­ka­cji. Za ty­dzień będą wy­ni­ki.

– Doc… – wy­rzut był wy­raź­nie wy­czu­wal­ny w gło­sie ran­ge­ra. Bez słowa uniósł w górę dłoń zmar­łej. Ze zmiaż­dżo­nych pal­ców wy­sta­wa­ły me­ta­licz­ne igły wsz­cze­pu. Odkąd Doc ura­to­wał chło­pa­ka Jo­hans­se­nów, nikt już go nie na­zy­wał Brud­nym Doc’iem Ste­ven­sem, ani tym bar­dziej nie wspo­mi­nał o im­plan­tach wsz­cze­pia­nych na lewo. To nie zna­czy­ło wcale, że Doc tego nie robił. Po pro­stu nagle dla wszyst­kich stało się to nie­istot­ne, szcze­gól­nie, że był je­dy­nym le­ka­rzem w pro­mie­niu kilku dni drogi.

– Przy­pusz­czam, że po­ja­wi się na­zwi­sko Abi­ga­il Spi­rits – mruk­nął nie­chęt­nie le­karz, pa­ku­jąc piły. – Miała z takim jed­nym przy­zwo­ity garaż pół go­dzi­ny drogi za…

– …Ne­edle Point, wiem – wszedł mu w słowo ran­ger, za­pi­na­jąc worek. Otwo­rzył skrzyn­kę, ob­rzu­cił wzro­kiem jej za­war­tość i za­mknął z po­wro­tem. Uniósł ją i za­cią­gnął do swo­je­go wozu. – Za­mroź pro­szę ciało, pa­pie­ry zro­bi­my po­ju­trze. Muszę do­star­czyć te leki do Ci­chej Przy­sta­ni.

– Mo­ris­so­no­wi tym razem nie udał się numer, co? Bę­dzie wście­kły, stary dupek, ziemi mu nie chcą sprze­dać, a pla­no­wa­ny szan­taż trzy­masz wła­śnie w rę­kach… – Doc splu­nął, za­mknął pakę i od­chy­lił się do tyłu, roz­cią­ga­jąc obo­la­łe plecy. – Złom okle­iłem sy­gna­li­za­to­rem, dam znać po dro­dze do Akiry Jones, niech go ścią­gnie. Co ro­bi­my z tym ba­ła­ga­nem, Henry?

Ran­ger wsiadł do pa­tro­low­ca, na­wró­cił łu­kiem i pod­je­chał bli­żej. Jedną rękę trzy­mał na kie­row­ni­cy, ło­kieć dru­giej wy­sta­wił przez okno. Ro­zej­rzał się, tak­su­jąc wzro­kiem po­cię­ty teraz wrak ła­zi­ka, roz­sy­pa­ne w pro­mie­niu kil­ku­na­stu me­trów odłam­ki, zrytą ko­ła­mi zie­mię i czar­ny worek ze szcząt­ka­mi. Przy­po­mniał sobie zna­le­zio­ne ślady oraz na­gra­nie pa­tro­lu in­ter­wen­cyj­ne­go, prze­sła­ne z pre­fek­tu­ry w Mie­ście. Mil­czał. W końcu od­po­wie­dział, uśmie­cha­jąc się ta­jem­ni­czo:

– A niech mnie. Jak żyję, jesz­cze nie wi­dzia­łem tak bru­tal­ne­go sa­mo­bój­stwa…

Doc ski­nął tylko głową. Ran­ger pod­niósł dłoń w ge­ście po­że­gna­nia i ru­szył przed sie­bie, na za­chód. Za­mknął oczy, igieł­ki kon­tak­tów wy­su­nę­ły się z pal­ców i za­głę­bi­ły w otwor­kach kom­por­tu. Jeff ze­rwał się do przo­du ze wszyst­kich kół, jakby ukłu­ty gwał­tow­nym im­pul­sem.

Wkrót­ce byli tylko ciem­nym kon­tu­rem na tle za­cho­dzą­cych słońc.